Ik vind het niet normaal, wel lastig! Ik zou bij de volgende keer gewoon de politie bellen. Als ze toch al weten dat het van jullie komt, maar niets doen.. nee dat zou ik niet doen, het gaat nu al zover door!
Ok, dus jij vindt dat voor de keren dat wij enkele jaren geleden door een crisis heen gingen dat onze buren indien zij ons hebben gehoord veilig thuis hadden moeten bellen? Ik vind dat onzin, we hebben onszelf prima onder controle, in de tijd dat er heel veel misging stond de spanning hoog, wat niet wil zeggen dat je daar niet gewoon zelf uit kunt komen. Ik heb daar iig niet een of andere instantie of de buurvrouw voor nodig gehad. Maar goed ik werd dan ook niet fysiek aangevallen of mishandeld. Daar zit nu precies de nuance. Wat ik me wel oprecht afvraag, als je nou echt mishandeld wordt, en er staat iemand voor de deur vanwege geluidsoverlast, of je dan daadwerkelijk de kans zou grijpen om er wat aan te doen, of dat je simpelweg zou ontkennen om niet nog meer stront aan de knikker te krijgen? Zou zoiets nou echt helpen in het geval er sprake is van structurele mishandeling? Aan de dames die in die situatie hebben gezeten: hadden jullie als er wel iemand aan de deur had gestaan je hele verhaal verteld en er wat mee gedaan?
Tja maar wat wil je nu dan? Niks doen? Lekker laten vechten? Weet je hoeveel er in de wereld gebeurd omdat mensen "zich er niet mee willen bemoeien" of de band met de buren niet kapot willen maken sorry maar ik heb daar echt maling aan. Als je niet wil dat iemand zich er mee bemoeid moet je op een normale manier ruzie maken. De mening van een partner/ouders zou wat mij betreft niet zwaarder tellen dan iemand die in een totaal ongezonde relatie zit. Niks doen is in mijn ogen echt geen optie. Zelf met haar/hem gaan praten op een rustig moment is ook een optie. Veilig thuis geeft advies, hoort je aan en maakt wanneer nodig een aantekening. Als het echt nodig is komen ze langs inderdaad, maar dat is lang niet altijd. Als iemand gilt en huilt midden in de nacht, zou ik niet eens twijfelen om de politie te bellen.
Persoonlijk was ik zelf met jullie komen praten. En afhankelijk daarvan ook gewoon eerlijk gezegd me zorgen te maken wbt geluiden. Imo zijn er legio andere mogelijkheden dan ruzies uitvechten of schreeuwen/gillen. Overigens als het flink knalt vind ik wat anders dan iemand die stop, hou op of niet doen gilt.
Nu je me het zo op de man af vraagt: ja. Dat vind ik. Duidelijk dat jullie door een crisis heen gingen en ik hoop dat je toen nog geen kinderen had die hier getuige van waren. Ik zie de nuance ook niet die jij schetst. Als je jezelf niet in de hand hebt en zo onmachtig bent dat je als een dolle loopt te schreeuwen tegen elkaar kunnen je er op wachten totdat er geslagen wordt. Iedereen noemt dat maar 'gepassioneerd', ik noem het onmachtig en heel gevaarlijk.
Trouwens, ik schreef niet dat iedereen veilig Thuis moet bellen. Ik schreef dat je geen stille omstander moet zijn. Er zijn veel opties. Langs gaan, politie bellen, Veilig Thuis, je man/zus/zwager langs laten gaan. Noem maar op.
Ja dat is zeker zo, nu is daar ook geen sprake meer van, zoals ik al zei is dat enkele keren voorgekomen enkele jaren geleden. Idd ruzies/meningsverschillen hoor je niet op die manier met elkaar te voeren, maar je bent ook maar een mens toch? En idd ik zou het omschrijven als dat het flink knalde, en er kwam bij ons ook geen stop hou op of niet doen aan te pas.
Ik ben het wederom niet met je eens, als het knalt qua woorden hoeft het niet over te gaan in slaan. Het kan, maar het hoeft zeker niet. Ik zie zeker wel een nuance daarin. Maar wellicht is dat ook een cultuur ding, mijn (Spaanse) ouders hadden vroeger ook weleens fikse woorden, ik was daar soms getuige van, maar ik was er ook getuige van dat het weer goed kwam. Misschien dat ik het daarom ook niet zie als iets wat per se schadelijk zou kunnen zijn. En ja ze zijn nog steeds gelukkig samen na 35 jaar En ja wij hadden onze oudste meervoudig gehandicapte dochter al, aard van de crisis/hoogspanning waar wij toen in zaten. Maakt mij dat een slechte moeder?
