Moet even wat kwijt, misschien dat iemand mij kan helpen om mijn gedachten te verzetten. Tijdens mijn zwangerschap was ik heel erg bang dat mijn moeder en mijn zus claimerig zouden worden als de baby er zou zijn. Mijn band is niet altijd even goed met deze twee. Dit heb ik ook wel eens uitgesproken naar mijn schoonouders. Ook had ik toen gezegd dat ik bang was dat mijn moeder en zus binnen een uur na de bevalling al op de stoep zouden staan, dat ik dat niet zou willen. Dat begrepen ze volkomen. Maar wat nu? Binnen een paar uur na de bevalling stonden zíj op de stoep (njah in het ziekenhuis dan) en waren ze de weken daarna niet weg te slaan. Mijn kraamweek was best zwaar, vooral emotioneel gezien, ook met de kleine ging het niet zo goed. Doordat zij dagelijks langs móesten komen, heb ik voor mijn gevoel een nog zwaardere kraamweek gehad. Man man, wat is me dat tegengevallen van hun! Ze wisten dat ik het niet zou willen, maar toch waren ze gewoon heel egoïstisch (zo zie ik het) door wel veel langs te komen. Ik durfde daar niks van te zeggen. Mijn vriend zag het niet zo. Nu dacht ik "ach, dat trekt wel weer bij na een paar weken" maar nee hoor. Nog steeds willen ze echt vaak langs komen. Niet alleen opa en oma maar ook overgrootoma. Hele huis vol dus steeds. En zo doen zoooo ontzettend overdreven en betuttelend naar de baby. En elke keer "ohh wat hebben we weer veel gemist" "ohh wat is ze alweer groot geworden" "oohhh ze kan haar handje al in haar mond doen" "ohh wat missen we veel". Pffff ik voel me daardoor zoo opgelaten en begin het steeds irritanter te vinden. Ik kan niet eens meer blij doen als ze er zijn. Ik besef dondersgoed dat zij hartstikke trots zijn en ontzettend veel van hun kleinkind houden, hartstikke fijn echt. Maar pff wat is het overdreven dat gedrag. Mijn ouders en zus gaan hier zo veel relaxter en leuker mee om. Ik weet dat ik me er gewoon overheen moet zetten en dat ik blij moet zijn met zulke liefdevolle schoonouders maar het lukt niet! Elke dag wordt het erger. Ze tellen de dagen dat ze haar niet zien. Ik voel me daardoor bezwaard dat we haar te weinig "laten zien" en dat we te weinig op bezoek komen.. Ze doen het niet expres maar toch.. Ze lijken de dagen in hun agenda te noteren als ze haar zien zodat ze na een paar dagen aan de telefoon kunnen zeggen hoe lang het wel niet geleden is dat ze haar gezien hebben... Help, hoe ga ik om met dit óverdreven gedoe! Herkent iemand zich in dit verhaal? Mijn vriend krijgt dit gevoel nu ook wel een beetje maar hij weet niet zo goed hoe hij dit met hun moet bespreken, welke toon sla je aan? We kunnen ze niet vragen haar minder te wíllen zien... We kunnen niet tegen ze zeggen dat ze overdreven doen... We kunnen ze niet vragen te veranderen... Een quotum instellen hoe vaak ze haar mogen zien is ook zo wat...
Gewoon nee zeggen als ze willen langskomen. Tis nog altijd jullie huis hoor en als jullie daar geen zin hebben dan moet je dat gewoon kunnen zeggen. Mijn schoonouders komen nooit langs, nou helemaal prima
Dit kun je veranderen door vooral eerlijk naar jezelf te zijn. Heb je er een keer geen zin in ok dan niet en zeg je dat ook dat je even tijd voor jullie gezin nodig hebt en dat het ... morgen of dan of wanneer uitkomt. Ik denk dat je een beetje de regie kwijt bent. En geloof me je bent echt niet de enige die er in het begin zo over denkt. Waak voor je eigen gezin. Het is voor hen de eerste keer maar zeker ook voor jou en dat moet een fijne ervaring worden ipv tussen jullie in gaan staan. Succes en bovenal GENIET!
