Mijn jongere zus (31) heeft heel veel gedoe in haar leven. Vorig jaar ging ze op advies van haar werkgever in therapie. De voorlopige diagnose borderline werd gesteld en zij stopte gelijk met therapie. Ze zei haar baan op en vertrok naar Afrika. Na daar een half jaar te zijn geweest, ging ze naar Italië. Daar kreeg ze een baan aangeboden, maar beviel haar niet en nu woont ze weer bij mijn ouders. En ik kan er niet meer mee omgaan, ze denkt, altijd en alleen maar, aan zichzelf. De hele wereld draait om haar. Zeg je iets wat niet helemaal in haar straatje past, dan is het mis. Ik denk er echt over om te breken met haar, maar, ze woont dus bij mijn ouders, dus dat wordt moeilijk. Ervaring met familieleden met borderline? Wordt het beter? Kan het beter worden? Ze is talloze keren over mijn grenzen gegaan, ik heb alles voor haar gedaan, geld geleend, altijd voor haar klaargestaan. Maar mijn grens is nu echt bereikt. En niet eens om iets wat ze mij heeft geflikt. Mijn moeder had vorige week heel veel pijn en werd opgenomen in het ziekenhuis, er was iets te zien tussen lever en pancreas en gezien mijn moeder al kanker heeft gehad, was ze heel erg bang (gelukkig bleek het "maar" een ontstoken hartzakje te zijn. Mijn zusje wilde dus niet eens even wat voor mijn moeder ophalen (5 minuten fietsen) dat ze nodig had voor het ziekenhuis, omdat ze haar make-up nog moest doen. Voor mij de druppel. Mijn moeder is zelf met morfinepleisters maar op de fiets gestapt (ik was aan het werk en wist het niet, anders was ik wel naar huis gegaan, hoorde het pas achteraf). Hoe ga je hiermee om? Wat zeg ik tegen mijn kinderen? Mijn oudste wil er al niet meer naar toe, want ze doet altijd maar eventjes leuk. Sorry voor het lange verhaal.
Ik heb zelf geen ervaring met borderline maar dat zou mij ook tever zijn gegaan. Ik geloof dat ik (zeg niet dat dat goed is dus hè) eens even heel erg uit mijn stekker zou gaan tegen mijn zus en heel duidelijk aangeven dat jij hier zo niet mee kan leven en als ze niet haar best doet te veranderen je het contact zal verbreken. De wereld draait niet om haar.
Ja, snap ik dat je dat zegt. Punt is, ze draait alles om. Als ik er wat van zeg, ben ik de gek. Ik wil die stress niet meer zeg maar. Mijn hele leven heeft om haar buien en grilligheid gedraaid. Klein voorbeeldje: toen ik 10 was heb ik een hele middag in de badkamer opgesloten gezeten. Mijn zusje had een slagersmes gepakt en mijn haarelastiek doorgesneden, met daarbij de boodschap dat als ze mij die middag nog zou zien, hetzelfde met mijn keel zou gebeuren. Tja, denk niet dat ze het ooit uit zou voeren, maar ik was echt bang voor haar. Mijn ouders hebben het nooit zo gezien. Mijn moeder is nu pas echt gekwetst. Ze is heel goed in dingen zo draaien dat ik de kwaaie piet lijk, dus om die strijd weer te zoeken, dat durf ik niet meer zo goed.
Ik zou serieus zeggen: Ik wil je wat zeggen en jij houdt je mond, Nu ben ik aan het woord. Overbluf haar eens! Ik denk dat ze dat normaal bij jou doet. Vreselijk, het is je zus maar oh wat zou ze me kwaad maken, kan het me dus goed voorstellen hoor! Ik zeg niet dat dit de juiste weg is hoor! Waar zou jij graag willen dat het op uit draait? Ken je iets of iemand die jou daarbij zou kunnen helpen?
Wat een lastige situatie. Ik ken iemand met borderline en de relaties die zij altijd had is om de borderline steeds over gegaan. Haar partner gaf ook aan dat er niet te leven valt met een borderliner. Helemaal niet als de persoon in kwestie geen therapie wil, zich niet bewust is van gedrag, geen medicijnen wil etc. Erg lastig. Ik denk dat zolang je zus geen hulp heeft het niet beter wordt. Succes en sterkt.
