Waarom steeds zeggen dat ik niets doe? Dat snap ik niet. Ik vind het nogal wat bovenstaande wat ik gedaan/ondernomen heb. Daar is heel wat tijd en moeite in gaan zitten. Ik vind het echt lomp om zomaar te zeggen je doet niks. Dat klopt echt niet. Het mag ook wel gewaardeerd worden wat ik juist wel ondernomen heb. Waarom steeds zo negatief reageren?
Omdat andere mensen het niet gaan oppakken! Ik word ook niet aan mijn handje meegenomen door m'n zus ouders of vriendinnen. En ik doe dat ook niet bij hen. Ik neem ze ook niet op sleeptouw. Je blijft maar zeggen dat je het raar vindt. Prima dan is het raar. En nu? Wat koop je daarvoor? Wat kun je daar nu mee? Komt er nu wel ineens iemand die je mee gaat nemen? Je hebt echt veel tips gehad en echt heel positief maar eigenlijk vraag ik me ook ergens af of je wel geholpen wil worden. Wat was je doel van he topic? Het komt nu ergens over alsof je vooral wilt horen hoe raar het eigenlijk is dat niemand je mee op sleeptouw neemt. Raar? Misschien? Vervelend? Absoluut! Verdrietig voor jou? Absoluut! En nu. Nu ik dat ook vind. War veranderd dat nu voor jou dan? In elk geval nogmaals lieve cat, ik hoop oprecht dat je er uit komt samen met je man en dochter. Je bent het waard. Maar het gebeurd pas als je er echt voor open staat. Lees, desnoods samen met je man, dit topic nog eens door. Wie weet haal je er nog wat uit. Zo niet dan hoop ik dat je de situatie ooit kan gaan accepteren. Nu ga ik weg uit dit topic. Sterkte!
Je haalt wederom de meest negatieve benoeming van alles wat gezegd wordt eruit. Waarom haal je er geen positieve dingen uit? M En ja je hebt heel veel gedaan. En dat is super goed! Maar het heeft niet geholpen! Dus je moet nog meer doen! Anders doen! En daar heb je ook mooie tips voor gekregen.
Ik hoop met dit topic nog iets te vinden wat ik nog niet gedaan heb. De meeste dingen die genoemd worden heb ik al gedaan. Ik vind zelf het boek een goede wat werd aangedragen. Missschien nog iets in alternatieve hoek. Maar steeds roepen je doet niks, dat werkt niet voor mij. Overigens vind ik het wel fijn als je het ook echt raar vindt dat niemand mij helpt. Ik voel me dan wel gehoord. Als mensen steeds roepen je moet het zelf doen, dan voel ik me niet gehoord.
Dat vind ik ook fijn dat je zegt dat het supergoed is de dingen die ik gedaan heb. Dan wordt ik wel gezien wat ik wel eraan gedaan heb. Dat vind ik veel prettiger en positiever dan mensen die steeds roepen je doet niks. Dat klopt niet en kwetst me behoorlijk.
Het valt op omdat het te ver gaat en kwetst. Dan mag ik daar iets van zeggen. En dat is dan ook weer goed dat ik dat benoem ipv het op te kroppen.
g89 ik lees dat je een lief zusje hebt die er voor je en er voor je is. Dat je daar veel steun aan hebt. Je hoeft het dus niet alleen te doen.
Jij ook niet,want je hebt een man en een dochter!Je bent niet alleen. Maar het heeft geen zin wat we zeggen,het gaat of te ver,of je hebt het al gedaan,of je wil het niet,of je kan het niet,of het is raar... Ik zeg:kansloze missie!
Iedereen vindt het erg dat je vroeger gepest bent en het is heel triest dat je al jong je ouders verloren bent en het is goed dat je al een hoop geprobeerd hebt máár er is iets wat je nog niet gedaan hebt en wat iedereen als tip geeft om verder te komen en dat is het accepteren van!!! Je kan met het hele forum gaan koffie drinken maar dan nog heb je geen familie om naartoe te gaan met sinterklaas en kerst. Je verwacht heel wat van de buitenwereld maar je eigen vriend, je meest naaste, komt ermee weg en dát vind ík pas raar. Ik heb familie waar ik kerst mee kan vieren maar door omstandigheden vier ik het tegenwoordig eerlijk gezegd liever met m'n eigen gezin. En ik heb me in het verleden ook heel eenzaam gevoeld en dan hadden ze kunnen trekken en duwen wat ze wilde maar ik gaf toch niet mee, pas toen ik in de spiegel keek en ik mezelf een schop onder m'n kont gaf kwam ik vooruit en ben ik nu gelukkig...ook met mezelf en dankzij jou topic voel ik dat nog meer en daar dank ik je voor. Een betere toekomst begint bij jezelf, word wakker!!!
