Hallo iedereen, Ik kwam een week geleden te weten dat ik zwanger ben. In een soort waas, zonder écht te beseffen dat ik zwanger ben, heb ik het mijn vriend verteld waar ik nu onderhand zo'n 3 á 4 jaar een relatie mee heb en binnenkort samen mee ga wonen. Natuurlijk zijn we allebei enorm geschrokken. We zijn nog zo jong. Ik, over 2 weken nét 21 lentes jong en hij, over enkele maanden pas 22. Bovendien is het niet de juiste timing, nu wij nog zo in de bloei van ons leven staan. Haastig hebben we in paniek een kliniek gebeld, om een afspraak te maken, om de zwangerschap zo vlug mogelijk af te breken. Hij wil graag kinderen, terwijl ik altijd getwijfeld heb. Maar dit wil hij echt absoluut niet houden. Hij kan het mentaal niet handelen want hij kan het emotioneel écht niet aan vertelde hij toen ik mijn twijfels over het afbreken van de zwangerschap door liet schemeren. Bovendien gaan we van een abortus toch geen spijt hebben, verzekerde hij mij want 'het' is nu toch nog 'niks'. Maar nu, een aantal dagen later, begin ik mij langzaam te beseffen dat er iets in mij groeit, dat hier een kindje in de maak is. Een stukje van mij én van hem. En de veranderingen in mijn lijf verwarren mij. Maar hij wil het écht niet. En ik kan het begrijpen. Ik wil zijn leven niet verzieken, bovendien wil ik hem ook geen ongewenste ouderschap opleggen. Maar het begint pijnigend te worden om zijn afstandelijkheid, afwijzende reacties en onbegrip te zien, terwijl ik mij verschrikt en bijna beschaamd bewust word van het gevoel dat ik haast van 'het' begin te 'houden', ook al is het nog 'niks'. Hij is er verder vrij nuchter over. De dag waarop de abortus geplaatst is, is nog een 'beetje drama', volgens hem en daarna gaan we vrolijk verder en laten we dit achter ons. Ik weet niet of dit voor mij zo makkelijk gaat, misschien ben ik aan hem en onze relatie gaan twijfelen. Dat is wellicht onterecht naar hem, ik begrijp zijn paniek namelijk wel. Het liefst had ik hier met mijn moeder over gesproken, maar ook dat wil hij niet omdat hij het tussen ons twee wil houden. En ook dit kan ik begrijpen, vandaar dat ik hier mijn hart uit stort. Het voelt alsof ik een stukje van mezelf ga verliezen en ik voel mij er zo schuldig en ziek over. Maar een kind mag zich nimmer ongewenst voelen. Toch?
Een kind mag zich zeker nooit ongewenst voelen Je vriend doet te nuchter over abortus. Je kindje weg laten halen is een ding. Maar je zal het nooit vergeten en ik vraag me af of jij je nooit schuldig gaat voelen wanneer er wel een "gewenst" kindje komt. Want waarom mag dit kindje er niet komen en andere wel?! Zou jij jezelf na abortus bog in de spiegel kunnen aankijken, ga jij het je vriend kwalijk nemen als je achteraf spijt krijgt. Wat als je later geen kinderen meer kan krijgen? Een abortus is niet zonder risico's. Waarom dan niet adoptie overwegen wanneer jullie het echt niet willen. Jullie waren oud genoeg voor seks... Dus moet je ook de gevolgen onder ogen zien. Het lijkt mij een hele heftige periode waarin je nu zit. Kan mij niet voorstellen hoe jij je moet voelen nu en hoe je vriend zich voelt. Ik kan alleen adviseren :" luister naar je hart". Daar ligt het antwoord. Als jij voor dit kindje gaat vind je je weg. Kies je anders, ook dan vind je je weg. Heel veel sterkte en kracht
Ik wil je veel sterkte wensen met deze moeilijke beslissing. Hou in je achterhoofd dat jouw vriend niet voor jou kan beslissen wat er met jouw lichaam gebeurt. En praat er vooral met je moeder over als jij daar behoefte aan hebt, misschien kan zij jou andere mogelijkheden laten inzien. En anders misschien een gesprek met je huisarts of de kliniek? Want je hebt bedenktijd neem ik aan? Ik vind dat je vriend er veel te makkelijk over denkt en de gevolgen er niet goed van inziet, het is niet 1 dag met "een beetje drama", want je draagt dit de rest van je leven met je mee. Neem daarom een beslissing, waar je voor 100% achter staat.
