Mijn dochter van 2,5 is van baby af aan al erg temperamentvol. De eerste maanden heeft zel heel veel gehuild. Dit werd daarna wel minder. Nu is ze ruim 2,5 en huilt ze per dag weer best veel. Zodra iets niet lukt of gaat zoals ze wilt, begint ze te huilen, schreeuwen en te gillen. Ook gooit ze vaak met dingen. Als ze bv niet met de roze lepel wilt eten beland deze op de grond, bord met eten duwt ze weg etc. Begrijp me niet verkeerd, ze kan ook echt een heel gezellig en vrolijke meid zijn, maar toch nemen de minder leuke buien wel de overhand. Ik heb het gevoel alsof ik de hele dag alleen maar aan het corrigeren, negeren etc ben. Haar zus van 4 is echt een totaal ander meisje. Heel rustig en daar heb ik dit soort gedrag nooit bij gezien. Het zal wel een mix van karakter en peuterpubertijd zijn, maar ik vind het best zwaar. Vooral hoe ik er mee om moet gaan. Straffen, negeren, niks lijkt echt te werken. Herkent iemand dit gedrag en zijn er tips om er mee om te gaan? Of gewoon wachten tot het over gaat?
hier ook een zo'n draak! Het kan om een ieniemienie dingetje helemaal van vrolijk naar drift gaan. en echt om absoluut niks, idd zn boterham onder de verkeerde hoek in tweeen gesneden ofzo...aaaaahhhh, ondertussen is hij drie, en meestal overleg ik eerst wat hij wil voordat ik iets doe, zeker sochtends of eind van de dag als hij moe is, want dan gaat het vaak mis. Bij ons is het vooral communiceren, dus echt vragen wat hij wil, en niet zomaar iets doen. klinkt misschien onwijs soft, alsof wij de controle kwijt zijn ofzo. maar juist door samen iets te kiezen is iedereen wat blijer. Het is bijv. keuze geven uit twee dingen. of alvast vertellen wat we straks gaan doen, dat hij nog even 1 filmpje mag kijken of nog 1 boekje mag lezen met ons en dan gaan we iets anders doen. Ik vraag altijd wat hij op zijn boterham wil. soms is dat een week lang jam, en als je dan eindelijk denkt, nou het zal wel weer jam zijn is het opeens smeerkaas, dus ik vraag het nu altijd. Het blijft bij ons ondanks dit toch altijd wel een struggle, pas ook vroeg ik of hij op zijn loopfiets wilde, zegt hij nee, en uiteindelijk kei hard huilend op het kdv gebracht, omdat meneer toch wel op de loopfiets wilde nadat we de tuin uit waren....zucht....
Ik vond dit een leuk artikel. Met humor geschreven en toch heel logisch. Misschien helpt het je alles even van een andere kant te bekijken/benaderen. http://http://kiind.nl/opvoeden-als-aap/
Volgens mij is je dochter een heel normale peuter Wij pakken het zo aan als mamameer: veel overleggen (wil je een groen of blauw bord? Lopen of op je fietsje, etc.) en duidelijke afspraken maken (nog 1 keer van de glijbaan en dan gaan we naar huis). Het is veel praten, maar scheelt enorm veel frustraties (van beide kanten).
Ik herken dit ook heel erg. Onze zoon huilde als baby weinig, maar met 9mnd zette de peuterpuberteit in en die duurt nog voort. Ik merk dat het hebben van publiek het negatieve gedrag aanwakkert bij hem. Als we samen eten dan vliegt het eten vaak heen en weer, maar als ik bv nog even in de keuken ben dan eet hij rustig zijn bord leeg. En op meer vlakken. Als we samen puzzels maken en het lukt niet dan wordt hij boos en gaat huilen en de puzzel slaan, maar als hij er in zijn eentje mee bezig is dan kijkt hij hoe het wel kan lukken. Ik schenk dus niet teveel aandacht aan dit gedrag. Ligt hij midden op straat te krijsen omdat hij rechtsaf wil en ik links? Til hem op, leg hem zonder iets te zeggen op de stoep op een veilige plek en laat hem razen terwijl ik even bij wijze van spreken mijn facebook check. Duurde even voordat ik me over die gene heen kon zetten, ik val namelijk niet graag op, maar het helpt hier echt. En: positief gedrag belonen door wel aandacht te schenken.
