Inzichten gevraagd

Heftig meid. Wel heel goed dat je je verhaal doet en hulp vraagt. Wat geeft je psychiater aan? Denk hij mee met wat nog kan helpen?
Kan je uitleggen waarom je niet tevreden ben met jezelf, niet van jezelf kan houden? Het ligt zo te lezen niet aan je omgeving. Dus je ervaart het echt intern?
Aangezien je al veel hebt gedaan is het lastig iets als voorstel te doen, plus dat ik ook maar een leek ben Hoewel ik wel in de hulpverlening werk. Als het gaat om angst hoe anderen over je denken dan kan ik me voorstellen dat CGT passend is. Mogelijk past dat ook bij jouw situatie.
Ik hoop echt dat je iets vind waardoor je positief kan kijken naar jezelf en meer plezier in het leven krijgt. Je bent het waard! Dat is een ding dat duidelijk is! Je bent ontelbaar veel waard en een mooi uniek mens.

 

Ik herken deels. In de zin van onzekerheid en de lieve woorden om je heen accepteren van anderen. Geen excuus zoeken, maar gewoon dankje wel zeggen of wat lief van je. Ik vind dat ook heel moeilijk.

Mijn man is heel erg sociaal en heeft bijna letterlijk schijt wat andere mensen van hem denken. Vroeger dacht ik altijd dat hij eens normaal moest doen, maar ondertussen weet ik dat ik de persoon ben die a-sociaal is en onzeker is. Gelukkig heb ik een hele lieve vriendin die mij erg goed kan lezen en ziet wanneer ik even niet lekker in mijn vel zit.

Ik heb een heel lief zusje die mijn onzekerheden kent en op momenten dat ik "negatief" reageer zegt: wat lief van je zus dat je zoiets zegt. Die houdt me dan even een spiegel voor. En mijn man die dagelijks zegt dat hij van me houdt en me mooi vind.
Dit doet me erg goed en hierdoor merk ik dat ik de afgelopen periode steeds meer zelfvertrouwen heb gekregen over mezelf. Het scheelt ook wel dat we een vrienden clubje hebben met meiden waarbij we allemaal iets "mankeren". Gewoon kleine dingen, zoals neurotisch zijn
We zijn allemaal erg open en eerlijk en praten hier regelmatig over.

 

Ik denk dat het begint bij accepteren dat je er mag zijn, dat je er toe doet. Dat je man je mooi vind en van je houdt. Het gevoel dat het zo is heb je er niet bij, maar accepteer dat het zo is. Je man liegt niet, hij voelt het echt zo.
Op het moment dat je accepteert dat het dus wel zo is dat je wat waard bent hoef je er niet meer tegenin te gaan, ook niet met je gedachten. Dan kun je zeggen tegen jezelf; maar zij vinden dat van mij, zij vinden mij de moeite waard. Hun mening heb jij verder niets over te zeggen, eigenlijk. Zo is het nu eenmaal.
De volgende stap is dan mogelijk dat je het gaat geloven, heel langzaam, stapje voor stapje.

 

Ik kwam hier vanuit het andere topic. Wat een worsteling! Ik herken er helaas wel veel van. Wel vanuit een andere oorzaak, want ik had echt een heel gelukkig en steunend gezin. Maar ik ben altijd al faalangstig en perfectionistisch geweest, na een trauma vond ik mijzelf helemaal nooit meer goed genoeg (voor niets eigenlijk). Ik heb zelf vaal het gevoel een masker op te doen en maar te gaan. Herken de gedachten die je neerzet ook heel erg.

Zelf ben ik ooit begonnen aan therapie, maar ik ben vrij snel gestopt doordat ik geen klik had met de hulpverlener. Het was daarnaast ook veelal gericht op het trauma. Hier wordt het met de jaren wel iets beter, maar het blijft een soort 'valkuil'. Kleine dingen kunnen zorgen voor een soort neerwaartse spiraal waarin ik dan in ene overal de bevestiging zie van 'mijn falen' of niet goed genoeg zijn. Energievretend en enorm lastig, maar op de een of andere manier redelijk onder controle nu.