Hmz borderline. De diagnose die ik vaak heb horen benoemen als diagnose:'vervelend persoon'. Mijn schoonmoeder heeft borderline. Ik heb ook een aantal mensen gekend die het hadden. Statistisch gezien geneest borderline als stoornis in de meeste gevallen. Dat betekend niet dat de persoon een ander mens wordt. Vaak blijft de borderline persoonlijkheid achter. Uit mijn hoofd geneest 70% rond de 30, 10% verdwijnt en 20% blijft ermee rondlopen. Dat betekend denk ik dat als ze nu in therapie zou gaan zij ook de grootste kans van slagen heeft. Doet zij er niks aan dan word het hardnekkiger naarmate zij ouder word. En slinkt ook de kans dat zij tot de 70% behoord. Bedenk wel in het beoordelen van je zusje dat borderline geen lichte ziekte is. Dat maakt natuurlijk niet alles goed. Maar ook zij zal zich behoorlijk beroerd voelen. Op youtube staan veel filmpjes over hoe het leven gezien kan worden door de ogen van iemand met borderline. Dat gezegd zou ik een ultimatum stellen. In therapie of het contact verbreken. En dat ultimatum kan je stellen uit liefde voor haar en jezelf. Het is niet de bedoeling dat de omgeving eraan onderdoor gaat. Misschien kunnen je ouders ook nog een rol spelen in dit gesprek.
@rietje88: interessant te lezen en dat vind ik eigenlijk wel een heel goede, therapie of contact verbreken. Al vindt zij natuurlijk zelf dat ze nergens last van heeft en de normaalste op de wereld is. Ik weet dat het niet licht is, dat maakt het ook zo moeilijk. In feite kan ze misschien niet eens wat aan doen, maar ik ben er zo zat van.
Lastige situatie zeg! Dat moet heel moeilijk voor jou en je familie zijn.. Hier heb ik 'gebroken' met een familielid. Ik vermoed zelf dat ze 'iets' heeft (bv borderline) maar zover ik weet is er nooit een diagnose gesteld en ik kan dat natuurlijk niet. Ik herken veel van wat je schrijft en het is zo moeilijk om daar mee om te gaan, vooral als het directe familie is. Als je wil mag je me pb'en!
Mijn zus heeft ook al de wereld aan vriendjes gehad. Maar als het uitgaat ligt het altijd aan hun, zij doet nooit wat verkeerd zeg maar. En terwijl ik weet hoe het is om met haar in huis te wonen. Maar inderdaad, ze is zich totaal niet bewust van haar gedrag en wil daarom ook niks.
Mijn ouders helpen haar altijd, wat er ook aan de hand is en daar maakt ze handig gebruik van. Ik heb wel eens geprobeerd het bij mijn ouders aan te kaarten, maar het landt niet echt bij ze. Ik heb heel lieve ouders, maar praten kunnen ze helaas niet.
En juist jouw ouders zijn in dit verhaal heel erg belangrijk. Borderline is zo alles overschreeuwend dat veel niet aankomt en je bij wijze van soms een megafoon nodig kan hebben om door te dringen. Als iets geleidelijk aan gaat, zoals bijv het verliezen van mensen eromheen kan dat wat minder aan komen. Het egoïsme dat erbij komt kijken is vaak geen onwil maar onkunde. Al met al is daar geen ruimte meer voor. En omdat zij afhankelijk is van jouw ouders zouden die nog de meeste inbreng kunnen hebben. Zolang zij nog plekken heeft om naartoe te vluchten loopt ze er minder tegenaan en kan het nog wel even zo door gaan. Dit geld trouwens niet voor iedereen met de diagnose. Dit is het beeld dat ik erbij krijg als ik de berichten lees.
Juist omdat jouw zus zo moeilijk is helpen ze haar denk ik, haar leven zal veel ingewikkelder in elkaar zitten dan he jouwe vermoed ik, en dat doet hen ook pijn. Wil haar gedrag daarmee niet goed praten hoor! Maar nogmaals zou ik haar dus ook voor de keuze stellen, of je verandert (mbv hulp) of ik verbreek het contact.
