Mijn kinderen zijn (of in ieder geval: worden) verwend. Een tijdje terug gedroeg de oudste zich ook zo, dus daar heb ik wel conclusies uitgetrokken mbt minder dingen tussendoor kopen ed. Maar ze zijn evengoed nog steeds verwend. Ze hebben een kast vol met kleding (veelal merk, maar dat boeit hun zelf niets), ze hebben meerdere jassen, meer paar schoenen, enz. Ze hebben allebei een kast vol boeken en we hebben behoorlijk veel knutselspul (en als ze daar iets van missen, dan koop ik dat meestal wel voor ze). Speelgoed hebben ze, volgens mij, niet extreem veel, maar wel meer dan genoeg, want ze spelen er amper mee. Dingen als fietsen, een nieuwe kamer, enz. krijgen ze gewoon. Ze krijgen zakgeld en daarvan mogen ze helemaal zelf weten wat ze er mee doen, ze hoeven het niet te sparen oid (doen ze meestal wel). Ze zitten allebei op twee sporten/activiteiten en we gaan regelmatig (een dagje) weg en eten vaak een ijsje ed. Op vakantie gaan doen we een keer per jaar een weekje, wat dat betreft zijn ze dus heel zielig (grapje ). Zodra ze gaan zeuren om dingen, niet meer blij zijn met iets (cadeautje of uitstapje of wat dan ook) en geen 'nee' meer accepteren, als iets een keer niet kan of mag, dan word ik strenger, want daar kan ik slecht tegen. Bovendien vind ik ook dat ze zich best mogen realiseren dat niet altijd alles kan én dat ze het heel goed hebben en dingen kunnen waarderen ipv ondankbaar te zijn (en dat ze weten dat er veel kinderen op de wereld zijn die al deze dingen niet hebben of niet kunnen doen).
Ja. Een kind MOET met enige regelmaat in zijn jeugd ontevreden zijn. Dit, om het kind te leren hoe het daar mee om moet gaan. Want als volwassene kun je ook niet altijd krijgen/kopen wat je wil. En niet heel je omgeving doet wat jij wil. Kun je je voorstellen hoe een kind reageert op een omgeving, waar hij ineens niet meer verwend wordt? Als het nog een kind is, kun je dit doseren en je kind hierin begeleiden. Doe je dit niet, dan creëer je een gigantisch probleem voor je kind.
Dat heeft mijn oudste ook wel, maar dat wijt ik ook meer aan leeftijd. Houdt er wel rekening mee. Als hij iets wil hebben zeg ik dat hij het van zijn zakgeld kan kopen. Vindt hij het dan niet leuk genoeg om zelf te kopen, krijgt hij het van mij ook zeker niet.
Maar dat gebeurt altijd wel, geen kind is altijd tevreden, tenminste niet die van mij. En er zijn vaak genoeg dingen die hij niet mag/krijgt. Maar standaard ontevreden lijkt mij ook een signaal afgeven.
Dat werkt hier ook uitstekend. Mede om die reden hebben we hier ook zakgeld ingesteld. Zodat ze echt moet bepalen of ze het wel of niet graag genoeg wil hebben en om te leren dat het ook eens op is als je alles maar koopt (en dat doet ze dus ook niet ).
Ik denk dat wij het gewoon normaal doen. Mijn kinderen krijgen wat ze nodig hebben. Als ze nieuwr kleding nodig hebben krijgen ze dat. Maar ik ga niet elke week de stad in om spullen te kopen die ik niet nodig heb. En ik koop ook niet elke week nieuw speelgoed, ik heb daar niet eens de ruimte voor. Tussendoor krijgen ze genoeg, als we ergens heen gaan halen we vaak een ijsje of patatje. En tussendoor krijgen ze ook weleens een speelgoed. Ze komen niks tekort en het moet ook leuk blijven om iets te doen. Laatst was mijn zoon de hele dag gelukkig omdat hij een bad/douche krijt had gekregen nou dat vind ik leuk. Als ik telkens maar alles geef wat ze willen dat vind ik het ook niet leuk meer om iets te geven.
