Dat is begrijpelijk. Je schrijft in het topic alleen dat het meer is dan dat, dat je iemand mist om mee naar de kinderboerderij te gaan ed, dat is ruimer dan enkel familie, toch? Je ouders kun je niet terug halen, de rest van de familie kun je bij aangeven dat je graag meer contact wilt (als je dat niet aangeeft weten zij het niet). En dat stukje kun je wel veranderen. Iemand schreef het al, maar je verleden kun je niet veranderen, je toekomst wel. Ik snap het stuk mbt familie ook niet helemaal, want het is weggevallen, maar zij praten wel tegen je? Of bedoel je dat ze het wel doen, maar dat je dat nu mist doordat je verhuisd bent? (Dan geldt het aangeven nog steeds. En zelf contact zoeken met anderen ook natuurlijk.)
Ja met behulp van mensen om je heen die je stimuleren. Daar is een belangrijk deel weggevallen en niets voor in de plaats gekomen.
Maar dan rest daarin wat betreft familie dus helaas alleen accepteren dat het zo is. Dat maakt het niet minder erg, maar daar hoef je die steun en interesse dus verdrietig genoeg niet te zoeken. Wat dan?
Ik bedoel familie in het algemeen. Niet specifiek mijn familie. Je wordt wel betrokken bij dingen ook al praat je zelf niet zo veel.
Dan zul je het zelf moeten doen, als je wilt dat het verandert. Ik denk dat veel meer mensen dan jij denkt dat moeten/hebben moeten doen. En het is niet wat je zoekt, maar in dit topic zitten allemaal mensen die belangstelling voor je hebben, met je meeleven en proberen je te stimuleren, hè?
Op een gegeven moment houdt dat ook op, is mijn ervaring. Als het al zo werkt, want dat is echt niet altijd het geval. Maar je kunt je richten op wat je niet hebt en nooit (meer) zult krijgen (en ja, natuurlijk is dat super naar en verdrietig!!!) of je kijkt naar wat je wel kunt veranderen. Dat is wat ik steeds al bedoel.
De meeste dingen die ik heb aangegeven. Initiatief die ik genomen heb hebben allemaal niet gewerkt. Ik ben er moe van en verdrietig en zie het niet zitten hiermee Door te gaan omdat het allemaal niet werkt. Veel dingen die genoemd worden heb ik al gedaan
Heb jij wel eens creatieve therapie geprobeerd? (bijvoorbeeld 'beeldend?') Ik wèl en het klinkt nogal zweverig, maar toch heb ik er heel veel aan gehad. Ik zat in een andere situatie (had een zware postnatale depressie waarvoor ik 3,5 maand opgenomen ben geweest), maar misschien is dit wel iets voor je? Je krijgt namelijk een concrete opdracht waarmee je aan de slag moet. Praten gaat hierdoor misschien makkelijker. En niet praten is ook goed. Ieder zit daar met zijn/haar eigen problemen en mijn ervaring is dat iedereen elkaar steunde op wat voor manier dan ook. En nee, ik heb er geen vriendschappen aan overgehouden, maar ben er wel een stuk zelfverzekerder uit gekomen en dat is me ook heel wat waard. Naderhand was ik veel opener en durfde ik veel makkelijker contacten aan te gaan. Ik ben veranderd van een grijze muis/muurbloempje in iemand die geen blad voor de mond neemt/enorme flapuit. Misschien heeft het bij mij iets tè goed gewerkt.
Wat ontzettend vervelend dat jij dit allemaal zo ervaart. Woont er toevallig niemand in je straat die ongeveer even oud is of een kindje heeft van jouw leefdtijd? Zo kreeg ik van de week ineens een berichtje vaneen buurmeisje of we eens af konden spreken. Zei is even oud als ik en haar vriend en mijn man zijn ook even oud. Verder kwamen we tijden de whatsapp erachter dat we nog een aantal raakvlakken hebben, echt super tof van d'r dat ze mij een berichtje heeft gestuurd via Facebook. Aankomende maandag komt ze hier op de koffie en binne kort spreken we een x op zaterdag avond af zodat de mannen elkaar ook kunnen leren kennen 😃 Dus ik zou zeggen: raap alle moed bij elkaar, voeg een buurvrouw toe op fb en stuur een berichtje.. Wie weet komt er wat moois uit 😃
Moet er ook wel bij vermelden dat ik antidepressiva slik waardoor ik stabiel ben en hier dus veel baat bij heb.
Ik deel echt de mening dat jij de juiste hulp nog niet hebt gevonden. Ik ben ook in therapie geweest, en de eerste keer was leuk en aardig, maar ik was na een paar weken weer terug bij af. De tweede keer was veel intensiever, veel praktischer, ik moest continu aan de slag met toepassen van wat ik in die therapie leerde, continu mijn eigen grenzen over en angsten overwinnen. Daar heb ik heel veel aan gehad! Dat was voor mij de juiste hulp. Misschien heb jij zelf een idee over hoe de hulp die jij nodig hebt eruit zou moeten zien? Daar zou je ook met je vriend samen over kunnen nadenken en dan samen naar de huisarts gaan om uit te leggen wat voor hulp jij nodig hebt... Want die hulp ís er wel he! Je hebt 'm alleen nog niet gevonden!
