Hoi dames. Wij hebben al geruime tijd geen contact meer met mijn man zijn ouders. Alleen nu denken wij er aan om over een tijdje een gesprek met hun aan te gaan. Ik zeg het bewust over een tijdje aangezien ik nu met een soort van burn out thuis zit. Wil ik eerst zelf helemaal 100% weer mezelf zijn voordat we het gesprek aan gaan .. Maar hoe ging het herstel bij jullie en hoe hebben jullie het aangepakt en heeft het goed uitgepakt? Alvast bedankt
Dat is moeilijk om iets over te zeggen op basis van de info die je geeft. Gaat het om "elkaar niet liggen" en misverstanden, of zijn er wel ergere dingen gebeurd dan dat? En zijn je schoonouders (en jullie!) mensen die bereid zijn om naar je eigen aandeel te kijken, of is het eerder je gelijk willen halen? Wij hebben zelf geen contact meer met de ouders van mijn man en ik dank de hemel voor elk dag dat ik hen niet zie. Wat een rust! Maar bij ons is er ook echt heel veel gebeurd, ook echt onherstelbare dingen. Komt nooit meer goed, ik wil niets meer met hen te maken hebben. Mijn man gelukkig zelf ook niet. Hij heeft eerder geen contact gehad met zijn ouders en toen is het daarna weer "goed" gekomen, mede op zijn initiatief, maar daardoor dachten schoonouders juist dat zij volledig in hun gelijk stonden en man dat nu ein-de-lijk eens had ingezien, dus tja dat was een kwestie van tijd voordat de bom opnieuw barstte.
Ik begrijp dat het te weinig info bevat maar ik wil niet te veel in details treden. Ben meer opzoek naar verhalen waarbij mensen het bij hebben gelegd en hoe dat ging en of het goed blijft gaan.
Wij hebben geprobeerd om contact te zoeken, dit lukte aardig al moest alles redelijk van onze kant komen. Toen is er iets gebeurd, waardoor mijn man ontzettend boos is geworden op stiefso en die heeft de deur dichtgegooid. Dit is 10 jr geleden. Altijd hebben we geboortekaartjes en trouwkaart gestuurd, geen reactie. Vorig jaar nog brief en foto's gestuurd (dochter is inmiddels 9,5) geen reactie... zo naar! Vooral omdat het de vader/zoon dit niet wil, maar sv geen ruggegraad heeft.
Ik heb een tijd geen contact gehad met so.. later weer wel maar nu alweer niet meer.. ik heb er eigenlijk ook geen zin meer in om er energie in te steken.
Ik heb al een hele tijd geen contact met mijn eigen moeder. Er is vanuit mij veel boosheid naar haar toe. Ergens in mij zit het gevoel dat ik wel wil dat het weer goed komt, helemaal nu ik zwanger ben. Ik heb besloten dat ik hier samen met een onafhankelijke 3e partij eventueel naar wil kijken. Wellicht begin ik met een brief. De situatie is in deze wel heel heftig want ik wil mijn moeder vragen stellen zoals. Waarom heb je er voor gekozen om zwanger te raken van een aan alcohol verslaafde gewelddadige man. Waarom heb je mij als klein meisje (ongeveer 4 jaar) alleen met een zak vol kleren en een treinkaartje op het station achter gelaten. Waarom heb je me zo hard door de douche heen gesmeten dat ik drie weken bijna niet kon lopen. Waarom heb je me als kleine peuter in het kippenhok opgesloten. Dit is slechts een kleine greep uit de dingen waar ik mee zit, maar ik denk wel dat het hierdoor behoorlijk duidelijk word waarom onze relatie zo verstoord is. Mijn moeder vind het heel erg dat we geen contact hebben. Ze stuurt mij steeds berichtjes dat ze veel van mij houd enzo, maar op het moment kan ik daar nog vrij weinig mee. Zulke situaties zijn lastig en vaak ook niet met elkaar te vergelijken. Ik wil je in ieder geval wel veel sterkte wensen en ik hoop dat jullie een situatie kunnen krijgen waar jij en je man samen achter staan ^^
Ik heb 8 jaar geleden ongeveer 2 jaar geen contact met m'n moeder gehad. Ik heb haar toen een brief gestuurd met alles wat me dwars zat aan haar en hoe moeilijk ik het daar mee had. Daarop reageerde ze en hebben we een gesprek gehad. Ik hou zielsveel van d'r en ze woont nu een straat verderop. Alleen het gene waardoor ik toen de deur dicht deed is een onderwerp waar we het niet over eens worden. Dus daar hebben we het niet meer over. Behalve dat kunnen we perfect praten. Ik zou iets van een brief ofzo sturen. Kun jij je ei kwijt en je kunt er nog over nadenken hoe je dingen neerzet.
