Niet alles helemaal goed gelezen maar jezelf -als ouder/ uit de pgb betalen gaat volgens mij niet. Broers/zussen (en alle andere) dan weer wel. Kun je eventueel geen oom/tante/opa/oma 1 dag per 2 weken (ofzo) inhuren zodat jij een dagje vrij bent? Deze zijn goedkoper dan de hulpen . Ik werd ook betaald voor m'n zus en broertje. Op dat moment was dat ook echt m'n 'baan' (gemiddeld 40/50 uur per maand) . Ik werd zo nu en dan ook 'betaald' om dagjes weg te gaan. Dit bekostigde ik dan vanuit de pgb. In jouw situatie zou ik als het mogelijk was ook stoppen met werken. Maar ga eerst naar de ha. Zoals ik het lees zit je wel degelijk tegen overspannen aan.
Bedankt voor je reactie, toen het in januari zo ver kwam dat ze twijfels hadden of ik de functie wel aankon, heb ik dit ook aangegeven. Maar er was geen mogelijkheid meer dat ik terug zou gaan. Kreeg het idee dat ze er ook geen moeite meer voor wilden doen. Verschil met nu is dat ik al die tijd tot november vorig jaar een hele fijne manager had. Een die heel veel begrip had voor de situatie en er flexibel mee om kon gaan. Dat kan de huidige niet. Maar ik zou natuurlijk nog eens een balletje op kunnen gooien.
Huilbuien heb ik niet, het is juist net alsof ik het niet meer kan, ben wel heel snel geïrriteerd, en heb weinig geduld. Maar goed, ik wijt het aan de vehuizing dat het nu te veel is geworden. Ik bedoel het is al veel, maar op het moment dat er iets bij komt dan is het te veel zeg maar. En dat is in dit geval een verhuizing, maar kan dus ook zijn wanneer ze ziek is of er iets anders gebeurd waardoor de druk nog net ff wat hoger komt te liggen.
Dit heb ik precies zo tegen mijn man gezegd gister, dat ik hem begrijp dat hij het graag wil, en het liefst nu, maar dat ik het niet denk te kunnen combineren als hij straks 60 uur per week van huis is en ik ook een verantwoordelijke baan heb én de zorg voor onze oudste, plus baby en peuter. Dat begreep hij ook wel heel goed. We hebben nu afgesproken dat we nadat we verhuisd zijn even kijken als we mijn salaris opzij zetten (doen alsof dat er niet is) of we het allemaal kunnen bolwerken en hoe veel we dan moeten bezuinigen. Als dat goed gaat, willen we de knoop doorhakken. (Met nog een maand opzegtermijn, dus dan ben je natuurlijk 3 maanden verder, maar goed) Weet je, de prognose is er niet maar wij weten dat het niet zal veranderen. Het blijft zoals het is, namelijk een grote baby die niks zelf kan. Het scheelt dat ze (nog) geen epilepsie heeft,*klopt af* maar in de vergelijkbare situaties die wij kennen waarbij de beperkingen van het kind in dezelfde gradatie zitten zien we toch dat veel kindjes bij een jaar of 8-10 geheel niet meer thuis wonen. We zijn nu gestart met logeeropvang 2 weekenden per maand, en we weten dat dit de komende jaren uitgebouwd zal gaan worden. Hoewel ik het moeilijk vind hierover na te denken, weet ik dat het onvermijdelijk zal zijn. Trouwens, gek genoeg zit mijn stress geheel niet bij mijn jongste, ik krijg daar echt energie van. Met haar bezig zijn vind ik echt heerlijk. Ook toen ze een kleine baby was heb ik eigenlijk alleen maar genoten. dus over de druk van nog een kleintje erbij maak ik me (gek genoeg / misschien naïef) eigenlijk geen zorgen.
