Eerste zwangerschap was ongepland. Vriend had tegen de tijd dat ik erachter kwam dat ik zwanger was (zomer 2012) al een ander. En wilde haar niet kwijt. Ik hield echter nog zielsveel van hem, zeker toen ik ons kindje droeg. Ik heb alles gedaan om hem terug te winnen. Gevochten met alles wat ik in me had. Hij wilde niet en heeft me ook niet goed/netjes behandeld. Zowel tijdens de zwangerschap, de bevalling en na de geboorte (eind 2012). Ga hier verder niet over uitwijden, verhaal te lang. Toen ons zoontje een half jaar was, ging hij aan de twijfel en besloot ons niet kwijt te willen en samen ons kind op te willen voeden. We kregen weer wat, hoewel een week later koos hij opnieuw voor zijn vriendin. Liet ons weer in de steek en ik was weer kapot. We bleven contact houden en hadden elke keer als we elkaar zagen ook intiem contact. Een paar keer gaf ik aan de situatie niet meer aan te kunnen en vroeg om rust, ik had tijd nodig om hem los te laten. Hij had daar iedere keer grote problemen mee en liet dit niet toe. Uiteindelijk heeft zijn vriendin een punt achter hun relatie gezet en wilde hij er toch nog samen uitkomen. Dit was eind 2014, zoontje bijna 2 jaar. Dolgelukkig dat we uiteindelijk toch samen waren, een gezinnetje vormden, ging ik helemaal voor de relatie. In het begin leek het ook heel goed te gaan, wat ik zelf al bijna niet meer had durven hopen. Maar na een tijdje werd het toch minder. Ik had het gevoel dat hij niet van me hield. Hij deed op een bepaalde manier afstandelijk. Als ik erover wilde praten, zei hij dat het wel goed zat. Hij was bij mij, had voor mij gekozen en het zou ook allemaal goed komen. We zouden ook gaan samenwonen en hadden het over een tweede kindje. We waren nog niet echt aan het proberen, maar toch ben ik onlangs voor de tweede keer zwanger geworden. Helemaal happy natuurlijk, hij ook! Maar een week na de positieve zwangerschapstest ben ik er per toeval achtergekomen dat hij een maand ervoor nog actief is geweest op datingsites. En heb vanalles uitgezocht en erachter gekomen dat hij er dus allerlei contacten met andere vrouwen op nahoudt. En niet zomaar, maar echt seksueel. Ik durf met bijna zekerheid te zeggen dat hij is vreemdgegaan. Voor mij is alles nu duidelijk; alles was een leugen! Toen ik hem confronteerde, bleef hij glashard in mijn gezicht ontkennen. Hij wil niet dat het voorbij is tussen ons. Ik heb hem mijn huis uitgezet. Hij wilde per se mee naar de eerste echo (want het is ook zijn kind). Daarna kwam hij mij nog een boeket bloemen brengen, hij liet duidelijk blijken mij niet kwijt te willen en trots te zijn op ons nieuwe wondertje. Maar ik wil niet meer. Ik heb hem gevraagd mij met rust te laten. Sindsdien hebben we geen contact meer gehad. Ik ben hem nog even tegengekomen met boodschappen doen, verder niks meer gehoord. En voor mij is het klaar. Ik vind het heel erg dat alles zo gelopen is. Weet niet meer wat ik met mezelf en de situatie aanmoet. Bijv. omgangsregeling enzo. Dus vandaar dat ik het hier even kwijt kan. Heb ook niet veel mensen die ervan afweten. Moet het nog mededelen aan de omgeving zeg maar.
