Er is 1 collega die ik echt wel als vriendin zou willen. Zij is nu ziek en ook omwille van gelijkaardige problemen volgens mij. Dus ik heb al voorgesteld om eens af te spreken maar ze is daar niet op in gegaan. Met de anderen heb ik een leuk werk contact maar heel weinig raakpunten.
Ik heb wel iets met spiritualiteit maar kan hier geen invulling aan geven. Heb al wel geprobeerd te starten met mediteren via verschillende boeken maar dat is niet gelukt. Denk dat een cursus beter zou zijn maar dat heb ik nog niet gevonden hier in de buurt.
Als je het fijn vindt kunnen we altijd per pb of uiteindelijk mail eens verder 'praten'. Maar dat is aan jezelf. Ik herken de strijd enorm en vind het enorm knap dat je die echt weer aan wilt gaan. Ik ben meer op een niveau belandt dat ik maar accepteer dat het zo is. Gelukkig niet het diepste niveau waar ik ooit zat, maar een stuk opgeklommen uit het dal. Wie weet ga ik ooit 'het gevecht' zelf ook nog eens opnieuw aan, maar mocht je willen: pb'n mag altijd!
Wow deze post komt wel binnen. Ik moet inderdaad ontwaken maar ben precies bang en blijf veilig in mijn hol zitten. Ik heb heel sterk het gevoel dat ik eigenlijk nog niet veel verder geraakt ben. Dus dat rijtje zou heel kort worden denk ik. Maar ik ga het toch proberen.
Insomniac, werken die affirmaties echt? Ook als je het zelf eerst niet geloofd? Zelfcompassie: heb in reeds een boek over gelezen maar dat was niet zo geweldig. Dit boek kan ik nog wel eens proberen! Want dat heb ik wel nodig, liever zijn voor mezelf.
Herkenbaar... Op dit moment zit ik op een Bergje, maar de dalen zijn diep. Bij mij zit het denk ik anders, ik ben nu in gesprek met een specialist in Utrecht, zelf denk ik namelijk dat ik in de richting van Autisme moet denken. Zij geeft aan dat autisme bij vrouwen andere vormen heeft, daar ben ik me nu op aan het inlezen. Waar ik me echt beter bij voel is magnesium. Ik slik ook Citalopram. Wou dat ik tips voor je heb, maar helaas kan ik je alleen een dikke digitale knuffel geven.
Sorry dat ik niet op alles en iedereen reageer. Ik kan enkel via mijn gsm online en dat typt en leest niet handig. Maar ik lees het wel effectief en het wordt echt gewaardeerd! Edit: en toch voel ik me rot dat ik niet overal op reageer. Bang om iemand te kwetsen of ondankbaar over te komen. En ook weer dat strenge voor mezelf.
Autisme uit zich bij vrouwen anders dan bij mannen, het wordt ook vaak bij vrouwen gemisdiagnostiseerd. Mijn psych heeft het bij mij ook nooit geopperd, totdat ik er zelf mee kwam. Hij heeft me toen in contact gebracht met iemand die daar gespecialiseerd in is. Haar tip was om eerst boeken en artikelen over te lezen. Wil ik verder kan ik bij haar terecht. Ik heb me gewoon altijd anders gevoeld...
Dat heb ik ook! Misschien ook hier maar eens iets over opzoeken. Kleine kans dat het zo is maar je weet maar nooit. Tips qua website?
Raakpunten kunnen altijd nog komen. Persoonlijk heb ik vaak altijd als ik denk dat het niet wordt dat het uit eindelijk de leukste persoon blijkt te zijn. Niemand praat graag over zijn onzekerheid, maar ik denk (zeker na het lezen van alle reacties) dat 70% van de mensen extreem onzeker is. Maar het wordt vaak gezien als zwakte dus we praten er niet over, schamen ons er voor.
Mijn moeder was dat gaan doen, op basis van wat Willem de Ridder zegt. WILLEM DE RIDDER 't Is een ouwe hippie en ik ben het niet eens met alles wat hij zegt, maar het deel over de verhalen die je jezelf vertelt, en dat wij onszelf als mensheid steeds vertellen dat we als mens niet goed genoeg zijn, terwijl dat echt belachelijk is, wellicht kun je daar wat mee? https://www.youtube.com/watch?v=eT3xpx9tTFA Terugkomend op die affirmaties, hij stelt dat je je dag moet beginnen met jezelf vertellen in de spiegel hoe mooi, lief en leuk je bent. En dat het een gewéldige dag gaat worden en dat alles wat er gebeurt super gaat zijn enzovoort. En ook al, of juist als, je het niet gelooft, dan moet je er om lachen. Maar dan begin je je dag al een stuk leuker dan wanneer je het níet doet. Dus het heeft volgens mij sowieso een positieve werking. En wat ik in het andere topic al noemde, die vipassana meditatie (in combi met yoga) vond ik heel fijn werken om meer 'tot jezelf' te komen, en jezelf ook te laten zijn zoals je bent, inclusief je moeilijke kanten. Ontdekken dat je die emoties, gevoelens, gedachten et cetera allemaal wel hébt, maar dat jij ze niet bént. Jij, de echte persoon, zit áchter die gedachten en gevoelens. Ze kunnen je soms in de weg staan in het leven... maar als je leert dat onderscheid te maken, is het ook gemakkelijker om je niet aan die gedachten te hechten, om ze gewoon te zien voor wat ze zijn, voorbij te laten gaan, liefdevol ontvangen zelfs... en te kunnen focussen op wat er nu is, in je leven. (is trouwens keimoeilijk Maar het alleen al proberen helpt mij wel enorm om een meer liefdevol mens te zijn voor anderen en dus uiteindelijk ook voor mezelf).