Het voelt inderdaad ook wel alsof ik de controle erover kwijt ben en laat ik nou net een control freak zijn maar goed een keertje zeggen "nu komt niet echt uit" neemt het probleem niet weg, omdat dan de dagen worden afgeteld tot dat het wél uit komt. In mijn achterhoofd is er dus steeeeeds een stemmetje "pff nu zal het binnenkort wel weer zo ver zijn dat ze langs moeten komen". Mijn schoonmoeder vraagt ook regelmatig of mijn moeder haar nog gezien heeft, alsof het een wedstrijd is wie haar het vaakst ziet.... Zijn we vorige week bij mijn ouders wezen eten, tsja dan moeten we binnenkort ook eens daar komen eten. Het gaat maar door.. Ik word daardoor wel geremd om echt te genieten
Tja, er is maar 1 oplossing en dat is eerlijk zeggen dat je het heel lief van ze vindt dat ze zoveel om hun kleinkind geven, maar dat het voor jou een beetje teveel wordt, en of je iets af kunt spreken waar je beiden vrede mee hebt. Of zoiets op een andere manier zeggen natuurlijk, maar ik zou niet weten wat voor andere volwassen oplossing er is
Wat benauwend zeg. Idd geef het aan. Nog beter is als je man daarin voortouw neemt. Het zijn zijn ouders.
Veel ervaring en precies zulke schoonouders hier. Echt megaaaaa overdrijven. Het ding is het zijn jouw ouders niet. Hoe aardig je het ook gaat zeggen, uit jouw mond gaan ze het niet accepteren. Het is heel belangrijk hoe je man erover denkt. Hij is degene met de meeste invloed op hen al zullen ze waarsch naar hem ook niet hard luisteren als het erop aan komt Maar ik zou zeggen. Begin ermee om op een lijn te zijn met je man over dit onderwerp en bedenk dan samen hoe je het oplost. Bijv. De frequentie van de bezoeken wat minderen want jullie hebben het immers ook druk. En ze kunnen ook niet ee hele dag blijven plakken want je hebt nog afspraken... Zoiets. Maar nogmaals eerst met manlief praten en hem het woord naar zijn ouders laten doen.
@Nitty, waarom zouden ze haar eerlijke reactie niet gaan accepteren? Als zij eerlijk uitlegd dat zij het fijn vindt dat haar schoonouders zo gek op hun kindje zijn, maar dat zij wat rust nodig heeft, denk ik dat haar schoonouders dat wel begrijpen.
Mijn gevoel zegt ook wel dat het beter is als hij er met ze over praat. Een relatie met je schoonouders is sneller kapot en moeilijker te lijmen dan die met je eigen ouders, denk ik.. Ze komen nu zeker 1x p/week en dan soms nog afzonderlijk van elkaar. Daarnaast wordt er elke dag wel gebeld of geappt..
Ik denk dat het minder gaat om de frequentie van het bezoek en meer om de gevoelens die het oproept als ze vertellen dat ze haar weinig zien. Je kunt evt ook aangeven dat je het leuk vind dat ze zo enthousiast zijn en dat je het fijn vind dat je kindje zulke betrokken grootouders heeft maar dat je graag wil dat ze stoppen met vergelijken met jouw ouders en stoppen met bijhouden hoe lang geleden ze je kindje hebben gezien maar gewoon blij zijn dat ze haar weer zien ipv steken onder water over hoe lang geleden het ia omdat je je daardoor opgejaagd voelt.
O en evt een groepsapp maken en dan elke dag een foto erin zodat je niet zo veel appjes meer hoeft te beantwoorden?