Mamahartje wat ontzettend heftig voor je. Vind het onwijs knap dat je deze keus hebt kunnen maken. Jij verdiend een man die goed is voor jou en je 2 kindjes. Wil je heel veel sterkte wensen en probeer ondanks de ellende waar je in zit wel te genieten van je zoontje en dat wonder in je buik. Lfs mamavanlois
Ik begrijp het ff niet... Dat met die andere vrouw was geen reden om hem los te (kunnen) laten, maar nu opeens wel? En dat met die andere vrouw loog hij niet over, maar nu opeens wel? Je zegtdat je bijna 100% zeker bent. Je hebt 2 kinderen samen, ik vind dat je absoluut 100% zeker moet zijn. Kijk, het klinkt nou eenmaal niet als een situatie om uberhaupt kindjes te krijgen, maar ja, dat heb je nu eenmaal wel. En de tweede is ook nog eens bewust samen voor gegaan. Dan ben je het je kinderen verplicht om echt zeker te zijn en er alles voor te doen.
Vind de situatie erg naar voor je, maar ben je erg verbaasd dat hij (misschien) is vreemdgegaan? Het is immers niet de eerste keer, want je schrijft dat hij intiem was met jou toen hij nog een relatie had met die andere vrouw. Dus was hij toen al een vreemdganger. Veel sterkte met deze situatie!
Heftig hoor en ik vind het moedig van je dat je de stap hebt gezet! Dit zal geen gemakkelijke keuze zijn geweest!! Deze man klinkt als een jongetje dat niet alleen kan zijn. Zoals ik het lees, gebruikt hij jou als back-up, voor het geval hij niemand anders heeft. Je hebt twee jaar blijkbaar alles gedaan en hoop gehad. Dit zal overigens ook heel verwarrend zijn geweest voor jullie zoontje! Heel veel sterkte
Bedankt voor jullie reacties. Ja ik weet dat het misschien verwarrend overkomt. Met die andere vrouw, daar was hij al iets mee begonnen voordat ik erachter kwam dat ik zwanger was van hem. We hadden nog geen jaar wat toen ik zwanger werd. Waarom dat geen reden was om hem los te laten? Nou, op zich was dat reden genoeg, maar ik kon het niet. Elke keer als ik hem zag, mijn gevoelens voor hem waren nog zo sterk. Ik hield van hem. Ik heb ook vaker aangegeven dat ik het niet aankon dat hij voor haar koos en mij geen kans wilde geven, dat ik hem niet meer wilde zien. Maar dat accepteerde hij niet. Hij heeft mij min of meer gebruikt en mijn gevoelens in stand gehouden door seks met mij te hebben. En ja, dat maakte hem al een vreemdganger. Toen ging hij vreemd met mij. Maar naïef gedacht: ík ben de moeder van zijn kind. Ik dacht dat er echt nog iets was tussen ons. Hij bevestigde dat ook. Het was niet zomaar seks voor de seks. Toen hij toch voor mij koos, drukte hij mij ook op het hart dat hij er écht voor wilde gaan. Hij wilde het nu goed doen en een goed leven voor ons gezin. Nogmaals, naïef, maar ik wilde hem toch vertrouwen daarin. Hij heeft mooie woorden en kan mooi praten, ik hoorde wat ik van hem wilde horen en geloofde dat. Waarom zou hij erover liegen? Als hij niet wilde, had hij ook net zo goed niet bij me terug kunnen komen. Dat hij een account nog heeft op een datingsite, daar zou ik misschien nog wel overheen kunnen komen. Maar ja, ik heb gewoon nu allerlei berichten onder ogen gekregen. Het gaat daarbij niet om 1 andere vrouw, maar om tientallen. Waar hij seksuele berichtjes mee stuurt, naaktfoto's en ga maar door. En blijkt nu dus dat dit al jaren speelt, niet alleen sinds we weer bij elkaar zijn, maar al sinds ik hem ken. Ik blijk dus ook niet de enige vrouw te zijn geweest waar hij mee is vreemdgegaan toen hij nog met zijn vriendin was. En nee, 100% zekerheid heb ik niet, want ik ben er niet bij geweest. Maar ik heb wel een gebruikt condoom gevonden in zijn nachtkastje. Is dat ook bewijs genoeg? Hoe dan ook, ik probeer inderdaad blij te zijn dat ik het nu weet. Beter nu, dan later. En genieten van de zwangerschap lukt nu nog niet echt. Maar ik heb gelukkig een geweldige zoon, en het genieten komt ook nog wel. Als de ergste schok voorbij is.
ooit gehoord van 'opeenstapeling van...'? Op een gegeven moment is het klaar, over. Je hebt alles gedaan, maar de hork blijft liegen en bedriegen. Dan kies je voor je kind, want hij krijgt zo een lekker voorbeeld als dat een afspiegeling moet zijn van een goede relatie. En laten we ook niet vergeten dat je voor jezelf kiest. Er is, hoop ik, nog een beetje eigenwaarde!