Hier werkt het ook het beste om zo veel mogelijk zelf te laten kiezen en zelf te laten doen. Ook als ik vrijwel zeker weet dat onze jongste zoon melk wil, bied ik hem 2 dingen aan, zodat hij kan kiezen. Hij kiest z'n eigen broodbeleg, kleding etc. Ook activiteiten mag hij zelf kiezen (als het kan). Sommige dingen staan vast: op woensdagmiddag gaat hij mee z'n grote broer uit school halen en naar zwemles brengen. Terwijl de oudste zwemt, mag de jongste bepalen wat we doen. Soms lopen we een blokje om, soms komen we uit bij het speeltuintje in het winkelcentrum en soms lopen we een half uur door de supermarkt
Hoi, Die van ons is inmiddels aan de volgende "pubertijd" begonnen (rond de zes heb je er nog een), maar ik herken veel in je verhaal. Onze meid heeft als baby veel gehuild en is altijd een sterk typetje geweest. Sterke wil, maar ook fyiek sterk. En opgeven, ho maar! Helaas; het gaat niet over. Het is geen fase, het hoort bij je kind. En eerlijk gezegd vind ik het ook wel heel erg leuk. Wij hebben het kind met de uitgesproken komische timing en de energie van Jochem Meyer. Het kind dat overal een grapje of een avontuur in ziet. Dat eindeloos lang oefent op haar kamer omdat ze en public niet af wil gaan. Dat aansluit bij de oudere kindjes en op een feestje altijd die ene contactgestoorde volwassene uitzoekt om erbij op schoot te kruipen. Ze gelooft niet in monsters, kabouters of Koning Willem Alexander (die is van de tv, niet echt). Ze vindt de prins uit Sneeuwwitje een engerd omdat hij haar zoent als ze eigenlijk dood is. Ze daagt oudere jongens uit om sneller en hoger en beter te gaan dan zij (en dat wint ze ook nog eens vaak). De wereld krijgt het nog met haar te stellen. Toen we haar vroegen wat ze later voor werk wilde doen, gaf ze het antwoord "baas". Ze wil iig geen moeder worden, want kinderen zijn (haar woorden!) stom. Maar je vroeg om tips. Hier hielpen een aantal dingen. Duidelijke regels! We hebben zelfs een poster met plaatjes gemaakt. En duidelijke beloningen (weer een poster) voor goed gedrag. Vijf stickers is een kleine prijs, twintig is een grote (dan mag zij bepalen wat we gaan eten... dus pannenkoeken). Ik krijg jeuk van dat soort posters, maar zij was er zo trots op! Dit deden we vanaf een jaar of 3,5. Voor die tijd was het vooral de kracht van het rustig herhalen. Duidelijke consequenties en zakelijk blijven over de grenzen. "Nee mag niet" is het laatste antwoord, welke drama ze ook uit de kast trekt. Aai over de bol, "jammer meis" en doorgaan met je dag. Ik weet dat het controversieel is, maar de time-out. Niet perse als straf, hoewel het voor haar soms wel zo voelt. Maar wij bedoelen het als een moment waarop zij de kans krijgt rustig te worden. Wat zij namelijk echt niet trekt is om het meteen uit te praten. Ze heeft er wel eens een juffie op het kdv om geslagen . Dus op de trap, afkoelen en ze mag eraf wanneer ze rustig is. Dat bepaalt zij dus zelf. En ze beslist sinds kort soms ook dat het nog geen tijd is, dat ze nog te boos is. Vooraf kaderen. "We gaan over een kwartiertje weg. We gaan over vijf minuten weg. We gaan zo weg. We gaan nu weg." "Je mag voor het eten nog even spelen, maar dat is maar kort en als mama je roept kom je." "Vandaag is juffie X op school en gaan jullie X doen". Zij kan soms zo opgaan in haar activiteiten, of hoe zij bedacht had dat het klopt, dat ze helemaal van de kaart is als het anders loopt. Op den duur, veel met andere kinderen laten spelen. Daar is die van jou misschien nog te jong voor, maar straks als ze naar school gaat of buiten kan spelen is het super. Kinderen hebben namelijk helemaal geen schuldgevoel als ze je kind even op haar plaats zetten en ze zijn verschrikkelijke eerlijk over wat ze vinden. Onze meid doet wijze lessen op over bazigheid en spelregels. Ze leert dat aardigheid beter werkt dan stampen, dat huilen lang niet altijd effect heeft en dat je je soms moet voegen naar de groep als je mee wil spelen. En tot slot, niet teveel boos worden. Hou het zakelijk. Je ontkomt er waarschijnlijk niet aan om duidelijke regels te stellen en steeds grenzen te bewaken, maar hou zicht op de leuke dingen en complimenten. Als die van jou een beetje op die van mij lijkt dan is ze net zo hard voor zichzelf als voor anderen. Misschien wel harder. Type sterke wil maar klein hartje. Dingen komen echt wel binnen. Gezelligheid en bevestiging zijn zo nodig, juist bij deze "sterke tantes".