Jeetje meid wat lastig. Maar als jij niet 100% achter de abortus staat moet je dit niet doen. Ik zou dit juist wel met je moeder bespreken! Jij wilt dit graag en zij kan en klankbord zijn. Je vriend legt je nu van alles op (abortus en je mag er niet over praten) dit is niet eerlijk van hem. Ik snap dat hij dit nog te vroeg vindt in zijn leven. Maar het is ook jouw leven. Mijn advies is dan ook bespreek dit met je moeder en nogmaals met de abortus kliniek, zolang je twijfelt zou ik niet zo'n overhaaste beslissing maken en eerst alles eens op een rijtje zetten voor jezelf. Je kan een zwangerschap maar 1x beëindigen en dit moet in mijn ogen een weloverwogen beslissing zijn. Soms kan je zelf alle gevolgen niet overzien en dan is het fijn om hier met een buitenstaander over te praten (je moeder of de kliniek) Heel veel sterkte met deze moeilijke beslissing.
Heel lastig meid. Ik kan me de schrik absoluut voorstellen als jullie dit niet gepland hebben. Wel ben ik van mening dat als je oud genoeg bent voor sex, je ook de consequenties moet inzien want een abortus is niet zomaar iets en zeker niet iets wat hij jou mag opdringen. Wel vind ik dat hij mag kiezen het kindje niet te willen, net als jij dat mag en andersom ook, maar dan zou je moeten nadenken of je dat alleen zou willen doen. Ik denk dat iedereen hier hetzelfde advies zou geven en dat is:ga niet voor abortus wanneer je hier zelf niet 100% achter staat want dat ga je hem waarschijnlijk achteraf verwijten. Ik zou zeker met je moeder praten en in dat opzicht niet naar hem luisteren. Je moet nu even aan jezelf en het ongeboren kindje denken. Overigens zijn jullie jong, maar geen 16 meer. Er zijn mensen van jullie leeftijd die op die leeftijd bewust kiezen voor een kindje. En mocht je abortus een moeilijke keuze vinden dan is wellicht adoptie nog een oplossing.
Ik heb precies hetzelfde als jij misschien iets anders Ik(22) kwam erachter dat ik zwanger was, m'n vriend (23)wilde het absoluut niet houden en ik wilde hem niet kwijt Ik kon geen abortus plegen, ondertussen ben ik 30 weken zwanger en m'n vriend is alsnog niet echt super enthousiast maar wel steeds keer en hij is er nog steeds En ik verheug me Zo erg op m'n dochter! Wat ik hiermee wil zeggen is ; als je er niet volledig achter sta, doe het dan niet! Dit gaat je zoveel pijn doen dan!
