Ik ben wel iemand die begint te lachen als iemand valt. Ik kan daar niets aan doen, het is een reflex. Een behoorlijk vervelende, geloof me. Want ik schaam me op zo'n momenten dood. Maar het is gewoon mijn reactie op ongemakkelijke situaties. TS: blij dat het goed afgelopen is!
Ik ben ook zo iemand die gaat lachen van spanning; maar wat jij omschrijft vind ik wel een heel andere situatie! Wat naar zeg! En wat zal je man zich vreselijk hebben gevoeld Ik weet nog zo goed dat ik als kind op zn kop in een zwembandje draaide en niet meer wist hoe ik mijn hoofd bovenwater moest krijgen, vaag verhaal, maar ik weet nog zo hoe bang ik was. Mijn tante stond er bij, keek er naar en dacht dat het een spelletje was. Tot mijn opa mij er uit plukte. Brr. Blij voor jullie dat het goed is afgelopen!
Er is wel verschil tussen zenuwachtig lachen als reactie op, of lachen omdat je t niet serieus neemt. Volgens mij was t laatste meer aan de hand.
Wat een nare ervaringen lees ik: stikken in een pepermuntbal, bijna in het zwembad verdrinken terwijl een tante erbij staat.....best akelig lijkt mij dat. Ik ben zelf als 2 jarige bijna verdronken omdat ik door het ijs heen zakte en onder het ijs terecht kwam. Mijn vader heeft het ijs met zijn blote handen kapot moeten slaan om me er uit te halen, maar ik kan me daar gelukkig niks meer van herrinneren. Alleen dan dat ik nu nog steeds niet onder water durf en ook niet met mijn gezicht onder de douchestraal durf te staan. Dat schijnt daar van te komen.
Dat gevoel hadden wij dus ook. Misschien niet helemaal terecht (bij mijn vriendin kan het best uit zenuwen zijn geweest) maar toch: de situatie werd gewoon duidelijk onderschat.
Dit wilde ik net zeggen, mijn zus gaat ook gieren van de zenuwen erg lastig ook voor haar omdat haar dit dus ook rustig overkomt op een begravenis. Mijn man had zich met kerst flink gesneden en daar moest echt wel een drukverbandje om, ik verstijfde als een idioot en kon alleen nog maar staren. Arme man heeft zich zelf toen maar verbonden (gelukkig heeft hij ook ehbo)
Mogelijk dat de mensen die het aanstellerij noemden van hun eigen passiviteit baalden en daarom zeiden dat het het allemaal wel mee viel.
Nee, het werd gezegd terwijl hij aan het stikken was. Hij stond voorover gebogen om het kwijl uit zijn mond te laten lopen........ Het is ook niet zo dat ze het zagen dat het echt fout ging, dat drong niet tot ze door. DAAROM werd er ook zo lacherig om gedaan. En ik kan op mijn beurt gewoon niet begrijpen DAT ze dat niet zagen....echt niet.
Ik heb alleen je eerste berichtje gelezen. Maar fijn dat het goed is afgelopen. Hebben de mensen in kwestie nog excuus aangeboden?
gelukkig is het goed afgelopen zelf ben ik ook iemand die juist door de zenuwen gaat lachen. als de jongste valt en mijn man is er bij moet ik ook lachen terwijl als ik alleen ben ik juist wel snel handel. als ik naar een condoleance moet schiet ik ook altijd in de lach.. kan er niks aan doen. al zou het bij het roepen van bel 112 wel door moeten dringen dat er toch serieus is
Ach jee wat een schrik meid, afschuwelijk om je man voor je ogen bijna te zien stikken. 😭 Gelukkig is het goed afgelopen, is je man al een beetje bekomen van de schrik? En de omstanders, lastig hoor. Ik kan mij voorstellen dat je daar óók van overstuur bent, toch een soort vertrouwensbreuk of zo? Of het gevoel dat je niet op je dierbaren aan kunt of zoiets. Ik zou toch proberen het bespreekbaar te maken wanneer de gemoederen weer wat tot rust zijn gekomen. Dat is denk ik de beste manier om hier overeen te komen voor jou/jullie en het los te laten. Mensen kunnen idd heel (a)typisch reageren in paniek situaties, er komen ook allerlei chemische processen op gang in het brein dus soms gaat dat onbedoeld of onbewust. Sterkte!
Maar het lacherige was niet alleen maar door de zenuwen. Ze hebben het gewoon onderschat, of het niet gezien, wat ik niet begrijpen kan, omdat het écht duidelijk genoeg te zien was... Ik stond niet eens bij hem, want ik stond zoals gezegd in huis, op een paar meter afstand. Zij zaten allemaal bij hem. Mijn man stond op en gebaarde naar ze. Is echt een totaal andere situatie en ik vind gewoon niet dat het allemaal maar op de zenuwen kan worden gegooid. We waren met 6 volwassenen en de enige die reageerde was ikzelf, terwijl ik, zo als gezegd binnen was. Iedereen zag het ook, want keken naar hem.
Nou, mijn man is er best boos over. Op mijn vriendin, op zijn eigen vader. Hij heeft gisteren tegen haar gezegd: als jij ooit stikt zal ik eens flink gaan zitten lachen. En over zijn vader die erover gedroomd had zei hij: daar heb ik wat aan :x En hoe denkt hij hoe IK me voelde? Hij heeft ook nog keelpijn. En ja, wat jij zegt over het gevoel klopt wel een beetje. Niet zozeer dat ik hun niet vertrouw of niet op hun aan kan. Meer dat ik geschokt ben dat dit soort dingen blijkbaar kan gebeuren onder het oog van een grote groep, niemand die het ziet of in grijpt. Daar ben ik eigenlijk het meeste door van slag.
Hè bah wat een nare reacties op een heftige situatie. Gelukkig is alles goed afgelopen, maar ik zou me toch echt rotschamen als ik jouw vriendin of schoonvader was en heel snel excuses aanbieden met een bloemetje erbij. En een dikke pluim voor jou omdat je zo snel en adequaat hebt gereageerd. Sterkte voor jullie alletwee, want een barbecue zal nog wel even nare herinneringen terugbrengen.
Dank jullie wel voor jullie meelevende berichtjes. Die doen me goed. Want ook al doe ik naar de buitenwereld wel gewoon vandaag (uiteraard) het zit me wel hoog en ik zou het liefste gewoon een potje huilen, zo ben ik geschrokken. Dus nogmaals: dank jullie wel.