Ik herken mij in jouw situatie, 10 jara geleden overleed mijn vader er waren veel problemen meerdere keren in korte tijd moeten verhuizen, ik leerde mijn man kennen, en werd serieus en tegelijkertijd liet iedereen die ik dacht dat mijn vrienden waren mij vallen, ik was tenslotte 15 km verderop gaan wonen. Nadat ik lange tijd mijn best heb gedaan ben ik er steeds meer afstand van gaan nemen, wil ik die mensen wel om mij heen hebben van wie alles maar van mijn kant moet komen, inmiddels woonde ik samen bij mijn man in het dorp, dat was 18 km bij mijn opgroeiplek vandaan je zou zeggen dat het te doen is, maar niemand kwam bij onze housewarming, ik heb nog een half jaar mijn best gedaan door zelf steeds te gaan maar ik kon het niet meer, we zijn nu 8 jaar verder en ik heb mijn draai gevonden, ik heb met niemand meer contact van vroeger echt niemand enkel wat familieleden maar geen enkele vriend meer over, maar ik heb er inmiddels wel een stel hele lieve mensen voor terug gekregen, in eerste instantie via mijn man, alleen nu zijn wij als partners van hechter dan de mannen ooit zijn geweest, daarnaast via school wat leuke contacten waarvan er 2 ook echt op een vriendschap uit zijn gelopen, en heel stom een vrouwtje leren kennen via het werk van mijn moeder en heel stom zoals het gelopen is maar we zijn de beste vriendinnen. En ik besef mij nu dat het heel fijn is om een haandjevol lieve mensen waar je op kan bouwen om je heen te hebben dan dat je iederen om je heen hebt waar je niet van op aan kan. Ik surf sinds een jaar te zeggen dat ik hier niet meer weg wil ik heb het naar mijn zin, in mijn vroegere woonplaats heb ik niets meer te zoeken. Laatst zei mijn vriendin dat zij jaloers was op de goede contacten die ik heb met mensen, toen heb ik het ook gezegd je moest eens weten hoeveel moeite en ruzie het heeft gekost. met mijn man dan, maar ik ben blij hiermee, Mijn tip dus, hoe moeilijk ook probeer je open te stellen, spreek die mensen aan die je in de speeltuin tegen komt maak een klets praatje ind e supermarkt winkelende kindjes kunnen daar echt goed bij helpen en zoek hulp, de psycholoog die ik een jaar lang heb bezocht heeft ervoor gezorgd dat ik mijzelf leerde kennen, dat scheelt zo enorm.
Ik vind het lief dat iedereen hier reageert, zijn verhaal vertelt en adviezen geeft. Ik vind het vervelend dat ik steeds met tegenweer kom. Het is niet mijn bedoeling mensen te pikeren. Het is gewoon zo dat ik geen behoefte meer heb aan psycholoog enz. Gewoon omdat ik zo'n beetje alles wel gehad heb op dat gebied en niks lijkt te helpen. Misschien ligt het aan mij dan, Ik weet het niet. Het is mijn gevoel wat ik heb, ik kan dat niet uitdrukken. Hulp zoeken ga ik echt niet meer doen. Ik zie er echt geen heil meer in. Wat ik wel zou moeten doen weet ik niet. Natuurlijk zelf erop uit gaan enz. Het gaat alleen moeilijk om contacten te maken door pestverleden. Ik stap niet op mensen af. NIet expres maar altijd het gevoel dat mensen mij niet erbij willen hebben, mij raar vinden enz. Ook daar kan ik geen knopje voor indrukken dat dat gevoel weg gaat. Wat wel zou helpen zijn positieve ervaringen. Helaas zijn dat er te weinig. Dat werkt averechts. Vaak val ik toch buiten een groep. Ik heb de hoop dat ik nog binnen een groep mijn draai vind inmiddels opgegeven. Te vaak het tegenovergestelde meegemaakt helaas. Wat ik zou moeten doen? Ik weet het niet. Ik vind wel dat de mensen die ik ken er best bij stil mogen staan dat ik alleen ben en dat dat een groot gemis is. Ik blijf hopen op lieve mensen om me heen die wel moeite voor me willen doen en mij wel waarderen. Ik hoop ze ooit te vinden.
De mensen om mij heen weten toch dat ik dit mis? Verder heb ik het weleens aangegeven dat ik dit mis maar daar is telkens niets mee gedaan. Krijg ik steeds te horen je moet het zelf doen. Maar zelf doen die mensen wel van alles moet ouders, broer of zus. Bv bepaalde gelegenheden, of gewoon leuk contact en interesse samen. Ik heb dat dus niet. Ik durf het dus niet meer aan te geven. Bang om weer niet begrepen te worden.