Wat moeilijk ik begrijp je vriend. Hij voelt niet wat jij voelt, de veranderingen in je lichaam en het feit dat daar toch echt als een mensje aan het groeien is. Mannen maken een zwangerschap, zeker in het begin, wat meer van een afstand mee. Ze weten het wel, maar merken niks (behalve wat hormonale buien van hun vrouw). Voor jou is het naar mijn idee een stuk emotioneler. Ik vind dat je er wel met je moeder over moet praten. Je zit met teveel twijfel. Ik denk dat als je moeder je steunt, het makkelijker is om te beslissen het kindje wel te houden. Want eerlijk is eerlijk: wie weet of de timing uiteindelijk wel goed gaat zijn? Ik ken ook een stel waarbij de vrouw om eenzelfde reden als jou abortus heeft laten plegen en toen ze er beide klaar voor waren, is het niet gelukt nogmaals zwanger te raken. Nu kinderloos. Extreem geval, maar wel iets waardoor je de rest van je leven spijt hebt van die eerdere beslissing. Je weet niet hoe het in de toekomst gaat lopen. Makkelijk praten voor mij, maar als je twijfelt zou ik geen abortus laten plegen. Zoek dan inderdaad een alternatief, zoals adoptie. Het is niet 'niks', het is echt een klein mensje wat aan het groeien is. Als je er niet zelf voor kunt zorgen, kun je er wel voor zorgen dat hij of zij op een liefdevolle plek opgroeit waar het meer dan gewenst is. Of bedenk je of het je zou lukken om zelf met je kindje verder te gaan, als je vriend echt niet wil.. Heel veel sterkte en wijsheid gewenst met het nemen van deze moeilijke beslissing!
Als je er niet 100% achter staat moet je jezelf nergens toe laten dwingen. Ik heb een voorbeeld zeer dichtbij wat het met een mens kan doen als die zich laat overhalen/dwingen tot abortus. Terwijl dat echt de beste oplossing was, rationeel gezien. Diegene stond er zelf niet volledig achter en ervaart daar nog altijd de negatieve gevolgen van. Waar jij en je vriend ook bij stil moeten staan is dat een abortus absoluut niet zonder risico's is voor later. Dus de opmerking dat het 1 dag even ellende is klopt in geen enkel opzicht. En als jij met je moeder wil praten om het voor jezelf op een rijtje te krijgen moet je dat absoluut doen. Waarschijnlijk is je vriend bang dat zij je weet om te praten en hij alsnog vader gaat worden, maar het is wel erg egoïstisch dat hij je dit verbiedt. Jullie hebben beide bijgedragen aan dit probleem, dus hij kan niet de enige zijn die hierover beslist en bepaalt wat wel en niet mag. Overigens kan ik me zijn paniek heel goed voorstellen hoor.. lastig allemaal.. Heel veel succes!!
@hopelouise, Mijn vriend is niet zo suportive. Ik heb het er vanavond nog even over gehad, maar als ik het zou houden zou hij niet weten wat dat voor onze relatie zou betekenen. M.a.w. hij weet niet of hij bij mij zou blijven.
Jeetje wat vervelend dat je in deze situatie zit. De woorden die hij bedoeld met dat hij niet weet of hij bij je zou blijven vind ik wel heel erg. Ondanks de keuze en beslissing die jullie gaan nemen moet hij toch van je houden en achter je staan no matter what?! Lekker makkelijk. Jou onderdruk zetten met andere woorden; ik ga bij je weg als de baby komt. Zegt misschien ook genoeg over hem? Ik kan niet zeggen wat jij en jullie moeten doen. Doe wat je hart zegt zorg dat je geen spijt krijgt meid. Heel veel succes!
Zo was m'n vriend ook, en wat voor een man is t nou als die weggaat dan, ik merk dat je het er niet echt mee eens bent met jullie planning van arbortus, je situatie is misschien niet ideaal, maar je krijgt er iets ontzettends mooi voor terug Tuurlijk word het moeilijk, dat is t voor mij zeker ook geweest, m'n situatie is ook rot, ik woon nog thuis, etc Maar het is het echt waard Je mag me altijd een berichtje sturen, ik zou je graag willen helpen Liefs
Natuurlijk mag je hier met je moeder over praten! Hij kan jou echt niet vertellen dat je dat niet kunt doen. Dit is een lastige situatie en je hebt alle steun en adviezen nodig die je maar kunt krijgen. Dus laat je dat in ieder geval niet verbieden!!!!!
