Ja ik snap het wel. Wij hebben ook een jongensnaam die we helemaal te gek vinden. Er gaat bij ons geen derde meer komen denk ik. Maar we hebben nu wel twee super gave meidennamen. Wat ik niet begrijp is dat mensen massaal dezelfde namen uitkiezen. Ik heb het altijd een uitdaging gevonden, en nog steeds, om hele aparte unieke namen uit te zoeken zodat je niet dezelfde situatie krijgt als bij ts of 4 Sophie's in dezelfde klas.
Ik snap het gedoe met namen niet zo goed. Ik heb ook een naam in gedachten voor een meisje. Mijn broertje heeft dezelfde naam in zijn hoofd. Stel we krijgen beide dochters, dan wordt het spannend. Wie is er eerst? Of misschien noemen we beide dochters hetzelfde of allebei toch anders. Big deal. Echt leuk is anders. Maar je kunt geen patent aanvragen op een naam. "Ik was eerst!" is ook geen reden om een naam te mogen claimen. Daarnaast: Je bent niet zwanger en jouw zus krijgt een zoon. Dus waar gaat het nou over?
Ik begrijp je ook wel. Het is weinig empatisch als iemand die heel dichtbij je staat vertelt dat ze al jaren een naam in haar hoofd heeft voor een eventuele dochter. En dat je dan vervolgens juist die ene naam aan jouw eigen kind wilt gaan geven. Natuurlijk kun je niet heel de wereld verbieden om de naam te kiezen die jij wilt geven. Maar dat een zus niet het vermogen heeft om te bedenken dat het best lullig is om van alle namen die er zijn juist de naam te kiezen die jij al jaren in je hoofd hebt vind ik vrij lomp.
hihi... zo ben ik ook aan mijn naam hier ooit gekomen... Athina. Naar je zus toe: dubbel... gevoel kun je niet uitschakelen, maar eigenlijk kun je je reactie ook niet echt maken. Ik had het ingehouden- en misschien op een rustigere manier je emoties omtrent die naam uitgelegd. Maar hoe afscheid er van te nemen... ja dat is dan inderdaad best moeilijk. Ik herken het wel in de zin van 'weten dat je gevoel bizar is, maar het niet uit kunnen zetten' .
Met name deze laatste opmerking vind ik een goede. Ik heb destijds een brief geschreven aan het kindje dat ik nooit zal hebben. Afscheid nemen van een kinderwens. Heeft mij erg goed geholpen.
Haha grapjas! Nee het is best volwassenen om oude koeien van tig jaar geleden er bij te halen! Dat is erg volwassen en een goed voorbeeld. Bah! Ik vraag serieus wat en het zijn elke keer dezelfde mensen die kinderachtig oude koeien uit de sloot blijven halen. Doe eens normaal, hou er over op. Ik heb een fout gemaakt klaar! Moet ik dat nog 100 jaar aanhoren ja! Want jullie zijn perfect en maken nooit fouten en stel dat je er 1 maakt zal je het vast heel tof vinden als mensen hier over blijven doorgaan! Ik vind dat erg sneu en onnodig, maar goed! Dit was een serieus topic. Over een bepaald gevoel. En uiteraard gaat het niet alleen over de naam, maar ook de hele gedachten erachter. Je moet afscheid nemen van iets en al sta je er achter dan nog kan dit best even slikken zijn toch? Dat schrijf ik nu even van mij af! Ken jij de serie How I Met your Mother. Daar geeft Robin aan dat ze nooit kinderen wil. Ze weet het zeker en om die reden loopt haar relatie stuk. Een periode er na komt ze bij de gynacoloog en hoort ze dat ze nooit kinderen kan krijgen. Ondanks dat ze nooit kinderen wil zag je in de serie dat ze het er heel moeilijk mee had en verdriet had. Gewoon omdat de keuze opeens voor je is gemaakt. Dit is een beetje hetzelfde. De kans dat ik natuurlijk zwanger wordt is nihil. En na een hele rot zwangerschap en een * denk ik dat dit nooit meer gaat gebeuren. Ook omdat ik de medische molen niet wil bewandelen. Eigen keuze, ja. Vind ik het heel moeilijk, ja. Vind ik het rot als de naam die ik heel graag had gegeven aan een dochter door een familielid wordt gebruikt, ja. Je kan het zien als iets moois als je nichtje die naam heeft of je kan het zien als iets in je leven wat je moet afsluiten maar waardoor je door die naam er continu aan wordt herinnerd. En dat is dat gevoel voor mij. Nu krijgt ze een jongen, maar mocht het een meisje zijn geweest of mocht er in de toekomst nog een meisje komen dan zal ik echt wel even moeten slikken ja.
Maar wat wil je nou eigenlijk met je topic? Gewoon je ei kwijt in de hoop dat het gelezen wordt maar er niet gereageerd wordt? Wil je alleen medeleven en begrip? Wil je gelijk krijgen of mag kritiek ook? Is me niet helemaal duidelijk.
