Hallo allemaal, We zoeken momenteel advies over onze dochter van 5 jaar. Ze heeft erg veel moeite om de dag af te sluiten. Kleine voorbeelden zijn: Ze heeft een juf op woensdag die weggaat, blijft wel op school maar dan in een andere klas. Daar is ze 3 avonden overstuur van geweest. Hevig verdrietig omdat ze haar juf zo gaat missen. Gisteren heeft ze bij oma gelogeerd en die heeft vanavond bij ons gegeten. Nu is ze weer helemaal verdrietig in bed, omdat ze oma zo mist. Terwijl ze weet dat ze morgen ook de hele dag weer bij oma is. (die past op als wij moeten werken). Haar broertje was vorige week jarig en toen was ze die avond helemaal overstuur omdat ze het zo jammer vond dat zijn verjaardag was afgelopen omdat ze het zo leuk had gehad. Wat we nu doen is haar afleiden, praten over de dag, wat vond je leuk en wat vond je spannend. We gooien het verdriet de deur uit en proberen haar weer aan het lachen te krijgen. Dit lukt de ene dag beter dan de andere dag. Het lijkt alleen met de dag erger te worden. Het is nu ook vakantie en afsluiting van het schooljaar vond ze erg moeilijk. Herkent iemand dit? We zijn op zoek naar hoe we haar hier het beste in kunnen begeleiden/helpen. Mijn man wordt er boos om, snapt haar emotie niet. En ik denk juist dat boos worden niet de oplossing is, maar ik ga mee in zijn mening dat als we er in mee gaan het alleen maar erger wordt.
Heeft je dochter wel het overzicht in haar hoofd van de dingen die gaan gebeuren? Misschien eens een kalender voor haar maken waarop ze met plaatjes kan zien wat er morgen gaat gebeuren? Dit geeft haar misschien meer rust als ze weet wat ze gaat doen en wanneer iets afgelopen is.
Hmm, kan het zijn dat er iets anders aan de hand is dat je dochter emotioneel maakt of dat ze even niet zo lekker in haar vel zit? Misschien is ze wat meer gespannen of verdrietig dan normaal? Mijn dochter had toen ze wat jonger was vaak van dit soort fases in periodes, waarin er aanwijsbaar iets aan de hand was. Wanneer haar vader voor werk bijvoorbeeld langdurig het land uit was, huilde zij aan het eind van een dag waarop ze leuk had gespeeld dat ze haar vriendinnetje een paar dagen niet meer zou zien (of haar tante of oma of wie dan ook). Punt is dat de heftige emotie om iets relatief kleins volgens mij vrijwel niets met het kleine te maken had, maar met de afwezigheid van haar vader. Ze ervaarde de emotie wel, maar wist hem niet juist te herleiden op een oorzaak zeg maar. Maar het kan natuurlijk ook gewoon aard van het beestje zijn. Niet iedereen is even emotioneel, sommige mensen ervaren emoties zoals melancholie veel heftiger en vaker dan andere mensen. Als dit het geval is, is het gewoon een kwestie van mee leren leven. In plaats van dat jullie haar afleiden, zou het dan denk ik vooral heel nuttig zijn als zij handvaten krijgt om zelf met haar emoties om te gaan, bijvoorbeeld door zichzelf af te leiden of het verdriet te accepteren en dan door te gaan. Echter, als het "aard van het beeste" zou zijn, zou ik verwachten dat ze al wel wat langer last zou hebben gezien haar leeftijd.
Bedankt voor jullie antwoorden. Het is een gevoelig meisje wat relatief wel snel van slag is. Maar het s'avonds huilen is iets nieuws van de laatste 2 a 3 weken. Ik moet wel bekennen dat het begonnen is toen haar vader een weekend wegging. Van donderdag tot zondag. Een wereld groot drama... ze is het hele weekend van slag geweest zowel thuis als op school was ze intens verdrietig omdat haar papa weg was. Toen hij weer terug was is het wel een tijdje klaar geweest en was alles weer goed en nu is het weer begonnen met het feit dat haar juf weggaat... weer een afscheid... misschien dat het weekendje weg van papa iets aangewakkerd heeft? Het begrip van iemand missen? Een kalendertje maken is zeker een idee voor haar. Weet alleen niet of het helpt om haar s'avonds te laten stoppen met huilen.
Ik herken het toen ik zeg een weekendje wegging (1 nachtje) en toen was mijn dochter ook zo oud en emo. Soms iets er in mee gaan en dan is het klaar. Veel praten en benoemen, maar ook je grens aangeven.
