Je weet toch niet of er anderen zijn die zo denken. Zou je dan ook je huisarts inruilen als ie zo denkt maar verder goed in zijn werk is? Als je collega's op het werk hebt die zo denken ga je toch ook geen ontslag nemen omdat je niet in de buurt v mensen met zulke gedachtes wilt komen? Ik vind het maar raar. Ze heeft iets uitgesproken waar jijtegen bent maar wat over haar EIGen Situatie gaat. Dus ze heeft je niet beledigd door te zeggen ik wil niet bij jou komen omdat jij voor bent. Wat maakt het dan uit?
Ik vind het ook allemaal wat overdreven. Waarom zou jij nu jezelf niet meer kunnen zijn of op je tenen moeten lopen? Niet dus. Gewoon jezelf blijven. Zij heeft haar mening, jij de jouwe. En jammer voor haar dat ze zo bekrompen denkt maar dat is een gemis voor haar. Ik zou me daar niet zo druk over maken joh. Je maakt het allemaal zo persoonlijk Wanneer ze weer begint over dr zoon kun je rustig aangeven dat je het verschrikkelijk vindt dat ze zo over hem praat en dat je het zelfs als discriminatie ziet en dat je dit gesprek dus ook niet met haar wilt voeren omdat jullie mijlenver uit een staan. En verder zou ik haar een poetsdoek in dr handen geven en hop tjop tjop aan het werk
Mee eens. Ik vind het ook nogal overdreven om op basis van wat jij vertelt in je eerste post iemand niet meer over de vloer te laten komen en/of te ontslaan. Ik ken iemand waarvan de dochter praktiserend en overtuigd moslima is geworden. Hier heeft zij ook moeite mee en spreekt dit ook uit in vergelijkbare termen als wat deze vrouw over haar zoon doet. En dan zeker niet in vorm van haat maar in vorm van moeite mee hebben en moeite hebben met het trots zijn op... Het gekke is dat de meeste het dan wel begrijpen en 'medeleven' tonen dat dat inderdaad heel moeilijk zal moeten zijn. Nou, dat kan. Ik ben het er niet mee eens maar ieder z'n eigen gevoelens en emoties. Maar waarom zou men wel (openlijk) moeite mogen hebben met bijvoorbeeld een bekering (naar in mijn voorbeeld de Islaam) dan met het uit de kast komen van een kind? En zo zit het ook met deze vrouw. Die heeft hier moeite mee en dat mag. Gevoelens en emoties zijn er nu eenmaal en niet iedereen hoeft deze te delen.
net als dat jij vrijheid van meningsuiting heeft zij dat ook. Het gaat over haar zoon, niet over jou. Misschien dat je hormonen meespelen?
Tja, ik denk dat mijn moeder ook wel behoorlijk over de zeik was en heeft afgereageerd bij de vrouw waar ze schoonmaakt, toen ik gelovig werd. En was inderdaad zoals MadeinUSA beschreef een soort rouwproces. Nu zou ze er niet meer zo heftig over praten.
Ik snap je wel hoor. Voor mij zou dit ook zo belangrijk zijn dat ik het niet meer zou zien zitten om haar te betalen voor het werk wat ze doet, hoe goed ze dat ook doet. Bij mij zou dat overigens al zo zijn als iemand zich op die manier uitlaat over homoseksualiteit. Dat ze het dan ook nog over haar eigen kind heeft, zou het voor mij helemaal extreem onacceptabel maken.
