Je hoeft jezelf niet te verdedigen. Niemand heeft iets met je kinderwens te maken, niemand hoeft zich af te vragen waarom ouders zichzelf betalen vanuit pgd en niemand hier kan bepalen of jij ziek bent. Mensen die niet in jouw schoenen staan, hebben geen idee hoe zwaar het voor jou moet zijn. Niks fraude of je kinderwens in de ijskast, doe wat jij nodig hebt om weer gelukkig te worden.
Ik zeg niet dat TS haar kinderwens in de ijskast moet zetten. Ik vraag, naar aanleiding van haar eigen verhaal, of het wel verstandig is. Dat hoort bij een forum. Nu ik lees wat het precies inhoudt snap ik het beter. En als iemand adviseert om je 'ziek te melden', terwijl iemand niet ziek is, dan is dat fraude. Plain and simple. Als TS wél ziek zou zijn, dan ben ik de eerste om haar te adviseren zich ook ziek te melden. En voor wat jezelf betalen uit PGB betreft. Ik weet dat het gebeurt. En ik ken de goede en de foute situaties. Daarom noem ik het een grijs gebied en geen zwart gebied.
Wie zegt dat ts niet ziek is? Jij? Want jij bent een arts? Het is duidelijk dat shart zich niet goed voelt en er compleet doorheen zit. Depressie, overspannen, burnout, dat zijn wel degelijk ziektes. Of moet ik nu de discussie met je aangaan of psychische overbelasting enkel tussen de oren zit? Daar pas ik voor. Ik ken je radicale ideeen en weet dat jij voor jezelf een heel andere maat aanhoudt als voor anderen. Bespaar mijn tijd en het jouwe.
PS: 'doe wat jij nodig hebt om gelukkig te worden' klinkt reuze sympathiek. Maar ik hoop dat je je realiseert dat het wel ernstig asosociaal en egocentrisch zou zijn om dat te doen ten koste van een werkgever en/of de rest van belastingbetalend Nederland. Ik ben ongelooflijk trots op onze sociale zekerheid, zo trots dat ik mensen die (anderen adviseren om) er een loopje mee nemen niet kan uitstaan! Een uitkering voor ziekte heb je voor gespaard, maar natuurlijk heeft een werkgever er 'last' van. Het PGB wordt opgebracht door alle belastingbetalers (en ik voor mij betaal daar met liefde aan mee!), maar mensen die een PGB 'verkeerd' inzetten, die benadelen dus hun buren, vrienden, collega's. Niet een of andere 'geldboom' op het Binnenhof. Kortom: maak gebruik van je mogelijkheden, in het redelijke en zoals het bedoeld is.
Ik heb zelf een burn-out doorgemaakt, dus ik weet heel goed waar ik over praat. En ik houd voor mezelf, door de bank genomen, een strengere maat aan dan voor anderen, dus waar doel je op? Verder zegt TS niet dat ze ziek is. Ze zegt dat ze afgepeigerd is. Dat geloof ik meteen. Maar dat is nog niet hetzelfde als een burn-out if depressie.
Zucht ik ga alleen dit stukje discussie met je aan en dan ga ik echt niet meer op je reageren. Want serieus? Jij vindt het gewoon even bij het ouderschap horen wat shart doet?? Hoe kun je zo respectloos en denigrerend zijn. Zij loopt 20x harder dan jij. En wat betreft de werkgever of belastingbetaler niet duperen. Waarom mochten wij wel meebetalen aan jou vruchtbaarheidsbehandelingen? Dat is wel oke? Maar een vrouw die op instorten staat mag zich niet ziekmelden want dat is fraude? Gaat heen Hilly en ver ook!
Lief van je ik zie de vragen van hilly niet als negatief hoor, het zijn zaken waar ik zelf ook over nadenk. Zoals ik al zei ik durf me niet weer ziek te melden met de reden dat ik er weer doorheen zit omdat dit al vaker is gebeurd en ze me dus in januari m'n laatste kans hebben gegeven. Het houdt natuurlijk een keer op. mede daarom dus ook speel ik al even met het idee om ermee te stoppen. Omdat ik uiteindelijk steeds weer op dit punt aanbeland. Compleet gestresst en eigenlijk rijp voor een flinke vakantie om weer even te kunnen bijtanken van alle verplichtingen. En dan gaat het weer een tijd goed en dan kom ik hier weer uit. Het houdt niet op. Ziekmelden zou me enkel tijd geven om weer te herstellen maar structureel verandert er niks. Daarnaast als ik heel eerlijk ben wil ik niet ontslagen worden, maar wil ik de eer aan mezelf houden als dat uiteindelijk echt mijn keuze wordt, wil ik dat het mijn keuze is en niet die van mijn werkgever.
