Jij kan toch ook 1x in de week naar je oude woonplaats, naar de bekende die je daar hebt of die oom/tante van je waar je in je openingspost zei dat je je thuis voelde...gewoon een koppie doen, zonder verdere verwachtingen. En ik ben ook lang eenzaam geweest en kwam de deur niet meer uit en als ik buiten liep dan liep ik met hangende schouders en m'n hoofd naar beneden. M'n huisarts toen zei dat ik maar aan leuke dingen moest denken en dan zou het wel goed komen. Het heeft me vervolgens een paar jaar, een paar therapeuten en ups en downs gekost om te komen waar ik nu ben...en dat heb ik echt zelf moeten doen!
Pandavliegen geeft goede tips; Ga bijvoorbeeld op toneel. Daar leer je heel open te zijn en gesprekken te voeren. En niemand zal je raar vinden want iedereen krijgt opdrachten die misschien wat gek voelen, maar die wel enorm bevrijdend kunnen werken. Een vriendin van mij had een sociale fobie en is hier mede dankzij toneelles vanaf gekomen. Dan het maatjesproject in jouw buurt wat ze aandraagt. Dat lijkt me een hartstikke goede tip! Daar zou je mooi mee kunnen starten. En ga het inderdaad over medicatie hebben. Dat kan je net het zetje geven om steviger in je schoenen te staan. Spreek ik uit eigen ervaring.
Jeetje wat vervelend voor je. Oprecht. De kern van het probleem ligt toch niet zozeer bij anderen denk ik maar echt bij jezelf. Ik heb alle pagina's gelezen en begrijp dus.dat je overal niet wordt geaccepteerd. Dat is natuurlijk heel akelig en niet goed voor je zelfbeeld. Maar je komt echt vreselijk negatief over. Ik kan best begrijpen dat dat mensen afschrikt en ze daar echt geen trek in hebben. Hard, maar zo gaat dat. De enige oplossing is iets veranderen aan je eigen voorkomen. Hoe je je presenteert naar anderen door bijv iets te doen aan je zelfbeeld. Je komt ook vrij depressief over. Als je zeker weet dat je geen hulp meer wil dan vrees ik dat je zult moeten accepteren dat het is zoals het is. Hoe zit het met je partner. Heeft hij een vriendenkring?
Waarom, het is zo. Ik ga af en toe ook daar naartoe. Toch hebben zij hun eigen gezin waar ik niet echt bij hoor. Zo zijn wij met kerst altijd alleen, want iedereen heeft zijn eigen familie waar wij niet bij horen. Het is gewoon anders dan je eigen directe gezin. Het voelt anders.
Het liefst zou je natuurlijk je ouders om de hoek hebben en gewoon lekker daar binnenvallen wanneer je maar zin had, koffie stond klaar, en lekker je ei kwijt kunnen... Maar meid, je moet echt leren accepteren dat dat niet komt. Je kunt mensen leren kennen met wie je soms een kop koffie kan drinken, je kan met investeren ook echt vriendschappen opbouwen, maar je krijgt er je ouders niet mee terug. Ik heb zelf een andere band met mijn familie dan ik zou willen; de afstand is groot, de verschillen tussen ons zijn groot. Dat is ook een kwestie van accepteren. Bij mijn buren past oma bv 2x per week op de kinderen, kookt dan voor het hele gezin, staat klaar als er iemand ziek is etc. Tja, heerlijk voor hun! Maar ontzettend veel mensen hebben dat niet en gaan zitten denken 'had ik dat ook maar...' brengt je echt geen stap verder. Ik heb niet zo'n moeder, ik moet zelf voor m'n kinderen zorgen als ik ziek ben, 't is niet anders. Ik heb wel twee schatten van kinderen, en daar ga ik lekker mee op pad! Jij hebt ook een dochtertje waar je voor kan leven, waar je die band die jij mist mee op kan bouwen, zodat zij jou later belt als ze haar hart wil luchten. Ik zou me richten op wat je wél hebt ipv wat je mist...
Ja ik ben ook heel negatief hierover. Dat komt door de vele negatieve ervaringen elke keer. Ik heb er geen vertrouwen meer in. Vriend heeft vooral vrijgezelle mannen als vrienden. Een stel heeft een kindje maar wonen ver weg.
Hoe was de band met je ouders eigenlijk toen zij nog leefden? En op welke leeftijd van jou zijn zij weggevallen?
Je kijkt nu alleen maar naar wat je niet hebt, niet wilt, wat niet gelukt is etc. Wat ga je wel doen..? Het verandert allemaal niet in ene en zoals ik het hier lees zou je heel veel kunnen bereiken met een goede therapeut, maar jij blijft alleen denken in kan niet, gaat niet, wil niet, heb ik al gedaan. Zoals eerder gezegd dan rest accepteren dat het zo is en je je zo voelt en blijft voelen.
Maar je maakt het dus meteen zo zwaar van, 'ik hoor er niet bij'. Jouw eigen familie is jouw gezin nu. Daar kan je ook van leren genieten.
