Natuurlijk zijn er culturele verschillen tussen Nederlanders en Turken en Marokkanen. Net zoals tussen Belgen en Nederlanders en tussen Friezen en Limburgers. Soms komen die voort uit religieuze verschillen, maar net zo vaak uit andere ontwikkelingen, denk aan klimaat of oorlogen. Door elke keer een cultureel verschil aan te merken als religieus verschil doe je echter zwaar tekort aan de strijd en moeite die mensen gedaan hebben om bepaalde zaken geregeld te krijgen. Stemrecht voor vrouwen is niet dankzij de christelijke cultuur in Nederland, maar ondanks de christelijke achtergrond van Nederland. De tweede wereldoorlog heeft meer gedaan voor de emancipatie van vrouwen in Groot Brittannië en Amerika, dan de christelijke achtergrond van beide landen.
Zie ik ook om me heen. Toen mijn man en ik na de geboorte van onze eerste allebei 32 uur wilden werken kreeg ik constant de opmerking "zoveel?". Mijn man kreeg constant te horen "zo weinig?". Nu ik 32 tot 36 uur werk en mijn man 8-12 uur is het helemaal een issue. Op de peuterspeelzaal werd mij gevraagd of ik na mijn verlof weer zoveel ga werken, ik hoor dat soort vragen nooit aan papa's.
En zelfs in Saudi Arabië werken tegenwoordig veel vrouwen (iemand noemde dit als voorbeeld van land waar vrouwen niet zouden werken?). Ik heb daar namelijk schoonfamilie wonen dus zeg het niet zomaar op basis van vermoedens. Ik ben van eind '80 en had destijds bijna geen enkel klasgenootje die een werkende moeder had, en al helemaal geen fulltime werkende moeder. In het (Islamitische) land waar mijn man vandaan komt bestaat parttime werken überhaupt niet geloof ik. Of je werkt fulltime, of je werkt niet... En ja veel vrouwen werken daar dus die zullen gewoon fulltime moeten werken dus. Maar wat er eerder werd gezegd m.b.t de Marokkaanse cultuur van 30 jaar geleden vergelijken met Nederlandse cultuur van nu, daar "betrap" ik mijn buitenlandse vriendinnen juist vaak nog wel op. Omdat zij dus het Marokko kennen van verhalen van hun ouders en niet hoe het nu is. Daarom merk ik een groot verschil tussen hen bv en mijn man die echt in Noord-Afrika is opgegroeid en later pas naar Nederland is gekomen. Voorbeeldje wat een Turkse vriendin gaf: veel Turken hier zien dikke kinderen nog als iets goeds, teken van welvaart. Dat was vroeger ooit zo in Turkije (het Turkije van haar grootouders), maar nu allang niet meer.
Typisch... Mijn man kreeg eens een opmerking bij het CB "waar de moeder is" of zelfs een keer "is de moeder nog in beeld" , omdat hij meestal met de kinderen naar het cb ging/gaat. Echt een vraag die ze nóóit aan een vrouw zullen stellen, dat weet ik zeker!
Haha, dat was ik als Belg ook al de hele tijd aan het denken... Als ik zie aan de discussies die ik daarover hier op het forum al gehad heb met Nederlandse mama's...
Echt wel dus. Heb die vraag hier wel eens gehad hoor. De meeste stellen komen hier samen, dus moet je allebei vrij regelen en dat vonden we onzin, dus ik ging meestal op mijn parttime dag. Nou kon dus wel even verantwoorden waarom vader er niet was hoor.
Mijn vriendinnen die vaak alleen gingen naar het CB hebben die vraag nog nooit gehad. Misschien verschilt het per CB (volgens mij is het hier ook niet zozeer normaal dat er stellen samen komen). Maar toch denk ik dat het nog steeds over het algemeen meer geaccepteerd is dat de moeder dit soort dingen met de kinderen altijd doet, dan wanneer de vader dit doet. Maar toch vreemd dat jij die vraag kreeg. Eén ouder is toch gewoon voldoende, welke ouder dit ook is.
Beetje off-topic maar hoe doen jullie dat dan met huisartsbezoek, naar het cb gaan etc.? Dat wordt in Nederland toch vaak geregeld door de ouder die parttime werkt, op de dagen dat hij/zij vrij is.
Het hele topic is al offtopic Wij komen gewoon wat later op het werk, of gaan eerder weg. Huisarts laat ons altijd meteen komen, en bij cb kan je een afspraak maken wanneer het jou uitkomt.
Kind en gezin (cb in Vlaanderen) kan hier na de werkuren. Huisartsenbezoek etc ook na de uren, of verlof of overuren opnemen. Of als je veel geluk hebt: grootouders die even willen/kunnen helpen. Ik denk dat wij gewoon veel meer dan jullie na de uren bezigzijn. Niet altijd leuk, maar het lukt ook.
Dat kindjes die het Suikerfeest vieren vrij krijgen is logisch, wat ik minder logisch vind is dat je hier zo veel over hoort en over te doen is, maar over feestdagen van andere geloven hoor je bijna nooit iets. In regio's waar mensen wonen waar geen carnaval gevierd wordt en de kinderen het wel vieren wordt erg moeilijk gedaan als kinderen daar vrij voor willen hebben bijvoorbeeld. Ik weet niet hoe het zit met feestdagen van andere geloven.. Jammer dat het niet gewoon voor iedereen gelijk is hoe feesten / feestdagen worden behandeld.
Ik zie het probleem van het Suikerfeest niet zo hoor. Laat die kindjes lekker het feest vieren. Wij wonen in een zeer katholiek dorp, en rondom de communie worden die kinderen 1x per week om 14 uur uit de klas gehaald om van de pastoor les te krijgen, en dat een hele maand. Niemand die er wat van zegt. Het hoort bij het geloofsonderwijs. Nu zijn enkele gezinnen met een verblijfsstatus in het dorp komen wonen, hun kindjes gaan naar de katholieke school. En ze zijn thuis met het Suikerfeest. Mijn kinderen krijgen les in waarom dit zo belangrijk voor hen is en mogen ook wat lekkers meenemen! En zo hoort het!
Mooi dat een katholieke school daarin zo open is. Helaas zijn de christelijke scholen hier niet zo ruimdenkend.
Ik denk dat ze bijvoorbeeld joodse feestdagen bedoelt. Ik hoor ook nooit iets over chanoeka (of hoe je het schrijft) bijvoorbeeld. Dus feestdagen van andere religies dan christendom.
Afhankelijk of je in de buurt van een joodse gemeenschap woont denk ik. In Brabantse gat waar mijn ouders wonen hebben ook de meeste mensen misschien weleens van de benaming suikerfeest gehoord, maar daar blijft het ook bij. Mensen komen er totaal niet mee in aanraking en dan leeft het ook niet.
Wij hebben een grote chinese gemeenschap, maar die hoor je ook nooit. Iedereen heeft dezelfde rechten, het verschil zit 'm erin dat niet iedereen hier in de stad het nodig acht daar (even hard) om te vragen