Temperamentvolle peuter

O ja en wapen je voor onbegrip en minder leuke opmerkingen voor buitenstaanders. " Oh, doe die maar.een tuigje om, adhd zeker? " of nu het wel makkelijker gaat de laatste tijd: " wat is ie rustig, heb je er wat pilletjes ingestopt?"
Mensen kunnen echt zo brutaal zijn.

 

Hier herken ik echt mijn zoon in

Ik vind het commentaar wel lastig soms. Als hij even niet te houden is in een winkel omdat hij daarvoor al een poosje rustig moest doen. Dan speelt hij bijv graag even verstoppertje met papa daar. De blikken. echt genant gewoon. Of openlijk afkeuren dat hij soms nog een speentje draagt. Tjsa, verre van ideaal, maar het bied hem die veiligheid en rust die hij associeert met thuis. Dat kalmeert hem en je ziet hem direct ontspannen. Daarna zie je meteen dat hij moe is en gaat hij vrijwel direct "hangen". Alsof zijn energie ineens op is. Maar sommige ouders snappen dat niet. Het werkt voor elk kind anders.
En als zijn hoofd er rustig van wordt, waarom niet. Hij praat nog niet goed genoeg om iets duidelijk aan te geven, dus nu vind ik dat het nog kan.

Hoe gaan jullie om met driftbuien buitenshuis trouwens?
Soms mis je net die signalen en dan is het te laat. Ik merk dat hij soms moeilijk reageert in zo'n bui, eerst moet zn vuur eruit voordat hij weer kan stralen

 

Het commentaar vind ik ook lastig hoor, die opmerkingen hierboven hebben mij ook echt wel wat gedaan. Bij driftbuien probeer ik een rustig plekje op te zoeken om hem of uit te laten razen of om hem even te knuffelen. Soms werkt het een, soms de ander. Als het gebeurt wanneer ik bijvoorbeeld in de rij van de kassa sta , tja dan probeer ik het wel, maar lukt het niet dan maar even onder de arm en buiten verder kijken.

 

Ja het is hier ook heel verschillend wat werkt. Voornamelijk afleiding. Maar die eerste 2 sec van een driftbui slaat mn hart el een keertje over.. Stom he.
En die opmerkingen die jij kreeg zijn echt asociaal en zeer kwetsend.
Hoe komen ze erbij om zoiets te zeggen. Of te denken eigenlijk al.
Ik vind het ook zo sneu voor mn zoon. Die hoort die opmerkingen natuurlijk ook. En het is al zo lastig voor hem om zich zo te voelen en dan ook nog de afkeuring van mensen.. Thuis praten we er wel vaak over, nou ja ik dan. Daarom was ik ook zo blij met die poster van Carino. Het is een extra aanmoediging om er gewoon maling aan te hebben. Ik zal hem vaak voorlezen voor hem..

 

Zelf rustig en beschikbaar blijven en de grens aanhouden. Rustig om samen een oplossing te zoeken en beschikbaar voor nabijheid en knuffels.
Uitrazen is hier ook nodig, daarna is de lucht geklaard en kan ik bespreken wat er gebeurde.

Verder situaties vooraf inschatten, moeheid en honger kunnen extreme triggers zijn. Geen boodschappen doen 's middags en vooral steeds op tijd iets gezonds eten. Ik zorg dat er gegeten is voordat ik ergens naartoe ga en heb altijd iets van een appel of banaan mee. Bananen doen wonderen. Veel suikers zorgen hier voor slechtere buien. Ook dorst kan hevig zijn, altijd water mee.

Blijf altijd lief in die buien en straal kalmte uit, als jij het verliest, wordt bij hun de angst en onrust ook groter.

Misschien heb je hier nog wat aan, kwam het net tegen:

Helping Kids Find Alternatives to

 

Goeie tips. Ik had zelf ook al gedacht aan verband met eten. We nemen ook altijd eten en drinken mee en we merken dat het helpt. Op die suikers ga ik ook eens letten wat nou het limiet is

Ga de site even doorlezen straks, dank je!

 

Nog een tip, hoor er zulke goede dingen over; reflex integratie therapie. Google maar eens.