Ik denk ook niet dat Tuc dat bedoelde. Een kind kan prima tevreden zijn met wat het heeft. Of zou dat moeten kunnen. Ook als dat niet veel is. En natuurlijk is het gezond om wat méér te willen. Een kind moet kunnen dromen, doelen kunnen stellen. Maar het moet zich ook realiseren, dat sommige dingen ook echt niet gaan gebeuren.
Idd ik bedoelde ook niet standaard ontevreden. Maar als je als kind gewend bent iets te krijgen wanneer je in een speelgoedwinkel oid bent dan heb je weinig reden om ontevreden te zijn lijkt mij. Mijn kinderen lopen vaak in een speelgoedwinkel met: ik zou wel iets willen maar dat gebeurd dan niet. Zij zijn niet ontevreden maar hebben wel wensen. Dit verschil zie ik ook met topics over de sint, veel reageren met: wat moeten we nu weer kopen, ze hebben al zoveel. Ik kan echt elk jaar voor beide kinderen zat bedenken. Wat ook echte wensen zijn.
Oh zo, dat hebben wij ook nog altijd wel hoor. Ze krijgen ook lang niet altijd wat en zeker niet altijd grotere dingen, maar ik vind het ook niet nodig om dat soort dingen tot alleen verjaardagen/sinterklaas te beperken. En vaak krijgen ze dan ineens heel erg veel op hun verjaardag. Dat doen wij dan weer niet. Ik koop liever door het het hele jaar heen wat en dan wat minder op hun verjaardag. 1 wat groter cadeau bijvoorbeeld en 2/3 kleine dingetjes. Geef dan niet een paar honderd euro uit ofzo. Mijn oudste heeft nooit wensen, maar dat komt omdat hij nooit met speelgoed speelt. Vindt hij niks aan. Hij wil alleen Fifa hebben elk jaar, maar ik vind 60 euro voor een computerspelletje belachelijk, dus daar moet hij zelf voor sparen. Hij vraagt dan nieuwe voetbalschoenen of een setje voetbalkleding voor zijn verjaardag bijvoorbeeld.
Ik zit hier eerlijk gezegd vol verbazing te lezen...Wat krijgen een hoop kinderen veel spullen zeg. Wat moeten ze met al die troep?? Dat is echt een beetje hoe ik het zie. Wij hebben het hartstikke goed en onze kinderen dus ook, maar ze krijgen echt niet zomaar alles. Ik vind het heerlijk te zien dat onze meiden ook nog heerlijk kunnen spelen met weinig en niet van alles het nieuwste van het nieuwste nodig hebben. Zo kwam ik na een nachtje Amsterdam thuis met een sleutelhanger waar ze al ontzettend blij mee zijn. Dan ben ik trots op onze meiden en dan voelt het goed zoals wij het doen. We gaan wel regelmatig naar de film, mijn man gaat bijna elke week zwemmen met de meiden, elk jaar bijna naar de Efteling of een vergelijkbaar park en elk jaar op vakantie. Dat zouden we nog wel veel meer willen doen, maar i.v.m. ons eigen drukke bedrijf helaas niet altijd mogelijk. Qua kleding hebben de meiden genoeg. Maar geen uitgepuilde kledingkasten. Vind ik ook nergens voor nodig. Zo is het net alsof we erg zuinig/gierig zijn. Dat is eigenlijk helemaal niet zo. We zitten echt niet op ons geld, maar we denken er uit opvoedkundig oogpunt richting onze kinderen wel goed over na.
