Hallo dames, De 24e ben ik bevallen van een wolk van een baby. Hij maakt het zo goed, tegen alle verwachtingen in. Alleen gaat het met mij niet goed. Ik ben, na 3 dagen ellende met inleiden, bevallen met een spoedkeizersnede. Dit omdat mijn zoon een sterrenkijker bleek te zijn. Hij was 54 cm met de geboorte en woog 4060 gram, en hij zat met zn hoofdje vast in het geboortekanaal. Toen hij eenmaal geboren was, is hij gelijk naar de neonotalogie gebracht terwijl ik gehecht werd. Ik heb het gevoel dat ik niet met hem heb kunnen binden door de keizersnede, alle hectiek en vermoeidheid. Als ik mijn partner met hem zie zitten, word ik zo jaloers. Ik wil wel voor hem zorgen, maar kan dit niet. Heb niet eens het gevoel dat hij van mij is, mijn eigen bloed. Dit doet me zo ongelofelijk veel pijn. Ik heb genoeg hulp, maar heb het gevoel dat niemand, zelfs mijn eigen partner, me niet kan helpen. Wie heeft iets soortgelijks meegemaakt, en bij wie is dit nog goed gekomen? Groetjes Emma
Ik ben geen psycholoog, maar geen binding met je eigen kleine voelen kan volgens mij duiden op een postnatale depressie. Misschien een idee om je huisarts eens te bellen met dit gevoel?
Ik loop al bij een psycholoog in het zh, ga hem zeker morgen bellen. Het is gewoon zo naar, ik wil wel voor hem zorgen maar kan dit bijna niet, voel me angstig als hij begint te huilen of verschoond moet worden. Voel me ook zo rot tegenover mijn vriend, die doet alles met hem. Hij heeft me vannacht zelfs laten slapen toen de kleine onrustig was, omdat hij me niet wil opzadelen met hem. Hij weet dat ik het al zwaar heb. Maar ik wil me zo graag beter voelen, en voor mijn lieve kindje zorgen. Het lijkt ook dat ik niet voor hem durf te zorgen omdat ik bang ben dat ie me aanvoelt, dat ie mn pijn voelt. Ik begrijp gewoon niks meer van mezelf
Ik heb ook precies hetzelfde mee gemaakt als jou! En voelde me ook zeer slecht, niet als eerste vasthouden, niet de eerste luier of kleertjes aan doen en niet als eerste in bad doen.. Maar toen ik mijn dochter in mijn armen kreeg toen ik weer terug was op de kamer werd ik zooooo verliefd en zooo gelukkig daar was mijn roze wolk. Ik heb ook veel gehuild om dat alles wat ik niet heb kunnen doen, maar daarin tegen heeft mijn man als eerste huid op huid contact gehad en dat vind ik toch wel heel bijzonder zowel voor kind, mijn man en mezelf. Een man staat er vaak bij een gewone bevalling maar bij, en mag het kindje vaak later vasthouden als mama, ik zie dat mijn dochtertje en mijn man een super band hebben, al vanaf het begin, of het door de keizersnee komt dat weet ik niet? Maar het komt echt allemaal goed want de band die me dochter en ik hebben die is zoo sterk daar komt niemand tussen ook mijn man niet, helaas moet je je echt erbij neer gaan leggen hoe de bevalling nu is verlopen, probeer veel te praten en hou de kleine gewoon lekker bij je! Nu kan het wel dus gewoon lekker doen! als ik ooit weer zwanger word dan wil ik dus een geplande gentle sectio dan krijg je als moeder als eerst het kindje op je borst tijdens het hechten!
Dankjewel voor je reactie, dit doet me goed! Ik ben dus zeer zeker niet de enige. Dat wist ik al, maar toch. Morgen ga ik sowieso mijn psycholoog bellen, want anders krop ik het maar op. Mn vriend die weet ook niet altijd wat te zeggen, want die is natuurlijk persoonlijk verbonden met mij. Vind je het misschien leuk om te pb'en? Dan kunnen we ervaringen uitwisselen (als je dat wilt)
Mijn bevalling is zeker niet te vergelijken met jou bevalling, maar was in ieder geval vrij heftig. Veel bloedverlies en de eerste momenten na de geboorte voldeden totaal niet aan mijn verwachtingen. Ik had verwacht direct verliefd te zijn en het ultieme gevoel van moederliefde te ervaren. Nou, niks van dat alles. Ik moest eigenlijk niets van dr hebben. Ik legde dr wel aan en ik hield er vast maar ik 'voelde' geen liefde. Hier was ik eigenlijk best ondersteboven van. Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen en ik hou zóveel van haar.. Onvoorstelbaar. Laat het maar gewoon over je heen komen, die verbinding komt er echt wel! Je doet er sowieso wel goed aan om hier over te praten met de psycholoog, het is best heftig namelijk zoiets.. Komt goed meid, geef jezelf de tijd!
