Jij vindt/denkt dat je voor jezelf en je kind zorgt maar als je alle berichten van jezelf eens terug leest en er boven hangt, wat haal je er dan uit? Wat voor vrouw en moeder zie/lees je dan? Wat betekent de zin die je zelf net noteerde (maar ik zorg toch wel voor mezelf en mijn dochter) inhoudelijk wat jou betreft? Kijk eens eerlijk; krijgt je dochter wat ze nodig heeft in haar opvoeding en ontwikkeling? En wat maakt dat je zegt dat je 'nu van alles aangepraat wordt?'
Ik vind echt dat de mensen om je heen die om je geven ook aan je kunnen denken. Je hoeft echt niet alles alleen te doen. Dat vind ik raar. Ze hoeven geen ellenlange psychologie gesprekken te voeren. Maar eens vragen iets te gaan doen bv. Dat krijgen ze andersom echt wel terug. Maar de gedachte dat je alles alleen zou moeten doen vind ik vreemd. Je mag er best voor elkaar zijn.
En zo ben je weer terug bij het begin. Je zegt ik heb alles geprobeerd. Nee, dat heb je niet. Je hebt medicatie nog nooit geprobeerd in combinatie met een vorm van therapie. Zoals iemand hier zegt: niemand gaat jou redden, dat moet je zelf doen. En met wat je nu zegt, alles in kleine stapjes, gaat het niet werken. Het is niet genoeg. Het roer moet om, je moet een beslissing nemen, want zoals je er nu in staat, gaat er niets maar dan ook niets veranderen. Het klinkt misschien heel hard, maar je verwacht te veel van mensen. Ik hoop echt dat je het begrijpt, dat je in actie moet komen om er voor te zorgen dat jij en je kind een goede toekomst hebben.
Dat vroeg ik niet, kijk nog eens naar mijn vragen (en onthoud mijn zinsnede 'je verandert een ander niet, je kunt alleen jezelf veranderen') en geef eens antwoorden die beginnen met IK. Reflecteer op je eigen gedrag en handelen vanuit jezelf beschreven.
Ik zie dan een moeder/vrouw die eenzaam is en wel wat gezelschap kan gebruiken. Ik zie niet iemand die haar kind verwaarloosd. Kind krijgt standaard dingen zoals verzorging. Er wordt ook mee gespeeld, geknuffeld. Het kind krijgt ook aandacht. Er worden ook dingen met het kindje ondernomen. Een moeder die wel blij is met haar k ik ndje maar die wat belangrijk mensen om zich heen mis.
Maar die mensen heb je nu niet en die komen ook niet aanwaaien. Dus dan kan je van alles vreemd vinden en verwachten. Maar het is niet zo en gaat ook niet in ene wel anders zijn. En ja je zorgt vast prima voor jullie dochter, maar kinderen krijgen zulke dingen vroeg of laat echt wel mee. En ja dat kan ook zijn weerslag op haar hebben. Als jij er zo in blijft staan is het best een reëel beeld dat dit in de toekomst ook nog zo speelt. Wil je dat voor jezelf? En voor haar?
Ik vind dat dus raar dat je alles alleen zou moeten doen. Ik denk dat bijna niemand dat doet. Veelal vallen terug op hun familie denk ik. Of bekenden wellicht. Maar ik kan me niet voorstellen dat iedereen alles alleen doet. Er is meestal wel iemand die om ze geeft, die interesse heeft en of helpt.
Ik zie een moeder die niet van zichzelf houdt, die zichzelf minderwaardig vindt, die zichzelf niet bijzonder vindt voor haar vriend (je eigen woorden), die moeite heeft met sociale contacten. Dit ziet jouw dochter straks ook en dit wordt voor haar de maatstaf. Jij bent haar voorbeeld in het leven. Wil je dat zo?
