Ja ik heb diverse negatieve ervaringen vanuit mijn werk. Het meest vervelende was het instellen, dat regelmatig niet goed lukte en dan werd er over gegaan op andere medicatie. Het heftstigste waren ook steeds de rebounds, voor aantal cliënten niet te doen. Bij een aantal was het medicijn na 3uur uitgewerkt. Tijden van inname komen dan heel precies aan. Meesten eindigden met langwerkende medicatie ( Medikinet). Bij een aantal kon ook absoluut niet meer na 15.00 gegeven worden, omdat ze dan niet meer konden slapen. Ook een aantal met blijvende inslaapproblemen, waarvoor dan vaak wat anders werd gegeven. Tja, dan ook regelmatig weer ophogingen ivm gewenning en groeien en dan meer nodig hebben. Ik ben geen fan van deze medicatie. Het is ook echt geen oplossing, maar een demper. Vooral goede begeleiding is belangrijk. Ik vraag me ook af of dit moment, tegen de vakantie aan, het juiste moment is om te starten met medicatie. Ik begrijp dat je het liefst nu iets wil. PB anders even
Dank je wel! Ik lees graag over alle kanten hoor, dus alleen maar fijn als je kritisch bent! Mijn mening over bovenstaande: Het is niet niks idd, dus vandaar dat we nu nog niet beslissen maar eerst een gesprek aan gaan om ons voor te lichten door de kinderarts, oa ook over de gevolgen, al dan niet op langere termijn. Volgens de psycholoog waarvan we de diagnose kregen, hoef je er niet levenslang aan te zitten. Het hyperactieve schijnt ook wel minder te kunnen worden bij het ouder worden, maar ja, de onrust in zijn hoofd is wrs een blijvend iets.. maar tis net wat hij zelf prettig zal vinden. Hij is nu nog te jong om er iets van te vinden, hij weet niet beter. Hij heeft zelf een tijdje terug gezegd dat zijn hersenen zo wild doen dat hij zelf ook wild wordt. Maar als ik vraag of hij er last van heeft dan weet hij dat niet. Hij zegt: ik ben gewoon wie ik ben. Hij weet niet beter. Ik denk persoonlijk dat het continue corrigeren, mopperen, boos worden, bijsturen, op de gang gezet worden op school, niet bevorderlijk is voor zijn zelfvertrouwen en eigenwaarde. En het onderpresteren op school is niet van levensbelang, maar wel bijzonder jammer. De rust door hemzelf vinden zou heel mooi zijn, maar dat is tot op heden nog niet gelukt. Rustig in bad gaan liggen is in no time een waterballet. Lekker uitslapen in ons grote bed wordt een stoei partij. Hoe zou jij dat doen bij een 7 jarige? Ik denk dat hij niet de zelfreflectie op dit moment heeft om de situatie aan te passen naar zijn behoefte. En sowieso heeft hij de rust op dit moment niet Daarnaast loopt hij nu bepaalde achterstanden op wat betreft bijv zelfstandig aankleden, wassen, tandenpoetsen, denken aan het meenemen van zijn schooltas etc, en die dingen/ verwachtingen worden alleen maar meer en meer hoe ouder hij wordt. Tuurlijk hoop ik/verwacht ik wel tips daarin te krijgen, maar mij is ook verteld dat hij eter te instrueren zou zijn onder begeleiding van medicatie. En klopt hoor, dat een diagnose ingrijpend is om te horen, althans voor mijn man, ik ben daar al verder in omdat ik er al jaren mee bezig ben in mijn hoofd. we gaan straks eerst lekker 2 weken op vakantie en pas daarna volgt een afspraak dus sowieso nog wel 3 weken/ een maand de tijd om te laten bezinken.
