In het leven gaat het nu eenmaal om geven en nemen. Jij wil momenteel enkel maar nemen. Hou jezelf eens een spiegel voor... Je bent enkel bezig met nemen, anderen moeten je handje pakken en je weer op weg helpen. Geen getrainde mensen want he die kunnen dat niet. Die mensen zijn er net voor jou. Geen beste vriendin in de wereld die jou hieruit kan halen zonder zelf beschadigd te worden. Om mijn handje moet je niet vragen want ik kan je niet helpen. Je bent te ver heen voor mijn 'handjes-vasthouden' hulp. En ja harde woorden want zachte aanpak werkt duidelijk niet bij jou (en deze ook niet aangezien je zelf geen enkel probleem hebt)
Therapieën worden vaak uitgekozen voor iemand. Er is meestal helaas geen menu kaart waar je op kunt kijken om zelf te beslissen waarvan jij het idee hebt dat het bij je past. Therapeuten moeten het hebben van de buitenkant. Ze kunnen niet door je heen kijken. Ze moeten het doen met 'symptomen'. Verschillende problematieken overlappen. En als er spraken is van comorbiditeit dan word het al helemaal een ingewikkeld verhaal. Ik hoop dat de kennis van neuropsychologie de komende jaren in snel tempo zal ontwikkelen. Zodat het misschien mogelijk word om veel aan de hand van scans duidelijk te krijgen. Ik denk dat het heel erg zou helpen als ze standaard zouden beginnen met een periode waarbij je elke keer een workshop van een andere therapie zou kunnen krijgen. Zodat je binnen het proces ook meer regie krijgt. Toevallig weet ik ook een hoop vanuit mijn studie. Ik kan mij voorstellen dat het lastiger in kaart te brengen is als je dat niet hebt gedaan. Vandaar ook dat ik zo'n lange uitleg heb gegeven over schematherapie.
Ik neem helemaal niet alleen maar. Ik heb ook veel te bieden in vriendschap en ben er ook altijd voor mensen. Vreemde conclusie elisje. Je kent me niet eens. Kan ik ook wel zeggen dat jij geen inlevingsvermogen heb. Terwijl ik je ook niet ken. Ik snap eigenlijk niet waarom je reageert.
Mag jij best zeggen en iedereen trouwens want daardoor kan ik aan mezelf blijven werken en alleen maar vooruitgaan. Ik zie dus positieve dingen in antwoorden die gegeven worden en niet enkel negatief of bevestiging in negatieve gevoelens. Voor mij voelt het aan dat je jezelf bevestigd wil zien in het moment waarin je nu zit. En dat wil je echt niet want het is allemaal negatief. Jij moet leren aanvaarden dat mensen andere invullingen hebben. Tegen een moeder hier werd gezegd 'you're part of the family'. Zij nam dat letterlijk en ging uit haar plaat wanneer families verjaardagen hadden die niks met de kinderen te maken hadden. Dus op zo'n momenten ben ik eerlijk en zeg gewoon we hebben een oudergroep die uitjes regelt voor de kinderen maar verjaardag van mijn man heeft niks met school/kinderen te maken dus daar hoor jij niet bij. Hard? Ja, nodig om dat te zeggen ook ja. Echt ga met jezelf aan de slag. Therapie en cursus van jaren geleden zijn niet meer hetzelfde. En sta ervoor open want als je begint vanuit je veilige slachtoffer rol heeft het totaal geen zin.
Tja, wat wil je dan? Dat we allemaal gaan zeggen hoe erg het wel niet is voor je? Geef jezelf een schop om iets te gaan doen. Ook voor je kindje. Je zegt zelf dat je niet wilt dat je kind hetzelfde gaat overkomen als waar jij nu mee zit. Bijt door die zure appel, blijf zoeken en vind iets dat jou helpt nu. Ook al zijn het maar kleine stapjes van vooruitgang en twee vooruit, 1 achteruit. Maakt niet uit maar werk aan jezelf. Eerst jezelf op het goeie pad en dan kijken naar uitgebreider sociaal contact.
Ik heb persoonlijk meer aan reacties zoals die van rietje, mijumba en deelight. Daar heb ik veel meer aan dan iemand zoals jij die wel even zal vertellen hoe het allemaal zit en wat ik allemaal moet doen zonder zich te verplaatsen in een ander. Daar kan ik dus niks mee.
