Hoi cat2, Ik heb met veel interesse je hele topic gelezen. Ik vind het enorm goed dat je je verhaal hier post. En het feit dat er al meer dan 300 reacties zijn (met heel veel goede adviezen), laat zien hoe begaan de meeste dames hier zijn. Ik hoop ook oprecht dat de toekomst er voor jou beter uit gaat zien. Dat verdien je. Echt! En je dochter ook! Nu even een vraag. Een oprechte vraag. Zonder oordelen of wat dan ook. Wat ga je naar aanleiding van al deze adviezen doen? Ben je van plan adviezen ter harte te nemen? Ga je met 1 van de dames die reageerde ook echt naar de efteling? Ik ben gewoon zó benieuwd. Ik hoop het namelijk echt. Groetjes
Dankje Sneeuwvlokje, ik bedoelde inderdaad deze en onderstaande post. Hieruit lijkt dat je het snel opgeeft of niet de juiste therapie hebt gehad om de oorzaak en gevolgen aan te pakken.
Denk dat we het antwoord wel weten. Dat is ook het probleem. Het probleem is Cat zelf, zij moet veranderen, aan zichzelf werken, een andere huisarts zoeken, nog eens therapie proberen, gaan werken aan haar zelfvertrouwen, desnoods met medicatie, gaan sporten, vrijwilligerswerk zoeken. Het is allemaal al genoemd. Ik heb ooit een vriendin gehad die depressief was. Ze kwam er niet uit, wilde ook geen hulp zoeken, niks. Ik sprak regelmatig met haar af. Negen van de tien keer belde ze af omdat ze zich zo rot voelde. De keren dat we wel afspraken, was ze altijd negatief. Over zichzelf en de wereld. Ik trok het op een gegeven moment niet meer, het lag altijd aan iedereen maar niet aan haar. Ik heb haar gezegd dat ik niks meer voor haar kon doen, dat het mij te veel energie kostte om met haar om te gaan. Ik heb haar gezegd dat ze eerst aan haarzelf moest gaan werken en dat ik haar daarbij niet kon helpen, ik ben geen professional. Zie je Cat, je houdt mensen oo afstand met je negativiteit, het ligt niet aan jou. Jij verwacht hulp van mensen, want dat vind je normaal, dat mensen dat doen en niet een psycholoog (jouw woorden). En dat verwacht je dus van mensen die jou nu nog niet eens kennen, die nog niet met je bevriend zijn, waar je nog niks in hebt geïnvesteerd. Mijn vriendin verwachtte het van mij en zelfs al waren we vriendinnen, het werkte niet! Er zijn grenzen in wat mensen aankunnen aan negativiteit. Je moet bij jezelf beginnen en ophouden met je hulpvraag aan mensen in wie je nog niet hebt geïnvesteerd. Het klinkt hard, maar met jouw instelling....ik vraag me af wie daar op zit te wachten. En eerlijk gezegd maak ik me ook zorgen over je kindje, want een moeder met zo'n laag en negatief zelfbeeld, dat kan niet goed zijn. Ik wens je veel sterkte en wijsheid toe.
Ik vind het jammer dat er van allerlei veroordelingen worden gedaan. Het is vervelend dat jouw vriendin zo deed. Maar ik ben jouw vriendin toch niet? Als ik iets heb afgesproken bel ik eigenlijk nooit af. Omdat ik het leuk vind en blij ben dat ik iets te doen heb. Ik vertel ook niet over mezelf, het gaat meestal over de ander. Of ik vertel over mijn dochter. Dus wat jij zegt klopt toch niet dan? Ik vind het jammer dat er allerlei conclusies worden getrokken dat ik zo en zo ben en dit en dat doe. Je kent mij toch niet? Ik vind het te ver gaan.
Werken aan zelfvertrouwen sporten bv heb ik allemaal al gedaan. Het heeft niet voldoende geholpen. Dus waarom weer aandragen? Dat begrijp ik oprecht niet.
Hoezo snel opgeven? Ik ben al 20 jaar bezig en heb veel gedaan. Dan geef je niet snel op. Als ik na 1 jaar stop met zoeken dan heb je een punt. Nu niet vind ik. Waarom maar snel zoiets zeggen? Het is echt onterecht. Ik heb na 20 jaar wel de moed opgegeven dat er juiste hulp is. Maar kom op dat is na 20!! jaar.