Zeker niet, het maakt je mens! Je bent geen robot en ja de een heeft de gave om onder alle omstandigheden rustig te blijven een ander heeft er meer moeite mee! Natuurlijk is dat geen rede om dagelijks te gaan schreeuwen, maar als dat af en toe een keer gebeurd zie ik daar geen kwaad in. En inderdaad hoor wat je zegt als je ziet dat er liefde is in huis en het komt weer goed, geloof ik zeker dat het echt niet altijd schade aanricht! Maar terugkomend op TS zou ik daar wel iets mee doen, ik ben eigenlijk altijd voor het gesprek aangaan met de buren, zo kun je een band opbouwen/ vangnet zijn/ advies geven. Ik ben niet zo van een melding maken en denken zo ik heb mijn plicht gedaan en ze zoeken het maar uit. Soms denk ik wel eens dat de samenleving zo wordt & dat is jammer juist aan goede buren kun je zo onwijs veel hebben! Zodat je er niet alleen voor staat. Is er echt geen andere mogelijkheid en maak jij je oprecht zorgen dan een melding maken ten tijde van de ruzie bij de politie en anders bij veilig thuis (dit kan anoniem)
Ik zou me er mee bemoeien, je weet niet wat er gaande is, wellicht is er iemand in gevaar. Als je het achteraf verkeerd hebt ingeschat, jammer dan, better safe than sorry.... Ik heb ooit notabene tijdens mijn huwelijksreis ingegrepen in de kamer naast ons, samen met mijn kersverse echtgenoot, die backup stond, en de hotelmanager. Ik vond het doodeng, maar ik moest iets doen. Ik ben die kamer binnen gestapt en die vrouw (ik kon alleen met haar praten, ze kwamen uit finland en hij sprak geen engels) zat op bed te huilen, midden in de nacht, kind wakker, die was dus overal bij geweest. Ik zag hem niet. Ik heb gezegd dat ik zou proberen om ze daar weg te krijgen, hij was in de badkamer, stomdronken en zwaar agressief, hij had haar behoorlijk geslagen. Voor ik de kamer weer uit was kwam hij al de badkamer uit en ik zat daar dus midden tussen hun in, hij had een hele lege agressieve blik in zijn ogen die ik nooit meer vergeet. Ik stond op en zei in het engels dat ik koffie voor de vrouw ging halen en maakte me uit de voeten. Zo wist hij ook dat ik weer terug ging komen. Dit keer met de hotelmanager bij me en een nachtbewaker van het hotel. We hebben de vrouw met kind uit de kamer gehaald en geprobeerd of ze een andere kamer kon krijgen voor haar en haar kind maar ze zaten helaas vol. Ik heb nog een heel gesprek gevoerd met haar en ze wilde verder geen aangifte doen o.i.d., want ze waren in een vreemd land en moesten technisch gezien de volgende dag terug vliegen naar Finland. Ze vertelde me dat hij het vaker deed, alleen als hij had gedronken. Na de mishandeling ging hij dan slapen en dan had ze "geen last" meer van hem en de volgende dag had hij altijd spijt en overlaadde hij haar met cadeaus en excuses. Ik heb haar aangesproken op haar duidelijk aanwezige intelligentie en dat een vrouw van haar kaliber beter wist en zich dit niet aan moest laten doen. Ze vond dat ze al te veel gefaald had voor haar kinderen. Ze had nog 4 kinderen uit een vorig huwelijk en hun zoontje was nog zo klein, ze wilde hem geen leven zonder vader aandoen, ze voelde zich schuldig tegenover haar kind. Ik heb haar gezegd dat ze echt wel wist dat dit juist niet goed was voor haar kind, en ze er over na moest gaan denken om juist voor een veilig leven voor haar zoon, weg te gaan. Dat gesprek is het enige wat ik voor haar kon doen. Ik heb ze de volgende dag nog gezien, er leek geen vuiltje aan de lucht, maar hij durfde me niet aan te kijken. Dit soort dingen zijn de reden dat ik altijd ingrijp. Het gaat om mensenlevens. Je er niet mee willen bemoeien is in mijn ogen ondergeschikt, zeker als ik iemand in nood hoor gillen/schreeuwen/huilen door de muur heen. Ik probeer daarbij wel aan mijn eigen veiligheid te denken, wat in het verhaal hierboven het minst is gelukt. Maar dit is niet de enige of eerste keer geweest dat ik ingreep. Zo heb ik ooit een kind geholpen waarvan de moeder ernstig ziek was en niet meer voor het kind kon zorgen. Dat kind is uit huis geplaatst. Veel drama, maar uiteindelijk wel veel beter, die situatie was echt ernstig. Ook een vriendin terzijde gestaan die mishandeld werd door haar man en opvang geregeld zodat ze weg kon vluchten. etc. Ik begrijp dat niet iedereen er zo stellig over denkt en daar heb ik respect voor. Ik kan het me heel goed voorstellen als je niet wil ingrijpen, of niet durft in te grijpen, iedereen heeft daar een keus in/reden voor.