Cat, er word zo makkelijk veroordeeld. Blijf bij jezelf en houd je vast aan de reacties zonder die veroordelingen. 😉
Nou ja ik ben het wel een beetje eens dat als je alle reacties van cat onder elkaar zet alles hangt op negativiteit en defensiviteit. En ik begrijp het door haar verleden en ook dat ze somber is geworden door haar ervaringen. Alleen is de verwachting die zij heeft niet reëel. Geluk begint bij jezelf. Het leven is een feestje maar je moet zelf de slingers ophangen..en zo verder! De mensen kun je niet veranderen alleen je eigen keuzes en opstelling daarin. Ga babyzwemmen. Niet voor de contacten maar voor de lol met je kindje. En maak zo dan contacten. Zaten bij mij hele kliekjes in de groep. Maar ik meng me daar tussen, maak een opmerking en een luchtig gesprekje. En als ze me raar vinden. Jammer dan. Nou snap ik dat dit laatste voor jou volledig anders is. Ik ben immers heel zeker van mezelf en het maakt me oprecht niet uit wat een vreemde van me vindt. Jij wil er graag bij horen dus zal extra moeite doen om aardig gevonden te worden of juist dicht te klappen omdat je bang bent dat het op niks uit gaat lopen. Maar toch raad ik je aan het te doen. Want ik ben ook niet altijd zo geweest en was heel onzeker maar door steeds met kleine stapjes uit je comfort zone te gaan en heel veel op je bek te gaan kom je er langzaam. Ga op sporten. Niet voor contacten maar voor jezelf. Ik heb oprecht lol gekregen in het zorgen voor mijn lichaam op die manier. Ik ben vaker op de sportschool straal plezier uit. Ik maak praatjes met mensen. Bovenstaande voorbeelden zijn geen vrienden geworden en ik drink geen koffie met ze buiten de plekken waar ik ze zie. Maar ze maken me wel onderdeel van iets (sport, zwemmen) dat wat jij zoekt. Buren: organiseer een buurtbarbeque! Of als je kindje wat ouder is: ga in de speeltuin zitten. Je raakt altijd wel in gesprek. Als tip zou ik willen geven om verder toch open en vriendelijk over te komen. Niet dat je dat niet bent dat geloof ik direct maar als ik je (en he ik ken je alleen van hier) tegen zou komen en je zou een gesloten houding hebben, wegkijken, weinig terugzeggen of als we eindelijk koffie zouden drinken direct in het sombere gaan zitten ook niet er voor kiezen om weer met he af te spreken. Dat klinkt hard maar dat bedoel ik niet zo. Als jr vriendschappen opbouwt ga je als eerste op zoek naar mensen die gelijk in het leven staan. Waarmee je een gemene deler hebt. Als mensen in de eerste instantie niet het gevoel hebben iets positiefs te kunnen halen uit een vriendschap zullen ze er niet in door gaan. Neemt niet weg dat er later in een vriendschap absoluut ruimte is voor minder oppervlakkige gesprekken natuurlijk. En bedenk: een vriendschap is een toevoeging aan je leven geen invulling. Je bent pas gelukkig als je gelukkig bent met jezelf. En dat heb ik zelf ook op een harde manier moeten ondervinden. Ik weet waar ik over praat. Ik wens je veel kracht toe! (Ik heb op mijn telefoon getypt dus mogelijk wat tikfouten, excuses!)
Lieve schat, ik heb het al in mijn eerste post gezegd. Ga op zoek naar een andere huisarts, ééntje die jou en je klachten serieus neemt. De problematiek die jij hebt en het klinkt alsof je een depressie hebt en een sociale fobie, daar ga je echt echt echt niet alleen uitkomen. En opgeven is geen optie, niet alleen voor jezelf maar zeker ook voor die kleine meid van je! 💪🏻💪🏻 Nogmaals, ik begrijp als geen anders hoe het IS voor je en voor een deel ook hoe je je VOELT. Ik heb tussen mijn 6e en 28e jaar geen familie gehad om Kerst mee te vieren, noch Sinterklaas, noch mijn verjaardag, noch Oud & Nieuw. Niks, noppes ik zat alleen aan tafel of op de bank of in mijn kamer. En dan mocht ik nog blij zijn (als kind zijnde) dat ik überhaupt te eten kreeg die dag en niet rond strompelde omdat ik beurs was van de klappen die mijn vader tussendoor nog even had uitgedeeld. Even voor de beeldvorming dus. Ja het was zwaar ruk, het heeft de nodige littekens bij mij achtergelaten en wat ik al eerder zei héél veel uurtjes therapie gekost om een gezonde basis en realistisch mensbeeld op te bouwen. Maar ik heb nu mijn eigen geweldige gezin om al die feestdagen mee