Ik hoor je meis en goed dat je al het nodige geprobeerd hebt! MAAR je kan nog veel meer doen en dat MOET je ook doen. Nogmaals, niet alleen voor jezelf maar ook voor jullie dochtertje. Neem de stappen die ik in mijn vorige bericht al heb uiteen gezet. Alleen omdat een bepaalde therapie bij een bepaalde therapeut ooit (in het verre verleden) niet geholpen heeft voor jou wil niet zeggen dat het nu ook weer niet zou werken. Integendeel. Je moet gewoon verschillende dingen weer gaan uitproberen want wat ik zo lees ga je hier dus echt niet zelf uitkomen, ook niet met kleine stapjes en een zelf hulp boek. Je zit helemaal vastgeroest in een negatief denk patroon, bent depressief, angstig. Heus wel begrijpelijk gezien de moeilijke omstandigheden, maar die kan je dus niet veranderen. Je kan alleen je eigen mindset veranderen en je kijk op die omstandigheden. Ik chargeer even maar haak in op wat Mol81 al zei een paar pagina's terug. Wanneer jij niet gezond bent is dit ook niet gezond voor je meisje. Je kunt er in praktische zin wel voor haar zijn en ze zal qua kleertjes, eten, speelgoed e.d. vast niks tekort komen. En je zult haar vast wel genoeg knuffelen en troosten wanneer nodig. Maar toch is dit niet genoeg want je moet haar ook sociaal-emotioneel voldoende te bieden hebben. En dat kan alleen als jij en je man beiden goed in jullie vel zitten. Wat ik lees over je man vind ik ook behoorlijk zorgelijk, dat hij vooral op z'n telefoon en laptop bezig is, geen zin heeft in quality met jullie dochtertje in het weekend. Ik ben het met Mol81 eens dat jullie misschien ook wel iets van gezinsbegeleiding zouden kunnen gebruiken nu het nog vrijwillig kan. Als CB, psz, school dit alles straks zouden oppakken dan ben je verder van huis want dan krijgt het idd een 'verplicht' karakter. Nogmaals, ik zeg niet dat je een slechte moeder bent. Maar ik zie hier overduidelijk een moeder, wellicht vader, gezin wat wel de nodige hulp zou kunnen gebruiken om gelukkig en gezond te functioneren. Je wilt toch niet dat jullie dochtertje over twintig jaar ook bij de hulpverlening zit?! En ik kan je zwart op wit geven dat dit wel zal gebeuren als jij/jullie zo door blijven gaan. Ja het is absoluut 'raar' dat je niet meer steun vanuit je omgeving krijgt en van die familie die je nog wèl hebt, en het is ook absoluut niet 'raar' dat je daar verdrietig om bent en daardoor vastloopt. En het is ontzettend jammer dat eerdere hulp en therapie niet is aangeslagen, understatement. Maar je hebt de omstandigheden zoals ze zijn bij lange na nog niet geaccepteerd, noch geleerd op een constructieve manier je verwachtingen van andere mensen bij te stellen.....dat kan iedereen hier wel uit je berichtjes proeven. Maar ik zeg het nogmaals, lieve meid zoek alsjeblieft HULP! Vandaag nog!
Maar dat heeft zij ook, man en kind. En daarnaast nog steun van mensen om haar heen. Ze zegt zelf dat ze er meer zelfvertrouwen van heeft gekregen. Dat bedoelde ik dus. Dan kun je tegen mij zeggen dat ik het alleen moet doen, maar dat hoeft iemand dan zelf niet. Dat maakt een groot verschil.
Bedankt voor je hele quote. Ik quote alleen even dit stuk omdat ik dit fijn vind dat ik hierin gehoord wordt. Dank je wel!