Mijn zoontje is ook eigenlijk de reden dat we weer samen zijn gekomen. Hij houdt toch wel van onze kleine, ook al doet hij amper iets voor hem. Hij wil hem niet "langs de zijlijn" zien opgroeien. Ik maak me ook zorgen om mijn zoontje en wat hij ervan meekrijgt. Maar ik ben blij dat we in ieder geval nog niet samen woonden. We hadden min of meer een LAT relatie, dus veel zagen we elkaar ook niet. Wel heel erg voor hem, ik had het liefst gezien dat hij zou opgroeien in een liefdevol en warm gezin. Maar met deze man, is dat onmogelijk lijkt me!
Precies. Hoewel eigenwaarde, na alles wat er is gebeurd, behoorlijk ver te zoeken lijkt. Voor mij een eerste en grote stap naar verbetering, door nu voor mezelf (en de kinderen) te kiezen. Ik zal er alles aan doen om te zorgen dat mijn kinderen later nooit zo respectloos met mensen om zullen gaan. En het zou ook fout zijn als ik dan zelf het slechte voorbeeld geef door me zo respectloos te laten behandelen.
Mooi gezegd meid. Het zal pittig worden, maar jij kan aan je zoon laten zien dat hij een vrouw (of man natuurlijk ) nooit zo moet behandelen, want anders gaat de partner lopen. Tuurlijk heeft je eigenwaarde een flinke tik gekregen. Begrijp ik heel goed! Je hebt de eerste (grote!) stap gezet. Blijf je ermee zitten, zoek hulp hoor. Ook hiermee laat je aan je kindjes zien dat hulp zoeken geen teken van zwakte is, maar juist dat je weer sterk wil worden. Diep respect voor jou dat je deze moeilijke beslissing hebt genomen! Knuffel voor jou.
Het eerste wat ik denk is meid wat heb je jezelf aangedaan door maar te blijven hopen. Hij heeft je vreselijk behandeld en alsnog blijf je achter hem aanlopen? Hij heeft niet echt voor jullie gekozen zijn ex heeft hem de deur gewezen en daar was jij dan. uit de rest van het verhaal blijkt ook wel een beetje dat hij je als tweede keus heeft gezien. Klinkt idd te mooi om waar te zijn. Maar goed soms dan komt het na een tijd idd weer goed. De tijd heelt wel de meeste wonden. Deze man kan jou blijkbaar niet trouw zijn, zn ex ook niet. Als hij verder wel een goede vader kan zijn zou ik persoonlijk kiezen voor vriendschap. Contact, mits dit positief is voor de kinderen, is heel waardevol. Mijn zoontje is pas 21 maanden en ik heb dus geen idee wat het effect op lange termijn is. Maar hij is voort gekomen uit een wat later bleek affaire. Was al 1,5 jaar samen toen ik zwanger werd. ivm zn werk heeft hij er een soort dubbel leven op na kunnen houden. Natuurlijk ben je dan boos en voel je je beledigt en ga zo maar door. Ondanks dat ons zoontje een 'geheim' kind is komt hij wel elke week langs. Betaald mee in de opvoeding en spendeert tijd met hem. Het kost veel energie, vooral in het begin, om over dat gevoel van boosheid en de teleurstelling heen te komen. maar het kan wel als je blijft praten met elkaar, en vooral in de gaten houdt wat voor het kind op dat moment het beste is. Op de lange termijn kan je alleen maar hopen dat dat wat je nu doet de beste keuze was. Maar dat geldt voor alle ouders denk ik maar.