Heel begrijpelijk ja. Ook dan kan ik je alleen maar toejuichen en zeggen dat je vooral moet doen wat jou goed voelt. Dus ga ervoor!
Ik zeg dat ik jezelf uit PGB betalen (zoals iemand voorstelde) een grijs gebied vind. Ik zeg niks over de plannen van TS, want die ken ik niet. En ik zeg tevens dat ik trots ben op onze sociale zekerheid en dat je moet gebruiken wat er aan mogelijkheden is, mits terecht. Datzelfde geldt dus ook voor verzekerd zijn en deze aanspreken. Jammer dat je zo ontzettend beroerd kunt lezen én zo ongelooflijk vooringenomen bent.
Depressief ben ik niet. Dat is zeker. Maar wanneer ben je overspannen? Wanneer heb je een burn-out? Wat zijn daar de criteria voor? (Ik vraag het oprecht want ik heb geen idee)
Jeetje wat heftig allemaal. Respect hoor! Vind het heel lastig om advies te geven. Volg vooral je hart. Als het financieel mogelijk zou zijn, zou ik denk ik gestopt zijn met werken. Maar lastig om dat in te schatten door het eigen bedrijf van je man. Zorg in ieder geval ook goed voor jezelf! Dikke knuffel.
Poeh.. Bij mij werd het duidelijk toen ik op een gegeven moment naar mijn baas ging en tegen hem zei: "ik rij nu al een paar weken naar mn werk en denk bij elke boom 'als ik er nou heel hard tegen aan rij, dan is het tenminste rustig', da's niet goed toch?" Hij stuurde me direct naar de huisarts en die heeft toen met me gepraat en de diagnose gesteld. Ik stortte toen pas echt in, toen ik het erkende. Ik kon mijn laptop niet meer verdragen, die heeft 3 maanden in een la gelegen en ik kreeg al hartkloppingen als ik alleen maar bij die kast in de buurt kwam. Ik kon niet meer over snelwegen rijden. Geen telefoon, internet, niks. En ik ging heel erg 'opruimen', dingen ordenen. De bestekla bijvoorbeeld. Of andere kastjes/laatjes. Gaf me een gevoel van houvast/controle. Ik zat in een heel diep zwart gat, maar ik zat in ieder geval op de bodem, ik bungelde niet meer. En toen werd het een kwestie van de weg naar t licht weer vinden. Daar heb ik hulp van een psych bij gehad, dat was me alleen niet gelukt. Het is inmiddels een jaar of 7 geleden en ik ben hersteld, maar niet 'de oude'. Da's maar goed ook want die 'oude' werd tenslotte ziek Ik kan het een beste omschrijven als zo'n groot postelastiek. Er heeft zoveel rek opgestaan dat het uitgelubberd is. Die rek komt niet meer terug. Je kunt wel voorkomen dat 'ie knapt.
Verder over je vraag: overspannen, burn-out, depressie. Waar begint de een en stopt de ander? Geen idee. En er zijn ook nog eens zoveel gradaties in. Als je bijvoorbeeld steeds heel erg druk bent, maar eigenlijk niks gedaan krijgt, dan zou ik er eens met een huisarts over praten. Dat vind ik wel een kenmerkende. Paniekaanvallen als je naar je werk moet? Of huilbuien zonder echte aanleiding? Woede-uitbarstingen om 'niks'? Dat soort dingen vind ik wel wijzen in de richting van overspannen/burn-out.