Wij zijn er mee gestart, wordt bij sommigen vergoed.

Hier een extra uitleg:

Er zijn op dit moment twee verschillende soorten gevoelige kinderen die beide HSP worden genoemd, die in sommige opzichten op elkaar lijken, maar in sommige opzichten van elkaar verschillen.

Een van de grootste verschillen tussen gewoon hooggevoelig, zoals E. Aron dat heeft beschreven en de groep 'temperamentvolle kinderen' is dat de laatste groep ineens totaal van gedrag kan veranderen en dan gil-schreeuw-scheldbuien heeft die wel een half uur of langer kunnen duren. De triggers voor deze buien zijn altijd dat dingen anders gaan dan ze willen, dat iets niet meteen lukt, dat een ander iets sneller of beter kan, of dat iets ineens verandert. Deze dingen veroorzaken een soort 'kortsluiting' in het hoofd, waardoor het kind in een ander deel van zijn hersenen terecht komt. Dat deel van de hersenen wordt eigenlijk gebruikt als er sprake van dood en overleven is.

Dat deel is niet toegankelijk voor woorden, en het kind vecht als het ware voor zijn leven. Het kan er zelf niet met zijn wil uitkomen, want de bewuste wil zit in een ander hersendeel.
Als de bui over is, hebben de kinderen vaak spijt. Ze kunnen niets aan de kortsluiting doen en ook niet aan de primitieve reacties. Het overkomt hen als het ware.

Wat ik heb gezien, is dat de primaire reflexen, die normaal in de zwangerschap en kort daarna geintegreerd worden, bij deze kindeten op de een of andere manier nog actief zijn. Dit geeft het kind een neurovertraging of - achterstand. Omdat het kind zo gespitst is op overleven, staan de zintuigen veel verder open dan normaal. Dit maakt, dat er veel meer prikkels worden opgevangen en verwerkt moeten worden dan in rust. Dat maakt het kind sneller moe, dat maakt dat het kind weer sneller ontploft. Dit is geen hooggevoeligheid maar hypergevoeligheid.

Als de achterstallige reflexen zijn geintegreerd, wordt het kind veel rustiger, de ontwikkeling verloopt beter en het kind schiet niet meer in het primitieve brein, waardoor de explosies ook uitblijven.

Het explosieve gedrag en de rigiditeit hoe dingen moeten gaan, zijn eigenlijk geen karaktereigenschap, maar een soort 'geboorte-handicap', waarbij een ontwikkeling nog niet voldoende was afgemaakt bij de geboorte. Na integratie zal het kind niet meer als een dier in doodsnood reageren bij het horen van een nee.😊

De gewoon hooggevoelige kinderen hebben deze geboorte-handicap of neurovertraging niet. Als je iets wilt lezen over dit type explosieve kinderen: Eva Bronsveld heeft een boek geschreven en op haar site is een blog www.evabronsveld.nl
Over reflexintegratie (ik heb echt zoveel mooie verhalen over veranderingen en soms wonderen gehoord, dat ik weet dat dat zeker gaat helpen) zie bijvoorbeeld deze site: Welkom - Reflex in Beeld en haar andere site Welkom! - Ik leer in beelden kopje 'Reflexen'. Daar is ook een vragenlijst en een therapeutenlijst te vinden. Deze info is voorzien van foto's en plaatjes en is goed te volgen. ☺

 

Lieve dames, bedankt voor wat jullie hier allemaal delen. Na de geboorte van onze zoon 5 weken geleden is ons meisje veranderd in een zeer heftig tirannetje dat werkelijk om alles volledig uit haar dak gaat. Logisch hoor, gezien de situatie, maar jeeeeeeetje wat is dat soms moeilijk. Nu was ze natuurlijk altijd al temperamentvol maar nu is ze niet te houden en er is niks dat helpt. Behalve haar laten razen of vasthouden, afhankelijk van de situatie. Herkenbaar dus! Ik ben heel blij met het gedicht, dat is de positiviteit die ik op dit moment echt nodig heb. Want ze is en blijft een geweldig kind waar ik verschrikkelijk trots op ben. Bedankt!

