En dat zijn dan nog vaak van die ouders die dan zeggen dat hun lieve polliewollie poepsiewoepsie dat soort dingen noooooit zou doen.
Een paar weken geleden nog een heftige situatie meegemaakt. Een ouder kind stond in een soort toren/huisje. En moedigde anderen kinderen aan om er ook op te klimmen. Vervolgens duwde hij ze hard naar beneden. Zeker de wat jongere kinderen konden zich niet goed verweren. Of durfden niet meer naar beneden (of tegen de jongen in te gaan). Zelf wilde hij ook naar beneden springen (ipv glijden). Omdat ik (en een andere ouder) wel aan het opletten waren hebben wij onze kinderen daar snel weggehaald. En tegen het kind gezegd dat hij niet mocht springen, en andere kinderen met rust moest laten. Kregen alleen een brutale mond terug. Een andere ouder die ik waarschuwde vond het "allemaal wel meevallen". En "kinderen moesten het zelf oplossen". Wij zijn weggegaan maar waar we bang voor waren gebeurde inderdaad. Het kind duwde een ander kind hard naar beneden. En sprong zelf ook. Beide kinderen waren gewond (tand door de lip, onder het bloed, schreeuwen). Een was hard op het hoofd gevallen. En het oudere kind zelf had waarschijnlijk zijn arm gebroken en kon niet meer zelf opstaan. Totale paniek maar geen ouder te bekennen... Die moesten worden omgeroepen en waren vervolgens woest op het personeel (scholieren met een zaterdag baantje die geen toezicht houden maar snoep verkopen). En anderen die op hadden moeten letten?? Dat is echt een geval onoplettendheid en eigen schuld. Voor het jongere kind vond ik het erg sneu. Maar geen medelijden met de ouder (die even daarvoor nog was gewaarschuwd).
Tsja, ik kom ook regelmatig in binnenspeeltuinen en zie van alle ouders wel een aantal ... degenen die OVERAL achteraan klimmen en degenen die een kind van 1 makkelijk 20 minuten kunnen laten huilen omdat ze geen idee hebben dat hun kind überhaupt huilt. Ik ga zelf alleen op momenten dat ik weet dat het rustig is, dan heb ik tenminste overzicht. Mijn dochter van ruim 2,5 is motorisch erg behendig en wanneer zij in het peutergedeelte speelt, ga ik er dan ook echt niet achteraan. Ik zit aan een tafeltje met een kopje koffie en een boek en kijk regelmatig wat ze doet. Dat gaat prima. Het liefst wil ze spelen in het grote gedeelte, maar dat vind ik wel wat gevaarlijker, omdat ze niet zo heel lang is en dus niet overal zomaar op en af kan. Afgelopen keer was het erg rustig (max 10 kinderen in heel de speeltuin) dus mocht ze van mij, nadat we 3 keer samen zijn geweest, zelf in het grote gedeelte spelen en van de hoge glijbaan. Zo'n stralend gezichtje is het dan helemaal waard. Maar dat zou ik nooit doen als het drukker was ... nu kon ik haar het grootste gedeelte zien en als er wat was ook heel goed horen. Zijn vast ouders die dat onverantwoordelijk vinden, maar dochter had de tijd van haar leven en ik kon even bijkomen ipv met een dikke buik overal achteraan te hobbelen. Verder ligt het denk ik heel erg aan het kind ... er zijn nou eenmaal kinderen die motorisch wat lomper en minder soepel zijn, die zou ik inderdaad langer in de gaten houden dan een kind dat wel heel handig is. Maar om nou te zeggen dat wanneer je niet achter je peuter aan rent je gelijk niet oplettend bent, of wanneer je een boekje leest en een kopje koffie drinkt en regelmatig even opkijkt zodat je weet waar je kind is een ouder bent die geen verantwoordelijkheid neemt. Tsja, dat gaat mij echt even te ver.
Als mijn kinderen zich misdragen en ik zie het niet ( ik heb er 3, ik mis ook wel eens wat), dan mag iedereen van mij ingrijpen. Waar ik echt een schurfthekel aan heb is als mijn klein uitgevallen, maar motorisch heel sterke 3-jarige lekker aan het klimmen en aan het spelen is, dat er dan echt continu mensen zijn die het nodig vinden om hem ergens af te tillen of paniekerig om hem heen te gaan gillen. Hij kan het echt zelf! Als hij ergens niet op kan, is hij er nog te klein voor en dat weet hij. Verder laat ik hem gewoon zijn gang gaan, en natuurlijk valt hij wel eens, maar dat is echt niet het eind van de wereld en dat maakt mij geen waardeloze moeder!