te vieren plus twee vriendinnen die als zusjes voor mij zijn. Maar je zit in zo een vicieuze cirkel lijkt het dat je ook de mooie positieve dingen niet meer ziet en dat is heel jammer. Want vandaar uit zou je weer een beter en leuk leven voor jezelf kunnen gaan opbouwen. Maar daar zijn twee dingen sowieso voor nodig: acceptatie dat je geen eigen familie hebt zonder daar bitter over te zijn (en dat is iets anders dan verdrietig!) en het inzicht dat je eerst van jezelf moet gaan leren houden voordat andere mensen oprecht van je zullen gaan houden. Zo werkt het nou eenmaal, dat is een universeel iets. Ik ken je niet persoonlijk, maar ik vermoed ook dat je teveel negativiteit uitstraalt en het is mens eigen om dat te schuwen, dus mensen zullen idd niet geneigd zijn om dan toenadering tot je te zoeken en je dus 'af te wijzen' zoals je het zelf omschrijft. Wat meerderen hier al aangaven en ik zelf ook heb ervaren, soms moet je een tijdje 'shoppen' voor de juiste therapeut en/of therapie hebt gevonden, dat is zo een persoonlijk iets. Ik heb eigenlijk maar vier goede gehad in 20+ jaar therapie en het laatste jaar weer heel erg vooruit gegaan in mijn emotionele ontwikkeling door o.a. emdr te doen en samen te werken met een therapeut/coach die precies weet welke handvaten voor mij werken. Dus je kunt wel zeggen dat je er klaar mee bent na twintig jaar therapie, maar blijkbaar ben je dat niet want anders had je dit topic niet geopend. 😌 Even vanuit jouw persoonlijke situatie zoals ik deze kan inschatten zou ik volgende week beginnen met het volgende: 1. Op zoek naar andere huisarts > verwijzing naar hulpverlening (vraag praktijk ondersteuner voor hulp daarin 2. Ga sporten of intensief bewegen! Dit vanwege de neurobiologische processen die ook een enorme belangrijke rol spelen. Kort gezegd, je hebt heel veel sleche stofjes in je brein ronddwarrelen nu...er moeten weer 'positieve' verbindingen aangelegd worden tussen alle draadjes in je hersenen. Ik zeg het even heel simpel nu maar Google hier maar eens op. En geen excuses vinden om het niet te doen, gewoon gáán en doen! 😊 3. Ga vrijwilligerswerk doen, ga op zoek naar iets wat niet té veel van je zal vergen voor een aantal uurtjes per week. Niet alleen omdat je dan wat om handen hebt (als je druk bezig bent heb je geen tijd om negatieve gedachtes binnen te laten of te piekeren), maar ook omdat je dan je gevoel voor eigenwaarde opbouwt en dat geeft ook weer positieve stofjes af in je koppie. Goed doen = goed voelen! Ik weet niet of je het prettig vindt om te lezen in het Engels, maar een psych gaf mij een keer het onderstaande A4 met handige tips om niet in negatieve gedachten te vervallen. Ik heb deze nog steeds binnen handbereik op mijn telefoon voor het geval ik het weer ff moeilijk heb of gewoon een klote dag. http://www.get.gg/docs/UnhelpfulThinkingHabitsWithAlternatives.pdf Kom op meid, je kan het! Het leven kan prachtig zijn, óók zonder familie! 😎
Kom alleen nog even zeggen dat mijn reacties positief bedoeld waren, zoals volgens mij 99% van de reacties in je topic...je hebt heel veel begrip, tips en ervaringsverhalen gekregen, jammer dat het niet zo overkomt. Nogmaals succes.
Dat snap ik Rietje en het is fijn dat je je ervaringen hier deelt. Maar ik ben wel van mening als je in een isolement vast zit en je wilt daar zo graag uitkomen en iets bouwen voor de toekomst dan kan je niet zeggen na één keer therapie: ik heb het geprobeerd. Een vriendin van mij heeft al jaren therapie om een buitenstaander naar haar verhalen te laten luisteren en onafhankelijk advies te krijgen. Los van de therapie moet je zoeken naar dingen in het leven die bij jou aansluiten. Of dat nou vriendschap is, werk, activiteiten etc. Dat zoeken gaat wel met vallen en opstaan.
Wat fijn Mumija dat jij met TS iets wil ondernemen. (bijvoorbeeld naar de Efteling gaan) Echt super van je! En TS; neem dat aanbod aan. Veel plezier!
Nee daar heb je helemaal gelijk in. Ik doelde meer op het deeltje motivatie. Maar nu is er meer voorbij gekomen dus zou ze dat excuus niet meer hoeven te hebben.
Ik snap nog steeds niet waarom G89 denkt dat ik een keer therapie heb gehad. Weet niet waar ze dat vandaag haalt