Ik probeer het te kaderen, omdat ik soms het idee heb dat ze er in 'doorslaan'. Dan kap ik het op een gegeven moment een soort van af, dat geef ik dan ook aan en ook waarom ik dat doe en vervolgens vraag ik over welke leuke dingen ze het willen hebben of wat voor leuks ze willen doen. Meestal werkt dat hier wel aardig. Vaak komt het de volgende dag wel weer terug, maar dan doen we het op dezelfde manier. (En sommige dingen zijn ook gewoon niet leuk. Bij de jongste gaat de juf ook weg, naar een andere school, en alle groep 2 kinderen gaan door naar groep 3, en dan was er ook nog een vriendinnetje gevallen uit het klimrek en die had mogelijk haar arm gebroken, daar was ze bijna ontroostbaar over. Was veel te veel bij elkaar, zeker in een vermoeiende periode als het eind van het schooljaar. Daar heb ik dan begrip voor, dan praten we er samen over, knuffelen we, bedenken we hoe we het ondanks dat het niet leuk is, ietsje minder erg kunnen maken (bv. leuk cadeautje voor de juf en de mama van het vriendinnetje vragen hoe het met het vriendinnetje was). Maar zodra de kat die overleed toen ze 1 was erbij gehaald wordt, dan kap ik het af. )
Een mooie tekening voor de juf maken? En voor oma. Dat ze haar gevoelens ergens in kwijt kan. Boos worden is echt absurd.
Herkenbaar! Hier twee dode katten inmiddels... Ik begrens het ook. Ze mag best verdrietig zijn, maar we gaan wel verder. Mijn dochter is nu 6,5 en het komt niet zo vaak meer voor. De laatste keren tijdens onze vakantie en de vakantie van opa en oma.
Hier geven we ook wel grenzen aan. Onze jongste zit nu in zo'n fase, en het is afhankelijk van mijn bui hoe ver ik er mee in ga. Boos worden is natuurlijk niet de oplossing. Maar ik merk dat het ook niet helpt als ik er heel erg in mee ga. (Hier ook een overleden poes, die af en toe voorbij komt)
Dat kan inderdaad wel een combinatie van gewoon mentaal moe, tijd voor vakantie en dat papa weg was zijn. Even in mee gaan en dan omdraaien. Als het langer zo blijft ( maanden) zou ik kijken of er iets is waarmee ze het makkelijk kan loslaten.
Mijn dochter is precies zo, en is de laatste weken ook veel sneller overstuur. Bij haar ligt het echt duidelijk aan het feit dat het schooljaar ten einde loopt. De vermoeidheid hakt er in, op school is de structuur er min of meer uit omdat ze meer bezig zijn met oefenen voor volgend jaar, juffenfeest, schoonmaken, musical etc etc en ze heeft echt die structuur nodig en die is er nu niet. Met gevolg dat ze vorige week de halve avond gehuild heeft omdat ze niet naar de Efteling wilde (over 2 maanden!) omdat ze mama niet wilde missen Nog even doorbijten en thuis rustig aan doen tot de vakantie! Is jouw dochter toevallig ook hoogsensitief? Voor die van mij hielpen de boekjes van kabouter langmuts enorm om te kunnen begrijpen wat er in haar hoofd omgaat en dit beter te kunnen verwoorden. Dat maakt het voor haar wel makkelijker om de heftige emoties te herkennen voor wat het is.
Ik heb even gegoogeld op hoogsensitief maar ik denk niet dat ze dat is. Ontzettend gevoelig dat wel. Vooral erg moe momenteel merken we ook. Gisteren even verdrietig omdat ze het dekbed bij oma lekkerder vond slapen dan haar eigen dekbed, maar ik had er nog 1 van hetzelfde stofje als bij oma en daardoor was het gelukkig snel opgelost. Ze had haar vriendenboekje in bed liggen die heb ik weggelegd omdat ik merkte dat ze daardoor ook verdrietiger was met naar bed gaan. Ze klaagde gisteren ook over hoofdpijn en ben lekker met haar gaan douchen en in ons bed nog even sesamstraat gekeken. Denk dat het allemaal een beetje teveel is/was voor haar. Vanaf donderdag heeft papa ook al vakantie dus dan hopelijk wat meer rust. Bedankt voor de tips!
Ach, wat lastig voor haar. Wat wij deden op die leeftijd is elke avond de dag doornemen en daarmee hopelijk goed afsluiten. Op die manier kunnen de dingen misschien wat beter verwerkt worden. Waar je voor op moet passen is dat ze 'doorschiet' omdat het aandacht oplevert.
Ja ik herken het helaas.. Zeer gevoelig meisje heb ik hier. Nu ze wat ouder is lukt het haar emoties beter onder controle te houden. Al heel vroeg zijn wij begonnen met de dag door te nemen in bed. Even als afsluiting inderdaad. Nu heeft ze een soort dagboek...dat heet slaapklets...en daar vult ze dag een dag in.. Dat vindt ze altijd erg fijn om te doen. Bekijk bijlage 507218 Bekijk bijlage 507219