Zilvervosje: het is inderdaad geen fase. Wij grappen altijd dat onze jongste zoon dictator wordt. We noemen hem El Presidente Onze oudste kon wel eens driftig zijn, maar die is heel zachtaardig. Onze jongste is grappig, stoer, sterk en dominant. Met driftbuien en heel veel pit. Bij elke ontwikkelingsfase uit dat temperament zich weer anders. Dat hele hysterische is er inmiddels wel af, en door hem ruimte te geven zijn eigen keuzes te maken gaat het momenteel prima.
El presidente, heerlijk Ik vind mezelf inmiddels echt een boffert dat we zo'n sterk karaktertje in huis hebben Wat fijn dat de keuzes helpen! En inderdaad, volgende fase komt het op een andere manier weer terug. Maar het blijft ook wel heel leuk, hoor
Hier hetzelfde verhaal. Dat je echt denkt: waar gaaaaat dit over Vooral als hij moe is. En ik merk dat mijn bui ook erg bepalend is. Als ik moe ben en dus wat ongeduldiger dan is het extra drama.. En het was altijd zo'n lieve jongen
Hier niet als baby maar wel een temperamentvolle peuter. Ik ben heel duidelijk al van begin af aan. Er wordt niet gegild, gedramd, gehuild of whatever om je zin te krijgen. Gebeurd dat wel dan heb je pech en luister ik helemaal niet meer. Bij veel dingen vraag ik van te voren hoe of wat...dan krijgt hij een keuze. Maar zeuren om kleine dingen (hoe het brood gesneden moet worden, in welke beker iets moet( daar kan ik slecht tegen. Er zijn hier 2 kinderen en ik kan onmogelijk precies aan elke wens voldoen of overal bij nadenken om te vragen. Dan krijg je dus niks meer. Als ik merk dat hij overal om dramt omdat hij moe is roep ik hem tussendoor en geen hem een knuffel. Dat helpt vaak wel goed...dan komt hij uit die boze bui. Maar dat geldt alleen wanneer het echt uit vermoeidheid komt en hij er zelf weinig aan kan doen. Als hij gooit met dingen uit frustratie dan ga ik echt niet met hem zitten kroelen. Dan mag hij eerst uit die boze bui komen, zn excuses maken en dan knuffelen.
Bedankt voor alle reactie tot nu toe. Ik kan ook echt intens van haar genieten. Gisteren ging ik haar ophalen van het kdv en had ze voor het eerst tijdens een toiletronde op de wc een klein plasje gedaan. Ze mocht daarvoor een sticker plakken. Ze waren buiten aan het spelen, ze rende naar me toe en dat was het eerste wat ze me vertelde. Ze was zo trots. Ik moest en zou ook echt even met haar naar boven gaan, want ze wilde perse de sticker aan me laten zien Wat ik ook enorm leuk vind is dat ze nu al een hele grote fantasie heeft. Dan haalt ze alle bordjes uit de kast, legt ze een kleed buiten en gaat ze samen met haar Bumba knuffel picknicken. Hele verhalen zit ze dan te vertellen; heerlijk. Het is dus heus niet altijd drama. Maar juist omdat ze zoveel pit heeft, vind ik dat soms lastig om mee om te gaan. Keuzes helpen ook niet altijd. Als ze haar zinnen bv op het paarse bordje heeft gezet en haar zus kiest die uit, dan is het drama alom. Desnoods wacht ze dan tot haar zus klaar is met eten, want met een geel bordje hoef ik echt niet aan te komen. Wat ik het moeilijkste vind is dat ze soms gaat slaan. Ze kan soms heel gemeen zijn, ook naar haar zus toe, zomaar uit het niets. En ze is twee jaar jonger, maar ze heeft haar grote zus onder de duim hoor! Maar ze kunnen ook heel erg leuk samen spelen. Dus ja ach, het zijn gewoon twee hele andere karaktertjes die we in huis hebben. En ze zijn allebei prachtig zoals ze zijn!