Zou ik kunnen schrijven. Ik heb drie kleintjes en alles elke seconde in de gaten houden in onmogelijk. En als ze eens ruzie hebben (ze zijn bij mij nog maar 1, 2 en 3 jaar) hoeft dat toch niet meteen drama te zijn? Als ik zie dat een ander kindje mijn kind slaat en die moeder zit niet op te letten ga ik er zelf naartoe en los het vriendelijk tussen de kindjes op. Kan gebeuren hoor. Neem ik die andere moeder echt niet kwalijk. En dat mag een andere moeder ook bij mijn kind doen. Samen zijn we sterk toch?
Ik vind het eraan liggen hoe groot de ruimte is. We waren laatst eens een keertje bij een kleinere, overzichtelijke binnenspeeltuin, daar laat ik hem gerust zijn gang gaan zonder helemaal te volgen wat hij doet. Maar verder komen we alleen maar in grotere wat meer onoverzichtelijke binnenspeeltuin, daar hou ik hem continue in de gaten en help hem daar waar hij hulp wil. Dat werkt voor ons beide hier veel fijner.
Oh fijn, ik ben het hier zo mee eens. Mijn 2.5 en 1.5 jarige spelen zelf en ik zit rustig op een stoel met een kop thee. Ze klimmen en klauteren overal, hebben op de een of andere manier mega veel logisch inzicht (hebben ze niet van mij) en weten precies wat ze wel en niet kunnen. Kunnen ze ergens niet bij dan zijn ze daar inderdaad nog te klein voor en moeten ze of mij komen halen, of iets anders gaan doen. Ik word altijd doodmoe van mensen die dan een van m'n dochters uit de klim toestellen halen en vertellen dat ze ergens op de 1e verdieping zaten; meestal met zo'n hoofd erbij Had ze daar lekker laten zitten, ze zijn gewoon lekker aan het spelen en ontdekken. En van een keertje vallen of een klein ruzietje gaan ze heus niet gelijk dood.
Ja eens. Mijn dochter kan alles super Goed inschatten en is voorzichtig met zichzelf. Maar Ik heb een hilarisch filmpje van vandaag Waarin mijn dochter voorover stuitert (topzwaar) van de glijbaan in monkeytown. Iedereen Schat haar jonger is en sprong op. Ik zei alleen: zo weer lekker spelen. Tevens liet ik haar alleen toen ik eten ging halen. Mensen hadden gewoon paniek in hun ogen: wandelende baby alleen. Totdat ze riep: maaaammaaaa kom!!! Maar ontopic: tja misschien vergeten? Kan gebeuren! Hoeft niet een onnadenkend Iemand te Zijn hoor. Je had haar toch kunnen attenderen erop.
Dit precies. Hier ook twee onwijs behendige kinderen die bij balorig in het grote gedeelte zelf spelen. Wel in de peuteruren dan. Ik zit meestal juist omdat ze zichzelf dan moeten redden en kijk vaak genoeg of hoor hun stemmen. Verschilt erg per kind, hier kunnen ze dat prima aan en ik kies er bewust voor om ze niet in alles te begeleiden.
