Ik ga echt geen Hulp meer zoeken. Ik ben serieus al 20 jaar bezig. Ik zie daar geen heil in. Ik begrijp best dat je niet meteen contact en vriendschap hebt en dat je dit op moet bouwen. Maar ik heb dit dus elke keer niet.
Maar zoals jij schetst net, dan zeg je Logisch gevolg dat je een volgende keer niet snel meer gaat, dat begrijp ik best, maar 'ik heb helemaal geen aanspraak gehad', heb jij wel contact gezocht met anderen dan? En je ziet geen heil meer in hulp. Ook dat kan ik mij wel indenken. Maar wat wil je dan? Verhuizen in de hoop dat kennissen je op sleeptouw gaan nemen? Als jij echt denkt dat zij dit gaan doen en dat zo voor een verandering gaat zorgen, dan zou ik zeggen DOEN. Maar willen zij dit wel? Ze komen je nu ook niet opzoeken. Dat klinkt nu heel hard (sorry!), maar is wel mijn eerlijke mening
Zou het niet kunnen dat je hulp in een andere vorm nodig hebt? De hulp die je tot nu toe gehad hebt, blijkt niet te werken. Maar een ander soort hulp misschien wel. Je moet je moed niet opgeven, dan ben je verloren. Als je er vanaf wil, van die eenzaamheid, moet er iets gebeuren!
Daarom schreef ik dus: "Bedenk dus wat je wil en wat je daar voor wil doen (en wat niet) en doe dat. (Het niet doen is ook een keuze.) Kijk daarbij niet naar wat anderen volgens jou allemaal wel hebben en jij niet, want je weet nooit of het klopt en of het het totale plaatje is." Hulp zoeken wil je niet (meer), alleen ergens naar toe gaan wil je niet (meer), naar de buurtbbq wil je niet (meer) en misschien wil je nog wel meer niet. Wat wil je wél doen om te proberen verandering in de situatie aan te brengen? Als dat enkel en alleen verhuizen is, dan zou ik dat met je vriend bespreken. Want hij zal dan toch mee moeten, neem ik aan. Dus is het belangrijk om te weten hoe hij daar in staat. (En dan natuurlijk hopen dat het goed uitpakt en brengt wat je hoopt dat het je zal brengen.) De kans dat je morgen wakker wordt en alles anders is of dat er spontaan iemand aanbelt die je beste vriendin wil zijn, is gewoon bijzonder klein. Wat dat betreft ben jij echt de enige die er verandering in kan brengen, hoe moeilijk en zwaar dat ook is. (En het niet doen is, zoals ik al schreef, ook een keuze, met logischerwijs ook een bepaald gevolg.)
Dit is ook een mooi project van Humanitas: https://www.humanitas.nl/programmas/tandem/ Je kan ook informeren bij een plaatselijke welzijnsorganisatie naar laagdrempelige trainen over vriendschap en vrienden maken.
Mensen leren kan ook goed via internet. Misschien voelt dat wat fijner dan direct een groep in stappen. Via flora's over bijvoorbeeld hobbies kan jij kijken of er iemand tussen zit waarmee het klikt. Misschien zijn er wat kleinschaligere verenigingen in de buurt. Bijvoorbeeld een wandelvereniging. Dan heb je ook gelijk wat om over te praten door de wisselende omgeving. Ik zou het echt zonde vinden als jij hiermee blijft zitten. Misschien zijn de genoemde voorbeelden niet wat in jouw straatje past. Jij kunt zelf het beste inschatten wat bij jouw past. En desnoods hou jij het nog even bij online contacten als dat beter voeld. Maar dan heb je iig wel aanspraak.
Ik was nog vergeten te zeggen dat Door het pesten ik niet op mensen afstap. Dat komt omdat ik denk Door het pesten dat mensen mij raar vinden of liever niet erbij willen hebben. Als mensen dan inderdaad niet tegen me praten is het weer een bevestiging.
En daar zul je zelf dus wel iets aan 'moeten' veranderen als je contacten wil. Stel dat jij niets zegt en bv. weg kijkt als iemand naar je kijkt, dan lijkt het alsof je geen contact wil. Kun je anderen dan kwalijk nemen dat ze jou niet aanspreken? (Naast dat je het zelf ook niet doet.) Die drempel zul je dus toch over moeten als je contact wilt.
En dan zit je inderdaad in een cirkeltje.. Heel logisch hoor meis! Maar daar zit hem wel mede de 'clou': zodra je ook zelf initiatief gaat tonen, op mensen afstapt, een gesprek zelf aangaat dan krijg je ook 'iets' terug. Dan kan je ook positieve ervaringen opdoen. Misschien niet direct in de zin van vriendschappen, maar wel contact hebben met anderen en wie weet tot wat het dan uitgroeit. Dat is heel makkelijk zo gezegd, dat besef ik mij echt wel. Maar het is wel de enige manier om er iets aan te doen, als je dat wilt. Zet voor jezelf een aantal zaken op een rijtje. Wat gebeurt er als het zo blijft, hoe voel je je daarbij? Wil je de situatie accepteren zoals het is? Of wat wil je concreet veranderen? Hoe graag wil je dat veranderen? Hoe ga je dat bereiken (wat heb je daarbij nodig?). Hoe zou je leven er uitzien als het lukt dit te veranderen? Zo kun je veel concreter gaan kijken wat je echt wilt, wie je daarbij nodig hebt en welke hulp je daar eventueel bij kunt gebruiken. Is dat meer steun van jouw partner, is dat steun van kennissen, is dat een soort coach die je blijft motiveren, is dat een maatje vanuit een project, of is dat in eerste instantie een 'pen'vriendin? Waar zou je gelukkig van worden?
