Nu ga ik echt weg hier, het maakt niet uit wat er wordt gezegd maar je weet alles beter Nog 1 laatste tip: Google eens op; uit de slachtofferrol stappen Succes met alles
Het is toch zo dat het met kerst extra confronterend is. Daar is toch niks slachtofferigs aan. Ik denk dat meer mensen het extra moeilijk hebben met de kerst/feestdagen.
Maar wat verwacht je dan van diegene? Je zou dan kunnen vragen of hij/zij misschien met kerst of met oud en nieuw bij jullie langs zouden willen komen voor een gezellige borrel oid. En het gaat toch ook niet om hoeveelheden? Kerst met je eigen gezinnetje kun je toch ook hartstikke leuk maken? En als het antwoord nee is, omdat het niet kan omdat ze andere plannen hebben, trek het je dan niet persoonlijk aan maar maak het leuk met je eigen gezin. Uiteindelijk zijn dat toch ook de belangrijkste mensen die je nodig hebt.
ja tuurlijk. Het gemis blijft alleen wel. En confronterend dat de mensen om mij heen de feestdagen wel met familie doorbrengen. Dat is het meer. Ik vind het pijnlijk dat er elke keer niemand bij stil staat. Natuurlijk heeft iedereen zijn eigen gezin. Wij horen daar niet bij. Dat is moeilijk, dat wij nergens echt bij horen.
Misschien kan je het topic nog eens doorgaan, er moet toch op zijn minst 1 tip tussen zitten waar je iets mee kan? Niets doen en je neerleggen bij de situatie lijkt mij absoluut geen optie. Voor jezelf niet, maar ook zeker niet voor je dochter....
Jullie horen bij elkaar is een veel positievere gedachte Jullie als gezin... Het is toch heerlijk dat jullie met z'n 3en kerst kunnen vieren?
Ik voel dat niet zo. We kunnen ook met zijn 3en sinterklaas vieren en oud en nieuw. Ik vind het persoonlijk prettiger als we ook nog ergens anders bij horen ipv alles met 3en doen. Ik voel het gemis dan zo.
Wat kerst betreft vind ik het eerlijk gezegd trouwens heerlijk om geen verplichtingen te hebben. Gewoon lekker hele dagen met zijn allen in huispakken rondlopen. Na het middagdutje haren en kleding even doen, mooie foto voor in het foto album en weer lekker in de comfortabele kleding Bij schematherapie word als eerste gekeken naar je valkuilen. Deze worden verdeelt in: Verlatingsangst, wantrouwen & misbruik, afhankelijkheid, kwetsbaarheid, emotionele verwaarlozing, sociaal isolement, minderwaardigheid, mislukken, extreme aanpassing, veeleisendheid en extreem hoge eisen. De bedenker van deze therapie heeft een boek geschreven https://www.bol.com/nl/p/leven-in-je-leven/666840730/?Referrer=ADVNLGOO002008G-DJIEDFV75PUJQ-115974692839. Dat is een heel fijn boek om meer inzicht in jezelf te krijgen. Ook staan er bij elke valkuil zelftesten om te kijken hoe je daar scoort. Helaas heb ik mijn exemplaar aan iemand uitgeleend en heb ik geen idee meer aan wie. Anders had ik hem met liefde opgestuurd. Mocht de stap naar therapie te groot zijn kan je toch kijken of je het boek bijv goedkoop op mp kunt vinden, of gewoon nieuw besteld. Zodat je zelf aan de slag kunt. Schematherapie is de uitgebreide RET. Daarmee begon het eigenlijk vooral. De G's zijn bekend bij je? Voor het geval dat niet zo is zal ik het even schetsen met een voorbeeld. 1. Gebeurtenis: Je hebt iemand op de koffie gevraagd. Diegene reageerde in eerste instantie positief. Maar belt je maar niet terug. 2. (disfunctionele) Gedachten: Zie je nou wel ... wil helemaal geen koffie met mij drinken. Ik ben gewoon stom. Niemand wil met mij te maken hebben. 3. Gevoel (beschreven met 1 of meer van de 4 b's: bang, bedroeft, boos, blij): Een beetje boos en een beetje bedroeft. 4. Gedrag: Je gaat jezelf op zitten eten. 5. Gevolg: Je vraagt diegene niet meer op de koffie. En anderen misschien ook niet meer. Als dat in kaart is begin je opnieuw bij punt 2, en ga je daar alternatieven voor verzinnen. 2. (functionele) gedachte: Misschien heeft diegene het wel heel druk gehad. Misschien is diegene zelf ook verlegen en maakt daarom geen afspraak. Weet je wat ik probeer het gewoon nog een keer, maar dan met een daadwerkelijke datum. Al blijft het gissen en ben ik er dus niet zeker van wat de reden is. 3. Gevoel: Een beetje bang en een beetje blij. 4. Gedrag: Je belt diegene op en stelt een datum voor. Kan dat niet dan vraag je wanneer het wel uit komt. 5. Gevolg: Je zit aan tafel samen met een bakje koffie te praten over leuke dingen. Verder kunnen ze in de therapie meenemen de verschillende modes (gemoedstoestand) waar je in kunt zitten zoals: De beschermer, het boze kind, het blije kind, het verdrietige kind en de gezonde volwassene. Dat koppel je ook weer terug aan je gedachten. En daarbij kan je kijken wat de gedachten zouden zijn als je in een andere modus zit. Verder leer je ook naar jezelf te kijken zijnde je kind. Wat had jij jou willen bieden? Wat had je verdient. En als laatste leer je jezelf in gedachten naar een veilige plek te teleporteren. Zodat je uiteindelijk in welke situatie dan ook terug kunt gaan naar deze plek. Zie het als een soort van meditatie. Ik raad je echt aan om het boek te lezen en te kijken of je er iets aan hebt. Misschien kom je al een heel eind met het alleen al lezen van dit boek.
