"kraamtranen' bij een nieuwe hond kan heel goed. Maar als je vooraf al twijfels had, dan is het waarschijnlijk niet per se kraamtranen maar meer het besef dat je het gewoon echt niet wíl. En dat is niet echt iets waar je overheen groeit, denk ik. Ook ik denk, je had je niet over moeten laten halen... wat wil je doen? Áls jullie toch weer willen herplaatsen, dan z.s.m., nu is de hond nog niet gewend bij jullie. Niet een paar maanden wachten en dán weg doen. Dat trekt zo'n dier niet echt... BewarenBewaren
Wij waren zeker dat we een hond willen, hebben uitgebreid ons voorbereid en onderzoek naar rassen gedaan. We zijn destijds meerdere malen naar het nestje gaan kijken en ik kon niet wachten om de pup mee naar huis te nemen. Toen het echter zover was, zat ik er na een week helemaal doorheen en heb ik mijn man gesmeekt ons incontinente monster op marktplaats te zetten. Gelukkig heeft hij dit niet gedaan en had ik gewoon echt even wat tijd nodig om te wennen. Een maand verder kon ik niet meer zonder onze hond!! (Ik zat op het moment dat we de pup kregen overigens net voor het eerst aan de Clomid, dus dat kan misschien ook wel geholpen hebben 😜. Het is een hele overgang, geef het even tijd en praat erover met je man. Wat is precies de reden dat je nu twijfelt? En is daar iets aan te doen?
Ik snap je gevoelens maar al te goed. Helaas geen tips om je "eroverheen" te zetten. Wij hebben nu 5 jaar een hond en vind het echt een rothond. Terwijl ik jaren heb moeten zeuren voor een hond. Helaas is de klik ertussen ons niet. Zo heeft ze mij al meerdere malen geprobeerd te bijten (terwijl ik niks deed, behalve zwanger zijn). soms is de klik er gewoon niet, wens je veel succes!
Zo'n beest voelt dondersgoed of iemand hem mag of dat iemand hem mag of niet. jij vindt het een rothond en zal jij zal dat op 1 of andere manier (onbewust) laten merken. en dan nog de combinatie met het zwanger zijn kan dan de druppel zijn... SOmmige honden/katten raken gewoon helemaal van de leg als het baasje zwanger is. en zwangere gedraagt zich anders door de hormonen en dan heb je het plaatje compleet.
Je hebt de hond nog maar 2 dagen, misschien kijk je er over 2 maanden wel heel anders tegen aan. Je hebt nu toch weinig andere keus. Wel heel eerlijk van je dat je hiervoor durft uit te komen. Weet je man dit ook? Wij hebben ook een hond, de eerste maanden had ik echt een haat-liefde verhouding met haar. Wat heb ik vaak gewenst dat ze er niet was, maar er waren ook veel goede momenten. En nu, ze is 3 jaar, komt ze elke dag even gezellig knuffelen met mij, ze is het beste maatje van mijn dochter en we vinden het allemaal lekker om een rondje park/bos/wat dan ook te doen met haar. Zelfs als het regent (ik iets minder maar kind is blij dus ik ook). Hopelijk wordt het bij jou ook beter!
Is er eigenlijk sprake van een hormoonschommeling, zoals een vruchtbaarheidsbehandeling of zwangerschap of iets in die trant? Ik ben namelijk zo'n mens dat de laatste 2 maanden van de zwangerschap helemaal niks meer kan hebben van niemand niet en in het bijzonder niet van onze katten. Ik hou onwijs veel van ze (ik heb ze al 12, 10 en 4 jaar) maar tijdens de zwangerschap kan ik ze wel schieten. Dat is puur een hormonaal iets, vrees ik. Ik zou er niks op uit doen, maar tijdens die momenten (heb ik nu voor de tweede keer gemerkt) kan ik ze gevoelsmatig wel op marktplaats zetten Gelukkig reageer ik met het maken van beslissingen met logica en niet met gevoel.
Even voor de duidelijkheid, ik heb echt heel veel energie in de hond gestopt. Zindelijk gemaakt, cursus gedaan maar zij gaf in het begin aan een voorkeur te hebben voor mijn man en toen nog 1 kind. Tijdens de tweede zwangerschap probeerde zij mij regelmatig te bijten en sindsdien is het alleen maar erger geworden tussen ons. Ik doe niks en probeer haar zoveel mogelijk te negeren aangezien ze (zonder reden) als de dood voor mij is. Met mijn man en kinderen is ze een schat van een hond, maar niet met mij.