Oh ik word ook heel moe van bemoeimoeders die vinden dat ze in moeten grijpen bij mijn kind. Terwijl ik het gewoon van een afstandje in de gaten sta te houden. Laatst was ik in een speeltuin met een zandbak. Had een kindje een driftbui (tsja, dat kan) en de moeder stond op een anderhalve meter afstand af te wachten of hij eruit ging komen of niet. Wat ook mijn aanpak zou zijn. Duikt er meteen een andere moeder op dat jochie. Die nam dus niet de moeite om heel even om zich heen te kijken of de moeder in de buurt was of niet. Of in de kleedkamer bij het zwemmen... Mijn man laat zijn kinderen (nu onze jongste, maar ook zijn twee kinderen ervoor) zoveel mogelijk zelfstandig doen. Dus zelf hannessen met sokken en broeken. Vind ik prima. Al doende leert men, toch? Maar er zijn dus ALTIJD andere moeders die dan gaan 'helpen'. Terwijl mijn man ERNAAST staat. Bizar vind ik dat. Zelf vind ik het heel erg belangrijk dat mijn zoontje zoveel mogelijk zelf uitprobeert leert wat kan en wat niet kan. Maar ik let wel op. Hij is anderhalf, dus dat lijkt me ook logisch. Hij kan z'n acties nog onvoldoende overzien en hij kan risico's ook nog niet voldoende inschatten. En dus vind ik dat ik in de buurt moet blijven om hem te begeleiden of corrigeren waar dat nodig is. Ik neem zoveel afstand als (in mijn ogen) kan. Ik laat hem zoveel mogelijk prutsen en klimmen en klauteren, zonder me ermee te bemoeien. En ja, daarbij valt hij wel eens, maar ik heb dan allang ingeschat of hij zich ernstig zou kunnen bezeren of niet. Als ik zou denken dat hij zich echt een ongeluk zou kunnen vallen, dan laat ik het hem nog niet doen. Maar in basis hoort vallen en opstaan er gewoon bij. Niet piepen, geen erg, afkloppen en door. Als hij straks 3 is, dan kan ik hem ongetwijfeld veel meer zelf zn gang laten gaan en ook in het grotere gedeelte. En kan ik met nog meer afstand volgen hoe het gaat. Echter: ik wil niet zoveel afstand dat ik het niet zou merken als hij huilt. En ik wil ook niet dat hij andere kindjes kan pesten. Want dat vind ik zulk rotgedrag. Dus: heb je een kindje wat gewoon lekker zn gang gaat en waarvan je weet dat 'ie zich prima redt, ga lekker je tijdschrift lezen of op je mobiel zitten. Echt! Maar heb je een vervelend klierend kind, dan vind ik dat dat dus niet kan. Dan is je afstand te groot en moet je als ouders dichter in de buurt van je kind blijven. Kijk, de grap is natuurlijk dat kinderen die de kans krijgen om te pesten en te klieren gewoon onoplettende egocentrische ouders hebben. Want als je wel oplet (ook al is het met een schuin oog van achter een magazine), dan krijgt zo'n kind niet de kans om andere kindjes te klieren of te schelden. Een lief spelend kind kan oplettende en onoplettende ouders hebben, maar een klierende pestkop heeft gewoon ouders die onvoldoende opletten. Anders zou er namelijk wel tijdig ingegrepen worden.
Dit niet alleen, vaak interesseert het die ouders ook gewoon niet. Laatst liep er een etterjochie (jaar of 7/8) bij de kinderboerderij. Ik had het met de mevrouw van de kinderboerderij erover dat als je weet dat je kind zo is, dat je het niet alleen naar de kinderboerderij laat gaan. Toen zei die vrouw: 'tja niet alle ouders denken zo'. Die zijn waarschijnlijk blij dat ze eens geen last van hem hebben...
Ja, die heb je natuurlijk ook nog. Ouders die het geen bal kan schelen dat hun terrorkind anderen het spelen onmogelijk maakt. Sterker nog. Die ouders en kinderen zijn de reden dat ik dichter bij mijn zoontje in de buurt moet blijven dan voor hem misschien noodzakelijk is. Omdat ik er rekening mee moet houden dat er onopgevoede pestkoppen rondlopen wier ouders het geen bal interesseert dat hun 'oogappeltje' andere kinderen lastig valt.
Zelfde hier. Meespelen afwisselen met even een bakkie voor mezelf. Maar hou hem altijd in het oog. Merk dat mijn zoontje ook soms mijn kant op kijkt. Geeft toch een veilig gevoel denk ik en soms wil hij gewoon even laten zien wat hij doet.