Het vervelende is dat ik veel dingen die genoemd zijn al heb gedaan. Het heeft alleen niet geholpen. Ik ben het stadium het zelf doen en initiatief nemen al voorbij omdat ik dat al gedaan heb. Het brengt mij elke keer niets.
Ik heb niet alle reacties gelezen, maar vraag me oprecht af of je misschien de juiste hulp nog niet hebt gehad? Bijvoorbeeld om die nare ervaringen van het pesten te verwerken en met je angsten om te leren gaan die daaruit voortkomen. Misschien maakt nogmaals naar de de huisarts ook duidelijk dat er iets anders moet gebeuren. Tegenwoordig wordt vaak eerste lichte Hulp geprobeerd en pas als dat niet helpt meer specialistische Hulp. Natuurlijk blijft het jouw keuze. Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte en warmte toe
Maar wat wil je nu dan nog? Wil je het nu zo laten of wil je het wel veranderen? Het moet uiteindelijk toch vanuit jezelf komen? Je moet zelf de slingers ophangen zeg maar. Andere mensen gaan het niet voor je doen!
Niets doen zal je ook niets brengen. Misschien wel makkelijker te accepteren, omdat je het dan ook niet geprobeerd hebt en je in die zin dus niet kunt falen, maar het resultaat is wel hetzelfde. Ik vind alleen dat je andere mensen niet kwalijk kunt nemen dat zij dan ook geen contact met jou zoeken. Ik denk dat het zeker helpt om, zoals er al een aantal aangaven, je verwachtingen bij te stellen en bv. gewoon een gesprekje ook prima te vinden ipv dat je er echt iets 'aan over wilt houden'. Dan stap je misschien ook makkelijker op iemand af, omdat als jij iemand gedag zegt of iets over het weer zegt, die ander 99/100 keer echt wel iets terug zal zeggen. En wie weet gaat zo'n gesprekje eens verder dan enkel over het weer. Levert misschien niet direct een hechte vriendschap op, maar je hebt voor dat moment in ieder geval een (hopelijk leuk) gesprekje. En als jij terug communiceert, ontstaat dat gesprek echt wel een keer (of misschien wel iedere keer): zie in dit topic maar, al tien pagina's als reactie op iets wat jij zegt!
Straks op het schoolplein komt er ook niet zomaar een vriendschap aanwaaien. Ik kom hier niet vandaan en ben ook niet zo dat ik zomaar op een groepje afstap, is mijn intentie ook niet overigens, maar zoiets moet bijvoorbeeld ook groeien maar je moet er wel voor open staan en zelf ook een bijdrage leveren en dat begint bij dingen als oogcontact maken en een 'goeiemorgen'. En je dochter is juist een reden om er meer uit te gaan en volgens mij zijn er juist meer die alleen met kind naar een speeltuin/kinderboerderij/park gaan dan met een moeder/zus/vriendin...maar jij ziet alleen maar de stelletjes/groepjes, zo zag ik jarenlang alleen maar zwangere vrouwen. Hoe heb je je vriend leren kennen en heeft die geen vriendengroep of familie waar jullie misschien wat vaker heen kunnen gaan of misschien samen wat vaker op stap gaan?! En wat Abri en NiekeKris zeggen, zet alles voor jezelf op een rijtje wat je wil en van wie je wat verwacht en wat je er zelf voor wilt doen. Ik hoop echt dat je hieruit komt, in de eerste plaats voor jezelf maar ook voor je dochter
Het liefste zou ik willen dat mensen zien en begrijpen dat ik alleen ben wbt ouders enz. Ipv dat mijn ouders belangstelling voor me hebben dat andere mensen dat dan doen. Met me meeleven en interesse hebben wat me bezighoudt. Dan hoeft iemand niet mee naar de kinderboerderij maar dan kan ik wel vertellen dat ik naar de kinderboerderij ben geweest. Of dan kan ik iemand vertellen als mijn dochter iets heeft meegemaakt. Dan is iemand anders ook bezorgd als ze ziek is. Dat mis ik.
Dan zal je dat ook in andere mensen moeten doen, het is geen eenrichtingsverkeer een vriendschap/ interesse . Kruip uit de ik kan het niet ik durf niet rol en praat eens met iemand . En als dat niet gaat tja dan zal ook niemand tegen jouw praten.
Maar hoe moeten mensen dat zien als je niet met ze praat? En om mensen te hebben die belangstelling voor je hebben en die met je meeleven ed zul je toch eerst contact moeten maken, mensen beter leren kennen, ze dingen vertellen (en ze dus vertrouwen geven), enz. Voor de meeste mensen voelt het wat vreemd dat te doen bij iemand die ze totaal niet kennen, meeleven lijkt me zelfs vrijwel onmogelijk als je iemand niet kent/niets van iemand weet.