Heel erg bedankt! Ik zal naar het boek kijken. Dan kan ik het boek eerst lezen. Wellicht helpt dat. Ik ga liever niet meer naar de dokter. Schaam me daarvoor dat ik elke keer weer ergens anders naartoe moet. Wbt kerst dat heb ik niet dat ik het heerlijk vind geen verplichtingen te hebben. Bij mij overheerst echt het gemis nergens echt bij te horen buiten vriend en dochter.
Je hebt geen buren? Overburen, achter buren? Het maakt niet uit wat we allemaal zeggen. We proberen allemaal positieve tips te geven om je te helpen, maar je wilt volgens mij niet geholpen worden. Heel cru maar in deze wereld blijven mensen niet je handje vast houden. Je moet echt zelf stappen zetten. En ja het is rot en kloten dat je zo'n vervelende jeugd hebt gehad en de basis niet hebt gekregen. Maar het is nog niet te laat om er iets mee te doen. Ik ben wel heel benieuwd wat je eigenlijk met dit topic verwachte? Ik zag dat er al verschillende mensen hebben aangeboden om iets leuks te doen of dat je op de koffie kon komen, maar je bent hier ook niet op ingegaan.
We hebben geen contact hier in de buurt. We hadden wel leuke contact met mensen maar die zijn verhuisd helaas. Ik ben er wel op in gegaan, maar die wonen allemaal niet in de buurt. Jammer en onterecht dat je die conclusie zo trekt. Ik dacht dat ik toch iets doe met de tip van rietje en deelight bijvoorbeeld? Hoezo maakt niet uit wat we allemaal zeggen?
Lees je eigen reacties maar eens terug. Ik lees zoveel goede tips, maar overal reageer je defensief op. Maar wat maakt het uit als mensen verder weg wonen? In eerdere reacties lees ik vanuit jou dat als het van 2 kanten komt, je best bereid bent om een stukje te rijden. Ik lees reacties van meiden die ook uit Brabant komen, iemand die zelfs zegt dat ze uit Brabant komt en elke woensdag wel koffie wil drinken. Maar had je alleen maar die mensen die zijn verhuisd in de buurt? Heb je geen andere buren waar je een praatje mee kan maken. Ik weet niet in wat voor een buurt je woont, maar ik ga rustig voor mn voordeur zitten en zeg hallo tegen mensen die langs komen, wie weet loopt het uit op een gesprekje. Ik ben ook totaal niet sociaal aangelegd bij onbekende mensen, dat weet ik van mezelf maar ik doe er iets mee en stap dan volledig uit m'n comfort zone. Stel me kwetsbaar op en ga wel 10 keer op mn bek. Over al is wel positiviteit uit te halen. Inmiddels ben ik dus wel een hele leuke meid tegen gekomen die mij accepteert zoals ik ben en waar ik mezelf kan zijn. Het heeft tijd nodig en dingen opbouwen doe je met vallen en opstaan. Maar het begint allemaal bij jezelf.
Brabant is groot. Ja we hadden alleen die mensen. Ik ben verlegen, heb niet zo makkelijk contact met mensen. Met die mensen toevallig wel. Jammer dat ze verhuisd zijn. Ik ben defensief omdat ik de meeste dingen die worden aangedragen al gedaan heb. Maar ik doe toch wel iets met sommige tips?