Ze is 10 maanden oud en komt van een stichting. Ik heb gisteren een goed gesprek gehad met mijn man en ze gaat terug. Waarom? 1. Ik twijfelde vooraf (DOM dat ik niet duidelijker was tegen mijn man) 2. Ik heb net 2 jaar een burn-out gehad en ben eindelijk "mezelf", ik kan de verantwoordelijk niet aan 3. Mijn man werkt 40 uur per week, dus ik doe alles. 4. Ik kan de drukte niet aan; 2 kinderen, 1 kat, huishouding, werk, hond (een combinatie van punt 2 en 3) De stichting is op de hoogste gebracht en vind het jammer maar begrijpelijk. Het is moeilijk, want het is een schat van een beest, maar ik kan haar niet de zorg en liefde geven dat ze nodig heeft. Mijn jongste dochter is verschrikkelijk verdrietig, wat het extra moeilijk maakt .dus ik vlieg even door op mijn bezemsteel.
Hopelijk krijgt het beestje een mooi nieuw plekje, denk dat je de juiste beslissing hebt gemaakt.. Blijft lastig! Sterkte met je verdrietige dochter..
dds, wat iedereen ook zegt: ik begrijp je heel goed en hoe lullig de situatie ook is, je maakt de juiste keuze. Je voelt je vast al vervelend genoeg. Beter nu dan wanneer je er nog verder in zit. En natuurlijk zijn kinderen hier verdrietig om. Logisch. Maar een huisdier is voor kinderen heel anders dan voor de volwassene. Jij moet de zorg dragen en in jouw geval is dat teveel. Had je dat eerder kunnen bedenken? Weet ik niet. Het ging zoals het ging. Het leven is een continu leerproces. Niet alleen voor jou.. Sterkte.
Ik heb het te doen met het arme beest!! Zo gehecht aan Zijn fijne plek.. Bam wordt je weer aan de kant geschoven. Verdient geen schoonheidsprijs dit
Ik krijg nu vast mensen over me heen die zeggen "TS voelt zich al rot genoeg" maar ik neem het voor lief. Wat ontzettend sneu voor zo'n beestje zeg! Vind persoonlijk ook niet dat je het een oprechte kans hebt gegeven.
Dapper dat je deze beslissing hebt durven nemen. Liever nu dan wanneer het dier helemaal gewend is. Tuurlijk was het beter geweest als het anders was gelopen, maar je bent ook maar een mens. En dat maakt je echt nog geen heks .
Mag hopen dat je volgende keer wat beter na denkt!! Je geeft het beestje niet eens een kans. En ik vraag me ook af of ze wel een screening doen, want anders heb je de schijn flink opgehouden. Heb hier geen goed woord voor over! Arme hond weer in de opvang,bah
Nee hoor, mee eens. Als je vooraf al twijfels hebt, waarom dan toch aanschaffen? Hondje van tien maanden, voor de zoveelste keer herplaatst. Arm dier.
Ik vind nu terug beter dan een kans geven en over een paar maanden terug doen. Dan maar gelijk weer terug. Nu is het hondje meer even uit logeren geweest, na een langere periode had ik het meer zielig gevonden. Hopelijk vind het hondje snel zijn droombaasje.
Ik vind het erg zielig voor de hond en ook erg dom van jezelf, maar ik vind het goed van je dat je nu niet te lang bent gaan twijfelen. Zoals hier boven al iemand zei; hij is nu gewoon even komen 'logeren'. Hoop dat hij snel een ander fijn huisje heeft en jij ervan geleerd hebt
Ik heb hier een hond uit Griekenland. Man en kinderen waren helemaal overtuigd, ik niet. De eerste week dat hij hier in huis was was hij bang en voelde ik me super ongemakkelijk (dit terwijl ik echt goed met dieren om kan gaan). Ik werd gewoon zo onrustig van de onrust die de hond met zich meebracht. Op een gegeven moment zat ik er gewoon bij te huilen. Mijn man zei toen"geef het twee weken, als je je dan nog zo voelt kijken we verder, je moet hem wel een eerlijke kans geven". En hij heeft gelijk gekregen, het is zo'n vreselijk lieve hond, hij heeft inmiddels helemaal een plek in ons huishouden gekregen en ik zou hem niet willen missen. Wat ik wil zeggen, probeer de hond een eerlijke kans te geven. *edit lees nu dat je hem terug doet....echt erg jammer, vind het echt sneu voor de hond.....dit had je gewoon van tevoren moeten bedenken....sterkte met je dochter