Lees mijn topic eens TS. Ik zit in een gelijkaardige situatie maar jouw topic heeft me de ogen geopend. Wij moeten het zelf doen. Het gaat niet ineens op magische wijze beter gaan, er bestaat geen magische oplossing. We gaan er zelf voor moeten vechten. En echt, ik heb nu voor de eerste keer echt beseft dat het uit mezelf moet komen. Er is geen ene personen op aarde of geen hoeveelheid aandacht die je krijgt die dit gaat oplossen. Ik moet dit zelf doen, net als jij. En zou wat hulp en begrip en steun fijn zijn: Hell yeah. Maar niemand kan het voor mij doen.
Lees je wel goed? "Maar die mensen heb je nu niet en die komen ook niet aanwaaien. Dus dan kan je van alles vreemd vinden en verwachten. Maar het is niet zo en gaat ook niet in ene wel anders zijn."
Nu handel ik even vanuit mijn professie (en dat terwijl ik vakantie heb...); je noemt in je bericht een aantal keren 'een kind, het kind'. Je praat over je kind in de derde persoon. Heb je dat door? Hier kan ik uit afleiden dat het niet goed zit; wat gezond zou zijn, zou een beschrijving zijn vanuit 'mijn kind, mijn dochter/zoon'. Ik geloof direct dat jij vindt of denkt dat je kind krijgt wat hij/zij nodig heeft. Dit is jouw beeld. Toch denk ik dat je je kind veel meer zou kunnen en willen geven dan nu gebeurt. Maar dat lijk je niet te zien of het lijkt je niet te lukken omdat je met jezelf in de knoop zit. Lieve meid, ga alsjeblieft met jezelf aan de slag via een professionele hulpverlener. Er bestaan zelfs mogelijkheden om als gezin hulp te krijgen (zelfs intern) en wellicht is dit iets omdat ik lees dat je nier veel steun voelt van je partner. Investeren in jezelf, jullie kind en je relatie. Dat wens ik je toe.
Mijn dochter heeft een andere start. Ik kraak haar niet af en doe wel dingen met haar. Ik ben wel positief over haar. Dat maakt al een groot verschil. Wie weet vinden we nog wel contacten. Misschien via haar.
Je herhaalt dit steeds. Ja misschien is het raar. Maar het is zoals het is. Zo zijn mensen. Zo werkt dat. Je hebt te hoge verwachtingen van mensen. Dit is nou eenmaal de situatie. Jij hebt die mensen niet om je heen. Dat is vervelend naar verdrietig en al dat. Maar door dit te blijven herhalen en raar te vinden veranderd er niks! De mensen om je heen gaan niet ineens veranderen en wel je mee op sleeptouw nemen. Mensen gaan niet ineens aanbellen om koffie te drinken of vragen hoe het gaat. Je hebt geen invloed op het handelen van anderen alleen op je eigen handelen. Het moet dus vanuit jouw komen. Het is jouw leven. Jij moet de slingers ophangen. Als je dit niet gaat inzien of hiermee aan de slag gaat en dit maar blijft herhalen gaat er echt niets veranderen. Mensen blijven mensen. En nee dat is misschien niet altijd even leuk.
Misschien is dat raar, maar wat verandert dat? Als wij allemaal zeggen 'wat raar', dan is jouw situatie in ene anders? Als jij dit hardop uit gaat spreken tegen bekenden of minder bekenden dan behoor je in ene tot een groepje naasten? Nee, dat gaat zeer zeer waarschijnlijk niet zo zijn. Jij moet zelf aan die groep naasten gaan werken. Zolang je blijft hangen in 'iedereen heeft en ik niet', dan kom je nergens. Het is echt heel naar voor je, maar uiteindelijk kan alleen jij jouw leven veranderen.
Wie weet en misschien... Ik houd het voor gezien en ga weer vakantie vieren. Ik hoop dat je dit topic nog eens terugleest en er boven gaat hangen om zo te zien wat er allemaal nodig is. En dat je het eerder beseft dan dat een ander (consultatiebureau, crèche) het beseft en je het verplichtende kader in duwt. Heft in eigen handen. Succes.