Daar is waarschijnliji alles ontstaan en zal je moeten verwerken. Ik denk nl dat je te "wanhopig" bent naar mensen toe, dat je te graag een vriendschap wil waardoor je mensen afschrikt. Ik weet niet zo goed hoe ik het uit moet leggen en ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel. (Ik bedoel het gewoon goed hoor, al zal het misschien anders overkomen).
Het gaat er niet om dat mensen naar een psycholoog moeten omdat de mensen geen oog hebben voor elkaar maar dat jijzelf leert omgaan met jezelf, meer zelfvertrouwen krijgt waardoor je makkelijker contact zal maken...
Nee niet daarom, omdat het aan iedereen ligt behalve aan jou. dat betekent dat je nooit hier uit zult komen en dat vind ik heel verdrietig. Je vertikt het om je eigen aandeel te erkennen.
Op het moment dat jij zegt dat je geen plezier hebt in het leven ondanks dat je een dochter hebt + (hopelijk) leuke partner is het zeker verstandig om naar een psycholoog te gaan. Ik heb het idee dat je "afwijzing" ziet zonder dat er daadwerkelijk sprake is van afwijzing. Ik lees net je andere topic over een oud collega... Ipv dat je het waardeert dat zij zo nu en dan bij jullie langskomt (en jij niet bij haar en omdat ze niet naar workshops kan) is al reden om haar nergens meer voor te vragen. Mensen zien niet wat jij mist want waarschijnlijk missen die mensen datgene niet en/of zijn ze druk met hun eigen gezin. En dat kun je deze mensen ook echt niet kwalijk nemen!
Ik vind ook oprecht dat ik alles heb gedaan wat ik kon doen. Meer kan ik niet doen. Als ik mijn eigen aandeel niet zag had ik de dingen niet ondernomen. Dat heb ik toch wel gedaan. Is helaas niet opgepakt.
Dat is het precies. Veel mensen hebben zelf alles nog en weten niet hoe het is dit niet te hebben. Dan geef ik het aan en dan doen ze er niets mee. Ja dan weet ik het ook niet meer.
Conclusie? Acceptatie is the keyword En als accepteren heel moeilijk is voor je, zou ik echt echt echt met iemand gaan praten of een cursus gaan doen.
Ik ben volwassen, ik regel dingen zelf, ik krijgt echt geen hulp van anderen bij die dingen hoor? Ik denk echt dat jij het gras van je buren veeeel groener maakt dan het is. En daarnaast heb ik niet het idee dat je door hebt dat jij alleen jezelf kan veranderen, dus werken aan je zelfvertrouwen en acceptatie van wie jij bent, van je verleden... De enige die dit voor jou kan oplossen, ben jezelf!
Maar wat dan accepteren? Accepteren dat mensen niet begrijpen wat ik bedoel? Accepteren dat wat ik zeg niet boeit op 1 of andere manier. Accepteren dat als ik dingen aangeef dat het geen zin heeft? Dat is toch hartstikke pijnlijk.
Proberen kan altijd. Ik sta ook niet graag voor een groep mensen, maar gelukkig hoeft dat ook niet om sociale contacten te onderhouden.
Acceptatie is misschien geen slecht idee. Ik heb dan wel een moeder maar wel eentje die mij niet wil, ze heeft mijn leven heel moeilijk gemaakt vanaf brugklas, we doen nooit iets samen, ze heeft totaal geen interesse in mij persoonlijk en ons contact is functioneel. Gek genoeg is ze wel een goede oma. Ik heb jaren geprobeerd haar in te laten zien wat ze me aandeed, hoe beschadigd ik ben door haar gedrag en nalatigheid. Het vrat me op. Pas toen ik het accepteerde en haar niet meer probeerde te veranderen kreeg ik rust en kon ik verder.
Dat heb ik meerdere keren gedaan, training voor een groep. Het werkt niet. Het wordt juist erger dan minder dat ik dat niet durf.
Wat aardig dat je dit deelt. Vind ik ook knap van je hoe je ermee om gaat. Ik denk dat het zoiets het beste is ipv psycholoog enz. Maar wat moet ik dan accepteren. Accepteren dat mensen mij niet erbij willen? Ik kan denk ik beter accepteren dat ik bv niet zo'n prater ben en dat dat oke is. Dat geeft meer rust. Maar dat is dan wel weer haaks op wat door sommige mensen hier wordt gezegd dat je juist op mensen moet afstappen.