Van het weekend tijdens het werk voelde ik een hevige pijn in mijn lies. Ik gaf er niet veel aandacht aan omdat ik dacht dat ik wellicht een spiertje had verrekt. 's avonds werd het ondragelijk, en ik herinnerde me dat ik nog helemaal niet naar het toilet was gegaan omdat het op een of andere manier niet lukte. Ik besloot de HAP om advies te vragen, en zij stuurde mij direct door naar het ziekenhuis. Het bleek dat mijn blaas niet meer goed werkte. Ik moest gaan katheteriseren. ( er is wel een kans dat het zich nog hersteld omdat ik nog jong ben ) Ik stond er direct positief tegenover. "Ok" "prima,als mijn blaas maar leeg raakt" De eerste dagen kon ik dit ook goed vast houden, Maar gisteren barste ik in tranen uit. Ik besefte toen eigenlijk wat er aan de hand was. En dan hebben we nog het intieme gedeelte op de slaapkamer. Mijn man zei dat er niets zou veranderen op dat vlak en hij er altijd voor mij zal zijn, met of ander katheter. Ik moest niet gaan denken dat ik minder aantrekkelijk was. Dat denk ik ook niet, maar ik heb er toch wel moeite mee. Mijn onderkant heeft nu ineens "hulp" nodig en er moet steeds iets onnatuurlijks in. Het intieme gedeelte met mijn man is me nu teveel.... het lukt me nu niet. Ik zie er ook echt tegen op. Net als de katheter zetten, daar zie ik ook zo tegen op. Nu is de vraag..... hoe kan ik dit van me afgooien en het accepteren dat het zo is? Wie heeft hier ook mee te maken?
Jeetje dat is schrikken. Heb er geen ervaring mee,maar wil je toch even beterschap wensen. En hopelijk valt t mee.
Dit is eigenlijk een normale reactie. Eerst laat je het over je heen komen, daarna komt het besef en de emoties. Gewoon huilen, laat het toe en probeer het een plekje te geven. Daarna komt een face, oké het is zo en we kunnen er weinig anders van maken. De acceptatie zeg maar en op Den duur is het een onderdeel van je leven en is het niet iets negatief maar iets wat er bij hoort Geef het ook even de tijd om in deze fase te komen. Veel sterkte Ik herken het van toen mijn zoontje diabetes bleek te hebben. Het ging allemaal zo snel. Na 1 week wist ik alles van diabetes, moest mijn zoon ineens 4 x per dag spuiten en 8 x controleren etc. Eenmaal uit het ziekenhuis kwamen de emoties. Waarom wij, waarom mijn zoon. Voelde me oprecht zielig. Na maandje of 2 kwam de acceptatie. Oké het is zo, het hoort erbij, we maken er het beste van en klaar. Nu is het onderdeel van mijn zoon en van ons leven en gaat veel automatisch. Waar mijn zoon is is zijn tasje met spullen. Dat moet altijd mee. Nu gaat hij binnen 6 wk over op de pomp. Weer nieuwe face. Vind het dood eng maar besef ook dat het nu eenmaal nodig is en er maar het beste van gaan maken. Acceptatie duurt even en is iets wat je niet kunt omzetten. Geloof me het gebeurd vanzelf dat je merkt van he, ben er niet meer continu mee bezig
Het is nog super vers he, acceptatie kost echt tijd.. Misschien dat je hkerin ook ondersteuning kan krijgen? Bv nog een keer met iemand bespreken hoe je het moet doen? Geen idee of dat helpt... Ik injecteer zelf in m'n spier en moest daar zekerheid in krijgen, een keer samen met een verpleegkundige als extra steun werkte daarbij goed. Maar catheteriseren is natuurlijk wel anders... En gaan ze nu nog verder kijken waarom je blaas 't niet meer goed doet? Of dat te verhelpen is? Misschien geeft het ook rust te weten dat er verder wordt gezocht naar een oplossing en catheteriseren dus tijdelijk is? Veel sterkte!!
Hoe komt het dat je in je spier moet injecteren? Het katheteriseren lukt me wel, maar het kwartje valt nu pas..... Volgende week heb ik een evaluatie gesprek met de verpleegkundige. Ik zal het er dan over hebben. Bedankt voor je advies. Begin september gaan ze opnieuw in de blaas kijken. Er moet namelijk wat veranderd zijn. Ik had hiervoor al blaas/nier problemen. Er bleef steeds restjes urine achter, wat zich daarna uitte in een blaasontsteking of een nierbekkenontsteking.
Ik moet ook zelf katheriseren , en eigenlijk heb ik ook nooit last gehad van de gedachten die jij hebt. Het is slechts een hulpmiddel die jou lichaam helpt functioneren. Maar ik kan me wel voorstellen dat je dit even heel vervelend vind.
Hoevaak per dag moet jij katheteriseren? Zo bekeek ik het eerst ook, maar ik kreeg er toch wel even moeilijk mee.
Toen ik begon elke 3 uur, maar nu zit het er zo ingeroest dat het net als gewoon Plassen is geworden. Blaas vol, katheteren. Jij Dan?
Ja hier ook als de blaas vol zit, katheteriseren. En dan vooral als ik net wakker ben of naar bed toe gaat. Hoe lang moet jij dit al doen? Kan het bij jou nog goed komen? Wat was bij jou de reden?
Nu ongeveer 14 jaar. Het zal voor mij nooit meer goed komen. Voor mij is de reden spinabifida. Kan je hier met je man nog over spreken, of vind je dat moeilijk?
Jeetje, wat een verhaal! Zo ineens moeten gaan catheteriseren omdat je blaas niet meer werkt....dat is nogal wat! Ik vind het niet meer dan logisch dat je van slag bent!!! Heftig zeg! Sterkte!
Ik kon na mijn bevalling ook niet meer plassen, begrijp je onmacht en frustratie heel goed. Maar het zelf catheteriseren vond ik veel fijner dan de verblijfscatheter en was er vrij snel aan gewend. Kon zelf na een aantal weken weer plassen. Veel sterkte, hoop dat er iets aan te doen is.
@missmara : Wat fijn dat je na een aantal weken weer zelf kon plassen. Daar hoop ik ook een beetje op. @astrid1974 : Dankjewel voor je lieve bericht. @Luckymommy : Oef dat is al een hele lange tijd! Ik kan er gelukkig goed over praten met mijn man. Hij geeft me de ruimte en de tijd om even aan het idee te wennen. Gelukkig is hij wel begripvol.