Onzekere toekomst

Je hebt het over een onzekere toekomst... de dood cq het sterven is de enige zekerheid die we als mens hebben... maar dat is vast niet wat je wilt horen

Zie mijn onderschrift...ondanks alle onzekerheden hebben mijn zusje en haar man toch het moedige besluit genomen opnieuw zwanger te worden. Ze is nu 26 weken zwanger.

 

Wat ontzettend vervelend!

Wat ik heel belangrijk vindt is om te genieten en veel leuke dingen samen als gezin te doen. En dat kan van iets heel simpels als naar het bos gaan tot aan een mooie vakantie. Dat zijn voor mij mooie dierbare herinneringen. Geniet van het leven, het kan morgen heel anders wezen

 

Jeetje, ik dacht aan twee keer een miskraam ofzo maar dit? Pffff... Heftig zeg. Maar wat mooi dat ze weer zwanger is.

 

Mila2011: Ik snap je gevoel ergens wel. Mijn vader kreeg op zijn 58ste de diagnose Alzheimer. Hij was net 62 toen hij aan de gevolgen hiervan overleed. Wanneer ik ook maar iets vergeet, gaan er alarmbellen rinkelen. Ik ben als de dood om hetzelfde mee te moeten maken. Ik heb teveel gezien. Probeer mijn leven er niet door te beheersen maar soms heb je van die dagen...

 

Ik ken het gevoel wel een beetje. Een paar jaar geleden zijn mijn opa en oma verongelukt. Allebei op slag dood. Sorry, natuurlijk ook geen fijn verhaal. Sindsdien merk ik dat ik banger ben geworden. Bijv. als mijn man wat later is van zijn werk en ik ben blij als mijn ouders weer terug zijn van vakantie.

Maar ik wil mijn leven er niet door laten leiden. Ik wil niet altijd bang zijn. Dus ik probeer het van me af te zetten. Dat is moeilijk, je kunt niet zomaar een knop omzetten. Maar met de tijd slijten sommige dingen wel. Natuurlijk sta ik er nog wel bij stil, dat is ook niet erg. Maar ik probeer het daarna ook weer van me af te zetten.

 

Ik herken dit enorm! Ik had dit ook heel erg na het overlijden van mijn vader. Je wordt je ineens heel erg bewust van het feit dat naarmate je ouder word je steeds meer mensen om je heen verliest, dat alles verandert, en dat ook zomaar ineens alles kan veranderen. En dat dingen dan ook nooit meer hetzelfde worden als toen.. Die gedachten en dat gevoel hield me heel erg bezig.
Gelukkig is dat gevoel wat afgezwakt en sta ik daar niet constant meer bij stil.. Het overlijden van mijn vader is inmiddels ook bijna 7 jaar geleden..

 

Ja ik, mijn zus is verongelukt met haar kindje en sindsdien denk ik er elke dag aan. Ik ben iets minder bang (begon pleinvrees te ontwikkelen en een dwangmatige manier van controleren, was altijd constant zo bang), maar echt top is het niet. Geloof niet dat hetnooit over gaat bij mij.

 

Ik herken het wel soms. Mijn vader was vrij jong toen hij stierf. Niet aan ms (wat we eigenlijk verwacht hadden) maar aan kanker. Daarbij zijn mijn vriend en ik in een maand tijd rond de bevalling van de oudste onze laatste grootouders verloren. De uitvaart van mijn opa was op dezelfde plek als die van mijn vader. Zo dubbel dat alles in 1 keer een generatie doorschoof.

Ik heb mijn vader in bewustzijn nooit anders meegemaakt dan ziek. En dat heeft veel indruk gemaakt. Sportief, knap en met een bul op zak naar een hoopje ellende die ik telkens moest uitleggen dat ik zijn dochter was.

Lang heb ik geen toekomst gewild. En sinds ik nu een aantal jaren eindelijk een beetje kan genieten is de onzekerheid op gaan spelen. Het beheerst niet mijn leven. Maar het zijn geen dingen waar ik over na wil denken.

Maar ja, beter met onzekerheid ernaar kijken dan rond lopen met het gevoel dat het niet zo nodig hoeft. Het betekend dat je veel goede dingen hebt. Anders heb je ook niks te verliezen.

 

Ik herken het heel goed.. lig hier geregeld snachts over te piekeren.. dat ik bang ben om dood te gaan en dat er dan niks meer is en dat ons leven maar zo kort is..

Het enige dat tegenoordig en beetje helpt is mijzelf wijsmaken dat er leven na de dood is en dat ik mijn fam terug zie. Eigeijk ben ik veel te nuchter en ervan overtuigd dat je de grond in gaat en dat er nooit meer iets komt.. maar die gedachten buig ik nu om naar: er is meer en dat is nog mooier dan leven zelf. Daardoor wordt de dood minder eng..
en het leven is ook plotseling opeens ontstaan. De mensen, de aarde, dieren. Dat is toch ook vreemd en bijzonder.. dus waarom zou er niet meer kunnen zijn..

Die gedachten geeft wel iets rust..

 

Ik herken het wel. Hier een moeder, tante en oma verloren aan kanker, en twee kindjes na 23 weken zwangerschap. Dus dat mensen dood kunnen gaan ben ik mij heel goed van bewust. Maar goed als ik één ding heb geleerd is dat het leven door gaat hoe dan ook. Je overleeft het wel, het gemis blijft altijd maar je leert er mee even. En nog steeds worden de meeste mensen gewoon oud, en ondanks dat ik de leukste overgrootoma ter wereld had, voelde het heel anders toen zij op 97 jarige leeftijd overleed.