Ik zou als eerste wat boeken gaan lezen en evt. een groep voor familieleden opzoeken. Dan kun je wat strategieën leren als je (nog) niet met haar wilt breken. Ook kun je dan misschien met je ouders in gesprek over de gedragingen die aan de borderline te wijten zijn en gaan zij het misschien ook inzien. Sterkte ermee, het is niet makkelijk.
Ik begrijp bovenstaande niet zo goed. Ben GZ-psycholoog en weet beroepsmatig dus wel het een en ander van borderline. Het is een persoonlijkheidsstoornis, iets wat je ontwikkelt in de loop van je leven door een combinatie van aanleg en wat je meemaakt. Je kunt er dus niet echt van genezen, maar vaak zie je wel dat mensen er beter mee om kunnen gaan als ze volwassen worden. Dat ze leren te herkennen wanneer er weer een hysterische bui komt en dit voor kunnen zijn zeg maar. Dat ze leren sorry te zeggen en dingen goed te maken als ze uit de bocht zijn gevlogen. Of dat ze een relatie krijgen die stabiel is, waardoor ze stabieler kunnen functioneren. Zomaar wat voorbeelden, want de ene persoon met borderline is de ander niet. In basis is borderline een stoornis waarbij de emoties niet goed gereguleerd worden. En daar kan die persoon, en ook de omgeving, goed last van hebben. Maar goed, dat is allemaal theorie. Dat neemt niet weg dat het ontzettend lastig is om samen te leven met iemand die erg grillig is en om kleine dingen erg kwaad wordt. Therapie kan absoluut helpen, maar dan moet je zus er wel voor openstaan. Ik ben het wel eens met de andere dames, dat het belangrijk is om duidelijk je grens aan te geven. Probeer dit op een rustige manier te doen, zij heeft al zoveel emotie en als jouw emotie daar nog eens bijkomt heb je een explosie. Maar dat neemt niet weg dat je haar hoeft te 'sparen', dat de hele wereld om haar moet draaien. Probeer haar gewoon kort en krachtig te zeggen: "tot hier en niet verder, ik wil dat je hulp gaat zoeken." Ik hoop dat het helpt. Heel veel sterkte, voor jou en de rest van je familie. En voor je moeder natuurlijk, het moet erg heftig zijn voor haar nu ze ook nog ziek is.
Ik ben het ook eens met Rietje, vaak helpt de 'tough love' aanpak het beste als iemand met borderline al zover heen is: therapie of geen contact meer in dit geval dus. Haar stoornis is een reden waarom ze zich zo gedraagt, maar geen excuus. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat door haar ziektebeeld jij (en dus indirect ook je gezin) hier aan onderdoor gaat. Leg je zus uit dat je van haar houdt, maar dat ze zolang ze geen hulp zoekt voor haar stoornis, ook geen steun meer van jou en je gezin hoeft te verwachten omdat je het niet kan aanAzien dat ze haar leven verpest zo. Het beste zou zijn als je ouders met dezelfde boodschap zouden komen natuurlijk maar als het je kind is zal dat verschrikkelijk moeilijk zijn.....
Hier wel ervaring. Als eerste gewoon duidelijk aangegeven wat je grens is van wat jij aan wilt en kunt en daar niet van afwijken. En geloof me dat is heel moeilijk omdat je je tegelijkertijd moet blijven bedenken dat het een stoornis is en dat ze het echt niet voor de lol doet. Er zijn prima therapieen voor mensen met deze stoornis en er zijn ook groepen voor lotgenoten en naasten. Informeer daar eens naar en verdiep je eens in de stoornis als je dat nog niet hebt gedaan. Dat kan veel duidelijkheid geven. Probeer je niet door negatieve verhalen of ervaringen van een ander te laten beïnvloeden want ieder persoon met borderline is uniek dus ook jouw zus. Sterkte want het kan heel heftig zijn!!
