Ik zou iemand zien die erg gekwetst is. Ik zou die persoon er wel proberen bij te betrekken. Als de persoon een aantal keren zou afhouden, dan zou ik die persoon niet meer erbij betrekken, Maar in eerste instantie wel. Nee, maar je kwam met voorbeelden dat je iemand ook kan zien als iemand waar je een kopje koffie mee zou drinken ipv diepe vriendschap. Een kopje koffie drinken zou voor mij goed zijn. Maar zover kom ik niet eens. Mijn man zegt alleen dat ik me niet druk moet maken. Daar heb ik niet zoveel aan.
Nou, dan ga je zelf toch weer naar de ha? Je bent nu niet gelukkig, je hebt niet de juiste hulp gekregen, tijd voor nieuwe hulp! Ik weet dat je daar geen vertrouwen in hebt, maar wat is het alternatief? Dat is er niet.
Dan heb je de verkeerde hulp gehad en was je behandelaar zo'n sukkel om je te laten gaan zonder op zoek te gaan naar de juiste.
He meis, ook ik denk dat je verwachtingen onrealistisch zijn en ken niemand die het heeft zoals jij beschrijft. Misschien kun je daarmee beginnen? Je verwachtingen wat bijstellen? En niemand zegt dat je niks gedaan hebt hé... alleen 1 ding wat zeker niet helpt is niks meer doen. Je kan en mag niet van andere mensen verwachten dat ze aan jou eisen gaan voldoen. Buiten dat je andere niet kan veranderen, maar wel jezelf.. dus als je wilt dat er iets veranderd, moet je dat zelf doen. Ga bijvoorbeeld op theaterles, daar leer je ook gesprekken aangaan, en leer je je inleven in andere rollen. Soms best handig hoor! En op welke clubjes zit je nog? ik bedoel, als het niet 1,2,3 gelukt is, soms duurt het jaren.. ik zit al 2,5 jaar bij een clubje en heb er nog niemand waarmee ik buiten die activiteiten om ga.. maar ik stop er echt niet mee. Misschien komt er nooit iemand, maar dan heb ik in ieder geval een leuke tijd op moment dat er activiteiten zijn. Dus lekker gaan babyzwemmen! Is ook leuk voor je dochter! En kan je ook nog een paar jaar doen. En wat zijn je hobbies? Vind je knutselen/haken/breien leuk? Er zijn overal wel van die activiteiten clubs. Ga er heen, gewoon een paar jaar en haal plezier uit die avonden, leg even je eisen wat iedereen moet doen voor je aan de kant. Is er niet vrijwilligerswerk in de buurt? Of hulp bij sollicaties? Wat voor opleiding heb je? zodat je weer aan het werk kan, scheelt ook, ben je ook onder de mensen. en ik stuur je een pb met een maatjes project in je buurt. Die is er namelijk wel speciaal voor gezinnen met kinderen onder de 6 jaar zelfs! Sluit volgens mij helemaal perfect aan bij jou situatie. "Een vrijwilliger van *** helpt je met de dingen die jij belangrijk vindt. Dat kan van alles zijn. Zo kan een vrijwilliger je helpen met het uitzoeken van een goede peuterspeelzaal, iets gezelligs doen met je kinderen of een keertje naar je administratie kijken als je dat fijn vindt. Maar een vrijwilliger kan je bijvoorbeeld ook helpen in contact te komen met andere moeders, zodat je met hen ervaringen kunt uitwisselen over het moederschap en misschien zelfs nieuwe vriendschappen kunt opbouwen. Alle vrijwilligers van MIM/Home-Start hebben zelf ervaring met het opvoeden van kinderen en weten dus precies tegen welke problemen en vragen je aanloopt. Bovendien traint Humanitas alle vrijwilligers voordat ze aan de slag gaan en worden ze ook daarna goed begeleid."
Alternatief, misschien accepteren dat mensen niks met mij willen. Dat is alleen lastig omdat ik het liefste wel ergens bij zou horen.