Liefde maakt blind? Ik weet niet hoe ik zo stom heb kunnen zijn. Maar ik kon mijn gevoelens niet negeren. Ik schaam me ook diep. In de veronderstelling dat het inderdaad toch helemaal goed zou komen, verleden achter ons laten; nieuwe start, nieuwe kansen. Wat erg dat je er dan op die manier achter komt dat meneer er een dubbelleven erop nahoudt. Soortgelijk dus. Alleen aan de andere kant; jij was zijn geheim. Net als ik heb ervaren in de periode dat hij dus nog zijn vriendin had, alleen wist ik natuurlijk wel van hun relatie (ook al sprak hij daar nooit over, ik heb haar nooit ontmoet of gesproken..). Ik was normaal gesproken ook van mening dat een kind behoefte heeft aan een vaderfiguur. Maar ik vind dat hij ook in die rol zwaar tekort schiet. Hij heeft nooit iets voor onze zoon gedaan. Tijdens de zwangerschap heb ik alles alleen moeten regelen en kopen. Nou goed, ik vond het niet erg. Daarnaast waren we niet samen en ik wilde hem niks vragen. Heb hem nooit om een cent of wat ook gevraagd. Ben ik ook trots op, ik heb het mooi voor elkaar gekregen in mijn eentje. Maar in zijn huis? Hij heeft nog niet eens een bedje voor hem. Helemaal niks gehad ook, bijv. eetstoel, wandelwagen, noem maar op. Geen kleertjes. Geen babyzeep of shampoo. Alles moest ik zelf regelen als ik naar hem toe ging. Zelfs eten of drinken voor mij en de kleine kon hij meestal niet fatsoenlijk verzorgen. Ook heel vaak ruzie over gemaakt overigens. Het heeft een hele tijd geduurd voor hij tenminste een pak luiers had liggen. Zodat ik die niet iedere keer hoefde mee te nemen.
Daarom als het een positieve aanvulling is op het leven van een kind, mijn ex betaald dik mee aan de opvoeding. (soms voelt het wel een beetje als zwijggeld) Dit ook zodat ik niet fulltime hoef te werken. We hebben via het LBIO voor 50 euro een berekening laten maken en dat bedrag betaald hij. In de laatste weken van mijn zwangerschap deed hij vaak de zware boodschappen voor me zodat ik die niet hoefde te tillen. Het ging gewoon uit zichzelf. En heb een heel mooi nieuw autostoeltje van hem gehad (Maxi-cosi pebble) Waar we nog steeds plezier van hebben Ook de meubels uit de kinderkamer zoals die nu staat zijn door hem betaald. Ik merk nu ook dat hij steeds meer meedenkt in de opvoeding. Hoe stimuleer je hem in zn ontwikkelen en zorg je dat hij zich staande kan houden in de toch wel veeleisende maatschappij. Het heeft wel een aanloop gehad hoor, want aan het begin van mijn zwangerschap was hij alles behalve blij en positief. Inmiddels zie je dat hij en de kleine steeds meer naar elkaar toegroeien. Ondanks het bedrog naar mij toe is er dus ook geen reden om hem bij ons weg te houden. Zie je die groei niet bij jou ex? En ben je bang dat hij de jongste ander gaat behandelen ten opzichte van de oudste? En waarom vraag je niet gewoon om financiële ondersteuning. Het is heel stoer en knap dat je het alleen kan, en zorg ook nooit dat je afhankelijk bent van een financiële toelage. Maar er is echt niks mis mee om te vragen of hij ook een kleine investering in het leven van zijn kinderen wil doen, waarin hij aangeeft dat hij ze belangrijk vindt. Heeft hij je zoontje trouwens erkent?