Ik kan je dus helaas geen concrete tips geven, maar ik herken de strijd met de stemmetjes in het hoofd die alles afkraken, negatief weten te draaien etc. etc.

Sterkte!

 

Wat ontzettend naar voor je.
Geen directe tips, wel herken ik dingen.
Bij mij is het licht gaan schijnen toen ik God meer in mijn leven toeliet. En bij een superfijne kerk terecht kwam. Maar ik snap dat dat niet voor iedereen het antwoord is .
Maar ik weet niet of je iets hebt met spiritualiteit? Visualiseren of meditatie kan ook heel zinvol zijn. Er zijn tal van manieren om hier mee bezig te zijn.
Veel warmte, liefde, kracht gewenst!

 

Niemand is normaal. We hebben allemaal wel iets. Allemaal onze eigen rugzak die we moeten dragen.

Jij hebt waarschijnlijk een bepaald beeld van het leven, mensen om je heen etc, dat heb ik met vlagen ook nog hoor en dan vooral op het moederschap. Doe ik het wel goed? Wat vinden mensen van mijn zoon? Wat vinden ze van mij als moeder etc, kan ik hem wel met dat ongestreken shirt naar buiten laten gaan en wat denken mensen dan?

Bij zulke gedachten probeer ik meteen de spiegel voor te houden en te kijken naar de positieve dingen.
Ja, ik doe het goed. Het is een lieve, maar soms ondeugende knul. Hij lacht, heeft plezier. Komt mij vertellen dat hij van me houdt. Tshirt? Joh dat ziet hij zelf niet eens, net als de mensen om hem heen. Let ik zelf op ongestreken shirts? Nee nooit gedaan.

Je geeft aan dat je werkt, heb je geen leuke collega's waarmee een klik is? Op de manier heb ik ook mijn vrienden leren kennen. Heeft even tijd gekost, maar gelukkig mankeren we allemaal iets, dat zij mijn mankementen niet eens zo snel zien.

 

Ook ik heb een nieuw account aangemaakt. Ik heb 'het' topic ook gelezen. En dat heeft ook bij mij wat los gemaakt.

Achtergrond: Verwaarlozing, opvliegende vader die niet goed in zijn hoofd was met zelf een pijnlijk verleden, veel seksueel misbruik, jong eruit gegooid omdat mijn moeders vriend haar voor de keuze stelde, pesterijen, hele heftige eenzaamheid. Ik zal vast nog wel wat vergeten zijn op dit moment.

Ik herken het meeste dat je schrijft. En dat komt binnen. Ik wil wel contact met anderen. Maar door het gevoel dat ik niet 'normaal' ben heb ik altijd het gevoel dat ik mij moet verantwoorden. En dan dingen ga vertellen waar ik het eigenlijk niet met een kennis/vriendin over wil hebben.

Voor mijn man is het vervelend. Maar bij mij zit er een heel groot verschil in hoe ik reageer op mijn man en hoe ik op mijn kinderen reageer. Juist die oprechtheid van kinderen komt wel binnen. Zij zijn mijn drijfveer.

Als ik zit met het verleden en de nasleep ervan heb ik ook de neiging om het klein te maken. Ach zoveel is er toch ook weer niet gebeurd, je zou maar moeten vluchten naar een land waar ze je staan uit te jouwen terwijl je ondertussen je halve familie verloren bent, dat is pas erg. Dan word ik boos op mijzelf dat ik er verdriet om heb. Ik huil ook bijna nooit. Maar als ik huil dan kan ik de hele nacht doorgaan.

Maar wat er nodig is om een trauma te ontwikkelen verscheelt heel erg per persoon. Kijk maar naar de soldaten die terug komen na een uitzending, ze hebben niet allemaal ptss en zijn er toch samen geweest.

Ik ben aan de bodem geweest waar de pijn zo hard schreeuwde dat niks anders meer bestond. Niet even, maar maanden, misschien wel jaren achtereen. Soms voel ik dat weer een klein beetje, slechts een paar uurtjes. En dan besef ik mij hoeveel geluk ik heb dat ik sta waar ik nu ben. En ben ik blij dat ik nooit doorgezet heb om uit te checken.