Ik begrijp je gevoel van afscheid nemen van een naam.. Kan me ook voorstellen dat je dat kunt hebben als je alleen maar meiden of jongens hebt en je graag het andere geslacht had willen hebben... Je neemt dan afscheid van een plaatje dat je graag gezien zou hebben wat niet gaat gebeuren... Ik denk dat het juist een echt afscheid is als jouw zus die naam gaat gebruiken.. Dan MOET je het afsluiten, gebeurd het definitief niet meer... Nu koester je nog ergens een verlangen wat misschien ooit toch nog zou kunnen gebeuren... Denk dat je daarom zo "fel" naar je zus reageerde... Dat is je gevoel wat spreekt, maar het is natuurlijk niet eerlijk... Feit is dat het niet jouw naam is, en dat je het je zus niet gunt om die naam te kunnen geven... Misschien krijgt je zus in de toekomst nog een dochter... Dus misschien ben je dan wel klaar voor het afscheid van die naam...
Je bent nog jong wie weet wat je toekomst brengt. Anne Frank sloot altijd af met lieve kitty. Schrijf het van je af noem je dagboek zo?
uhh die oude koeien vroeg je zelf om met: "ga toch poetsen" Ik heb in eerste instantie gewoon gereageerd op je topic. Als je hier iets plaatst kunnen mensen het met je eens zijn of niet. Ik niet, ik vind het kinderachtig en dat vind ik nog steeds, als je die reacties niet wil moet je geen topic openen. Jij begon toen met modder te smijten.
Nee alleen heeft ze de naam wel al jaren in haar hoofd. Als zus zijnde lijkt het mij een kleine moeite om een andere naam te kiezen als je weet hoe belangrijk het blijkbaar voor de ander is. Je hoeft er zelf niet veel waarde aan te hechten, maar als je wat inlevingsvermogen hebt dan is het toch een kleine moeite om verder te zoeken naar een andere naam.
Ik begrijp je heel goed hoor! Wij hadden 1 unisex naam voor onze zoon/dochter. Een kindje dat er, naar we nu weten, nooit gaat komen. Maar het voelt wel als onze naam. Ook al heb ik juridisch natuurlijk geen poot om op te staan en mag de hele wereld zijn kind zo noemen. Toen mijn beste vriendin zwanger was en ik zag dat de naam op haar lijstje stond heb ik gevraagd of ze hem niet wilde gebruiken omdat dat voor ons te pijnlijk zou zijn. Dat was wel even een drempel over, (omdat ik besefte dat het een redelijk vergaande vraag was), maar ze begreep het volkomen en heeft hem van haar lijstje gehaald. We hebben overigens nu 2 katten en we hebben geen seconde overwogen om onze kat zo te noemen. Het was de naam van een mensenkindje, niet van een dier.
Wat betreft de oude koeien; geen idee waar dat over gaat/ging. Maar dat je "gewoon gereageerd" hebt, vind ik niet. Je boort haar behoorlijk de grond in. Niet vreemd dat iemand dan in de verdediging schiet. Een mening kun je ook geven, zonder iemand een rotgevoel te geven. TS: Ik lees hieruit, dat je het één en ander nog niet af hebt kunnen sluiten, ook al is er wel een definitief besluit genomen. Zie het als een soort rouwproces waar je doorheen moet. Afscheid nemen kost de nodige emoties en tijd. Vanuit die emoties heb jij naar je zus toe gereageerd. En als jouw zus ook op de hoogte is van het achterliggende verhaal zoals jij dat net aan ons hebt verwoord, zal ze daar vast begrip voor hebben.
Waarom wordt er steeds gezegd dat de zus van TS geen inlevingsvermogen heeft door die naam te willen gebruiken. Je kunt het ook omdraaien! TS zou ook het inlevingsvermogen kunnen hebben om te beseffen dat haar zus die naam gewoon heel mooi vind en eventueel graag wil gebruiken als ze een dochter krijgt. Het is dan ook een 'kleine' moeite om dat je zus te gunnen.... Zeker als je zelf helemaal niet van plan bent uberhaubt nog een kind te krijgen.... Het jammer vinden, tuurlijk. Verdrietig zijn? Als jij dat wil... Maar zeggen dat het JOUW naam is??? Nee...
Ik vind het wel wat ver gaan eigenlijk. Jullie maken zelf de keus om geen kinderen meer te krijgen. Bij het verhaal van Betty vindt ik het een heel ander verhaal en zou ik als vriendin ook zo reageren als ze me vroeg of we die naam liever niet wilden gebruiken.
TS, ik denk dat ik je gevoel begrijp. Ik heb op verschillende manieren ervaringen die me hieraan doen denken. Mijn tweede kind zou een meisje zijn, volgens de echoscopiste. Bij de geboorte bleek zij een jongen. De meeste mensen vonden 't een goeie grap! Nou, ik vond t vreselijk. Waar is mn meisje nou? Ik heb al die maanden met n meisje gepraat, haar een naam gegeven...het deed me best veel. (Gelukkig was mijn zoon toevallig het mooiste en leukste kind op aarde ). Verder kreeg mijn zus eerder kinderen dan ik. Zij gaf haar dochter de naam die ik altijd de mooiste meisjesnaam heb gevonden. Overigens kon ik dat wel goed van me afzetten, ik had gewoon pech en mijn dochter heeft nu ook een prachtige naam. En nog n ervaring: mijn andere zus verloor haar dochter. Toen een nicht een jaar later haar dochter dezelfde naam gaf, was mijn zus woest. Ik begreep t eerst niet maar ik denk dat t echt om meer dan alleen de naam gaat... zo heeft iedereen zn ervaringen en redenen. Succes ermee...