Wauw! Wat fijn om te horen dat het ook op zo'n manier kan. Ik ben blij voor je dat jullie er toch op deze manier zijn uitgekomen en dat je ook echt nog wat aan hem hebt. Dat scheelt toch heel veel zorgen. Ook al is de situatie verre van ideaal, in ieder geval werken jullie samen voor jullie kindje. Nee, dat kan ik in mijn geval helaas totaal niet zeggen. Sterker nog, hij heeft mij behoorlijk respectloos behandeld. Zal niet in detail erop ingaan, maar heb achteraf enorme spijt dat ik hem bij de bevalling heb laten zijn. Vanwege teveel bloedverlies moest ik naar het ziekenhuis. Toen hij ons de volgende dag kwam ophalen, had hij niks voor me meegenomen. Ik bedoel dus echt niks. Geen jas, geen schoenen (vanwege dat ik met spoed met de ambulance werd gebracht had ik dat niet bij me). Het was hem nog teveel moeite om een rolstoel voor me te halen. Hij ging alvast in de auto wachten en ik liep daar zonder jas, op m'n sokken, hartje winter, in m'n eentje met mijn pasgeboren wonder in de maxicosi naar de parkeergarage. In de weken na de bevalling had hij vrij, bedoeling was om me te helpen. Maar hij is alleen bezig geweest met zijn eigen dingen en nam me mee op sleeptouw om hout te zoeken voor een kast die hij wilde maken en andere onbenullige zaken. Toen ik ziek was, had hij geen tijd om te komen, want hij moest bij hem thuis dingen opruimen. Ik hing kotsend boven de plee, mijn baby'tje huilde, melk spoot alle kanten uit, maar meneer vond zijn eigen hachje veel belangrijker. Ik ben ook vaak maar hem thuis gegaan, dat kwam hem makkelijker uit. Denk dat hij anders te weinig tijd over hield voor zijn toenmalige vriendin. Erkennen was voor hem een belangrijk issue, bleek tijdens de zwangerschap. Ik ging ermee akkoord. Hij wilde ook ouderlijk gezag, dat heb ik gelukkig geweigerd. Maar tot op de dag van vandaag heeft hij ons kind nog steeds niet erkend!!! Ik heb dus (gelukkig) alle rechten. Hij heeft dus alleen alimentatieplicht, wat hij sinds kort ook officieel bijdraagt. Daarvoor heeft ie wel maandelijks een financiële bijdrage aan mij geleverd voor de kleine. Opvoeding en verzorging ligt volledig bij mij. Vind ik niet erg. Ik ben een trotse moeder en doe het met liefde. Heb wat dat betreft nooit iets van hem verwacht, ook niet in het geval van de tweede. Ik weet niet of het tweede wat verandert bij hem. Maar lijkt me niet, zou ik dan wel erg triest vinden. We hebben al een kind, waarom zou een tweede een verschil maken? Zo werkt het niet. Hij is er of hij is er niet. En hij, hij is er dus niet. Dat is wel een verschil. Tijdens de eerste zwangerschap en periode na de geboorte was ik wanhopig.. Ik had hem nodig! Ik kon het niet alleen, wilde niet alleen, ik wilde het samen met hem doen! En nu.. Ik heb alles alleen gedaan, echt alles. Dus nee, ik heb hem niet nodig, ook niet voor ons tweede kindje. Voel nu dat ik beter af ben zonder hem. Enige waar ik dankbaar voor ben is voor de twee prachtige wondertjes die we samen hebben gemaakt. Daar houdt het voor nu wel bij op.
Wat een ploert. sorry dat ik het zeg. maar je kan dit toch haast niet menen? had je de eerste week geen kraamzorg? Toen ik uit het ziekenhuis weg ging mocht ik van de zuster niet eens lopen. Ze had me niet laten gaan dan... Had je geen familie waar je een tijdje kon zitten, of die je wilde helpen? Hier was mn ex niet bij de bevalling. Had hij wel beloofd maar taaide op het moment zelf af. Gelukkig had ik vriendinnetjes als backup geregeld.