 

Ik lees hier dat er ouders zijn die commentaar krijgen van anderen. dit heb ik tot nu toe nog nooit gehad, tot op heden gedraagt onze dochter zich erg "netjes" in het openbaar. Ik ben daar ook vroeg mee begonnen in de opvoeding, toen ze in de buggy zat en nog niet kon lopen.

maar goed, nu op dat commentaar terugkomend; ik krijg soms wel scheve blikken van mensen, die doen alsof het allemaal wel mee valt, want ach, ze is zo lief. Ja, maar wacht maar tot je haar dag in dag uit mee maakt. Ik trek het soms echt niet meer hoor, ben thuisblijfmoeder vanaf haar geboorte en heb soms het gevoel dat ik overspannen ben. Ik keek zo uit naar de 2 ochtenden dat ze naar de PSZ ging, en dat werkt goed, maar nu is het zomervakantie...pffff, weg mijn 2 ochtendtjes waarin ik heel even op adem kon komen en wat voor mezelf kon doen. En als ik dit dan neerleg bij mijn (schoon)ouders, dat ik haar zo graag 1x in de week een dagje bij hen onder wil brengen, dan wuiven ze het een beetje weg. Niemand begrijpt dat ik een leukere moeder ben als ik even van mijn dochter gescheiden ben!! Lijkt wel of er een taboe op rust als je thuisblijfmoeder bent, je hebt er zelf voor gekozen, dus niet zeiken dat je tijd voor jezelf wil.
Daarbij, heb ik hetzelfde opvliegende karakter als mijn dochter, en mss copieert ze het ook wel. We zijn samen water en vuur, hebben echt een haat liefde verhouding. Mss ben ik ook wel hooggevoelig ofzo, hetgeen wat ik hierboven las herken ik namelijk erg in mezelf, dat snelle exploderen.
Het is enerzijds dus echt niet leuk om een dochter te hebben waarmee het zo botst, maar anderzijds; ik begrijp haar als geen ander. Maarja, ook dát gaat er bij anderen soms niet in. Vooral niet bij mijn schoonvader, die kan zó ontzettend druk doen met haar. Kan hem niks schelen dat ze helemaal doordraait, wij zitten er dan mee, met een krijsend kind. Nee, wij zitten er niet mee, ZIJ zit er mee!!! en dat vind ik gewoon zielig voor haar!! maarja, probeer dat maar eens uit te leggen.
Stiekem ben ik blij dat het grootste deel vd opvoeding/verzorging op mij neer komt omdat ik thuisblijfmoeder ben, dan kan ik haar nog zoveel mogelijk op de rails houden.

maar zo jammer dat je door je omgeving niet serieus word genomen als je een temperamentvol kind hebt.....

 

Hee, ik heb wel eens vaker iets hierover gelezen, maar jouw uitleg is heel duidelijk en erg passend bij mijn dochter. Ik ga eens kijken of er een reflex therapeut bij ons in de buurt zit. We volgen nu ook SI therapie. Geen idee of dat samen kan? Wat doen ze bij zo'n therapie sessie?

 

Oh, wat herkenbaar en een mooie liefdevolle verhalen!

Mijn jongste dochter is ook zo'n temperamentvol kind. Zo aanwezig, zo sprankelend en open. Een kind die wat van je vraagt als ouder, waarbij het erop aan komt hoe je reageert. En dat is niet altijd gemakkelijk. Vooral niet als een juf tijdens een 10 minutengesprek alleen wijst naar ADHD. Of als je boodschappen doet en de caissière vraagt: Heeft ze ADHD? (Nee, ik wil graag pinnen ). Toen heb ik thuis een potje gejankt.

Wat een mooi gedicht over karakter. Hier hadden mijn man en ik het gisteravond over. Ik ga de poster bestellen.

 

Volgens mij heb je MIJN dochter in huis En idd, wacht maar tot je haar een dagje mee maakt....

 

Ik ben zo blij met dit topic.

Ik heb ook zo'n kleine vuurbal inhuis. Tjonge wat kan ze boos worden.