Echter heb ik mij wel een manier aangeleerd om ermee om te gaan vroeger. En dat gedrag verliezen kost tijd. Vooral de neiging hebben om je in jezelf te keren. Ik moet mijzelf meer nieuw gedrag aanleren.

Je zou nog kunnen kijken met je behandelaar of een vorm van trauma therapie iets voor je zou zijn.

Wat ik verder meerdere malen per dag doe is kijken. Bewust en met alle aandacht naar wat mooi is. Dat gaat niet vanzelf, maar dat probeer ik mijzelf aan te leren. Wandelen door een mooi stukje natuur kan ook heel veel helpen. Je moet nog ontwaken heel zweverig gezegd. De oorlog is voorbij, maar je moet nog uit die overleving stand komen. Als je leert om je bewustzijn te sturen naar het heden kan dat ontspanning en plezier geven.

Ik lees dat je vindt dat je blijft steken. Maar ik lees ook dat je dalen minder diep worden. Dat is ook vooruitgang. Misschien niet zo snel als dat je zou willen. Vooral voor iemand die streng is voor zichzelf. Zet eens op een rij waar jij bent geweest en wat jij hebt opgebouwd. Word ook daar bewust van.

 

Het feit dat jullie (silver en bertha) op papier kunnen zetten dat Jolie beseffen dat hoe jullie je voelen niet 'juist' is (niet is wat goed voor jullie is) is al en heel belangrijke stap.
Bedenk ook: jullie karakter is niet goed of fout, het is wat het is. En dat kan je best bijschaven, maar het isniet in 1 dag gevormd dus zal ook niet in 1 dag veranderen. Het is gevormd door (foute/slechte/negatieve) ervaringen en zal dus ook het beste veranderen door nieuwe (goede/fijne/positieve) ervaringen.
Wat bij mij goed helpt is dat ik probeer complimentjes bewust te accepteren en bevestigen. Dus als iemand zegt dat ik een leuk shirt aan heb, zeg ik niet meer dat het een oud shirt is of dat ik hem zo uit de kast heb getrokken, maar bedank ik degene en probeer ik iets positiefs over het shirt te zeggen (ik vind hem ook mooi of hij valt zo goed, hij is lekker vrolijk etc) en als het half lukt probeer ik in m'n hoofd het compliment ook aan mezelf te bevestigen. Dan ga ik bijv voor de spiegel staan en zeg ik dat ik een goede keus heb gemaakt met dit shirt bijv.
Door complimentjes bewust te accepteren krijg je langzaam aan een wat positiever gevoel. En dat vormt je weer.

Maar nogmaals: ik denk dat jullie allebei als goed bezig zijn!

 

Meisje toch. Ik herken je verhaal ongelofelijk. Ik ben nu 2 jaar onderweg om beter te worden, en echt ik lijk nauwelijks nog op dat meisje van 2 jaar terug. Het gaat steeds beter, hoewel ik er nog lang niet ben, groeit mijn eigenwaarde elke dag.

Ik ben begonnen met (de voorbereiding op) emdr. Door hardop uit te spreken hoe ik me gevoeld heb vooral ten opzichte van mijn moeder, kwam het los en kon ik er iets mee. Ik heb dat ook altijd heel klein en oppervlakkig gemaakt, zodat het me niet zou raken. Zo goed, dat ik er pas achter kwam dat dat het ergste was, toen de psycholoog het me vroeg. Ik brak, ben 2 weken van de wereld geweest. Maar ik moest daar doorheen, mijn ouders vergeven en accepteren dat dit het is. Dit is er gebeurd en daar kan ik nooit meer iets aan veranderen. Dit proces heeft me meer dan een jaar gekost, heftige gesprekken met mijn moeder gehad, met vrienden van mijn ouders om de vragen die ik had beantwoord te krijgen.

Vanuit daar ben ik verder gegaan met emotie regulatie therapie. Ik heb geen Borderline, maar wel mijn leven lang al mijn emoties en gevoel weggestopt om er voor anderen (mijn moeder vooral) te zijn. Daardoor ging ik huilen als ik boos werd en werd ik boos als ik verdriet had (even simpel gezegd, het lag veel dieper dan dat) en moest ik dat dus opnieuw leren. Dit gaat inmiddels een heel stuk beter, maar ik ben er nog lang niet.