WoW jeetje heftig zeg! Zoals ik al zei ik ben niet depressief, maar het gaat niet goed. Ik ben gewoon kapot, soms tril ik helemaal als ik 's avonds in bed lig, soms last van (latent) hyperventileren. Het komt denk ik nu ook door de verhuizing, er is gewoon te veel wat ik moet doen. Ben gewoon bang dat het straks wel die kant op gaat met me zoals jij hebt gehad en dan ben ik nog verder van huis. Maar ja wat kan ik er nu aan doen om dat proces te stoppen voordat het zo ver komt? Ik zie maar 1 mogelijkheid en dat is mijn baan op te zeggen. Iets anders kan ik niet bedenken.
Als het financieel mogelijk is: STOP MET WERKEN. En ja dat zeg ik als werkende vrouw, om een gat in m'n cv te voorkomen. De laatste tijd denk ik steeds vaker: lekker belangrijk dat gat in m'n cv. Toch blijf ik parttime werken, omdat we dan vaak op vakantie kunnen en veel uitjes kunnen doen met de kids. Ik vind werken met twee kids soms al een uitdaging, naar het kdv rijden, door naar school, door naar de zwemles etc etc. Ik kan me niet voorstellen hoe druk jij moet zijn, ik zou het niet trekken. Dan ook nog de druk van je werkgever erbij, mij zou je gek krijgen. Anderzijds heb ik wel begrip voor je werkgever, er zijn grenzen aan verzuim. Ik denk dat er een enorme last van je schouders valt als je stopt met werken en over een paar jaar weer eens naar leuk werk gaat zoeken. Heel veel sterkte, want het klinkt echt loodzwaar.
Als je denkt dat je richting overspannenheid/burn-out gaat, overleg dan met je huisarts. Mijn ervaring is dat ze je echt niet naar de mond praten. Als hij het advies zou geven om je ziek te melden, dan zou dat niet voor niks zijn. Echter.. Als je hier echt bang voor bent, dan zou dat ook consequenties moeten hebben voor je kinderwens. Immers: overspannen of met een burn-out thuis zijn en tegelijkertijd voor een derde gaan valt natuurlijk niet uit te leggen. Voor de toekomst: Mijn burn-out heeft ervoor gezorgd dat ik heb besloten om ZZP'er te worden. Ik wilde mantelzorg en mijn gezin kunnen combineren met mijn werk. Dat heeft natuurlijk ook gevolgen voor ons budget, maar dat is dan een bewuste keuze. Ik heb tijdens de zorg voor mn terminaal zieke schoonmoeder en tijdens het hele IVF-gebeuren minder gewerkt, nu is dat allemaal achter de rug en werk ik weer meer. Ik ben de 'flexibele schil' in ons gezin en dat bevalt me prima.
Heftig allemaal hoor, er is veel gezegd, ik begrijp je dilemma, het lijkt mij ook heel zwaar. Wat ik alleen niet goed begrijp is dat je de zwaardere functie destijds had aangenomen. Je situatie was toen al gelijk aan de huidige situatie (behalve dat de oma's niet meer structureel kunnen oppassen, ook erg vervelend) kon je niet je huidige functie behouden? Zou je terug kunnen naar je vorige functie? Ik zou wellicht nog met werkgever in gesprek gaan om aan te geven dat het heel veel en heftig is. Een werkgever kan op deze manier ook zijn maatschappelijke betrokkenheid laten zien. Als ze blij met je zijn (je werkt er al 7 jaar en zij hebben empathisch vermogen dat de laatste 4,5 jaar niet de makkelijkste jaren waren) kunnen jullie misschien komen tot een minder verantwoordelijke functie met minder uren. Misschien denk je, doe niet zo naïef, dat doet een bedrijf nooit, maar ik zou dat toch proberen voor ik mijn baan op zou zeggen. Succes!
Ik heb alleen pagina 1 en 4 gelezen. Daar heb ik nog wat op aan te vullen. Ik las dat er nog geen diagnose is. Dus er is ook nog geen prognose? Emb is een hele zware groep. En dat word meestal steeds zwaarder naarmate diegene ouder word. Dat plus wat er al besproken is zou echt een rede moeten zijn om toch nog even opnieuw na te gaan denken. Ja 2 kinderen snel achter elkaar kan heel mooi zijn. Maar ook loei zwaar. Daar ook nog een zorgen kindje bij hebben lijkt mij echt heel erg zwaar. Ga niet teveel hooi op je vork nemen.