Dat je vriend in paniek is kan ik begrijpen. Dat hij abortus wil en de volledige omvang en (eventuele) psychische gevolgen niet volledig omvat ook nog enigszins. Hij is echt niet de eerste man voor wie het nog niet 'echt' is. Maar, dat hij jou oplegt dat je er met niemand over mag praten en dreigt om bij je weg te gaan vind ik wel echt te ver gaan, en wanneer hij jou zo respectloos behandeld daarin vraag ik me af of daar überhaupt nog wel een toekomst in zit, en of je dat wel moet willen.. Sorry ts, maar dat is mijn mening. Veel sterkte!
Ik was 20 toen ik erachter kwam dat ik al bijna op de helft van m'n zwangerschap was.. Maar mijn vriend was juist heel begripvol enzo. Ik was zo geschrokken, eigenlijk wou ik nooit echt kinderen, maar toen ik de eerste echo zag besefte ik dat er gewoon een mini mensje in je groeit.. Ik zou me nu geen leven zonder haar kunnen voorstellen! Maar als mijn vriend toen had gezegd dat hij niet wist of hij dan bij me zou blijven, mocht hij gelijk z'n spullen pakken, want ik zou dan niet weten of ik wel bij zo'n man zou willen blijven. Maar dat is mijn mening. Ik zou het zeker met je moeder bespreken. Heel veel sterkte en succes!
Het is zo ontzettend moeilijk. We hebben er gisteravond rustig over kunnen praten zonder dat de emoties te hoog op liepen. Maar hij vindt de praktische zaken enorme obstakels. We gaan pas samenwonen, ik begin volgend jaar aan een paramedische hbo opleiding, we werken allebei en dat een kindje zo'n grote 'stressfactor' in onze relatie kan zijn. Ik weet ook wel dat hij daarin gelijk heeft, hoe moeilijk ik het ook vind om dat toe te geven. Dit dilemma maakt het voor mij zo pijnlijk. Het kindje namelijk wel graag willen, maar dat het praktisch bijna onmogelijk lijkt.
Praktisch is het niet onmogelijk. Het is net welke eisen je stelt, of prioriteit. Ik snap jullie wel, het is nogal onverwachts. En nu is het kindje er nog niet en kan je er geen voorstelling van maken. Maar ik weet zeker dat je als je kindje er eenmaal is echt niet denkt had ik maar een abortus gedaan. Eerder andersom, dat je spijt krijgt vanje abortus en dan gaat dat zeker jullie relatie in de weg staan. Ik hoor bij jou ( lees bij jou) heel duidelijk dat je het kindje eigenlijk wel wilt, ik weet danook zeker dat als je dat prioriteit geeft je er wel uit komt.
Was een vervelende situatie! Ik snap dat jullie geschrokken zijn... En dit is natuurlijk een onderwerp waar iedereen een andere mening over heeft. Ik wil wel zeggen onderschat het krijgen van een kind niet! Mijn ervaring is ondanks dat wij alles voor elkaar hebben. Getrouwd, huis, goede baan enzo het is zwaar! Het legt ook een bepaalde druk op je relatie. Kinderen nemen echt wel een deel van je vrijheid weg. Je krijgt er gelukkig heel veel voor terug maar ik weet dat ik dit op mijn 21ste niet had gekund. Dit is ook een ervaring die voor iedereen anders is. Jullie kunnen dit alleen zelf besluiten. Heel veel sterkte en succes met het maken van een keuze!
Ik deel eigenlijk dezelfde mening... Jou verbieden om er met iemand over te praten?! En dreigen om weg te gaan?! Zo'n dingen bespreek je op een volwassen manier, maar niet met dreigementen.
Tcho, een kind kan altijd een extra stressfactor in je relatie. Of je nu 22 bent of 30. Versta me niet verkeerd, ik snap jullie situatie, jullie waren nog niet bezig met 'we willen een kind'. Maar bijna iedereen die een kind krijgt z'n leven verandert. Iedereen moet wat puzzelen. En dat gaat de ene dag makkelijker dan de andere. Maar voor alles is een oplossing!