Hier een ventje van 9 in de straat die regelmatig 't huis wordt uit gestuurd omdat hij te lastig is. En wat gaat hij dan buiten doen? Klieren, overal tegen aan trappen, etc. Z'n ouders zijn idd gewoon blij dat hij even weg is, het interesseert ze totaaaal niet wat hij buiten uitvreet...
hahahaha ja dat heb ik dus ook altijd.. eerst letten ze niet op/interesseert het ze niet.. Pakt iemand anders hun kind aan, dan is het aan?? Toe even zeg.. Kreeg een keer een grote bek van een klein ventje, houd je bek b*tch.. ik zeg pardon.. (hij sloeg kinderen uit de buurt incl eentje van mij) Ik zeg zo'n grote mond staat je niet.. houd daar eens mee op. En ook met dat slaan. Zegt ie en anders wat, wat wil je doen dan? :x Ik zeg ga nog even door en ik zal jou eens goed aanpakken.. Jij mag geen kinderen slaan, ik zeg oh nee?? test me maar uit.. toe maar.. Toen was ie uitgel*lt.. (btw niet dat ik het zou doen.. wees allen gerust) Maar soms!! denk je weleens, give me 5 minutes... just 5.. ben toen naar zijn moeder gelopen, werd ik zonder pardon de tuin uitgestuurd, en moest ik opr*tten.. Ik zeg nou, weet gelijk waar dat gedrag vandaan komt.. Lekkere opvoeding, meisjes (en jongens) slaan met super sokers.. Vooral aanmoedigen!! Als ie 1 van mijn kids aanraakt, ben jij van mij... fijne dag verder.. wat een tuthola.. later zijn die kids uit huis geplaatst..
Denk dat het ze wel interesseert maar dat ze geen idee hebben hoe ze hun kind aan moeten pakken en uit pure wanhoop hun kind maar een paar uurtjes wegsturen, want wat je niet ziet.... Blijft triest, voor zowel ouders als kinderen dat dit soort dingen voorkomt. Niet iedereen heeft de 'guts' om om hulp te vragen..helaas.
Haha leuk onderwerp. Ik irriteer me weleens aan ouders die echt niet op hun kind Letten. Dat zo'n kind dan constant vervelend doet tegen andere kinderen en die ouders achteraan op het terras zijn gaan zitten zodat ze niks zien. Lijkt mij dat je het toch wel weet als je kind nog helemaal niet kan samenstellen. Ik vind dat ook heel sneu voor het kind, leert er dan ook niks van. Ik zit er zelf trouwens niet bovenop, maar zorg wel dat ik enigszins kan zien wat mijn zoon doet. Soms reageer ik dan, omdat opvoeding voor mij niet stopt in de speeltuin. Gelukkig merk ik ook dat er veel ouders ook zo over denken.
Ik erger me alleen aan onoplettende ouders als hun kinderen mij of mijn kinderen duidelijk tot last zijn. Als er dus een kind van 8 al een half uur loopt te stieren in de dreumeshoek, dan spreek ik er de ouder in kwestie wel op aan. Prima, als je lekker even op je telefoon zit te kijken of wil kletsen, maar zorg wel dat je kind zich enigzins aan de geldende regels en sociale normen houdt . Natuurlijk kan een klein kindje een keertje iets doen wat niet mag of vervelend is, terwijl je het niet ziet, maar er zit een grens aan in hoeverre dit kan gebeuren wat mij betreft.
Nou zei eerder in het topic al dat wij nog geen noememswaardige dingen mee hadden gemaakt...tot vandaag dan...mijn dochtet komt gillende uit het klimgedeelte dat 2 jongens haar in het gezicht hebben geslagen. Ze wijst ze aan (zitten in een hoog klimrek) dus ik roep naar boven: "kom er eens even uit". 1 van die jochies roept meteen: "nee!" Dus ik roep nog eens met wat duidelijkere stem dat ik wil dat ze nu naar beneden komen! Staat die moeder ineens achter me dat ik niet zo moet schreeuwen tegen haar kinderen...ging helemaal uit dr dak...tja fluisterend hadden ze mij daar niet gehoord. En waarom ik mijn dochter meteen geloof...leg uit dat ik ze dus naar beneden riep om verhaal te halen. Dat wanneer het mijn zoontje was ik echt eerst helemaal uitgezocht had hoe of wat maar dat mij dochter dus echt geen vlieg kwaad doet en ik haar idd op haar woord geloof. Ze hadden dus idd allebei geslagen. Alleen ik met mn grote waffel natuurlijk weer (stond te trillen van woede) dat ik door haar reactie wel zag waar zoon die agressiviteit vandaan haalt...ja dat had ik natuurlijk even in moeten slikken. Maar het is al zo'n bangig meisje...sinds een poosje durft ze dus alleen in dat grote gedeelte te klimmen en dan wordt ze op dr gezicht geslagen