Dat denk ik ook, volgens mij is het allemaal nog heel 'vers' voor haar en moet ze het zelf ook nog verwerken. Een vriendin van mij is getrouwd met een man uit een land waar homo's niet geaccepteerd worden. Hij had er eeerst ook veel moeite mee dat iemand in haar familie homo is. Ondertussen maakt hij zich er niet druk meer om, maar goed, binnen sommige culturen is het gewoon niet geaccepteerd. Wie weet komt je schoonmaakster zelf ook uit een familie waar er zo over gepraat werd en gaat ze het nog accepteren. Ik denk dat jij juist een mooi voorbeeld bent voor haar om het ook van een andere kant te bekijken. Ze vertrouwt je het toe, misschien heeft ze verder niet veel vrienden om dit mee te bespreken. Aan de andere kant, ze is je schoonmaakster, geen vriendin, dus het is je goed recht als je gewoon aangeeft hier niet over te willen praten. Discriminatie wordt op de werkvloer ook niet geaccepteerd, dus je kunt haar best duidelijk maken dat je zulke uitspraken niet in je huis wilt horen. Ik hoop dat ze haar mening nog bijstelt, maar dat heeft tijd nodig.
Maar kun je dit echt discriminatie noemen dan? Ze heeft het over haar eigen zoon waar ze moeite mee heeft.
Weet jij ook van iedereen waar jij voor betaald dan hoe zijn/haar gedachtengangen zijn? Niet iedereen heeft dezelfde overtuiging, maar zakelijk en prive gescheiden houden moet niet zo moeilijk zijn toch? Het is niet je beste vriendin he?
Gelukkig niet, nee! En nee, ik weet niet of de caissière bij de Albert Heijn zo belachelijk bekrompen is of misschien juist zelf wel lesbisch is, maar als er iemand is die elke keer weer bij mij over de vloer komt (en die dan dus steeds in mijn privéomgeving bezig is) en die mij zulke dingen vertelt, ben ik daar heel snel klaar mee. Zo zijn er ook tig mensen die liever bij die ene babywinkel bestellen die zelfs hun webshop op zondag sluiten, vanwege 'geloofsovertuigingen', omdat dat aansluit bij hun voorkeuren en levensstijl. Ik bestel daar dan op mijn beurt juist niet, omdat ik me níét kan vinden in die redenering. Lijkt mij alleen maar logisch.
als ze er alleen aan moet wennen dan vind ik dat erg maar kan ik begrijpen. Zal ik vragen om erover op te houden en het accepteren. Maar zal zij aangeven haar kind niet meer te willen zien. Dan hoef ik haar ook niet meer te zien. Heel simpel. Ik vind dit gewoon discriminatie en naar een vreemde is erg maar naar je eigen vlees en bloed vind ik nog veel erger. Ik zal ook eerlijk aangeven waardoor ik niet met haar wil samen werken. En in mijn huis mag ik dat vinden. Dan zal ik daar buitenhuis anders op reageren. En dan kan je zeggen dat ik het zelfde doe maar om eerlijk te zijn vind ik dit totaal niet vergelijkbaar.
Ik vind jouw reactie een beetje overtrokken, waarom raakt ze jou hiermee? Het is tragisch voor haar en haar eigen gezin dat de zaken daar zo liggen, maar ze is niet jouw vriendin, ze is geen familie, waarom zou jij hier wakker van liggen? Als het op 'personeel' aankomt heb ik als eisen dat ze netjes zijn, hun werk goed doen en mijn wensen en regels respecteren. Wat ze verder prive van iets vindt is niet mijn zaak en niet relevant voor het werk dat ze bij komt doen. Ik vind ook niet dat ik ook maar enig recht heb om daar iets van te vinden. Net zoals ik er ook echt niet van gediend ben om de mening van mijn werkster te horen over mijn prive-zaken.
Dus van bv een kraamverzorgster vraag je eerst ook informatie over hoe ze over bepaalde dingen denkt voordat je ze toelaat in je gezin? Dichterbij kan iemand niet komen denk ik..
Iedereen doet nu net alsof het een verschikking is als je kind verteld dat die homo of lesbi is... mag hopen dat als het zo is dat jullie dan geen seconde twijfelen over je kind en het volledig accepteren. En vooral niet laten merken dat je het eventueel niet direct accepteerd.
Nou dat is nog altijd ieders pakkie aan toch. Ik zou mijn kind niet afwijzen maar wel moeilijk vinden.