Klopt helemaal. Maar daar valt voor mij de combinatietest niet onder. Die hebben wij bewust niet gedaan. Wat heb je aan zo'n kansberekening? In veel gevallen blijkt het kindje bij een slechte score toch helemaal gezond te zijn.....of juist andersom. Blijkt het bij de geboorte toch niet helemaal gezond te zijn. Dan kun je beter de NIPT-test hebben in mijn ogen. Helemaal geen testen (dus ook de 20-wekenecho niet) zou ik niet doen. Zoals je al zegt: als er al wat is en je besluit het kindje te houden, kun je je er dus beter op voorbereiden en wordt je bij de geboorte niet meteen in het diepe en ongewisse geduwd!
Heb ook bewust geen nipt test gedaan. Stel dat er iets was dan zou ik sowieso niet aborteren, ik ben god niet om dat te bepalen.
Ik ben blij dat wij bloedonderzoek op geslacht en een vlokkentest hebben kunnen doen. Ik ben nl drager van een stofwisselingsziekte en de kans was 50% dat een jongen deze ziekte zou krijgen (meisjes zijn alleen drager). Helaas was dat bij ons het geval en hebben we hoe moeilijk ook de zwangerschap met 16 weken moet beeindigen. Ik heb helaas van dichtbij mee gemaakt dat het zoontje van mijn zus, exact een jaar eerder overleden is aan deze vreselijke ziekte en niet ouder mocht worden dan 16 jaar. Ik veroordeel niemand, die een gehandicapt of ziek kind op de wereld laat komen. Ook dat getuigd van liefde die je voelt voor je kind, maar los laten is misschien nog wel een grote vorm van liefde. Een kind op de wereld zetten dat eigenlijk geen leven heeft, vind ik persoonlijk niet kunnen. Het kost onmenselijk veel kracht om zo'n beslissing te moeten nemen het kindje juist niet te laten komen. Maar soms is het beter voor alle partijen. Ik kan inmiddels vrede hebben met de genomen beslissing. Ook ben ik inmiddels weer opnieuw zwanger en zullen we wederom de keuze maken de zwangerschap te beeindigen, als ons kindje weer deze ziekte blijkt te hebben. Soms kun je maar beter weten wat je te wachten staat en op basis daarvan een keuze maken. Ik ben dus blij met alle medische ontwikkelingen op dit gebied. Onze dochter blijkt ook draagster te zijn van deze ziekte. En over 10 jaar zijn ze zover dat ze met 5 weken al kunnen zien of het kindje ziek is. Liever een afbreking met 5 weken zwangerschap dan met 16 weken.
Hier vel je toch duidelijk een oordeel. Terwijl ik toch ook een hoop verhalen lees, van mensen die op de hoogte waren van afwijkingen en zich hierop dankzij testen optimaal hebben kunnen voorbereiden. En ja, er zullen ook mensen zijn, eenmaal voor die moeilijke keuze gesteld te zijn, die kiezen voor afbreking. En dat is hun besluit dat al hartverscheurend genoeg is. Dus anderen persoonlijke meningen of besluiten hebben daar niets mee te maken. Dat is ieder voor zich en niemand kan bepalen hoe je in andermans schoenen zou beslissen. Want elke situatie is anders.
Het is voor mij heel simpel. Elk kind is welkom. Echter wil ik wel dat ze mijn ongeboren kind eventueel kunnen helpen mocht dat nodig zijn. En dat was nodig bij onze dochter. Ik ben nog elke dag dankbaar dat we middels de echo's achter haar afwijkingen kwamen. En ze daardoor is geboren in een academisch ziekenhuis en direct alle nodige zorg kreeg na haar geboorte.
Dus die 10% die niet afbreekt (volgens jouw gevonden statistieken), die laat je maar even gemakshalve buiten beschouwing? Omdat 90% wel afbreekt betekent niet dat jij bij voorbaat mag invullen dat iemand dus een test gaat doen, zodat ze kunnen afbreken wanneer er Down gevonden wordt. Dat noem ik oordelen.