Het enige waar ik wel nog echt van wakker lig is het idee dat er iets met mijn zoontje kan gebeuren, of dat ik zelf overlijd en hem moet achterlaten in deze grote enge wereld zonder mijzelf om hem te beschermen. Maar goed we duimen gewoon dat dat nooit hoeft te gebeuren en nu stop ik dat gevoel snel weer weg..

 

Ik herken het wel een beetje. Ik heb grote angst om dood te gaan en de gedachte dat ik straks ook een afgetakelde oma wordt vind ik erg beangstigend.
Ik weet dat dat nog een tijd zal duren maar het is wel iets waar ik vaak aan denk.
Ik werk achter de kassa, en mensen die 4 jaar terug nog lekker kwiek waren kunnen nu niet meer zelf inpakken. Je ziet mensen gewoon aftakelen.
En mijn oma is 83, en dan denk ik weleens op die leeftijd weet je gewoon dat je niet zo lang meer te gaan hebt.

 

Ik zou toch hulp zoeken. Het lijkt me niet normaal om met zulke angsten rond te lopen. Vind het ook niet zo herkenbaar eerlijk gezegd. Ik heb de nodige sterfgevallen meegemaakt, van het vervelende soort waarbij mensen fysiek en/of mentaal aftakelen. Moeder, tante, oom, nog een tante, nicht, nog een tante, nog drie ooms. En dat is alleen mijn familie, m'n schoonfamilie laat ik buiten beschouwing. Maar niemand in m'n omgeving lijdt daar op zo'n manier onder als jij schetst. Het hoort bij het leven. Het is niet leuk, maar wel goed dat mensen overlijden. Ik zou eerder bang worden van het vooruitzicht té oud te moeten worden omdat artsen maar doorgaan of omdat ik niet meer wils- en handelingsbekwaam ben.

 

Er is een ding zeker in het leven, en dat is dat je dood gaat.
Ik ben mijn beide ouders in een tijdsbestek van kleine 3 jaar achterelkaar verloren.
Maar echt angstig ben ik er niet door.
Het komt denk ik ook door mijn geloof.
Klinkt cliché misschien maar het geeft mij ook echt rust en berusting.
Het leven loopt zoals het loopt, daar heb je zelf enig invloed op maar je kan niet alles in de hand houden.
De dingen dat zijn laat ik los en heb ik vertrouwen.

 

Jeetje wat een herkenbaarheid.... ik dacht echt dat ik de enige was!

Mijn moeder is op mijn 8e na 3 jaar ziek zijn door gevolgen van een hersenbloeding overleden, daarna zijn er nog heel veel mensen om me heen veel te vroeg overleden. Bij elk dingetje denk ik oh nee... Ik heb de laatste tijd nogal stress en daardoor last van hartkloppingen en krijg daar weer stress van. Ik ben continue bang dat ik iets over het hoofd zie en heel ernstig ziek ben ofzo. Maar besef me vaak ook dat ik het daardoor zelf allemaal weer versterk. Bloedirritant...

 

Ik herken het wel een beetje, ben ook soms opeens bang om dood te gaan. Ik las ooit ergens een quote: sterven is makkelijk, iedereen kan het. En dat is zo. Iedereen kan het en doet het. Dat kan eng zijn, maar ik houd mezelf altijd voor: niemand weet of er meer is, dus wie weet is het wel een hele mooie verrassing. Of er is niks, maar dan weet je het niet

 

ik herken het ook totaal niet.
maar ik maak me ook maar zelden druk om dingen.
ik zie het nut er ook niet van in om me met zulke dingen bezig te houden want ik schier er niks mee op en het wordt er ook niet beter van als ik me er steeds mee bezig houd.
maar ik ben dan ook vrij nuchter ingesteld.
zelfs toen we er een tijdje geleden financieel behoorlijk slecht voor stonden heeft het me geen enkel uurtje slaap gekost

 

Heel herkenbaar. Mijn moeder was 59 toen ik een enorme gedragsverandering bemerkte. Uiteindelijk is met 61 jaar Alzheimer vastgesteld en sinds begin dit jaar verblijft ze in een verzorgingstehuis. Ik vind het onbeschrijflijk pijnlijk om alles wie zij ooit was te zien verdwijnen. En ik ben net als jij doodsbang dat mij dezelfde toekomst wacht.

Morgen is nu... Ik probeer van alles te genieten en me niet meer druk te maken over dingen die tijdelijk zijn en er eigenlijk niet toe doen. En ik zorg ervoor dat ik mijn doelen bereik. Er is maar één iemand die het kan doen, en dat ben ik. '
Persoonlijk geeft me dat veel kracht.

 

Ik herken het ook. Vooral nu ik moeder ben, voel ik mij heel kwetsbaar. Mijn ouders worden ook echt oud nu, in hun doen en laten, en ik zie er als een berg tegenop om straks een keer afscheid van hun (vooral mijn moeder) te moeten nemen. Maar ja voor hetzelfde geld leven ze nog 20 jaar.
Een tijdje terug is er in mijn omgeving ern vrouw overleden met jonge kinderen (onder de 10). Ik moet gewoon huilen als ik aan hun denk.
Sorry, hier heb je natuurlijk niets aan. Mijn moeder zegt dat ik niet in angst moet leven, want dan verpest je het voor jezelf. Leef, maak plezier, geniet van je familie/gezin en sta af en toe erbij stil.