Ik zou er persoonlijk niets mee doen. Ik verplaats mij dan altijd in andere, ik zou het zelf ook niet fijn vinden als buren zich er mee gaan bemoeien als ik ruzie heb met mijn man.
Als ik 1 van mijn buren hoor schreeuwen "nee nee nee" "Stop!" en vervolgens hoor ik allemaal dingen breken en gegil. Dan bel ik de politie hoor.
Als de ruzieënde buren geen bemoeienis willen. Moeten ze ook niet zo hard ruzie maken. Als jij bed rust moet houden. Dan zit je denk ook niet op geschreeuw te wachten elke x. Dus gewoon de politie bellen als het weer bezig is!
Ik heb enkele weken geleden de politie gebeld voor een door het lint gaande dochter van de overburen. Die gilde de hele buurt bij elkaar. Ik hoorde geen signalen van mishandeling ofzo maar de kinderen in de buurt schrokken zich rot. Die dochter had ook al een ruit ingegooid. Politie is gekomen en is zeker 1 uur binnen geweest dus blijkbaar wel een goed gesprek geweest. Ik werk in de zorg en heb 2 keer veilig thuis gebeld. Puur voor advies. Je hoeft niet meteen een melding te doen maar ze kunnen je goed advies geven wat je nu het beste kunt doen. Want dit klinkt wel zorgelijk moet ik zeggen. Beter te vroeg dan te laat Hulp inschakelen lijkt mij.
Misschien dat die vrouw juist heel blij is met de ' bemoeizucht' van Ts. Dat er iemand ingrijpt omdat ze dat zelf niet kan. En ik vind ook dat wanneer ze geen bemoeienis willen, ze ook niet dusdanig hard moeten schreeuwen dat de buren er last van hebben.
Ik zou t zelf eens vragen. Aan degene die je hoorde schreeuwen. Niet zomaar meldingen gaan doen. Heb in onze relatie ook een periode gehad van veel ruzie, schreeuwen en met elkaar vechten dus tja, dat is nu volledig over. Als sneeuw voor de zon. Als ik nu nog instanties achter me aan had gehad zou ik verschrikkelijk vinden
Ik zou me er in grote lijnen niet mee bemoeien. Zou ik zelf ook niet fijn vinden. Als je je echt zorgen maakt dan kan je haar altijd 1 op 1 nog eens aanspreken van goh, ik maak me een beetje zorgen, hoor het wel eens loos gaan, alles OK? Of misschien met haar afspreken dat jij de politie belt mocht ze dit zelf niet durven/kunnen.. En als je het een beetje 'luchtig' brengt dan kun je al snel genoeg peilen of ze er van gediend is of niet dat jij/jullie naar de ruzies informeren.
De generatie van je ouders is mede de oorzaak van dat die campagnes nodig zijn. Je bemoeien met huiselijk geweld is nog steeds een taboe, terwijl het levens kan redden! Ik zou vooralnde ervaringen van de dames hier, die zelf mishandeld zijn, meenemen in je beslissing.
Dat! Nu gebeurt het binnenshuis, maar wanneer je op straat ziet dat er een vrouw wordt mishandeld bel je toch ook de politie, of kijk je dan ook gewoon toe? Ik zag gisteren een discussie op Facebook over een noodgeval waarbij omstanders filmpjes stonden te maken en er over stonden te twitteren in plaats van hulp in te schakelen en alle reacties waren 'schandalig, burgerplicht' etc, Maar wanneer het binnenshuis is, wordt het een kwestie van 'niet mee bemoeien en over gaan forummen'.
Dat zou kunnen maar dat weet je niet. Vind het alleen nergens over gaan dat iemand maar niet moet gillen als je niet wilt dat buren zich er mee bemoeien. Ik bedoel, ik praat ook wel eens met een luide stem als ik bonje heb en geloof me, met een kind van 9 die momenteel aan het pre puberen is gebeurd dat geruzie wel eens vaker. Ik ga mij niet inhouden omdat ik buren heb en zou het ook niet op prijs stellen als andere zich er mee gaan bemoeien.