Met wat voor doelgroep werk je precies en maakt dat nog uit qua uitwerking of instellen? Ik heb er natuurlijk totaal geen verstand van, maar ik lees idd dat het instellen soms lang kan duren. MAAR, je begint toch standaard met een lage dosering? En dan zie je iig wel wat gebeuren toch? En indien nog niet genoeg, dan wordt er opgehoogd? Buiten dat je dus geregeld terug moet komen voor evaluatie en bijstellen wordt de situatie dan toch alleen maar beetje bij beetje beter (rustiger)? Ik zie dat niet als iets negatiefs, of bedoel jij wat anders? Als ik het goed begrijp kan je ook beter meteen voor een langwerkend iets gaan mocht je mogen kiezen En uiteraard hebben pillen geen zin als de omgang en begeleiding niet goed is. Dat realiseer ik me goed. Maar ik kan me voorstellen als er meerdere problemen spelen, bijv ook beperking in verstandelijk vermogen of autisme oid dat begeleiding naast de medicatie nog veel belangrijker is, omdat alleen "demping" nog niet genoeg is? Hopelijk vat je dat laatste niet verkeerd op, weet niet zo goed hoe ik het beter kan opschrijven, maar ik bedoel te zeggen dat wij voor ons gevoel al redelijk gestructureerde begeleiding bieden, wat met filtering van zijn impulsiviteit en hyperactiviteit wrs al wel voldoende zou zijn. Ik zie het dus andersom. In plaats van: met enkele extra tips zal hij ineens minder impulsief en hyper zijn. Voor mn gevoel is dat al een beetje passé. Hebben al zo lang aangemodderd. Vandaar mn ongeduld Begin van de vakantie starten zal niet gebeuren, op zn vroegst over een maand eer we terecht kunnen en zelf op vakantie zijn geweest. Maar is dat niet juist ideaal, omdat je dan zelf alles kan evalueren en observeren? Hoe is het met jouw oudste zoon? Je mag me ook pb'en hoor, ivm herkenning?
Kritisch zijn is inderdaad erg belangrijk! Het is heftig spul. Per definitie tegen zijn is te zwart wit. Mijn jongste is pas 4 en hoewel ik het echt niet leuk vind dat hij die medicatie slikt kan hij momenteel echt niet zonder..maar voor we de knoop doorhakten zijn daar veel dingen en gesprekken aan vooraf gegaan. Hij raakte zo overprikkeld door alles dat hij alleen maar rondrende en herrie maakte. Nu met ritalin kan hij tenminste normaal spelen. Terwijl ik dit type zit hij te tekenen aan zijn tafeltje, dat kon hij eerst echt niet. Maar ik vind het heel moeilijk dat hij het zonder pillen nog niet kan. Begeleiding erbij is wel belangrijk. En een kleine klas. We hebben met de gedragswetenschapper, psychiater en begeleiding besloten dat mijn jongste niet naar een gewone school kan omdat de klassen te groot zijn. Hij zit nu in een klas met 6 kinderen en gaat volgend jaar naar sbo naar een klas met maximaal 15 kinderen.
Nee ritalin is niet verslavend Zombie worden kan, dan is of je dosering of het middel niet goed Blijvende bijwerkingen: nee Melatonine: ja maar al voor de ritalin.
Begeleiding is inderdaad heel belangrijk, maar vaak zie je dat het niets tot weinig doet bij een kind. Het kind is immers nog steeds druk in het hoofd en dat kan je niet zomaar veranderen, vaak hoor je inderdaad bij therapie dat je met enkele dingen vooruitgang boekt qua handelingen thuis. Met leren is het een ander verhaal, je kan kleine dingen aanleren die je helpen met leren, maar vaak komt dit ook niet binnen door chaos in hun hoofd, dus dan is medicatie echt nodig. En nee ik geef het ook liever niet, maar heel veel te hebben geprobeerd moet je een keuze maken en als je dochter dat zegt dat ze het zo fijn vind de rust in haar hoofd, geeft mij dat bevestiging dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Ne negatieve dingen die je zegt met eten en slapen kloppen, maar soms is het even zoeken naar de juiste medicatie en hoeveelheid. En ja als ze groeien en ze wegen meer kan het zijn dat het opgehoogd moet worden, maar dat is met de meeste medicatie. Mijn dochter eet als een bouwvakker en slaapt prima
zombie worden of afgevlakt dat kan in de eerste weken omdat het nog nieuw is, of je hebt de verkeerde of verkeerde hoeveelheid medicatie. Dus dan zoek je samen met de arts naar de juiste medicatie. bijwerkingen zijn er hier ook niet (meer), de eerst weken dat ze het gebruikte kon ze moeiljjker eten en inslapen, dit ging na een tijdje vanzelf beter en nu nergens last meer van.
Hoe denken jullie over melatonine? Onze zoon gaat rond 19:45 uur naar bed en meestal slaapt ie om 21 uur nog niet. komt de hele tijd zijn bed uit etc. De dag erna is hij meestal rond 6:15 uur weer wakker. Ik vind het best weinig voor een 7 jarige. Hij heeft welk donkere kringen onder zijn ogen, maar hij blijft op zich wel wakker en stuiterig lijkt niet moe te zijn en toch wel goed met minder slaap af te kunnen. Zou je dan toch melatonine geven?
Wij gebruiken het en ja het werkt. Zou het wel met de arts overleggen. Dat stuiteren met zo weinig slaap betekent dat hij echt zijn grenzen over gaat.