Hier bij de eerste alleen de 20 weken echo gedaan, bewust geen andere testen (wel pretechos). Later bleek dat hij een groeiachterstand had en in de laatste 2 maanden van mijn zwangerschap heb ik onderzoek na onderzoek gehad. Godzijdank, want daardoor ben ik ingeleid. Als dat niet was gebeurd was mijn zoontje misschien wel in mijn buik overleden omdat mijn placenta niet goed was aangelegd en hij steeds minder voedingsstoffen binnen kreeg. Super dus dat wij deze onderzoeken tot onze beschikking hebben!! Ik snap dan ook niet goed waarom je zulke onderzoeken níet zult laten uitvoeren. Ze kunnen het leven van je kind redden! Overigens is mijn zoon geboren met een hartafwijking en is dat gemist op alle echo's. Ik had het graag geweten, zodat ik me mentaal voor had kunnen bereiden en ik niet in een onverwachte rollercoaster terecht was gekomen. Bij de 2e ook de 20 weken echo en groeiechos laten doen, vanwege bovenstaande. Onze 2e bleek helemaal gezond, maar ik ben toch blij dat het goed gecontroleerd idd, dat scheelde heel veel stress tijdens de zwangerschap.
Ikzelf vind het fijn dat je de keuze hebt om al deze testen te ondergaan. Gewoon zodat je je goed kan voorbereiden qua zorg maar ook mentaal (mocht er toch iets onverwachts uit de test komen). Abortus plegen bij een down syndroom kindje is natuurlijk heel erg persoonlijk, ik denk ook dat het bij sommige mensen meespeelt of je al kinderen hebt ofniet? Ik heb zo ook wel eens een verhaal gehoord van een vrouw die een abortus had gepleegd na down syndroom constatering omdat zij de jongste kinderen niet 'op wou schepen' met een gehandicapte broer/zus voor wie zij zorg moesten dragen mocht de ouder er niet meer zijn.. De uitslagen -kwam niks geks uit- brachten mij toch wel een gerust gesteld gevoel maar ik hou altijd in m'n achterhoofd dat een gezond kind niet vanzelf sprekend is en er altijd 'iets mis kan gaan'. Zuurstofgebrek bij de geboorte, iets gemist op de echo, of wat dan ook.
Met kromme tenen heb ik alle berichten gelezen... En er moet me iets van het hart! De meesten van jullie hebben geen idee waar ze het over hebben.... Je weet het pas als je het ervaart en meemaakt! Ik las de titel van dit topic en ik wist al wat voor discussie er zou gaan ontstaan... en ja hoor.. zoveel mensen, zoveel wensen. Voor alle mensen die zich aangesproken voelen, wil ik het volgende kwijt.: IEDEREEN heeft z'n redenen om een test wel/niet te laten doen, om een zwangerschap wel/niet af te laten breken, om uberhaupt wel/niet een kinderwens te hebben. IEDEREEN zal persoonlijke overwegingen hebben om keuzes te maken, die voor een ander onvoorstelbaar zijn, ethisch niet verantwoord. Maar geloof me als ik jullie zeg, dat zelfs de titel van dit topic kwetsend kan zijn, voor mensen die voor een dergelijke keuze hebben gestaan. Soms kom je voor een keuze te staan, wat eigenlijk geen keuze lijkt te zijn...... En als je dan sommige kortzichtige, en niet doordachte berichten leest, dan kan dat zoooooo pijnlijk zijn. Daarbij vraag ik me af waarom we hier met zijn allen op blijven reageren.... Om elkaar schouderklopjes te geven dat we een zwangerschap altijd in tact zullen houden? Of omdat we zo ontzettend nobel zijn dat we niet willen testen? De mensen zoals ik, die ervoor hebben gestaan, die reageren niet. Want het is te pijnlijk..... en ze hadden allemaal stuk voor stuk hun eigen redenen, met hun eigen verhaal en niet te vergeten het daarbij horende verschrikkelijke verdriet. Jammer dat een topic waarin testen of zwangerschapsafbrekingen in een slecht daglicht staan, altijd populairder lijken te zijn dan de dames die een hulpvraag hebben of zoeken naar lotgenoten. Wij allen zijn ongetwijfeld allemaal fantastische (a.s. )moeders, maar ook allemaal met onze eigen beperkingen en kwaliteiten. Laten we alsjeblieft elkaar in de waarde laten. Elkaars keuzes respecteren en ervan uitgaan dat elke situatie elk gezin, elke moeder anders is. Pas op met wat je schrijft.... sommige dingen zijn echt kwetsend....