Meid het wordt tijd dat jij even aan jezelf gaat denken! Zoveel ballen tegelijk in de lucht houden, al zolang, zou iedereen opbreken! Is het mogelijk om een paar weken vakantie op te nemen om tot rust te komen? Zo nee, ga inderdaad eens langs de huisarts om hierover te praten. Je geeft aan dat je niet depressief bent, maar voor een burn out/overspannen hoef je niet per se mega depri op de bank te liggen natuurlijk. Je kan ook op standje 'overleven' staan, en je emotioneel afsluiten van de situatie. En dat is ook niet de bedoeling natuurlijk. En verder, je ziek melden als je niet ziek bent, tsja dat is een discussie en daar zal iedereen anders in staan. Als jij het idee hebt dat je dit niet meer volhoudt en een break nodig hebt, neem die break dan ook. Je werkgever heeft ook niet veel aan je, als er door alles op een gegeven moment (te) weinig uit jouw handen komt. En als het financieel wel mogelijk is om te stoppen, en je deze keuze wilt maken, ga eens in overleg met je werkgever. Er zijn wel degelijk manieren om ontslag te nemen, en toch je recht op WW te behouden. Neem eens contact op met het UWV om die voorwaarden te bespreken, zodat je deze ook aan je werkgever voor kan leggen. De belangrijkste persoon ben je zelf, want als jij instort, hebben jouw partner en kinderen ook niks meer aan je, even heel hard gezegd. Zorg eerst voor je eigen mentale en fysieke gezondheid, zodat jij er ook voor de volle 100% voor je gezin kan zijn.
Lastig als je manager er zo in zit, in jouw situatie is een begripvolle manager een must. Ik heb ook veel bagage en ik ben mijn manager alleen maar meer gaan waarderen. Als hij niet zo fijn had gehandeld, had ik het niet volgehouden daar te werken. Staat er nog iemand boven je manager die wel meer begrip heeft voor je situatie, of HR? Wat je ook zou kunnen overwegen is voorleggen of je tijdelijk onbetaald verlof mag opnemen om je verhuizing goed te regelen. Dan kan je ook testen hoe het is zonder je salaris en je baan en heb je je handen vrij om je te richten op je verhuizing. Het zou voor mij ook teveel worden, zorgen voor je oudste, een peuter (hier loopt ook een peuter rond en hij geeft weliswaar veel energie, maar vraagt ook energie😊 en verhuizen. Ik vind dat je strijdvaardig en daadkrachtig overkomt, natuurlijk is het een zware situatie en zie je het soms niet zitten, maar volgens mij ga je er gezien de omstandigheden heel goed mee om. Ik zou in mijn situatie al niet blij zijn als de oma's niet meer wekelijks willen oppassen, dat is al een behoorlijke tegenslag, zowel praktisch als emotioneel, laat staan in jouw situatie. Dus dat je je verdrietig voelt is niet gek. Het kan natuurlijk nooit kwaad om met de huisarts te praten, hij kan objectief een juiste diagnose stellen.
Het is natuurlijk helemaal afhankelijk van waar je zelf gelukkig van wordt, maar je hoeft niet én een carrièrevrouw én een topmoeder én een supervriendin én echtgenote van het jaar te zijn (dan vergeet ik nog rollen als mantelzorger, vrijwilliger, sporter, hobbyist, enzovoorts). Kies waar jij gelukkig van wordt, want er zijn al genoeg dingen die moeten. Als je op je 80e op dat bankje voor het bejaardenhuis zit, waar wil je dan trots op zijn? Zo heb ik mijn keuzes gemaakt en ik heb tot op de dag van vandaag geen spijt.
Ken je de organisatie Handje Helpen? Ik weet niet of die ook bij jou in de buurt actief is, maar daar worden vrijwilligers en hulpvragen gematcht. Ook logeren in het belang van het kind of het gezin.
Wat je zegt klopt niet. Ontslag wegens werkweigering leidt niet tot een uitkering en ontslag wegens ziekte kan pas na 2 jaar, dus dan zit je nog 2 jaar verplicht bij de bedrijfsarts en te re-integreren.
UWV gaat er natuurlijk niet aan meewerken dat je in overleg met je werkgever wordt ontslagen ten koste van de samenleving, dus ze gaan je echt niet adviseren over (algemeen bekende) sluiproutes. Je kan inderdaad een vaststellingsovereenkomst sluiten met je werkgever, waarin is opgenomen dat je niet verwijtbaar bent aan je ontslag, je werkgever hiertoe het initiatief heeft genomen en de alternatieven zijn onderzocht maar niet leiden tot een oplossing, maar dan zit je in de WW. Die oplossing is alleen gunstig voor mensen die op zoek zijn naar een andere baan. Je moet immers solliciteren. Als TS geen financiële ruimte heeft om te stoppen zou het misschien een optie zijn, maar solliciteren levert ook stress op. Wat mij betreft moet een oplossing geen open eindjes hebben.