Heel naar dat je je zo voelt. En wat goed dat je al in zo'n vroeg stadium hulp hebt gezocht! Ik heb een traumatische bevalling gehad en ook niet vanaf het begin voor mijn dochter kunnen zorgen. Bij mij groeit het 'houden van' nu nog steeds en durf ik mij daar ook pas sinds kort aan over te geven. Ik heb pas recentelijk hulp ingeroepen van een psycholoog, want alleen lukt het helaas niet om alles een plek te geven. Mijn vriend heeft alles - met heel veel liefde - gedaan voor onze dochter de eerste weken. Heel bijzonder om te zien welke band hij met haar heeft. Mijn tijd komt nog wel! Heel veel sterkte!
Ik herken je verhaal, voelde me vervreemd van mijn kindje. Ik liet in het begin het geknuffel ook vooral aan mijn partner over. In het ziekenhuis zeiden ze dat ´het er wel goed uitzag´ als ik mijn kindje probeerde aan te leggen, maar zelf voelde ik niks voor hem, ik zat op een soort van automatische piloot borstvoeding te geven. Ik was ook total loss. Pas later kreeg ik echt een band met hem. Als ik nu foto´s of filmpjes terugkijk van die tijd in het ziekenhuis, voel ik veel emoties. Blijkbaar was het me destijds allemaal teveel.
Zo herkenbaar. Hier op woensdag begonnen met inleiden. Eerst een ballon die er snel uit viel. Toen 2 keer pilletjes in de baarmoeder mond ingebracht omdat de baarmoedermond niet goed open wilde. Uiteindelijk donderdag nacht de vliezen gebroken. Vrijdag eind vd dag met een spoed keizersnede bevallen omdat de kleine na een goed uur persen er niet uit kwam. Na de keizersnede is de kleine meegenomen en pas 1.5 uur later kreeg ik hem bij me. Ik was geestelijk en lichamelijk helemaal stuk. Ik kon zelf niks met de kleine. Hem niet tillen of verschonen. Alleen maar een beetje op bed zitten met hem. Ik heb dan ook keihard gehuild toen ik 4 dagen later voor het eerst zijn luiertje zelf verschoonde. Ik vervloekte mijn vriend en de kraamhulp... hun deden alles met mijn kind wat ik wilde doen. Roze wolk? Welke roze wolk... De eerste 2 weken was die er niet echt. Ik vond mijn mannetje heel leuk... maar die verhalen die je hoort dat moeders instant verliefd zijn op hun kind. Nee dat had ik niet. Heb me er heel.schuldig om gevoeld. Maar het krijgt nu allemaal een plekje. Kan wel zeggen dat na een week of 2-3 toen ik lichamelijk meer kon en ook voor de kleine kon zorgen de band en het gevoel veel beter en hechter werden. Inmiddels zijn we onafscheidelijk. Al blijft de bevalling traumatisch als ik er weer aan denk. Geef jezelf tijd. Praat, praat en praat erover. Het helpt echt. Al vertel je je man 2493952 keer hetzelfde. Als je het kwijt moet dan moet dat. Als je.moet huilen laat het gaan. En probeer te genieten van je kindje. Het komt echt!!
Ik heb een fantastische bevalling gehad, maar had toch dezelfde angsten en gevoelens bij mijn eerste als jij. Pas na een maand of drie had ik het gevoel dat ik dat moederschap een beetje onder de knie had. In hoeverre een deel bij jou wordt bepaald door je bevalling kan ik natuurlijk niet inschatten, maar wat jij beschrijft ervaren ontzettend veel vrouwen. Die roze wolk is er heel vaak niet, want er is niet alleen een kindje geboren, maar ook een moeder. En die shock kan echt ENORM zijn. Bovendien schieten je hormonen alle kanten op. Ontzettend goed dat je hulp vraagt en het feit dat je er zo mee bezig bent, maakt jou een goede moeder per definitie. Probeer zoveel mogelijk huid op huid contact met je kindje, blijf praten en vooral... vertrouw op jezelf. Het komt echt goed!