Ik had al eerder gereageerd, naar heb daarna niet meer alles gelezen. Vroeg me af, heb je eigenlijk een baan? Je zit echt in een sociaal isolement en vaak kan (vrijwilligers)werk je daar uit helpen. Verder zeg je in bijna al je posts dat je ziet dat anderen wel hulp krijgen/iemand hebben die ze uit hun isolement trekt. Dat is natuurlijk niet waar. En het hebben van familie brengt ook geen garanties. Ik zie veel mooie en goede tips. Je wilt geen hulpverlening meer zeg je. Ze kunnen je niet verder helpen zeg je. Mij bekruipt steeds meer het gevoel dat je er niet klaar voor bent of te angstig bent om te willen. Heb je al eens gesproken over medicatie met een psychiater/psycholoog/huisarts of is dat iets wat je ook persé niet wilt? Het kan je nét over die sociale drempel heen helpen namelijk.
Eigenlijk heb je hier je antwoord al.. Je kan zeker nog wat dingen voor jezelf doen! Ik lees alleen maar opties en mogelijkheden. Ik zou echt werken aan je eigen zelfbeeld en bepaalde dingen op een rijtje gaan zetten. In de eerste instantie het niet zo "nodig" voelen om ergens bij te horen. Er is echt wel hulp, ook voor jou. Als je huisarts een flapdrol is zoek je een ander. Net zolang tot je het gevoel hebt dat je iemand hebt gevonden die je wel serieus neemt. En dat kost inspanning, tijd en is soms een lange zoektocht (weet ik uit ervaring). Kopjes koffie drinken, mensen aanspreken is doodeng. Tenminste voor velen. En als je al een paar keer bent teleurgesteld omdat je je er eindelijk overheen zet en je dan de deksel op je neus krijgt maakt je dat knetter onzeker. Laat je niet uit het veld slaan. Nogmaals als iemand niet de moeite neemt om ergens doorheen te prikken of een oordeel velt zonder je echt te kennen dan zegt dat meer van die persoon. En mannen die zeggen dat je je niet zo druk moet maken die moet je een keer haarfijn uitleggen hoe je je echt voelt. Desnoods vastbinden op een stoel. Beetje steun van hem kan geen kwaad.
Ik heb in het verleden ongeveer een jaar lang binnen gezeten. Naar de supermarkt was een hele opgaaf, verder kon ik niks. Ik durfde niet eens een hoek om op straat, daar had ik hele manieren voor. Ik ken dus zeker een isolement, en ik weet dat je er uit kan komen, want dat is mij ook gelukt...
Dan stel ik voor dat je een andere huisarts zoekt. Eentje die wél doorpakt. Jij zegt dat je geen plezier in het leven hebt op deze manier dus dan rest toch de (juiste) hulp te vinden. Dat kan zo'n enorm verschil maken. Deze situatie is ook zeer triest voor je dochtertje. Zij voelt feilloos aan dat haar moeder niet lekker in haar vel zit. Wil je dat zij later hetzelfde gevoel heeft als jij? Dat ze geen 'kringetje' heeft, terwijl haar moeder 'leeft?' Ik denk het niet dus al zie jij nergens heil meer in, doe het voor haar! En zo makkelijk als jij dat 'kringetje' beschrijft, zo zit het niet in elkaar hoor. Op mijn 16e verbrak ik het contact met mijn moeder en mijn vader had een psychisch zieke vriendin die hij boven mij verkoos. Op dat moment voelde ik me ook eenzaam. Niemand die zei dat ik iets goed deed, ik deed juist alles fout! Nu na 15 jaar kan ik zeggen dat ik een kringetje om me heen heb opgebouwd. Ik heb een lieve schoonmoeder, maar die moet ik ook regelmatig appen; goh heb je zin om dit of dat? En zo doet zij dat ook bij mij. Daarnaast heeft mijn vader nu een lieve vrouw dus het contact is inmiddels wel weer redelijk. Ik heb 2 écht goede vriendinnen, maar die spreek ik ook niet dagelijks. En daarnaast heb ik een hoop kennissen en collega's met wie ik af en toe iets leuks onderneem. (zonder kinderen) Toen mijn oudste zo jong was als jouw dochter had ik ook geen kennissen/vrienden met kinderen. Week na week ondernam ik dingen met hem. Àlleen! En in het zwembad/speeltuin kwam ik zo vaak moeders tegen met alleen een kind, dus daar is niets vreemds aan. En júist met hen kun je makkelijk een praatje maken. Al met al is het; of accepteren dat de situatie is zoals hij is (maar dat zou ik ontzettend lullig vinden tegenover je dochter) óf je gaat er nòg meer aan werken. Ja je bent al lang bezig, maar zoals eerder gezegd komt het niemand aanwaaien. Succes!