Ja idd. Een enorme ploert (zacht uitgedrukt ) Ik zie nog het gezicht voor me van de verpleegkundige toen ik op m'n sokken door de gang liep, de maxicosi dragend. Haar ogen vielen er bijna uit. Maar ja, ik probeerde mezelf gewoon sterk te houden, maar zeker achteraf gezien, het was echt heftig ja.. Heb nog dagenlang nagebloed. Ik had wel kraamzorg, die is denk ik 5 dagen geweest. Voornamelijk om te controleren of het goed ging met de hechtingen (ingescheurd). Ze waarschuwde me ook continue dat ik rustig aan moest doen. Maar ik (eigenwijs) wilde me toch niet laten kennen. Heel veel spijt van achteraf. Ben ook zelf mee gegaan met aangeven bij de gemeente. Heeft hij mij een heel eind laten lopen (zodat hij niet teveel parkeergeld kwijt was). Kwam lijkbleek aan dat loket. Die vrouw keek hetzelfde als die verpleegkundige. "Ben je pas bevallen? Waaaaat? Wat doe je hier?" Maar moest hem toch zelf aangeven, want vader heeft hem niet erkend. En ja, ik woonde toentertijd tijdelijk bij mijn moeder in, maar zij moest gewoon werken. Heb verder natuurlijk wel steun aan haar gehad. Maar het meeste heb ik gehad aan mijn zoontje. Die heeft alles draaglijk gemaakt, ongelooflijk. Dankzij hem heb ik alles volgehouden. En we hebben ook een hele sterke band, ik hoop voor het leven. Hij was in die dagen écht alles, mijn wereld. En ik voor hem. Pure liefde.
Lees dit nou eens terug en vertel me waarom je bewust met deze man nog een tweede kindje wilde? Of wilde jij gewoon graag een tweede?
Misschien heb je niet al mijn berichtjes goed gelezen, of kun je niet goed begrijpend lezen? Maar je kunt wel nagaan dat ik erg kwetsbaar ben geweest. Ik verlangde naar hem omdat ik van hem hield. Voor mij is het oprecht geweest. Waarom, dat kan ik niet verklaren. En ja, hij heeft erge dingen gedaan, maar gelukkig ook niet altijd. Hij kan mooi praten, wist me altijd te raken met zijn woorden. Mooie beloftes, waar ik op durfde te vertrouwen. Toen we weer een relatie kregen, hebben we ook over deze zaken gesproken. Hij heeft wel zijn excuses aangeboden, maar kan deze zaken niet meer ongedaan maken. Ik heb geprobeerd het achter mij te laten. Wat gebeurd is, is gebeurd en dat kunnen we niet meer veranderen. Maar we kunnen er wel voor zorgen dat het in de toekomst beter gaat, toch? Zo makkelijk is het echter niet om alles te vergeven. Dat heeft tijd nodig en verandering.... Hij had immers de kans gekregen om het goed te maken. Dus onmogelijk was het in mijn ogen niet. Zeker omdat, als je ervan uitgaat dat iemand voor je gaat, dat diegene ook moeite voor je doet en je niet meer zoveel pijn zal doen (als in de tijd dat we geen relatie hadden). Wat betreft de kinderwens, ja ik wilde dolgraag nog een kindje. En sinds we weer samen waren, kwam dit ook regelmatig ter sprake en hij stond er ook zeer positief tegenover. Wat mij ook weer de bevestiging gaf dat hij er serieus instond, in de relatie met mij bedoel ik. Want dat was niet gespeeld. Hij was ook oprecht blij toen ik zwanger bleek te zijn. Hij was ook echt trots om het wondertje op de echo te zien. En misschien is het voor hem wel een reden waarom hij mij niet kwijt wil. Maar sinds ik achter de leugens ben gekomen, is het echt klaar. Ik kan niks met leugens. Dan ken je iemand niet meer.
Volgens mij heeft ze al wel duidelijk gemaakt dat haar gedachten toen naïef waren en ze daar spijt van heeft. Ze kan het nu niet meer terug draaien, alleen zijn zorgen dat ze hoede beslissing voor de toekomst neemt. Ts. Heel veel sterkte. Deze man is jou niet waard. Ga een leventje zonder hem beginnen. Met je kinderen en kijk hoe hij er als vader misschien deel van kan zijn, maar jij beslist.