Ik snap het ergens wel, soms is het enige wat je nodig hebt om verder te komen een stukje erkenning. Uit jouw reacties krijg ik ook de indruk dat dat hetgeen is wat je het hardste nodig hebt, in plaats van alle goedbedoelde adviezen. Je hebt wel degelijk gelijk dat het onwijs k*t is. Ja, jouw beeld van anderen is niet realistisch. Ja, je moet het zelf doen. Maar je kan ook niet veel doen zolang de erkenning er niet is dat het k*t is, dat het niet normaal is. Al die stappen die hier worden geadviseerd komen pas daarna. Wanneer je een gebroken arm hebt moet er ook eerst worden vastgesteld dat die arm niet is zoals hij hoort te zijn voordat er een behandelplan kan worden vastgesteld. De reacties hier zijn in de trant van 'operatie, gips, fysiotherapie', terwijl jij op zoek bent naar de arts die zegt dat het inderdaad gebroken is. Begrijp ik dat goed? Ik ben het eens met de reacties dat je het zelf moet doen en er niemand is die het voor je oplost, maar de meeste mensen hebben wel een sparringspartner, iemand die even naar je luistert, waar je even je ei kwijt. Een knuffel voor de zware dagen terwijl jij zelf vecht. Dat betekent niet dat diegene het oplost voor je, maar gewoon zegt 'ik ben er voor je terwijl je het zelf oplost'. En dat mis jij, klopt dat? Meid, dat ís verschrikkelijk k*t. Ik weet niet of je dat hier in dit topic gaat vinden, en of er een therapeut is die je daar bij kan helpen. Kan je je partner dit topic laten lezen zodat hij misschien gaat begrijpen hoe jij je echt voelt? Ik heb daar verder ook geen adviezen voor, ik wil je alleen even een hele dikke knuffel geven!
In your eyes, ja dat is het. Dat is wat ik bedoel. Je hebt het super goed omschreven! Vooral dit stukje: "Ik ben het eens met de reacties dat je het zelf moet doen en er niemand is die het voor je oplost, maar de meeste mensen hebben wel een sparringspartner, iemand die even naar je luistert, waar je even je ei kwijt. Een knuffel voor de zware dagen terwijl jij zelf vecht. Dat betekent niet dat diegene het oplost voor je, maar gewoon zegt 'ik ben er voor je terwijl je het zelf oplost'. En dat mis jij, klopt dat?" Heel erg bedankt voor je post!! Ps ik heb dit al heel vaak aan partner aangegeven. Hij geeft mij gelijk maar uiteindelijk blijft het hetzelfde.
Absoluut, dat maakt zeker een groot verschil dat ben ik helemaal met je eens! Maar helaas kan je 'lieve zusjes' niet op Ebay kopen of in de plaatselijke super. Voor jou en mij gaat dat in dit leven niet meer gebeuren. Net zo min als een gave grote broer, lieve moeder, bezorgde vader, gezellige oom of tante, neef of nichtje....we hebben ze niet en zullen ze ook nooit krijgen. Maar je hebt wèl een man, een GEZONDE dochter (geloof mij, heel veel mensen zouden met je willen ruilen hoor), je bent zelf fysiek gezond (nogmaals heel veel mensen zouden met je willen ruilen), je hebt een dak boven je hoofd en een gevulde koelkast (miljoenen mensen zouden met je willen ruilen). Dus je zult toch moeten roeien met de riemen die je hebt en er iets moois en waardevols van maken. Je wilt toch niet nog 40+ jaar gaan lopen verlangen naar iets wat niet zal komen en in de tussentijd je leven op een miserabele stop zetten?! Mijn therapeut noemt dat 'Tinkerbell Syndrome'.....it ain't gonna happen, wake up and smell the coffee! 💡💡
Het is de posts van Eyes die beschrijft wat ik eigenlijk bedoel. Maar volgens mij begrijp jij dat ook.
Iedereen weet wat je bedoelt maar wat er niet is is er niet en dan is het zaak dat te accepteren en/of ervoor te gaan zorgen dat je gehoord gaat worden maar dát gaat dus niet vanzelf, er komt niemand aan je deur om je naar buiten te trekken...en je hebt iemand heel dichtbij die dat wel zou kunnen en in mijn ogen ook zou moeten proberen, geef hém eens een schop onder z'n kont ipv tegen de buitenwereld aan te trappen, met dat laatste kom je namelijk geen stap verder.
Mooi omschreven en ook voor mij heel herkenbaar. Het is vooral het 'innerlijke kind' dat dit zó hard nodig heeft. Maar omdat een ander mij dat dus niet kan bieden, althans niet buiten mijn eigen man om, 'knuffel' ik mijzelf. Mijn eigen innerlijke, gewonde, verdrietige en angstige kind dmv visualisatie. En dat is misschien nog wel het meest heilzame want dan ben ik nooit afhankelijk van anderen om mij te troosten, ik kan het ook zelf mocht dat nodig zijn. Ik heb dit eigenlijk pas recentelijk goed geleerd en het help enorm.
Oh meid toch.. Ik snap het. Dat moet onwijs alleen voelen.. Het is dat ik totaal niet bij je in de buurt woon, anders zou ik je even in real life komen knuffelen. Echt, laat je partner dit topic lezen. Hij hoort er te zijn voor jou op die manier. Ik hoop dat er daar iets in kan veranderen voor je!