Dat is hier gewoon normaal...voor alle ouders.Gelukkig zie ik mijn ouders en schoonouders veel vaker dan 1 keer per week. Maar wij zijn dan ook stapelgek op allemaal,en misschien heeft de situatie van de afgelopen jaren dit ook wel met zich meegebracht.
1x per week valt toch mee? ik zie mijn schoonouders (en ouders) wel vaker. Als het aan mijn schoonouders lag kwamen ze nog vaker. Ik heb mijn man er de rem op laten zetten. Zou jij ook met je man moeten bespreken als je het teveel vind
Ik vind dit eigenlijk wel een heel slim idee! Dan ben je niemand aan het 'voortrekken', en hoeven ze ook niet elke dag te bellen Verder kan ik me voorstellen dat het voor jouw gevoel allemaal een beetje te veel wordt, geef dat ook gewoon aan aan schoonouders. 'Hartstikke lief dat jullie zo betrokken zijn, maar ik heb af en toe ook een beetje tijd nodig voor mijzelf en voor ons gezin samen en er zijn nog meer mensen die op bezoek willen komen. En dagelijks bezoek wordt mij gewoon even te veel, dus laten we afspreken om 1 keer in de 1.5 week elkaar te zien'. Of om de week, waar jullie je zelf het prettigst bij voelen. En aan de andere kant, wees blij dat je schoonouders (en je moeder) zo betrokken zijn bij jullie kind. Mijn schoonouders zijn helemaal niet meer in de picture en zoon moet het met 1 oma doen, dat had ik hem echt wel anders gegund
Wow waar klaag jij over? Het is maar een keer per week. Is niet stom bedoeld of zo, maar mijn familie en schoonfamilie hangen hier constant rond. Ze bellen wel altijd of het uitkomt, maar om de dag is er wel iemand. Ik vind het trouwens ook niet erg. Ze moeten ook gewoon een band creëeren met hen kleinkind.
Staan ze zomaar voor de deur of bellen ze eerst even? Hier wordt wel gewoon eerst een afspraak gemaakt en als ze dan vragen of ze zondag langs kunnen komen zeg ik gewoon dat dat niet kan en of ze de zondag erop kunnen, bijvoorbeeld. Werkt hier prima.
Een baby is ook veel veranderd na een week. Ik kan je eerlijk gezegd niet helpen, want na alle reacties gelezen te hebben denk ik dat de issue meer in jezelf zit dan in de familie. Het is niet abnormaal dat ze hun kleinkind missen als ze die een week niet hebben gezien, en dat zal denk ik altijd zo blijven. Onze kinderen zijn jaren ouder en als we doordeweeks opa's en oma's niet gezien hebben vallen ze s avonds na het eten regelmatig binnen, alleen om hun kleinkinderen te zien. De vraag is alleen waarom JIJ dat zo storend vindt. komt het door de hormonen nu? Of heb je het gevoel dat het JOUW kind is, en niemand anders zulke liefdesgevoelens ervoor mag hebben (nu is dat normaal, en dat gevoel ebt weg met de tijd). Welke relatie wil jij dat je kind krijgt met opa's en oma's? Dat is denk ik allesbepalend voor je houding: kinderen die hun oma's vaak zien, die nauw betrokken is bij de groei van het kind, vaak langskomt/belt enz krijgen een hele andere band dan kinderen die 2X per maand op een afgesproken bezoek gaan. En ik ken weinig kinderen die een hechte band met opa en oma niet geweldig vinden, voor hen is dat een rijk onderdeel van hun jeugd. Nog meer mensen naast de ouders hebben die er altijd zijn en onvoorwaardelijk van je houden. Dat doen die andere grootouders natuurlijk ook, maar het is voor een kind geweldig om spontaan naar oma te kunnen bellen dat ie een nieuw speelgoed heeft gekregen of een goed punt voor wiskunde, en dat oma binnen paar minuten voor de deur staan om mee te bewonderen. En zo'n band moet groeien vanaf de eerste dag, want dan ontstaat de onderlinge hechting.