Ik ben volwassen ADHD-er en juf op een basisschool, dus ik ken twee kanten van het verhaal. En laat ik beginnen met: er is geen simpel antwoord. Elke kind is anders (en elk kind met adhd dus ook), elk gezin is anders en en elke klas / school is anders. Ik ben -voor mezelf!- blij dat in 'mijn tijd' het fenomeen adhd nog niet bekend was. Het is vaak niet makkelijk geweest. Ik heb vaak mijn neus gestoten, ven vaak verdrietig geweest en boos op mezelf. Maar: ik kan mezelf nu redelijk goed reguleren. Dat heb ik geleerd met vallen en opstaan. Maar zo gaat leren nu eenmaal vaak in z'n werk. Ik moet daar een paar kanttekeningen bij maken: ik ken kinderen die in veel 'ergere' mate adhd hebben dan ik. Ik ken ook kinderen met adhd die opgroeien in een gezin met minder structuur. En ik heb een behoorlijke intelligentie die als het ware compenseert voor het aandachtstekort. Je kunt aan mijn schoolresultaten echt zien dat ik naarmate ik ouder werd, mezelf steeds beter onder controle kreeg. Op de basisschool was ik een leerling met zeer wisselende resultaten. (Eind-toets gaf ruimschoots VWO aan, terwijl ik op basis van mijn rapport nipt naar de MAVO kon.) Het werd dus HAVO, waar ik de brugklas gemiddeld een mager zesje stond, terwijl ik uiteindelijk met een ruime 8 geslaagd ben. Mijn vader verzuchtte wel eens dat ik makkelijk VWO had kunnen doen. Op basis an intelligentie misschien wel. Maar ik ben blij met het traject dat ik doorlopen heb: ik had andere dingen te leren. Voor mij is het dus goed geweest dat ik geen medicatie heb gehad. Da gezegd hebbende: ik heb ook kinderen in de klas gehad die echt niet tot leren komen omdat de adhd-kenmerken zo 'in de weg' zitten. Dan kan het (tijdelijk) gebruik van medicatie er wel voor zorgen dat een kind meer tot zijn recht komt. Of kinderen die zoveel moeite hebben met de eisen die 'het schoolleven' nu eenmaal aan het gedrag stellen, dat ze echt constant in conflict zijn met hun omgeving. Ook dan kan medicatie voor alle partijen prettig zijn. Ik denk dat 'voor alle partijen' wel heel belangrijk is. Zelfs bij jonge kinderen zou ik ze er constant bij betrekken wanneer het gaat om medicatie en heel goed naar hun mening luisteren. Ik heb ook wel eens een kind in de klas gehad die de medicatie gewoon echt niet wilde. (En heel eerlijk... Ze naar mijn persoonlijke mening ook best aardig redde zonder medicijnen.) Hij voelde zich niet prettig als hij de medicijnen gebruikte. Voelde zich een soort van schaduw van zichzelf. Hij weigerde dus vaak de medicatie te slikken of deed alsof hij het innam. Moraal van het verhaal: kijk naar je eigen kind! Hoe doet hij het op school? Hoe gaat het thuis? Het zal meer moeite kosten dan bij een kind zonder deze kenmerken. Maar is het 'te doen'? Zie je als je het vergelijkt met een jaar geleden, dat er kleine stapjes vooruit zijn gezet? Dan kun je misschien overwegen om te proberen hoe ver jullie komen zonder medicatie. Zie je dat hij op school vastloopt of dat hij steeds meer 'last' van zichzelf krijgt etc. Dan is het msischien verstandiger om met medicatie aan de slag te gaan. Persoonlijk zou ik wel altijd proberen de medicatie zo af te stemmen, dan je je eigen kind nod ziet. En dat je kind toch nog wel wat inspanning moet doen om op de juiste momenten stil te zitten en te concentreren en wanneer het kan lekker te ontladen. Want dat is uiteindelijk toch iets dat elke adhd-er denk ik moet gaan leren. ADHD heeft namelijk ook veel positieve kanten! Het is dus zaak om te leren wanneer je die inzet en wanneer je de 'bijwerkingen' van adhd moet inderdrukken.
