Hoiii dames, Even een topic over mijn eigenwijze peuter. Hij wordt volgende maand drie jaar oud en zijn oortjes gebruiken is niet zijn sterkste punt. Hij is een typische jongen met veel druk doen, dingen slopen, uittesten en daarbij een heerlijk vrolijk knuffelkind met eigenwijze streken. Maarrrr.... Wanneer hij iets vraagt, blijft hij het herhalen totdat hij het krijgt of dat hij dusdanige bevestiging krijgt dat hij het voldoende vind. Tot die tijd blijft hij herhalen. Al is dat 50x. Zo van: mama, mag ik drinken? Mag ik drinken, mag ik drinken, mag ik drinken, mag ik drinken. Mama? Drinken? Mama, mag ik drinken x nog-tig-keer-totdat-je-hem-een-beker-drinken-in-zijn-handen-drukt. Ongeveer twee tellen daarna: mama? Pliesieauto weg? Pliesie weg? Pliesie weg? Mama? Pliesieauto weg? (ik woon op een druk kruispunt waar er regelmatig hulpdiensten voorbij komen - alle hulpdiensten noemt hij pliesies). Mama? Ik kijken, kijken, kijken? Ik kijken etc. Al geef je antwoord; al geef je elke keer antwoord. Het maakt eigenlijk niet uit wat je zegt, want hij negeert je verder gewoon compleet en gaat door in zijn mantra. Hij hoort mij overigens prima, want als ik voor de grap zeg: "Nee, na de vijftiende keer vragen krijg je niet meer drinken", gooit hij zichzelf op de grond om hysterisch te gaan nephuilen zonder tranen (en hij gewoon op commando kan stoppen en poeslief doen). Hij doet het bij alles. Net zolang totdat je bevestiging geeft (op een vraag of het al donker is bijvoorbeeld) of hem zijn zin geeft. Mama? Het regent. Mama, mama, mama, het regent. Het regent, het regent, mama. En dan heb je na de eerste keer al gezegd: ja het regent. En reageer je na de twaalfde keer boos: JA HET REGENT JA, JEETJE, HOU ES OP. Om vervolgens doodleuk te vragen: mama, jij boohooos? Mama, boos? Mama, jij boohoos? Boos? Mama... Echt doodvermoeiend gewoon. AARRRRGGGGHHHHHH!!!!! Hoe kan ik dit doorbreken? Ik word er gillend gek van. Afleiden werkt helaas nauwelijks en het is net zo'n langspeelplaat die afgaat. Boos worden helpt niet, rustig blijven helpt niet, elke andere reactie die ik geef helpt niet en aan het einde van de dag wil ik gewoon een rolletje ducttape pakken en zijn mond dichtplakken omdat ik zijn lieve stemmetje gewoon eigenlijk niet meer wil horen. Het is al zelfs zo dat ik zo onbewust reageer dat ik mijn peuter mijn zeer geirriteerde 'jaaahaaaaa' hoor nadoen of vragen beantwoord met 'hmmm-mmm' Het is echt slopend. Iemand tips of ideeën om dit op te lossen of is het iets wat jullie herkennen en waar ik doorheen moet (en zo ja, hoe lang duurt zo'n fase dan?)? Als het zo is dat ik hier doorheen moet, zou ik maar vast aandelen kopen in de oordopjes, want die gaan er dan best komen. Dit stond volgens mij niet in 1 van die tig boeken over het ouderschap die ik heb gelezen - is toch niet normaal :x Hoe irritant kan zo'n peuter zijn?
Hi! Hang in there! It will pass! Haha. Mijn oudste had dit ook wel maar misschien iets minder erg. Ik denk dat ze zo opgenomen was door het interessante dat ze zag dat ze mijn antwoorden nauwelijks in zich op kon nemen. Probeer er niet teveel op te focussen, en wellicht is je zoontje een kind dat wat meer bevestiging nodig heeft dan gemiddeld. Mijn dochter heeft dat namelijk ook nog steeds. Dus hoe irritant het soms ook is, boosheid helpt hier niet Ik doel hier voornamelijk op de dingen zoals "pliesie weg he" Vragen om dingen als drinken probeerde ik in goede banen te leiden door vaste momenten daarvoor. Vertel hem dan 1x dat hij dan wat krijgt (bij je boterham bv). Blijft hij vragen zeg dan dat je hem verteld hebt wanneer hij wat krijgt en dat je nu geen antwoord meer geeft. Groetjes.