Hear, hear! Ik kots van opmerkingen als 'elk kind is welkom'. Zo blond was ik ook bij mijn eerste zwangerschap. Hadieha wat was ik toch een geweldig openhartig mens. Not. Want je hele wereld staat in de fik zodra je arts meedeelt dat het kindje dat je onder je hart draagt, waar je al zoveel van houdt, geen hoofd heeft. Geen hoofd! Kunnen jullie je daar een voorstelling bij maken? Het is al bijna 9 jaar geleden zoals je aan mijn ticker kunt zien. Mijn dochter was welkom. Zij heeft ouders die van haar houden. Wij hielden zoveel van haar, dat we haar boven onszelf verkozen. Zij mocht niet lijden, dus lieten we haar gaan. En wij rouwen nog elke dag om onze dochter. Jullie hebben géén idee wat wij doormaken. Hoe veel nachten ik mezelf in slaap heb gehuild. Hoe ik overwogen heb voor de trein te springen. Hoe ik in 1 oogwenk mijn leven zou geven voor mijn dochter. Dus steek die zelfingenomenheid en je 'welkom' daar waar de zon niet schijnt en laat ons met rust. En ik hoop dat jullie nooit hoeven meemaken wat wij meemaken, maar je mag gerust eens een dagje meelopen in mijn schoenen. Kijken of je dan nog zo'n sterke mening hebt. Bah!
En daar zijn de moeders die een zs af hebben moeten breken om verschrikkelijke redenen weer. Heel erg en inderdaad gun je dat niemand, maar dat was helemaal de strekking niet van dit topic! Ik heb bewust niet voor de combinatietest gekozen deze zs omdat het mij vorige zs erg onrustig maakte vanwege een redelijke hoge 'kans'. Dan heb ik liever geen kansberekening. Dat is mijn overtuiging om die test niet te doen. En ja, ik ben ook zo'n type die zegt dat elk kindje welkom is. Tenzij ze op echo's iets zien waaruit blijkt dat m'n kindje niet levensvatbaar is. Dan heeft het voor mij geen 'zin' om de zs uit te dragen.
Maar jouw kind was toch ook welkom? Jij kotst van de opmerking 'elk kind is welkom', maar het liefst, als het had gekund, had jij je meisje toch ook bij je gehad? En het 'laat ons met rust', je kiest er zelf voor dit topic te openen, niemand valt jou persoonlijk aan. Wat ik niet snap is dat je je aangevallen voelt, want jouw dochter had geen kans en iedereen zal dat begrijpen. Dit is gewoon een onderwerp waar iedereen zijn mening mag uiten. Ik snap heel goed dat het pijnlijk voor je is maar je hoeft je niet persoonlijk aangevallen te voelen en anderen aan te vallen.
Volgens mij hebben wij al vaker dezelfde discussie gevoerd, of niet? Uiteraard is dit een openbaar forum en mag iedereen hier meeschrijven. Maar ik denk wel degelijk dat mijn reactie impact heeft gehad, anders was de discussie wel doorgegaan met kreten als 'elk kind is bij ons welkom' en 'als het niet perfect is, doe je het niet weg' etc. Ja, mijn dochter was welkom als je het zo wil stellen. Maar het punt is dat het niets met welkom zijn te maken heeft. Het heeft niets te maken met niet perfect genoeg zijn, een kind niet willen omdat het niet goed genoeg is of jezelf boven je kind verkiezen. Ik vrees dat veel mensen zich niet realiseren wat het inhoudt om een kind te hebben met een beperking of een afwijking en dan heb ik het niet eens over niet-levensvatbare kinderen, maar over bv Down, aangezien dit een populair onderwerp is. Ik heb geen idee wat ik zou doen als ik een kindje met Down zou verwachten, ik heb geen idee want ik heb er nooit voor gestaan. Bij mij speelt er nogal wat mee, ik heb al 2 autistische kinderen, ga ik het aankunnen nog een kind met een beperking op te voeden? Of past deze juist heel goed in ons gezin omdat ik dit ook al aankan? Ik heb werkelijk geen idee en ga daar pas serieus