Bedankt voor je duidelijke verhaal! Het is best lastig in te schatten. Ik zie onze zoon als ene enthousiaste jongen, niet iemand die dood ongelukkig is, gepest wordt, geen aansluiting vindt, slecht in de groep ligt etc. Juffen en anderen vinden hem "lief". Hij moet wel vaak gecorrigeerd worden en op school zetten ze hem redelijk vaak op de gang, wat ik niet positief vindt voor zijn zelfvertrouwen. Thuis wordt er wel met grote regelmaat op hem gemopperd omdat hij slecht luistert, steeds van tafel af stuift, steeds afgeleid is met aankleden en wassen etc. je moet hem de hele dag door bij de les halen. En er is naar mijn idee al aardig wat structuur ( kan natuurlijk altijd beter, daarvan ben ik me bewust, maar ik ben er van overtuigd dat er gezinnen zijn met adhd kinderen die het een stuk flexibeler doen dan wij ). zijn zusje wordt op een negatieve manier bloot gesteld aan "hoe het hoort" want ze kijkt graag haar broer af. Dus die doet ook met regelmaat druk en baldadig, schreeuwerig als haar broer er bij is. Zijn rapport heb ik net binnen en hij is echt duidelijk aan het onderpresteren. het hoogste was 1 c'tje, de rest E, en D terwijl uit de IQ testen is gebleken dat hij bovengemiddeld intelligent is. In groep 1 en 2 scoorde hij ook nog A'tjes en B'tjes. Dus voor school en thuis zeg ik: "ja", tegen medicatie. Of hij zelf veel sociale last ervaart: nee, denk het niet zo. Al twijfel ik wel wat het met zijn zelfvertrouwen doet als er steeds gemopperd en gecorrigeerd wordt en zijn zusje hem voorbij stiert met bepaalde vaardigheden... Moeilijk...
Het is en blijft een moeilijke beslissing. Vooral als je man en jij er verschillend tegenaan kijken. Als je zoon bovengemiddeld intelligent is, kan -een deel van- het gedrag ook voortkomen uit het feit dat hij niet voldoende uitdaging ervaart. Mogelijk valt daaraan nog wat te sleutelen? Eventueel in combinatie met medicatie. Eens kijken hoe hij dat zelf ervaart. Maar blijf dan wel vaardigheden trainen en houd steeds de vinger aan de pols, of er een moment komt dat het zonder medicatie eigenlijk ook best aardig gaat.
Ja, da's een hele goede tip! We krijgen zelf ook nog tips in de begeleiding dus misschien dat ze dit ook nog gaan aangeven. Ik verwacht dat hij het misschien in de puberteit niet meer nodig zal hebben, tenminste ik begreep dat dan vaak de hyperactiviteit minder wordt? Dat is een van de grootste problemen, met de impulsiviteit. En met het ouder worden zal hij zelf ook beter kunnen aangeven wat hij prettig vindt en welke last hij ervaart.
Als kind kwam bij mij inderdaad de hyperactiviteit het meest naast voren. Nu ervaar ik het moeite hebben om me langdurig op één ding te concentreren als het meest storend.
Ja, wel eens. Maar ik was bezig met zwanger worden toen ik de diagnose kreeg. Dus toen was het niet handig. Ook daarna met borstvoeding niet. En weet je...ik kan prima met mezelf leven. Veel dingen zijn ook positief hè. Ik kan snel denken en schakelen, heb bijv. tijdens lesgeven veel energie. Ik weet niet of ik dat zou willen opgeven om mijn sleutels wat minder vaak kwijt te zijn. Ik gebruik liever andere hulpmiddelen om mijn zwakke punten te compenseren. Mijn telefoon is mij houvast. Daar staan mijn afspraken in en alarmen als reminders. Soms zou ik wel willen dat ik af en toe even een pilletje kon slikken. Bijvoodbeeld om een lange autoreis beter vol te houden. (Echt: na 1,5 uur vastgebonden zitten, weet ik van gekkigheid niet meer wat ik moet.) Maar ja: mijn fantasie en het creatief denken, snel schakelen en oplossingen zien, de energie, het extroverte, de gedrevenheid... dat zijn voor mij allemaal dingen die net zo bij mij horen als de vergeetachtigheid, de onrust, snel afgeleid zijn. Er zijn eigenschappen die ik kan missen. Maar dat heeft elk mens. Ik zou met medicatie veel te bang zijn ook een deel van de positiebe kanten te missen. En ik heb voor een adhd-er echt een briljant beroep hè. Als juf leg ik mezelf structuur op, want er is een rooster. Ik kan lekker veel staan en rondlopen en vaak ook ongeneerd heerlijk druk en gek doen. Wanneer je voor de klas staat, is het juist fijn als je veel prikkels opvangt. Dus op de meeste dagen heb ik echt geen medicatie nodig. Er is namelijk ook altijd wel een autist in ds klas die me kan vertellen waar ik de pennen van het digibord heb gelaten. Ik ben eigenlijk best goed terecht gekomen, al zeg ik het zelf.