Nu ik zwanger ben merk ik dat ik het extra zwaar vind zo'n kleine harde kop. Maar ze is ook zo leuk. Zo open zo grappig zo enthousiast. Alleen de uitknop zijn ze vergeten mee te leveren

Ik heb mijn dochter geleerd om ons om hulp te vragen als iets niet lukt. Dat gaat opzich best goed. Alleen moeten wij het dan wel goed doen zoals zij in haar hoofd heeft.

Vraagje, hoe ging het zindelijk worden bij jullie driftkopjes? Mijne gaf zo'n 3 maanden geleden aan geen luier meer om te willen, maar wat een drama is het. Ze plas in haar broek van frustratie, omdat ze gern woorden heeft om zich te uiten. Ze weigert op de wc te poepen, maar geeft ook niet aan een luier te willen. Daarom zijn we maar over op luierbroekjes, maar dan vindt ze het wel weer handig om daarin te plassen.

Het is zo half/half. Ik hoopte dat ze sneller echt zindelijk zou zijn.

 

Wat een prachtig gedicht, zo herkenbaar! Die poster wil ook, al is het maar om haat te laten weten dat het oké is.

Dat commentaar herken ik ook wel. En helaas ook dat ons meisje minder vaak welkom is om te komen spelen bij een vriendje of vriendinnetje. Dat doet nog wel het meeste zeer. De moeders zien het denk ik minder zitten. We laten haar veel buitenspelen zodat ze beter leert omgaan met teleurstellingen, spelregels, emoties. Dat lijkt te werken.

Ze heeft in het verleden wel eens last gehad met groepsleiders van kdv, maar ook leidsters gehad die helemaal met haar wegliepen. Ze kan weinig met leidsters die passief zijn of regels als vragen stellen ("zou dat nou wel doen?", dan denkt die van ons "ik doe het toch al?"). Maar de praktische, stevige vrouwen werkt prima. Kregen wij de vraag of ze een stoornis had, naar de psycholoog.... Mooi niet dus. Maar wel leidster die te weinig krachtig was. Dat steekt wel eens, want de "fouten" of zwakheden van een volwassene worden vaak gezien als het probleem van ons kind.

En het stomme is.... Ik behandel haar niet als meisje. Snap je wat ik bedoel? Ik kan haar makkelijker plaatsen als jongetjes. Niet dat ze geen jurkjes of roze heeft, hoor. Maar ze gaat gewoon keihard.... Stoeien, rennen, springen, wedstrijdjes, bezigheid, stoere verhalen.... Het is soms net een jongetje. Het meisjes-korset past haar niet zo. Prinsessenjurken én blauwe knieën.... En ik ben er zo trots op!

Trouwens, ik wil haar ook wel eens op marktplaats zetten hoor. Meestal helpt het dan om haar even naar bed te doen. Meestal als ze echt een draak-dag had, was ze gewoon moe. Slapen hielp en ze heeft nog vrij lang middagdutjes gedaan. Soms nog. En anders helpt een badje vaak ook.

Ik blijf erbij, wij hebben echt best bewaarde geheim.... Temperamentvolle kinderen zijn gewoon het leukst (en het moeilijkst en het sterkst en het slimste, en, en, en)

 

Oh dat jurk met blauwe knieën is mijn dochter! Ze is een klein meisje maar zo pezig, zo sterk en zo'n durfal. Het is idd soms net een klein jongetje. Of zoals ik haar noem, mijn pippie langkous. Ze kan trouwens wel heel goed delen. Wat je bij een peuter niet snel verwacht.

De leidsters op het kvd kunnen gelukkig goed met haar omgaan. Alleen als er een invaljuf is, dan krijg ik soms wel verhalen.

Ik ga ook veel met haar naar buiten, spelen in de tuin is niet genoeg. Er is hier een leuke speeltuin in de buurt waar ik hasr op mijn vrije dag mee naartoe neem, dan krijgen we geen ruzie.

Ik herken het eten trouwens ook heel goed, maar ook bij mezelf ik heb altijd iets te eten mee.

Zilvervosje, wat rot dat je dochter niet te spelen wordt gevraagd...