over nadenken op het moment dat ik ervoor sta en dat is hopelijk nooit. Maar als ervaringsdeskundige kan ik je vertellen dat je in shock bent na het krijgen van slecht nieuws na prenataal onderzoek, of dit nu nipt is, een echo, de combitest of welke test dan ook. In pure shock. En dan komen er dagen soms weken van twijfelen, wat moeten we doen? De wanhoop, die is niet uit te drukken. Er spelen talloze factoren mee, van het kind zelf het beste gunnen, als de rest van je gezin niet kunnen belasten, tot nare ervaringen uit het verleden die ons gemaakt hebben. Er is angst, verdriet, allesverterend, hartverscheurend verdriet. En dan maak je eindelijk de keuze, je gaat door of je breekt af. Aan die keuze is een hel vooraf gegaan en die hel blijft nog heel lang voortbestaan. En dan kom je op een forum en daar wordt gezegd: ik zou dat echt nooit zo doen, elk kind is welkom, een kind hoeft niet perfect te zijn en meer van dat geblaat. Dat is zo pijnlijk! ja, we kunnen ervoor kiezen dit topic niet te openen, maar wij komen deze mensen ook op straat tegen en op verjaardagen. In de winkel waar Truus de cassiere zegt: oh ja, dat zou ik ook gedaan hebben hoor! Tot Harry de melkboer die zegt dat het leven niet maakbaar is en je het moet doen met wat je krijgt. Respectloos, beide. Want je gaat hierbij compleet voorbij aan wat mensen overkomt. Het grootste verdriet dat een mens kan overkomen en dan zijn daar mensen die er geen ervaring mee hebben die daar iets van vinden. Ook als je werkt met mensen met een beperking, ook als je nichtje hetzelfde is overkomen, ook als je moeder het zelf heeft meegemaakt, jij kent het echt niet. Je hebt geen idee, want het overkwam jou niet. Daarom open ik en lees ik deze topics. Niet om mezelf te kwellen, maar om bewustzijn te creeren. En mijn middel is daarbij om direct, hard en schokkend te zijn. Laat het maar een impact hebben! Want wie weet schrikt er iemand. En die schrik, daar zit ik niet zo mee. Want ik weet dat mijn mede-moeders, die hetzelfde verdriet in hun leven hebben, met veel meer schrik, pijn en verdriet zitten. Maak het voor hen en mij niet erger dan het al is. Geef toe dat je niet weet wat je zou doen, omdat je er nooit voor gestaan hebt. Toon respect, ook al begrijp je het niet. Toon begrip, al denk je dat je zelf een andere keuze zou maken. Want je kunt nog zo hard bedenken wat jij zou doen in deze situatie, als je ervoor staat, geloof me, dan is het ineens heel andere koek. En wie weet help ik er maar 1 moeder mee. Die moeder is mij de eindeloze discussie, die waarschijnlijk gaat volgen alles waard. Dat zij weet dat ze niet alleen staat in dit verdriet. Want zij heeft gedaan wat het beste was voor haar kind. Zij verdiend mijn liefde, mijn respect en mijn schouders, die inmiddels breed genoeg zijn om op te komen tegen onrecht en hen te troosten die daar behoefte aan hebben.
Was volgens mij niet helemaal dezelfde discussie, wel in die richting geloof ik Prima dat je hard en schokkend wil overkomen, op mij komt het over alsof je je persoonlijk aangevallen voelt. Ik snap je gedachtengang en ik vind ook niet dat mensen mogen oordelen over iemands keuze om een zwangerschap af te breken, of juist voort te zetten. Ik schreef zelf al dat ik niet zou weten wat ik zou doen bij slecht nieuws. Het kostte heel wat moeite om zwanger te raken van de eerste, dus mijn gevoel was toen, dit kindje gaat er komen, ook als er afwijkingen zijn. Denk dat ik daarin heel ver was gegaan. Maar hoe je uiteindelijk reageert en wat je keuze wordt, dat weet je nooit van tevoren inderdaad.
