Ik heb na zitten denken. Is het misschien niet te vroeg voor doelgerichte therapie? Is het niet fijner om met een therapeut te praten over wat jouw nu op dit moment dwars zit. Eerst maar eens de boel kwijt kunnen. Zonder dat er een oordeel gevormd word. Geen therapie die zou kunnen mislukken. Want er is geen doel. En dan maar zien waar je uitkomt en wat het brengt.
Dank jullie wel voor de lieve reacties! Ik ben nu nog wel in therapie (ook al weer 2 jaar) maar volgens mij weet die persoon het ook allemaal niet zo goed wat te doen. Dat denk ik dan. Er zijn een paar mooie posten voorbij gekomen waar ik veel aan heb.Ipv steeds zeggen je doet niks. Dat werkt niet voor mij.
Ik quote hem nog eens. Dit is voor mij een belangrijke post. Dit vat het goed samen. Ook voor de mensen die als tegenargument zeggen dat familie ook niet alles is. Hoop dat mensen dit begrijpen.
Maar bij mij doet mijn man dit dan. Die heb jij toch ook? Ik vind dat hij wel wat meer verantwoordelijkheid mag nemen dan...vind je dat zelf niet?
Ik heb al zo vaak gezegd en boos geworden. Ik krijg altijd gelijk, gaat 2 dagen beter en dan is het weer hetzelfde.
Dat is wel echt balen ja. Dus daar moet ook iets veranderen. Want hij hoort daar juist te staan. Het klinkt nu alsof je ook nog eenzaam bent in de relatie die je wel hebt. Dat is echt heel vervelend.
Dat is een goed punt. Daarom heb ik twee therapeuten...ééntje is er echt om doelgericht mee te werken en de andere is een vrouw met wie het zó ontzettend goed klikt en met wie ik zo'n hechte therapeutische band heb dat ik met haar dus inderdaad vooral (onder)steunend praat (via Skype want ze is inmiddels naar een ander land verhuisd) en dus idd geen specifiek therapeutisch doel heb. Ik vermoed dat zij misschien nog wel tot aan mijn dood bij wijze van deze rol zal vervullen, ik zou haar niet meer willen missen! 😊
Zou het kunnen Cat dat je man ook (op de rand van) depressief is en daarom zo weinig kan/wil ondernemen?
Jij hebt zelf gezegd dat je haar niet nodig hebt om dingen te ondernemen omdat je er gewoon geen zin in hebt om dit alleen te doen. Dat anderen familie hebben die hun meenemen en jij niet (mag nu wel duidelijk zijn dat punt 1, lang niet iedereen (een goede band met) familie heeft en punt 2, familie elkaar niet op sleeptouw neemt) Niet de therapeut maar jij bent degene die het niet snapt.
Nee het heeft een andere oorzaak. Kan hij ook niet altijd iets aan doen. Maar moet wel zeggen dat hij in sommige dingen wel heel makkelijk is in uitstel en afstel bv.
Dan zou ik echt op zoek gaan naar iemand anders. Dit is zonde van je tijd en energie, alleen maar enorm frustrerend.
Dat laat ik maar even in het midden. Hij kan er niet altijd iets aan doen. Al vind ik dat hij wel wat meer rekening met me kan houden. Hij is wel erg op zichzelf gericht. Dat zeg ik dan ook.
Ik zeg gewoon hoe ik eronder me voel. En hoe het overkomt als hij dit en dat doet. Met voorbeelden en wat het met mij doet. Hoe het ook anders zou kunnen en dat ik me daar prettiger bij zou voelen.
Die sparringspartner is niet mijn familie, dat is m'n man en die heb jij ook...over therapie voor jezelf wil je niks meer horen maar relatietherapie, lijkt me ook niet verkeerd. Het klinkt steeds 'gezelliger' bij jullie en dat vind ik heel erg, vooral voor jullie dochtertje. Zijn jullie weloverwogen voor gezinsuitbreiding gegaan en hoe zagen jullie het dan voor jullie en hoe was het voordat jullie ouders werden met jullie gesteld?
Maar daar ga jij toch niet over? Dat vind ik vreemd zo'n reactie. Maar je begrijpt het/mij ook niet helemaal itt sommige andere mensen.