 

Hier herken ik helemaal onze dochter in! Wij zijn ook water & vuur. Ze vindt het heerlijk om samen haren te kammen, 'lipjes te doen' (labello) en 's avonds moet echt mama voorlezen. Maar er is niemand op wie ze zó heftig reageert zodra er iets 'moet'. Ze komt vrolijk uit bed, maar zodra er kleren aan 'moeten' of er een plasje 'moet', dan is ze pissed.
En indd, oma vindt je maar een aansteller als je even 'klaagt', want het is toch een lieve meid?? Maar wat kan ze zeuren, drama maken en kattig zijn

 

Dit vind ik toch wel fijn om te horen. Ook hier een zeer pittig karakter en echt niet alle dagen zijn fijn. Maar ik ben ook ontzettend trots op hoe zij is. Ik was vroeger een bang vogeltje en heb daar het nodige leed van mogen ondervinden. Ik wens voor haar een andere toekomst en daar hoort een stevig karakter bij. Heb het vaak genoeg gewenst toen ik zwanger was, een pittige meid. Nu hopen dat ik er ook mee om kan gaan, er zijn dagen dat me de moed in schoenen zakt.

 

Leuk om al herkenning te lezen. Ik ben super trots op mijn dochter, ze is zo bijzonder. En ondanks mijn geduld, redelijk makkelijk leven, en veel steun ervaar ik het soms als mega pittig. Ik moet veel vaker nadenken over de planning, aanpak, en rust dan bij mijn andere kind. Het vergt veel van je als ouder.

Ik laat haar heel vrij, we hebben kaders en daar moet ze binnen blijven maar ze mag veel zelf doen.

Vergeet nooit: de mensen die de wereld veranderen, de grote kunstenaars, zijn mensen met temperament. Ze gaan tegen de richting in, staan achter hun eigen ideeën en presteren echt bijzondere dingen. Ze zijn eigenwijs genoeg om toch door te zetten, ook al verwacht de rest wat anders. Juist die mensen maken het verschil. Ze staan voor iets en laten daar niks tussen komen.

En, ze vragen wat van ons als ouder. Ik leer zo veel over mezelf door haar. Niet altijd makkelijk maar blijkbaar nodig.

 

Herkenbaar inderdaad, alleen is mijn zoontje jonger. Maar als baby al was hij snel gefrustreerd (achteraf interpreteren we het als frustratie, hij heeft tot 10 maanden erg veel gehuild zonder echt aanwijsbare reden, toen begon hij met los lopen en ging het beter).
Nu is hij bijna dagelijks driftig. Soms slaat hij een paar dagen over, maar het is nu alweer een paar dagen elke dag minimaal 4 keer raak. Toen hij jonger was sloeg hij dan tegen de punt van de tafel met zijn hoofd, tot bloedens toe, en liet zich vanuit staan languit achterover vallen, op zijn achterhoofd. Nu heeft hij gelukkig door dat dat toch erg pijn doet, dus laat hij zich eerst op de grond zakken, en dan rustig achterover
Vorige week vroeg de leidster van het kdv of wij die buien herkennen. Ze maakte het daar voor het eerst mee, en was echt geschrokken van hem. Niets hielp, hem troosten niet, afleiden niet, niks.
Ik heb verteld wat wij doen en dat is echt het enige dat helpt: negeren. Heel vervelend voor de andere kinderen want hij krijst zo hard dat zij niet meer te verstaan zijn, en als wij dan naar de woonkamer verkassen en hem in de eetkamer laten, dan staat hij snel op, en laat zich in de woonkamer opnieuw vallen, al schreeuwend.
Na een paar minuten (op zijn langst heeft het een keer 40 minuten geduurd) staat hij dan snikkend op en komt met uitgestrekte armen naar me toe, en dan zit hij een poosje op schoot, en is het weer goed. Tot de volgende bui.
Hij praat ook nog bijna niet, wat denk ik ook voor zijn frustratie zorgt.

Ik schijn ook nogal heftig geweest te zijn vroeger. Maar mijn moeder zag het juist als groot pluspunt. Ze zei altijd: ik heb me nooit zorgen om jou gemaakt. Jij wist zo goed wat je wilde, jij zou het wel redden in het leven.
En dat is wel gebleken, ik ben van mezelf niet echt onzeker, ben assertief, weet wat ik wil, positief ingesteld.
Dus dat probeer ik ook steeds maar weer te denken als mijn jongste zo driftig is