Vlinder84; aan de ene kant begrijp ik je wel, maar ik vind het ook wel een beetje klinken als; "het maakt niet uit wat andere mensen zeggen en vinden, ze hebben toch nooit een idee waar ze over praten." Puur omdat ze het zelf niet hebben meegemaakt. Dat betekent dus dat die mensen in jouw ogen altijd respectloos zijn en zich niet in mensen als jij kan verplaatsen. Dat vind ik wel een beetje hard gezegd... je wilt duidelijk zijn, dat begrijp ik, maar mensen respectloos noemen terwijl ze jouw situatie nooit zelf hebben meegemaakt vind ik een beetje te ver gaan. Er is ook een verschil tussen een kindje krijgen met het downsyndroom en een andere chromosoomafwijking die niet met het leven verenigbaar is. Ik zal ook altijd zeggen en blijven zeggen dat mijn kindje welkom is, welke afwijking er ook speelt. Als het kindje niet levensvatbaar is heb je geen keus meer en dat is dus een hele andere situatie..
Sommige berichten waren hier best persoonlijk. Dus ja, daarin voelde ik mij aangevallen (gekwetst is een beter woord) maar voel ik nog meer de drang om mijn mede-moeders te beschermen. Het klinkt alsof jij er heel wat genuanceerder in staat dan de meeste hier, dat doet me echt goed om te lezen
Ik denk dat je mij niet goed begrepen hebt. Ik zeg nergens dat je je niet kunt verplaatsen in ons, integendeel zelfs. Maar ik hoef daarbij geen oordeel te lezen. Dat vind ik namelijk wel respectloos. Wat is er mis met: 'wat een nachtmerrie dat dit jou is overkomen, hoe kan ik er voor je zijn?' of 'ik zou geen idee hebben welke keuze ik had gemaakt, maar ik respecteer je keuze' of gewoon je schouder aanbieden voor troost? Zo voorkom je dat je mensen die rouwende zijn, een trap na geeft. Zo voelt het namelijk, als een trap na. En dat jij ondanks dat alles toch blijft zeggen dat je kindje welkom is, is jou goed recht. Weet wel dan je daarmee mensen gaat kwetsen. Je zou ook kunnen zeggen: 'ons kindje heeft een afwijking en wij hebben ervoor gekozen het kindje te laten komen.' Geen oordeel naar anderen toe, want jouw kindje is niet meer welkom dan bij mnsen die een andere keuze maken.
Nixter, in principe denk ik net zo als jij. Ik vind het jammer hoezeer de medische wereld aan stuurt op alle onderzoeken en zelfs op abortus wanneer er bepaalde beperkingen aan het licht komen. Ik vind het zo naar, ouders zouden al die keuzes zonder invloeden van de medische wereld moeten kunnen maken. Het is niet helemaal van deze tijd om nog zo te denken, maar ik vind het verdrietig dat het wel van deze tijd is om dus andersom te denken. Weg te halen wat een kans heeft op beperking. Jammer dat dat dus de moderne tijd is, onderzoeken tot er perfectie of imperfectie is gevonden en dan een keuze maken of 'het' mag blijven of niet. Waar ik denk ik anders in sta dan jij, is dat ik er niet meer tegen vecht. Mensen denken over dit punt nu eenmaal heel verschillend en het beste wat je kunt doen is het denk ik laten. Genoeg mensen willen al die onderzoeken wel en zijn blij met die moderne wereld waarin zoveel mogelijk is. Laat ze maar dan, maar blijf wel achter je eigen mening staan wanneer dat nodig is. Ook in die medische wereld die altijd maar doet of ze het beter weten. Jij weet altijd nog het beste wat je wel en niet wilt, dus geef dit ook maar aan. Ik heb zelf helaas de ervaring dat vanwege beleid mijn bevalling niet geremd mocht worden en mijn dochter niet gered mocht worden. Zo vroeg is de kans op beperkingen zo groot, dat ze de gok niet eens wagen. Terwijl dit in andere delen van de wereld wel genoeg gebeurt bij 23 weken. Na mijn bevalling durfde de gynaecoloog mij ook nog eens te zeggen dat het vast beter was zo, want als ze het had overleefd, was ze vast beperkt geweest. Keihard! Ik had nog altijd liever een beperkt kindje gehad dan een kindje in de hemel. Niet aan gyn's of wie dan ook om mij te zeggen dat een levend wezen beter af is zonder leven dan met een beperkt leven. Prima als dat je mening is, maar als je die hebt leg 'm niet op anderen. Ieder zijn ding.