Wat meer, zegt ze Hahahaha, bedankt voor je antwoord! Ben blij dat je het in elk geval herkent. Ik doe ook mijn best om niet boos te worden, maar het is een kleine druktemaker en ziet elke 2 seconde wel iets anders om het over te hebben en hij wil minstens elke 5 minuten wat anders doen (da's ook nog iets om een topic over te openen trouwens; elke vijf minuten weer ander entertainment - ben langer bezig met spullen pakken en opruimen dan dat hij ergens mee speelt ). Vanaf zeven uur tot aan zeven uur zo'n beetje heb ik continu gekwek om me heen (oké, 2 uur aftrek vanwege het middagslaapje). Tegen de tijd dat het 10 uur is, ben ik meestal al licht geërgerd en dan duurt het nog wel even. Tegen etenstijd wil ik nog net niet de deur uit rennen wanneer mijn partner thuis komt. Even een sprintje trekken naar de stilteruimte waar niemand (herhaaldelijk) vragen stelt. Investeren in ducttape en oordopjes dus! Got it.
Ik snap je heel goed. Mijn oudste is verder een van het rustige type qua spelen. Maar ik heb zelf gewoon niet zoveel geduld. Ik denk dat je het heel goed doet. Moet trouwens wel heel eerlijk vermelden, bedenk ik me nu, dat mijn oudste wel wat anders communiceert dan gemiddeld. Boodschappen komen lang niet altijd aan en ik moet haar dan echt goed aankijken. (Prikkelverwerkingsproblemen).
Ooo hier 3,5 jaar en hij doet het nog. Gewoon heel vaak herhalen. 'mama daar is de boer geweest, moet ik tegen opa zeggen. Mama boer geweest, heb jij dat gezien? Mama?' En dan antwoord ik heel duidelijk en juichend waauw ja ik heb het gezien en dan komt het volgende veld. Onderweg naar opa en oma zijn mss 20 velden en bij bijna elk veld is het : 'mama kijk daar de boer geweest, mama, mamaaaa kijk de boer is geweest. Moet ik tegen opa zeggen. Mama de boer is gewees' En dan ziet hij weer een volgend veld . Ondertussen gaat de volumeknop van de radio iets hoger en tot nu toe is hij het altijd vergeten te vertellen tegen oma en opa Of hier in de straat is een wei met een paard. 'Mama het paard is wakker, mama het paard is wakker, mama heb jij het paard gezien?' En dat elke keer aks we er langs rijden. En dit is met veel onderwerpen
Dit komt geregeld voor: "*naam kind*, wil je even je speelgoed opruimen? We gaan zo een broodje eten" - Ik wil drinken "Oké, zo meteen, eerst even je speelgoed opruimen, dan gaan we drinken" - Ik wil drinken, mama, mama ik wil drinken "Ja ik hoor je, ik weet dat je drinken wil" - Mama drinken, drinken mama, drinken "Ik begrijp je, je hebt dorst" - Drinkennn, mama drinken, drinken, drinkeeeeen!!!! "Eerst je speelgoed opruimen, kom, mama gaat je helpen, dan doen we het samen" - Drinken... *insert-nep-huil* uhuh huhuhu drinken "Kom, eerst opruimen, dan drinken" - Drinkeeeeeeeeeeeeeeeeeeeen mama, mama drinken, asjebief drinken? Asjebief? Mama, asjebief drinken "EERST OPRUIMEN, DAN DRINKEN" - Drinken *gaat overdramatisch op de grond liggen huilen alsof hij uitsterft van de dorst en al 59 dagen in de woestijn doolt op zoek naar water* Zuchtttt... En het ergste is nog dat als je dan drinken pakt en aan hem geeft, dat hij keihard roept: NEE, NIET DRINKEN MAMA :x Ik heb gewoon een vaste structuur op de dag. Drie maaltijden, 2 tussendoortjes (fruit 's ochtends, 's middags wat lekkers zoals een snoepje OF een koekje OF een eierkoek ofzo) en dan 5 of 6 momenten dat hij kan drinken en dat doet hij dan ook. Het is dus geen kwestie van uitsterven van de dorst - misschien een acute hekel aan opruimen eerder. Maar dan nog...
"Mama? Waar is vrachtauto nou?" - Naar huis, denk ik "Vrachtauto nou?" - Weg "Vrachtauto weeeg?" - Ja, naar huis "Vrachtauto? VRACHTAUTO? " - De vrachtauto is weer naar huis "Vrachtauto nou?" *repeat x 12* Ondertussen heb ik zin om een bordje eenrichtingsverkeer aan beide kanten van de straat te zetten zodat hij nooit meer een vrachtauto ziet
Grenzen zoeken.... daar lijkt dit het meest op. Heule lange adem vereist. Niet te vaak antwoord geven ook. Gewoon duidelijk zijn en daarna niet meer op in gaan. Hoe hard ie ook gilt. Jammerrrrr
Haha moet er wel een beetje om lachen. Evt de zelfde vraag terugstellen, kan een leuk verbaasd gezichtje opleveren Of lollig over de top mee gaan doen: jaaahhh waar issie nouuuu? Hihi.