Waar ik nu sta in mijn therapie is mijn gedachtegang wijzigen. Ik noteer alle slechte dingen die ik over mezelf denk (ik ben een slechte Moeder, lui, ik kan niks bv) en spreek dat bij de psycholoog hardop uit en probeer er een positieve of op zijn minst neutrale reactie op te hebben.

Bijvoorbeeld: ik ben een slechte Moeder want ik heb vaak geen energie om iets met dochter te ondernemen. Als reactie denk ik dan, of zeg ik hardop, nee. Je doet wat je kan en meer dan dat en dat is voldoende. De rest komt wel weer. Ik heb gemerkt de afgelopen maanden dat je jezelf kan triggeren daarin. Dus ipv mezelf negativiteit te vertellen prijs ik mezelf, maar ik word er wel veel positiever van! Ze noemen dat affirmaties. Affirmaties zijn een manier om je gedachten, je zelfbeeld, gezondheid en je zelfvertrouwen te beïnvloeden. Voor mij werkt dit heel goed! Als je wil kan ik je er meer over vertellen.

Ik vind mijzelf ook niet normaal. Maar in plaats van dat erg te vinden kan ik er nu de schoonheid van in zien en ben ik er blij mee. In plaats van dat ik me rot voel om mijn jeugd, ben ik trots dat ik er zo goed doorheen gekomen ben. Onderschat alsjeblieft emotionele verwaarlozing niet. Zeker bij meisjes kan dat enorme schade aanrichten. Ik zei vroeger altijd ik heb liever een paar klappen dan constant het idee dat ik er niet toe doe, en zo denk ik er nog steeds over.

Dikke knuffel meis 🌹

 

Wat een herkenning hier bij jullie. Hier meerdere trauma's, het moeilijk vinden om in contact te komen met anderen. Ik heb 1 vriendin en daarbij is het altijd erg druk op verjaardagen en daar zie ik als een berg tegenop om daarheen te gaan. Dan moet ik in contact komen met mensen... als ik dan geweest ben ben ik gesloopt zoveel energie kost me dat.

Ook het gevoel lui te zijn, weinig te ondernemen, hangen op de bank en nergens echt zin in hebben om te ondernemen.
ik heb 2 dochters en ik merk dat ik hun ook binnen mijn comfortzone hou. Dus niet te vaak afspreken met kinderen van school omdat ik zelf geen zin heb in die drukte of in het ophalen bij anderen. Ik heb nu al met ze afgesproken dat we dat anders gaan doen na de grote vakantie. Ik zal me daar overheen moeten zetten.

Als ik tegen anderen zeg dat ik niet sociaal ben kijken ze me echt aan"jij niet sociaal?" In mijn werk heel veel contact met mensen, werk als doktersassistente. Toch is dat anders want die mensen komen niet dichterbij...

Heel veel succes want je bent op de goede weg anders zal de psychiater dat niet zeggen!

 

Wat ik een heel mooi boek vind, is Zelfcompassie, van Kristin Neff. Zij is psychologe en heeft onderzoek gedaan naar zelfcompassie, een combinatie van mindfulness en oosters gedachtegoed. Het is getoetst en blijkt echt te werken. Ik kan het van harte aanbevelen, zo kun je in en op je eigen tijd stukjes lezen en proberen toe te passen om te accepteren wat je voelt en jezelf daarvoor te vergeven.

Als je goed Engels kunt: https://www.youtube.com/watch?v=IvtZBUSplr4
Een TEDx talk van Kristin Neff, waarin ze ingaat op het verschil tussen eigenwaarde en zelfcompassie.

 

Mooie woorden! Stap voor stap!

 

Ik herken het heel erg. Heb de afgelopen jaren al heel veel dingen geprobeerd omdat alles steeds terug komt op het gevoel niet goed genoeg te zijn en minder te zijn dan anderen. Dat speelt Door in alles; werk, sociaal, relaties.
Heb reiki gedaan, ben bij een kinesioloog geweest, psycholoog, haptonoom.... niks heeft echt geholpen.
Ga nu op aanraden van een collega Touch of Matrix doen. Hoop dat dat iets doorbreekt.