bedankt voor de reacties! @fabje123: wat jij schrijft herken ik erg. Toen mijn zusje een vaste relatie en een vaste baan en daardoor veel structuur kon ze beter aanvoelen wanneer het weer mis ging. Laatst ging het weer mis. Ik had taart meegenomen en mijn moeder grapte, omdat mijn zusje gek is op taart "kunnen we beter nog een half uurtje wachten, dan is (naam) weg". Normaal kan ze dit wel hebben, maar er volgde een vreselijke explosie en weg was ze. Ze gaf nog wel aan dat het door haar slaapgebrek kwam (ze heeft nu onregelmatig werk) en daar moesten we het mee doen. Ja, goed punt, ik vind het inderdaad het moeilijkste voor mijn moeder, dat is ook wat mij zo geraakt heeft dit keer. Ik ben al lang gewend dat ze zo tegen mij doet, maar meestal houdt ze zich tegen mijn moeder nog wel in.
Mijn zus heft een narcistische persoonlijkheidsstoornis, maar het is voor mij behoorlijk herkenbaar Een hele rits aan vriendjes, banen, geld lenen, ruzie met iedereen, liegen en bedriegen...... natuurlijk is het allemaal nooit haar schuld. Ik kon er ook heel lang niet mee omgaan (en het is nog steeds niet altijd even makkelijk), maar het enige wat je kan doen is het naast je neerleggen. Accepteer het zoals het is, bewaak je grenzen en voel je niet schuldig wanneer je dit doet. Laat je niet (emotioneel) misbruiken en heb totaal geen verwachtingen van haar.. Helaas manipuleert mijn zus mijn ouders volkomen. Ze zien het voor een deel wel, maar willen het toch ook weer niet zien.... Wanneer ik duidelijk mijn grenzen tov mijn zus aan geef, kruipt ze in de slachtofferrol en kiezen mijn ouders haar kant. (voor mijn gevoel ben ik dus ook mijn ouders min of meer "kwijtgeraakt" door alles wat er gebeurt is ). Banden verbreken zou ik wel willen, maar vanwege mijn ouders (of eigenlijk meer de opa en oma van mijn kinderen) is dit niet iets wat ik op dit moment zou doen... Sterkte....
Misschien een raar ideetje hoor. Maar mocht zij nou echt niet in therapie willen. Is het dan een idee dat juist jouw ouders er ook wat over lezen? Zodat ze tussen de bedrijven door kunnen helpen met reflecteren enzo. Zo te lezen willen zij haar graag helpen, maar misschien kan dit wat tools geven. Er zijn best wel wat boeken te vinden over borderline. Enkele voorbeelden: - https://www.bol.com/nl/p/leven-in-je-leven/666840730/?Referrer=ADVNLGOO002008G-LU2WIHUGDEF2Y-97798852519 Zover bekent bij mij is dit boek geschreven door de bedenker van schematherapie. Een therapie die vaak word toegepast bij mensen met persoonlijkheidsproblematiek. Verder is het boek best all round en in mindere maten op iedereen van toepassing. Deze heb ik zelf gelezen. En gebruikt om inzicht te krijgen in de valkuilen van mijzelf en mensen om mij heen. -http://www.eci.nl/boeken/omgaan_met_borderline_een_praktische_gids_voor_naastbetrokkenen-erwin_van_meekeren_hans_de_jong-9789461050403?channable=e8661.OTc4OTQ2MTA1MDQwMw&utm_campaign=&utm_medium=cpc&utm_term=&utm_source=google&utm_content=&gclid=COODuuv58s0CFUE_GwodeZAIxw Even snel via google gevonden. Maar er zijn een hoop boeken die je kunt vinden als je even googled.
Herken het helemaal. Daar ben ik ook bang voor, dat het tussen mij en mijn ouders in komt staan, al is dat ook al zo op dit moment. Verwachtingen probeer ik inderdaad ook los te laten, maar ik vind het wel moeilijk. We hebben ook een heel kleine familie en met schoonfamilie is ook nagenoeg geen contact. Ik vind dat echt heel jammer, gun mijn kindjes ook een leuke familie. En die manipulatie en de slachtofferrol en dat mijn ouders haar kant dan kiezen, ik herken het helemaal helaas. Jij ook sterkte!