Ik zou sowieso kijken of je niet bij je man in dienst kan voor idd administratie bijvoorbeeld, kunnen jullie zijn salaris over elkaar verdelen, heb je recht op combinatie korting en misschien houdt je dan netto wel meer over dan als jeblijft werken? Goed overleggen met de boekhouder dus!
Goede tip idd! En ga ook langs bij je ha, gooi alles op tafel en geef aan dat het niet goed gaat. Wij kunnen vanaf hier niet zien of jij wel of niet ziek bent. Maar je moet je nooit gedwongen voelen om door te gaan als het niet meer gaat. Je kunt pas voor een ander zorgen, als je goed voor jezelf zorgt (iets dat ik ook vaak naar mezelf toe moet herhalen en zo makkelijk is het niet )
Denk dat dit wel een goed idee is. Hoewel ik bij het lezen van je verhaal denk: stop ermee! Verder niet meer tips die er al gegeven zijn, maar wilde je sterkte wensen.
Ik ben gestopt met werken omdat mijn kinderen autisme hebben, en de jongste ook nog eens Adhd erbij. Ook wij kwamen in de knel. Voordelen: Alle tijd voor afspraken. Bijv de begeleiding, arts, kinderpsychiater, logopedie, fysio etc. Als kind overprikkeld is of niet lekker zit kan ik hem gewoon thuishouden Rust en stabiliteit in het gezin, nooit gehaast, gepuzzel etc. Mijn kinderen zullen nooit op dezelfde school zitten, maar het op en neer rijden is dus geen probleem (wel irritant) Nadelen: Mijn wereld is klein en saai. Veel moeders vinden tbm zijn heerlijk, ik niet. Had verwacht dat ik het wel fijn zou vinden maar nee. Financieel iets minder ruimte, terwijl mijn man goed verdient. Ik werd langzaamaan steeds minder flexibel omdat ik de ruimte en tijd had ineens om alles te regelen zoals ik wil. Dat begon goed maar ik werd steeds meer star. Moet nu weer leren niet alles te willen controleren Minder zelf ontplooiing Ik wil wel weer gaan werken maar dan voor mezelf. Kan ik mijn eigen tijden indelen. Na de zomer ga ik langzaam opstarten.
Ik ben trouwens overspannen geweest als tbm,dóor de zorg voor mijn kinderen. Ggz liet me een artikel lezen waarin stond dat 70% van de moeders van een kind met beperking een keer overspannen raakt, dus houd dat in je achterhoofd. Ik heb er twee.. Dat was echt erg.. En het meest idiote was het onbegrip van mijn omgeving, want hoe kun je als tbm nou overspannen raken?!! Vonden zij dan..
Bedankt voor je berichtje! Jeetje 2 kids met een diagnose, lijkt me helemaal heftig. Precies wat je als nadeel opgeeft ben ik ook een beetje bang voor. Ik zou het dan ook max voor 2 jaar willen en dan weer iets voor mezelf willen doen. (Hetzij werken of een studie of vrijwilligerswerk oid) maar goed, zoals nu is het zeker geen doen.
Jeetje wat erg! Maar ook dat er in je omgeving zo veel onbegrip was wat zijn nu precies de valkuilen hierin? Kun je dat benoemen? Is voor mij misschien handig om te weten waar ik op moet letten
Op basis van wat ik lees zou ik ook zeggen: stop met werken. Als daarmee de dringende behoefte aan meer rust kan worden vervuld voor iedereen lijkt me dat reden genoeg. En nog iets waar ik aan moest denken, wat als een derde zwangerschap er eentje met veel klachten en complicaties is? Of als het een huilbaby is, of weer een kindje met een beperking? Ik neem aan dat je daar wel over na gedacht heb hoor, maar ik lees het nog niet terug dus wilde het toch even noemen. Heel veel succes met je beslissing!
Bedankt voor je reactie, ja al het 'wat als' is al gepasseerd. We weten het niet, je kunt tenslotte niet in de toekomst kijken. We hebben de 'gok' al eens genomen en we zijn ontzettend dankbaar voor onze jongste dochter. Toen was de wens groter dan de angst, en dat is nu opnieuw zo. Maar idd buiten het feit of een derde kindje een huilbaby kan zijn of ook beperkingen kan hebben kan het zwaar worden gedurende de zwangerschap. Des te meer redenen om dan niet meer te werken.