Welk boek heb je gelezen? Dit is echt het boek van de grondlegster, die een zoon met zwaar, zeer zwaar autisme heeft gekregen en m.b.v. deze methode volgens mij aardig goed door de eerste jaren heen is gekomen. Haar boek gaat verder niet over haar zoon, maar in de boeken van haar man (De paardenjongen en De lange weg naar huis) staat af en toe iets zelfcompassie en daardoor werd ik op het spoor ervan gezet. Wat ik heel mooi vind, is de boeddhistische inslag dat wij mensen allemaal met elkaar verbonden zijn en dat je je bij zware gevoelens júist op de verbinding met anderen moet richten, dit ter voorkoming van eenzaamheid.
Had er ook nog nooit van gehoord. Een collega heeft er goede ervaringen mee en aan de hand van wat ik las, wil ik het toch proberen. Heb vrijdag a.s. een afspraak. Ik kan daarna wel laten weten hoe het was.
Hoewel ik de achtergrond qua jeugd niet herken, herken ik wel de strijd om een beter zelfbeeld te hebben en mensen toe te laten. Ik heb een achtergrond waarin pesten een grote rol speelde en dat merk ik nu nog steeds. Wat mij bij blijft uit je reacties is dat je volgens mij over veel zelfinzicht beschikt. Je kunt heel goed benoemen waar je last van hebt en kunt ook al patronen bij jezelf zien. Dat is echt een enorme stap! Het opmerken betekent ook dat je aan (kleine) dingen kunt werken. Wat me ook opvalt (vooral in je openingspost) is dat je beschrijft wat er gebeurd is, maar dat je dat bijna meteen af doet met 'niets heel extreems'. Het is maar wat je niet extreem noemt! Wat je benoemt vind ik best heftig eigenlijk! Ik snap heel goed dat dat een enorme impact heeft. Als ik me voorstel dat een kind in die situatie zit, dan zou ik dat kind daar meteen weg willen halen! Je vraagt wat je nog zou kunnen doen, je zou je ook af kunnen vragen: waar heb ik op dit moment het meest behoefte aan. Wat heb ik nu nodig. Heb je verder het gevoel dat je bij je psychiater goed zit? Durf je echt open te zijn daar? Kan hij/zij je helpen nieuwe inzichten te vinden etc? En tot slot: ik vind het heel dapper om het zo allemaal maar op te schrijven en te bespreken!
Ik gebruik affirmaties niet zo "zweverig" als in het boek. Maar ik probeer wel mijn gedachten positief te sturen. Voor mij werkt het zeker! Ik ben een puur gevoelsmens en doe het meeste dus op gevoel. Bij mij zat de afkeer heel diep. 95% van mijn negatieve gedachtes gaan onbewust. Wat dat betreft komt dat aardig overeen met wat berta zegt. Je bent zo gewend om door te gaan, niet stil te staan bij wat je denkt en voelt: de welbekende automatische piloot. Dus als er iets gebeurd, of ik moet iets doen wat ik moeilijk vind, of lig te malen in bed laat ik langzaam en rustig m'n gedachtes erover gaan. Wat voel ik daarbij, wat vind ik, wat houd me evt tegen, kan ik dit enz. En dit geef ik dan een positieve insteek. En soms zeg ik 20x op een dag tegen mezelf dat ik leuk ben (ff als voorbeeld). Ik doe maar wat en kijk dan wat werkt. Na een tijdje ging ik het steeds positiever bekijken en neem ik ook sneller iets van mezelf aan. Dat gaat echt niet van de een op de andere dag en ik werd er soms ook echt moedeloos van! Tot ik ineens terug keek op 2 jaar terug en dacht nondeju wat ben ik een ander mens! In plaats van dat ik stress over alles en me druk maak overal om gaat dat veel geleidelijker. Mijn omgeving begint het ook steeds vaker op te merken. En over het stukje niet reageren, Niemand verplicht je te reageren, jij vraagt inzichten en die krijg je! Dat je niet op iedereen kan reageren is logisch, dat vraagt niemand van je. Mensen reageren omdat ze je willen helpen en uit ervaring vertellen. Niet schuldig om voelen hoor!