Nee ik heb geen werk. Dat is een beetje in het verlengde van dit. Ik heb vaak meegemaakt dat ik op mijn werk ook niet erbij hoorde. Vaak ook mensen die mij afblaffen of de les lezen. Om deze reden ga ik liever niet meer werken. Omdat het ook elke keer hetzelfde is. Het is zo somber allemaal. Natuurlijk is het niet realistisch dat ik niet meer ga werken, ik zal wel moeten. Maar vind het vervelend dat het elke keer hetzelfde is.
Staat mijn vraag nog mbt medicatie. Want het klinkt toch echt als een sociale fobie in combinatie met depressieve klachten.
Naar de huisarts, 8 maanden op een wachtlijst voor hulp, en toen een aantal therapeuten versleten tot ik een klik had Achteraf makkelijk gezegd, het was echt intensief allemaal, maar alle bloed, zweet en tranen waard. Medicatie kan ook net dat zetje geven om je eigen drempels over te gaan.
Hier is inmiddels alleen nog een moeder en een schoonvader aanwezig maar daar onderneem ik geen dingen mee. Mijn moeder, die op 45 minuten rijden woont, zie ik 1x in de week omdat ík dáár heen ga...maar geen verwijten of iets naar ze toe, ik accepteer de omstandigheden. Doe 9 van de 10 dingen ook alleen met zoontje, de vrienden/kennissen die ik hier heb die werken en/of hebben kinderen in een andere leeftijdscategorie...ook dat zij zo en die ga ik aan het eind van de dag ook niet bellen dat ik een leuke dag heb gehad, dat lezen ze wel op facebook Als ik niet meld dat ik ziek ben of iets dan weet ook niemand dat en vraagt daar ook niemand naar. (toon jij zelf wel die interesse naar andere toe?) Denk echt dat dat verwachtingspatroon van je naar beneden moet en dat je moet stoppen om te denken dat anderen het zo makkelijk en gezellig hebben. Wat betreft het opdoen van eventueel nieuwe vriendschappen zijn er echt genoeg tips gegeven. Al met al denk ik ook nog steeds dat hulp van buitenaf het beste is: voor je zelfbeeld, om je een realistische kijk te geven op het leven, voor het verwerken van het gemis van je familie, voor het verwerken van je pestverleden, iemand die je handvatten kan geven hoe om te gaan met collega's en potentiële nieuwe vrienden...
Maar je gaat 1 keer per week naar je moeder. Ik heb dat niet. Had ik dat wel, dan zou dat voor mij veel verschil uitmaken.
Ik heb geen medicatie. Ik denk ook dat ik sociale fobie heb. Maar ik heb dat aangegeven. Is niks mee gedaan. Ik denk weleens om naar een andere huisarts te gaan.
Misschien had dat inderdaad verschil gemaakt, maar dat weet je niet. Er zijn mensen met een grote familie die toch ontzettend eenzaam zijn, zelfs al hebben ze contact. Feit is dat het geen nut heeft te kijken naar de buren die bezoek hebben en te denken;'Goh, wat hebben zij het fijn en wat ben ik eenzaam omdat ik dat allemaal niet heb!'