Zoontje is nu ziek geweest en als een kind ziek is doe je er alles voor. Je laat een kind met 40graden koorts of als hij niet kan lopen natuurlijk niet vanalles doen maar na het ziek zijn merk je wel hoe je een kind kan verpesten in het verwennen Het opvoeden begint helemaal opnieuw. Als hij zijn drinken op heeft strekt hij zijn arm naar mij uit en verwacht hij dat ik de beker overneem en opruim. Nu is hij al een halfuur aan het vragen of ik zijn speelgoed vrachtwagen op de grond kan zetten Het is ook heel gezellig hier in huis. Ik heb een hekel aan deze --> emotion maar deze emotion hoort hier dus echt bij Hopelijk is hij snel weer heropgevoed Dit wat hij nu toont is verwend gedrag waarbij ik andere kinderen niet kan uitstaan. Mijn mannetje wel hoor, hij is mijn alles maar dit gedrag moet heel snel verdwijnen En met ziek zijn mag en moet je je kindje bedienen maar als je dat doet als er niks aan de hand is dan krijg je een heel ongelukkig kind wat altijd verbaasd, boos en verdrietig zal zijn omdat het in het volwassenen leven niet alles maar gewoon krijgt
Ja, hier ook. Ik breng ze bewust de waarde van geld bij. Dat je niet alles kan kopen wat je wil, dat je niet iets meteen krijgt. Het gaat om leren je behoeftes uit te stellen en daarvoor te sparen. Ook houden we een lijstje bij met speelgoed die ze kunnen vragen als verjaardagscadeau. Ik hecht zelf weinig waarde aan spullen en materiaal. Zoek het liever in (kleine) ervaringen. Zoals een rondje fietsen over de dijk met picknickspullen of een rondje hardlopen met dochter en ondertussen samen kletsen. Dat zijn de momenten die ik onthoud. Dus dat geef ik aan m'n dochters mee. Zelf groei ik mee in de leeftijd van de kinderen wat betreft uitstapjes. Hier zijn we langzaam mee. We hebben nog geen grote pretparken bezocht, behalve een dierentuin. En m'n man is met onze dochters naar pony park Slagharen geweest.
Mijn peuter krijgt zo af en toe wel een cadeautje ook als daar geen aanleiding voor is (verjaardag of 5 december) en is daar ook erg blij mee. Maar volgens mij is dat ook de leeftijd. Zodra een kind het vanzelfsprekend gaat vinden, vind ik een kind verwend. Zoon van vrienden (nu 7) geef ik altijd een mooi cadeau voor zijn verjaardag (rond de 15 euro). Het wordt uitgepakt en aan de kant gelegd . Nooit geen positieve/blije reactie. Ooit playmobil gegeven. Zelfs vader reageerde teleurgesteld, want ze kregen liever lego. Dat vond ik best wel erg.
An79: Ik zou ook willen dat ik minder kon kopen, maar ik vind zoveel zo leuk. Ben trouwens wel al flink aan het minderen, zeker wat speelgoed betreft, omdat ze daar toch amper mee spelen. En kleding hoeft voor hun ook niet zoveel en ze zijn net zo blij met een mooi jurkje van de H&M of de Wibra oid als met een merkjurkje, maar dat is nou eenmaal mijn hobby...net als boeken en knutselen. Ik heb zelf op zolder ook een kamer met 'grote mensen knutselspul' en twee boekenkasten vol met boeken (vooral van vroeger, want met twee kinderen kom ik amper aan lezen toe helaas).
Ik vind het vooral erg dat de ouders er niets van zeggen en het gedrag eigenlijk stimuleren. Moet ook zeggen dat het mij ook tegenstaat om er naartoe te gaan met zijn verjaardag. Zolang hij niet door zijn ouders gecorrigeerd wordt, kan hij er zelf eigenlijk ook niet zoveel aan doen toch? Het is voor mij in ieder geval het voorbeeld van hoe ik het zelf niet wil bij mijn kinderen.
Mooi verwoord! Hier sta ik helemaal achter Een vraagje voor de moeders die hun kinderen verwennen ..Hoe denk je dat het straks gaat als je kind 16 jaar is?
Dan krijgen ze een X bedrag per maand, waarvan ze kleding ed moeten kopen en als ze meer willen, dan mogen ze een baantje zoeken. Nu met 4 en 7 is dat laatste natuurlijk geen optie.
Ik snap helemaal wat Tuc zegt, ik ben het er ook wel mee eens. Natuurlijk heel fijn als je geld genoeg hebt en elke maand naar de Bart Smit kan en lekker iets uit kunt zoeken. Wij konden dat vroeger thuis niet en als ik dan eens iets kreeg was ik door het dolle heen. Nu kan ik het wel en zal ik ook zeker wel genoeg kopen, ik koop voor mezelf ook wat ik leuk vind maar ik weet wel dat ik moet werken om het te kunnen betalen. Ik wil dan ook zeker wel dat ons kind straks begrijpt dat je niet altijd maar zo kan kopen wat je ziet.