Zo komt het echt niet over. Ik lees voor namelijk: Ik wil Ik verwacht Ik heb dit al Brabant is groot Een hele defensieve houding, althans zo komt het over via internet. Ja Brabant is groot, maar niet onbereikbaar. Een goede vriendin van mij woont in GLD zoals ik eerder zei. Moet ik haar laten vallen omdat ze maar 1x per jaar mijn kant op komt en ik 6x per jaar bij haar? Tuurlijk niet! Ik vind haar een geweldig mens en als het meer van mijn kant af moet komen dan so be it! Je hebt eenmaal therapie gevolgd, lees ik. Dit is niet gelopen zoals je had verwacht, waarom niet opzoek naar een andere soort therapie. Het is nu dat Rietje het één en ander heeft benoemd, maar waarom heb je destijds niet zelf het heft in eigen handen genomen om door te zoeken? Haal en straal de positieve dingen uit die je hebt in je leven. Je vriend, dochter en enkele andere kennisen die je wel om je heen hebt. Blijf niet in de modus zitten: het wordt toch niets. Neem de stap en pak je onzekerheid en negativiteit aan. Geloof me, op het moment dat er één leuk contact uitrolt zal je meer en meer opbloeien. Maar zulk contact heeft veel tijd nodig en zeker bij mensen die onzeker en verlegen zijn. Je bouwt een gigantisch muur om jezelf een en laat daar (onbewust) niemand door heen kijken. Is je man wel sociaal aangelegd? Kan je je niet wat meer aan hem optrekken? Vaker samen uit eten gaan, laat hem een babbeltje maken met iemand en spring bij. Misschien word die drempel wat lager.
Is het geen idee om vrijwilligerswerk te gaan doen? Misschien moet je je positieve eigenschappen eens opschrijven. En vanuit daar eens gaan denken wat je er mee kan. Zodat je eens wat positiever over jezelf kan gaan denken. Er zijn heel veel mensen die die op jouw gezelschap zitten te wachten; oudere mensen, gehandicapte mensen, zieke mensen. Nu zal je denken; wat moet ik daarmee? Nou dit: je zult jezelf zo veel beter voelen als je het gevoel krijgt belangrijk voor iemand te worden, iemand die met smart op je zit te wachten, omdat jij een wandeling met hem/haar gaat maken, de boodschappen gaat doen of koffie komt schenken. Via dat vrijwilligerswerk kom je misschien collega's tegen met wie het klikt, omdat jullie je allemaal in willen zetten voor de zwakkeren in de maatschappij. Of familieleden van die mensen. Of bij vluchtelingenopvang. Als jij elke week een doel krijgt om zoiets te gaan doen en je krijgt er plezier in, dan zal je misschien ook wat positiever gaan denken. Want zoals ik lees ben je gezond van lijf en leden. Je hebt een man en dochter. Bedenk of beschrijf je gelukkige kanten van je leven. Zoals: je hebt een man mogen ontmoeten van wie je houdt (en andersom), je hebt een kindje mogen krijgen, dat is niet iedereen gegund, je hebt een dak boven je hoofd etc. Probeer daar geluksmomenten uit te halen en bij bepaalde situaties extra bij stil te staan. Zoals: je dochter zet haar eerste stapjes, je man brengt een bos bloemen mee, je hebt een nieuw recept uitgeprobeerd en je gezin smult ervan, je hebt een praatje gemaakt met een buurvrouw etc. Probeer die geluksmomenten steeds langer vast te houden en vanuit dat punt verder te gaan, totdat je eens iets nieuws durft te gaan doen. Straks gaat je dochtertje naar de peuterspeelzaal en kun je, als je je wat sterker voelt, eens een praatje met een medemoeder te maken. Jij bent echt wel de moeite waard! En je hebt een kind waar je een rolmodel voor bent. Kom op meid, heel veel sterkte en succes!
@g89 Ik zocht juist mensen hier in de buurt. Dat was de insteek. eenmaal? Niet eenmaal hoor. Waar baseer je dat op, eenmaal? Mijn man is ook niet zo sociaal. Is ook beetje verlegen.
Kom je toevallig wel eens bij de Efteling? Ik woon ernaast en ben haast nieuwsgierig naar je geworden! Ik wil best eens hier thuis met je afspreken of bij de Efteling. Dat meen ik serieus.
Bedankt voor je aardige post. Ik heb ook aan vrijwilligerswerk gedacht. Zou het fijn vinden om iets te betekenen voor mensen. Ik dacht alleen dat het niet mogelijk zou zijn omdat ik geen oppas voor mijn dochtertje heb en zij dus mee gaat. Ik ging er eigenlijk vanuit dat dat niet de bedoeling was. Maar dat zou best kunnen, je kindje meenemen? Ja hoe jij zegt met de geluksmomenten dat klopt. Ik probeer dat wel maar val telkens terug in negatieve. Ik had het idee op 1 januari om alle leuke dingen/herinneringen in een doos te doen en eind van het jaar het jaar door te nemen. Ik ben er mee begonnen maar heb het niet afgemaakt. Stom van mij.