Het gemis van je familie en het gemis van vrienden zijn eigenlijk ook twee hele verschillende aspecten in je leven met de daarbij horende emoties en met behulp van een goeie psycholoog zou je dat verschil inzien en die kan je helpen met het verwerken van dat gemis en je handvatten geven voor de toekomst...ennuh lees de kersttopics hier eens door, het is echt niet overal even gezellig aan die kersttafel, maak het thuis gezellig en start je eigen tradities
Ik weet niet of het aankomt, maar meid echt, ik geloof echt niet dat die mensen zo negatief over jou denken. Jouw verwachting is te hoog. Stel die wat lager Geniet van het moment dat je wel hebt met familie. Ik snap dat je je ouders mist, heel logisch. Maar niemand kan hun vervangen, dus verwacht niet dat het zo gaat werken. Ga leuke dingen doen met dochter. Wie weet wie je dan tegen komt. Ik zwem al heel lang met m'n dochter, maar niet voor de contacten daar maar omdat het leuk is voor ons 2en. Tijdens zwemmen heb ik leuke contacten. Daar geniet ik dan van. En ik denk, weet eigenlijk zeker, dat je die negativiteit uitstraalt waardoor je mensen op afstand houdt. Ga niet dingen aan met het idee dat het toch niet lukt of niemand je mag. Doe het omdat je het anders wilt en je ziet van zelf wat er van komt. Wat betreft je werk in verleden. Ook daar denk ik dat je dingen die zij zeggen harder laat aankomen dan bedoeld is. Op je werk krijg je wel eens commentaar, maar dat is inhoudelijk op werk dat zegt niets over jou als persoon. Ik zou jou als persoon graag betrekken bij dingen, maar ik moet geen druk gaan ervaren dat je bepaalde dingen van me verwacht. Dat zou dan mij tegen gaan houden. Dus ik blijf toch zeggen. Ga nog eens naar de huisarts, desnoods een andere en blijf aandringen tot je verwijzing hebt en blijf zoeken tot je iets gevonden hebt wat jou helpt. Meid, ik gun het je zo dat je situatie anders wordt. Dat je mensen om je heen krijgt. Maar dan zal er iets bij jou moeten veranderen, waardoor je meer positiviteit uitstraalt.
Ik denk dat wij nog heel veel tips kunnen geven. En dat er echt ook heel veel vrouwen hier rondtypen met ervaring op dit vlak. Maar het enige wat je kan doen is zelf iets doen. Zoek een andere huisarts. Klikt het niet, door naar de volgende. Stel duidelijk je hulpvraag en laat je niet afpoeieren. Vind jezelf belangrijk en zet jezelf op 1. Daarbij heb je een kindje die je een voorbeeld geeft. Be strong en fight this sh*t!
Gaat je dochtertje straks naar een psz? Dat heeft mij enorm geholpen ik heb mij toen opgegeven voor de oudercommissie, je hebt a wat om handen en je leert mensen kennen, vaak ook nog eens dat je via via meer mensen leert kennen maar dat was voor mij de ommekeer.
Ik heb een sociale angststoornis en een pestverleden, de hele klas tegen mij vechtend over de tafel heen. Daardoor vertrouw ik weinig mensen en heb een hele hoge muur om mij heen gebouwd. Sinds een paar jaar nu toch een vriendin gekregen maar het blijft moeilijk om een grotere vriendengroep op te bouwen. Waar ik nu tegen aan loop is dat we 2 dochters hebben en ik het moeilijk vind om hun los te laten naar anderen toe. Dit heeft nu als resultaat datzij ook weinig vriendinnetjes hebben om mee te spelen. Hier gaan we dus mee aan de slag na de grote vakantie door veel speelafspraakjes te maken. Zelf heb ik eind augustus mij eerste afspraak bij een psycholoog om mijn verleden aan te pakken. Ga voor jezelf daarom na hoe jij reageert op anderen en probeer daarvan te leren.jij hebt hoge verwachtingen maar zijn die ook realistisch en ga jij iemand die dichterbij komt niet claimen waardoor je misschien mensen afschrikt.?
OMG ik wil je zo graag door het scherm trekken en even door elkaar rammelen!!!! Je wil gewoon niet! Zoals ik in mijn vorige bericht heb gezet heb ik ook moeten vechten. Ik doe dat nog steeds iedere dag vanwege een zware depressie. Maar je moet zelf willen ja het is vermoeiend en ja het is moeilijk maar als je er zelf voor vecht is de helft al gewonnen. Ik heb met praatjes in de winkel een van mijn beste en liefste vriendinnen leren kennen. Zij werkte in een winkel waar ik regelmatig kwam en zo lopen kletsen over koetjes en kalfjes en van het een kwam het ander en nu zijn we al een hele tijd vriendinnen. Hoofd omhoog en gaan! dat is de enige remedie voor je! En zoek hulp ik heb ook moeten zoeken naar de juiste therapie en therapeut ook dat kost moeite en tijd maar als je echt iets wil ga je er voor.