De meeste mensen hebben dan wel een broer/zus/vader/moeder of iemand anders die dat dan wel voor ze is. Misschien niet iedereen maar de meeste mensen wel.
Misschien begrijpt vrijwel niemand hier iets van jou, maar ik vraag mij ook af of jij wel iets van andere mensen begrijpt en aanneemt, want dat idee krijg ik niet bepaald. Jij blijft maar roepen dat anderen wel 'iemand' hebben. Maar dat weet jij toch helemaal niet? Net zo min als dat wij jou kennen, ken jij iedereen hier. Ik heb een prima relatie met mijn man, maar ik kan helemaal mijn 'ei' niet kwijt over hoe ik mij werkelijk voel. Daar heb ik mee leren dealen, want het is MIJN leven. Ik bepaal uiteindelijk mijn eigen geluk. En daar is steun van naasten fijn bij, maar jij blijft er maar vanuit gaan dat je een van de weinigen bent die 'niemand' heeft. Terwijl jouw partner er ook gewoon is. Hij biedt je alleen niet wat je wilt/zoekt/nodig hebt. Dus je bent niet alleen, je voelt je alleen. En daar kan je samen met hem misschien wat aan doen, of met een therapeut of wat dan ook. Maar jij wilt alleen horen dat het niet normaal is en heel erg voor je. Ja, heel erg. Als 100 man dat zegt hier dan helpt dat jou? Dan kunnen wij dat allemaal zeggen hoor.. Het feit blijft alleen dat je er zelf iets aan kunt veranderen, maar dan moet je wel willen.
Weetje in het begin dacht ik dingen te begrijpen. Ook wat dingen te herkennen, van lang geleden. Maar nu 57 pagina's verder moet ik bekennen dat ik jou echt niet meer begrijp. En nee dat is niet omdat ik niet weet hoe het is om alleen te zijn. Maar om alle energie die ik iedereen erin zie steken, terwijl een hoop ondertussen verdraaid word. Jij zegt dat jij niet begrepen word, maar ik vraag mij af of jij wel begrijpt wat deze dames allemaal zeggen.
Ik begrijp het heel goed, maar jij wilt mij niet begrijpen en ik voel er weinig voor hier nog meer energie in te stoppen.
Ze zeggen dat ik het zelf moet doen. Ook zeggen sommige dames dat ik nog niets gedaan heb. Of sommige mensen dat ik eens iets moet gaan doen. Dat komt eigenlijk elke keer terug. Meestal ook dat ik niets met adviezen doe. Dat begrijp ik inderdaad niet nee. Maar ja het heeft inderdaad niet veel zin om tig pagina's door te gaan. Ik heb wel lieve adviezen tips en reacties gezien. Ik ga deze week het eens doornemen en opschrijven wat voor mij belangrijk is en dingen/stappen die ik kan doen. Of hoe ik dingen kan zien. Ondanks dat veel mensen het niet met me eens zijn, heb ik toch het idee gehad dat een aantal mensen me wel begrijpen. Dat vind ik wel fijn.
Nope, die heb ik ook niet. En ik moet ermee dealen al is dat echt niet altijd makkelijk, dat weet ik en dat begrijp ik ook wel van je. Maar je moet jezelf richten op de toekomst, en niet in het negatieve blijven hangen. En jij bent degene die bepaald of jij morgen aan een nieuw leven begint, met of zonder hulp. Dat bepaalt niet de buurvrouw of je tante of de huisarts. Nee, jij. En dat zal bloed zweet en tranen kosten. Om jezelf en je leven te accepteren zoals het is. Pas dan kan je het gaan veranderen.
ja dat klopt wel. Je moet het wel zelf doen maar vaak krijg je wel wat steun van mensen om je heen. Je bent dan niet alleen. En voor mijn gevoel ontbreken die mensen om me heen. Bedankt voor je post buikje.
Mensen die nog wel 1 iemand om zich heen hebben mogen van TS niet zeggen dat ze het alleen moeten doen. De partner van TS is blijkbaar niemand want zelf mag ze dat maar al te graag zeggen.
Vaak komt die steun waar jij het over hebt van een partner... Misschien is therapie voor jullie beide (relatietherapie?) wel iets?
Het is toch gewoon zo dat ze het dan niet alleen doen als ze iemand hebben die ze steunt. Buikje zegt het goed, je doet het zelf maar niet alleen. Natuurlijk is hij wel iemand. Maar erg op zichzelf gericht.
Ik heb zelf te maken gehad met angststoornissen, keihard zelf voor moeten werken, geen steuntje in m'n rug behalve natuurlijk van mijn man. Je móet het zélf doen, want alleen jíj kan het doen. En wachten op dat steuntje in de rug gaat niet werken, jij moet jezélf dat steuntje leren geven. Duidelijker kan ik gewoon niet zijn...
maar nu zeg je net dat je man het steuntje in je rug was. Ja je moet het zelf doen, maar niet alleen. Dat bedoel ik de hele tijd. Dat is het verschil wat ik bedoel. Ik ga deze week de punten doorlopen met adviezen en tips waar ik me in kon vinden. Heel erg bedankt voor deze tips en adviezen allemaal.
Maar nogmaals; wat wil je dan? Wachten tot er vanzelf iemand dat steuntje komt geven? Ik zou eerder eens met je vriend gaan praten als hij zo totaal geen steun voor je is...
En waarom trek je nu die conclusie? Je veroordeelt Marianne over het trekken van conclusies volgens jou (ik zie het niet maar goed) Ik heb zelf voor mijn onzekerheden moeten knokken! Dan kan iemand wel zeggen: ik ben er voor je, maar wat lost dat op? Ik heb jaren mijn mond dicht gehouden over mijn onzekerheden, ook tegen mijn man. Pas op het moment dat er andere mensen mijn leven in kwamen ben ik me meer en meer gaan open stellen.