Even een update. Het gaat al veel beter, we krijgen er ritme in. Het verschonen, flesje geven en kroelen gaat al veel beter! Ik begin nu ook echt van hem te houden. Hij heeft veel last van huilen savonds, slaat dan met zn hoofdje heen en weer, alsof hij tegen zn slaap vecht. Gisteren lag hij zelfs overdwars in zn bedje! Al om al, ik hoop dat het zo goed mag blijven gaan, de roze wolk begint nu een beetje te komen.
Wat fijn dat het wat beter gaat! Hier een ervaringsdeskundige wat betreft ellende en ks. Heb de eerste paar weken echt gedacht; is dit nou mijn kind? Waar is m'n roze wolk? Kwam ook door slecht herstel van mij (uiteindelijk 7/8 maanden over gedaan) en de onmacht, kon niks zelf voor se kleine doen. Op aanraden van mijn moeder, heb ik veel quality time doorgebracht met dochter, ook toen de kraamzorg er nog was. Hele dag in bed, veel huid tegen huid en extreem veel geknuffeld. Na een week of 2/3 voelde ik mezelf ak wat stabieler en kon ik ook veel van dochterlief genieten.
Wat fijn dat het de goede kant op gaat met je!! Ik heb precies hetzelfde gevoeld en zit nog midden in mijn (psychische) herstel. Ik heb heel veel geluk gehad dat ik in het ziekenhuis waa tijdens de bevalling, anders was ik namelijk dood geweest. Toen ik wakker werd in de uitslaapkamer had ik totaal geen gevoel voor mijn mannetje. Ik voelde me zo schuldig! Na een week in het z'huis kwam ik thuis en met de dag werden mijn gevoelens erger. Toen begonnen de paniekaanvallen. Eerst werd gedacht aan een PD, maar bij mij was dat miet het geval. Door een slaaptekort vanaf week 20 in mijn zwangerschap; de hevige bloeding; de narcose én dat mijn kindje op de kinderafdeling kwam te liggen; voelde ik me zo ellendig! Ik krijg nog steeds hulp in het ziekenhuis van een psychiater en slik nog een keer per dag oxazepam. Ik durfde thuis niets met mijn mannetje te doen. Van de psychiater móest ik veel slapen; ik zou worden opgenomen of ik moest hulp regelen voor in huis. Gelukkig kon dit laatste! Ik sliep elke middag drie uur, terwijl er iemand bij mijn zoontje was (ik werd continu wakker van hem namelijk) en savonds ging ik 9 uur mijn bed in, omdat ik ook de nachtvoeding moest doen. Mijn man deed dan de laatste avondfles. Mijn herstel gaat heel langzaam (helaas), maar nu na tien weken voel ik dat het beter gaat. Nog steeds moet ik alle activiteiten heel rustig opbouwen. Kan me dan zo'n kluns voelen 😢 Maar het is voor een goed doel. Als ik me goed voel, haat het ook goed met mijn kereltje. Nu hou ik iedere dag meer van ons mannetje! Gisteren schaterde hij voor het eerst naar mij en ik was stapelverliefd op hem! Echt waar, het komt goed maar gun jezelf die tijd. Als je wil kletsen, mag je altijd een pb sturen! X
Ik had precies hetzelfde, 3 dagen bezig toen spoedkeizersnede, vond het vooral moeilijk dat iedereen voor mij de zorg overnam gevraagd en ongevraagd. Na twee weken keerde dit faliekant om, niemand mocht meer iets doen en iedereen moest weg wezen. Was het zo zat om moeder aan de zijlijn te zijn. Heb hier veel last van gehad, moeite met loslaten en mensen binnen laten. Helaas wordt ons tweede kindje weer met een keizersnede geboren nu een geplande. Ik heb nooit hulp gezocht voor verwerking maar had dat wel moeten doen, de gehele zwangerschap komt het gevoel boven. Het was mij destijds ook gewoon geestelijk te veel en heb dit nooit goed verwerkt. Hoop dat, dat ditmaal anders wordt, maar ohh wat ben ik bang en vreselijk verdrietig omdat ik de angst heb dat het weer hetzelfde voelt terwijl ik blij moet zijn dat de tweede komt. De hechting met mijn kindje was na een paar dagen helemaal goed, dat gelukkig wel.
Ik was ook heel erg bang na mijn 1e en 2e keizersnede (beide dramatisch helaas). Mijn 3e werd een geplande keizersnede en het was een prachtige ervaring. Ik was gelijk smoorverliefd op mijn babytje. Echt totaal een andere ervaring dan met een spoedks. Als ik jouw was zou ik informeren naar een natuurlijke keizersnede, was een prachtige ervaring, bloot babytje op mijn buik etc.