Ik herken veel in je verhaal! Ook de leuke kanten! Hier ook een dochter, bijna 3, die vanaf haar geboorte ook temperamentvol is. Ik loop echt vaak op eieren, en het gaat echt op en af, er zijn dagen dat ze het liefste kind vd wereld is, maar er zijn ook dagen dat ik haar wel op marktplaats zou willen zetten Het ergste vind ik nog de buien dat ze maar door het huis stuitert en zich niet even kan concentreren op bv de duplo of een puzzel, dan ligt alle speelgoed door de kamer zonder dat ze er mee speelt. Ook heeft ze van die fases dat ik samen met haar met bv blokken moet spelen, maar dat loopt vaak uit op boze buien en speelgoed dat door de kamer vliegt. Helpen mag ik niet, meedoen is niet goed, en als ik iets voor haar bouw ist ook niet goed:"mama jij doet het verkeerd" met zo'n bitch-gezicht erbij Nog ff een jaar doorzetten, dan zit de peuter-tijd er zo'n beetje op, komt er wel weer een andere fase, maar dan gaat ze naar school en kan ze daar ook haar energie, fantasie, en leergierigheid kwijt. Want ik merk dat sinds ze naar de PSZ gaat ze daar een heel ander kind, in positieve zin, van is geworden. Ze kan haar ei kwijt, is even uit de sleur van thuis zijn, leert nieuwe dingen, vaardigheden die ik haar niet kan bieden. Ben overigens thuisblijfmama, dus het is echt heel zwaar op sommige dagen, omdat je zoveel op elkaars lip zit. Gelukkig hebben we onze boerderij, dus papa is veel thuis en ze kan lekker naar buiten, bij de dieren spelen, helpen met voeren, met papa mee op de trekker enz. Dat zijn echt uitlaatkleppen voor haar.
Goed he! Haar andere gedichten zijn ook erg bijzonder. Ik denk dat elke moeder van een temperamentvol kind voelt dat het anders is dan anders. Zo veel pit en kracht wat vaak ook als negatief wordt bestempeld. Ik hoop dat al die moeders beseffen wat een kracht het ook is. Een onwijs doorzettingsvermogen, daar kunnen ze zo ver mee komen, koester dat!
Dat is precies wat ik ook al steeds zeg. Ik heb steeds het gevoel dat ik mijn kind moet verdedigen tegenover anderen omdat ze er alleen het negatieve van zien. Net als instanties zoals cb, of kentalis in ons geval, of de psz whatever. Maar heel weinig mensen die de mooie kant ervan zien. Het is geen vervelend kind, het is een kind met ongelofelijk veel kracht in zn nog veel te kleine lijf. En straks als dat lijfje wat groter is, zal er een fantastische man staan, vol karakter. Je moet het wel controleren, maar zeker niet beperken. Ooit iemand geprobeerd een storm te temmen?
Mooi om te lezen. Hier ook een temperamentvol kind. We hebben heel lang gedacht dat er meer aan de hand was, hebben op het punt gestaan om een traject in te gaan omdat hij soms echt niet meer te houde was. Maar nu is hij 4 en hij verandert met de dag, echt ongelooflijk. Hij is nog steeds temperamentvol, maar zowel hij als wij weten steeds beter hoe daarmee om te gaan. We hebben geleerd dat teveel prikkels vermeden moeten worden indien mogelijk en dat vermoeidheid een enorme impact heeft. Van te voren leggen we uit hoe alles gaat gebeuren, deden we met 2 jaar ook, maar nu snapt hij het echt. En het zijn fantastische kindjes! Want naast temperamentvol is mijn zoontje ook heel erg lief en gevoelig (hooggevoelig wellicht) en stoer soms ook gewoon stiekem een beetje bang.