Ik ga het boek lezen wat is aangedragen. Verder zou ik het leuk vinden om met Mumbai in contact te komen. Ik weet niet of ze dat nog wil omdat veel mensen hier zeggen dat ik negatief ben en mensen niks te bieden heb. Daarom twijfel ik.
Het lijkt! In je post lijkt het alsof. Ik zeg niet dat het zo is. Als het na 20 jaar nog steeds niet beter wordt, is het dan nu niet gewoon een kwestie van accepteren hoe de situatie is?
Misschien moet je het een tijdje laten rusten. Richt je op de dingen die je wel hebt, zoals je eigen gezin. Wees blij met die stabiele thuisbasis! En bedenk dat ieder huisje z'n kruisje heeft. Ook mensen die volgens jou alles hebben, hebben zo hun zorgen en problemen. Wie weet komt er vanzelf iets positiefs op je pad als je er zelf wat relaxter onder bent.
Dit is ook al zo n pareltje. Ik geef aan dat ik eigenlijk niet meer zo goed durf te werken ivm het contact met anderen. Dan kun je denken dat iemand misschien sociale fobie heeft. Dat is niet niks. Dan wordt er gezegd je wil echt niks. Dat gaat toch veel te ver.
Maar dat zeg jij toch niet? Ik hoor voornamelijk van je dat ik te snel op geef. Ik zeg zelf dat ik het misschien beter kan accepteren op 1 of andere manier. Maar dan is de reactie meestal dat ik wel iets moet doen, aan mezelf werken enz.
2 oprechte vragen Als je vrijwilligers werk doet mag je kindje dan ook mee? Er word hier gezegd dat ik negatief overkom en mensen niets te bieden heb daardoor. Ik ben niet leuk om mee om te gaan. Als dat zo is, is vrijwilligers werk wel een goed idee dan? Door zo n opmerkingen twijfel ik dan weer of ik dit moet doen als ik mensen niks te bieden heb.
Sorry hoor Cat, maar dat heb ik wellicht in 1 of 2 reacties gezegd op basis van jouw eigen defensieve reacties. Je creëert hiermee een bepaald beeld over jezelf, maar vooral voor jezelf dat waarschijnlijk helemaal niet klopt. Als je mijn reacties terug leest, dan stel ik ook veel vragen en deel mijn ervaringen, geef tips. Net als bijna alle andere 350 reacties in het topic. Mbt vrijwilligerswerk of je je kind mee kan nemen dat ligt helemaal aan het werk wat je wilt doen en of de organisatie hier geen problemen mee heeft. Die vraag kunnen we niet voor je beantwoorden. Ik denk dat het je juist goed doet om iets te gaan doen, leer mensen kennen maar verwacht niet direct dat er binnen enkele weken een vriendschap uit zal rollen. Dit kost namelijk veel en veel meer tijd. En dit bedoel ik helemaal niet negatief, maar in de hoop dat je je verwachting hierin iets zal bij stellen. Leer te houden van de persoon die JIJ bent! Durf te leren van de mensen om je heen.
Volgens mij heeft trouwens niemand gezegd dat je mensen niets te bieden hebt, daarvoor kennen we je ook niet. Maar ik kan mij wel voorstellen dat je mensen afhoudt door negativiteit. Onbewust stralen mensen dit toch uit. Ik ben zelf ook niet sociaal in onbekende plekken, maar ik probeer me altijd open te stellen voor een babbeltje. Al vind ik dat lastig, want ik ben geen koetjes en kalfjes prater. Maar ik probeer het wel en stel geen verwachtingen.
Lijkt me niet dat je je kindje mag meenemen. Maar waarom zou je niet een oppas regelen voor je kindje of opvang regelen? Of je man, die is er toch ook nog? Ga praten met mensen in het bejaardenhuis, luister naar ze, ga met ze naar buiten of doe n spelletje. Of help mee op de als voorleesmoeder op n basisschool of geef je op als vrijwilliger bij de bieb of het ziekenhuis. Zo doe je weer wat contacten op en maak je je wereldje weer wat groter.