Wij hebben sinds enkele jaren geen contact meer met schoonmoeder. Toen een brief (zowel van man als van mij) gestuurd waarin alles uitgelegd. Enkele maanden later hebben zwager en schoonzus ook contact met haar verbroken, en heeft zwager ook alles in een brief gezet (zelfde strekking als de onze). Ruim een jaar na onze brief kwam er een reactie per brief (8 kantjes), dat ze er niks aan kon doen, dat man en ik dingen verkeerd opvatten etc. Zwager kreeg enkele weken later een brief waar ze toegaf dat ze fouten had gemaakt. Inmiddels hebben zwager en schoonzus wel weer contact. Wij niet, zien schoonmoeder alleen op verjaardagen van zwager, schoonzus en nichtje. En mam en zijn moeder bellen elkaar op elkaars verjaardagen 5 minuten. Dit is ook pas sinds een jaar. Tja, of het contact helemaal hersteld kan worden, ik denk het niet. Er is teveel gebeurd. Man schoot altijd al in de stress als ze een keer belde, en was dan dagen van slag. Het gaf ons beide erg veel rust dat er geen contact meer was. Zoals het nu is is het wel goed. Kinderen weten niet dat zij ook een oma is.
Mijn hart huilt bij het lezen wat je mee hebt gemaakt. Knap dat je toch een brief wil schrijven. Ik heb om minder het contact verbroken.
wauw wat ben jij een ontzettend knappe dappere en sterke vrouw! .. ik dacht dat ik al veel had mee gemaakt.. maar mijn God ik schrik ervan .. heftig hoor
Dankjewel allemaal voor de antwoorden. Oké als ik dan zo kijk is eigenlijk in weinig gevallen het herstel goed gekomen. Wil niet zeggen dat dat bij ons ook zo zal gaan.. maar doe het meer voor mijn man dan voor mijn hoor..
Ik denk dat je man alleen het gesprek aan moet gaan. Dat zal het denk ik makkelijker maken anders wordt het een 2 tegen 1 gesprek. Maar goed dat is mijn mening
Van tevoren goed nadenken over waar jullie grenzen liggen en wat jullie (realistische) verwachtingen zijn.
Ik heb ruim een jaar geen contact gehad met mijn vader. Harenlang is hij heel egoistisch geweest. Er is veel gebeurd, tot voor mij de druppel kwam. Hij heeft meerdere malen contact gezocht om te praten, maar ik kon en wilde dit niet. Van elk telefoontje van hem schoot ik in de stress wat er nu weer was. Ik heb hem om tijd gevraagd en gezegd dat ik zelf contact op zou nemen als ik daar aan toe was. Dit heb ik ook gedaan. Ik heb hem toen thuis uitgenodigd en wij waren alleen met zijn tweeen. Heel veel uitgesproken. Mijn vader blijft mijn vader en helemaal veranderen zal hij niet. Maar het is goed zo. We zien elkaar en hij doet op zijn manier zijn best. De rest zal ik of moeten accepteren of er een punt achter zetten. Ik heb gekozen het te accepteren. Veel sterkte!
Nee als we een gesprek aan gaan zal ik er zeker bijzijn daar hebben ze me veel te veel voor gekwetst maar het zal een 2 op 2 gesprek worden zijn vader is er dan ook.
Ja, je bent als partner ook onderdeel vd situatie dus je hoort er ook bij te zijn. (ik ben in relatietherapie geweest met sm - hielp niet overigens want sm wilde niet praten. Maar wellicht voor jullie een idee, als iedereen wil praten kan dat dus met een onafhankelijk iemand erbij)
1,5 jaar geleden zat ik ook in zo'n situatie. Ik had ook een burn out en geen contact met schoonouders. Ik heb gewacht tot ik me beter en sterker voelde (mede dankzij de psycholoog). Toen hebben we een gesprek gepland en alles gezegd wat ons dwars zat en besproken hoe we het contact in de toekomst voor ons zagen. Ik moet zeggen dat dat nu best redelijk gaat, ik moet er alert op blijven dat schoonmoeder niet weer manipuleert en alles gaat bepalen. Maar voor mijn man en dochter is het zo beter en zolang ze zich normaal gedragen vind ik het prima zo.
Hallo dames. Mijn man heeft zijn moeder van de week een berichtje gestuurd dat we in het najaar een afspraak maken om samen te praten ... Na jaren lang geen contact ge hebben poeh hè vind het wel spannend allemaal.