Hij wil het graag op zijn manier. Blijkbaar is dit momenteel ontzettend belangrijk voor hem. Waarom geef je r niet aan toe? Ben je bang een verwende draak te creëeren? Wie weet.. Oh wil je eerst wat drinken? Ik wist niet dat je zo'n dorst had. Mooi hè die politie auto. Ik heb je gehoord, wat heb je nog meer gezien vandaag? Het kan interessant zijn om zijn gedrag te zien als je hier meer inhoudelijk aan tegemoet komt. Wordt het minder? Of juist erger?
Ik probeer het ook vaak met humor op te lossen; maar het duurt al een tijdje en ik word er een beetje mesjogge van. Ik kan er zo ook wel om lachen nu ik het zo opschrijf (hoe maak je je moeder gek echt een leuk spelletje) maar van zeven tot zeven is veel te lang om dit bij alles te doen. Hij had dit inderdaad een tijdje terug met: wat is dat nou? Mama? Wat is dat nou? Wat is dat? etc. En dan ging ik expres dingen verkeerd zeggen. Hij wees naar een hond. Dan zei ik dat dat een hond was en zei hij nog eens: wat is dat nou? Nu ben ik eerder geneigd om te zeggen: dat is een koe. Waarbij hij zegt: nee mama, dat is een hond. Mama, dat is een hond. Mama, nee, niet koe, hond. Hond niet koe mama. Mama, hond! Mama... Afijn, je snapt hem
Ik heb al een verwende draak. Sorry dat ik het zeg hoor, maar hij krijgt al bijna alles wat hij wil op het moment dat hij het wil. Maar ik heb nu ook een baby van 8 weken en soms kan dat wat hij wil gewoon even niet. Dan ben ik de baby de fles aan het geven of een luier aan het verschonen en dan kan ik niet gelijk op stel en sprong alles doen wat zijn hartje begeert (en vooral niet als dit elke paar seconden wat anders is - ik ren me de benen onder het lijf vandaan om de twee kerels tevreden te houden; soms moet hij even wachten). Of ik zeg: zachtjes doen, hè? De baby slaapt. "Ja mama". Om vervolgens vanaf boven te roepen: MAMAAAAAA, VLIEG BINNEN, VLIEG BINNEN. MAMA, VLIEG BINNEN. En dan zeg ik: ssssshhhtttttt. MAAR MAMA, VLIEG BINNEN! Jaaahaaa, er zit een vlieg binnen, gefeliciteerd. MAMA VLIEG BINNEN - VLIEG NIET OP HET DAK, MAMA, VLIEG DAK OP! VLIEG SLAPEN! STOUTE VLIEG! WEG! Nou ja, de baby is dan gelijk weer klaarwakker. De eerste vier keer slaapt hij er wel doorheen, maar de twintig keer daarna zijn toch wel funest. En dan kan ik zeggen wat ik wil, maar hij moet eerst zestig keer (op luide toon) herhalen dat er een vlieg binnen op het raam zit. Al vraag ik dingen zoals: wat vind je daarvan, zullen we hem een naam geven, hoe heet die vlieg, waar gaat hij naartoe etc. Het enige wat nog effect heeft is zeggen: zeg maar dat hij naar zijn moeder toe moet wegvliegen. Maar dan gaat hij luid brullend naar die vlieg toe lopen schreeuwen en dat is ook weer net niet dat effect wat ik wilde.
Heeft ie dan wel of niet eerst opgeruimd? Want als je hem toch drinken geeft vóór het opruimen, leert ie natuurlijk dat ie vooral maar moet blijven doorzeuren Verder zou ik benieuwd zijn wat er gebeurt als je hem niet alleen bevestigt: - mama, het regent - ja, inderdaad het regent Maar meer uitdaagt tot conversatie: - mama, het regent - ja, maar gelukkig zitten we nu binnen he, wat denk jij? Wat zegt hij dan? Toch weer gewoon nog een keer "het regent" of gaat hij antwoord geven op je vraag? (is ook vermoeiend hoor, een echt gesprek aanknopen met een peuter , maar misschien is hij daar naar op zoek bij je? Edit: zie nu pas dat er ook een pagina 2 is ... En in het voorbeeld van de vlieg ga je dus al een gesprek aan, maar dat werkt dus ook niet...
Fafa, dat zou misschien best wel kunnen ja, dat hij meer uitdaging nodig heeft. Ik begin hoe langer hoe meer aan de korte kant te raken door gewoon maar kort en bondig te antwoorden, zodat het getetter klaar is. Misschien is dat inderdaad iets wat ik nog kan proberen om het gespreksniveau wat op te krikken. Vaak denk ik van: kan nog beter tegen een muur praten, die negeert me ook maar is een stuk stiller Die grenzen neerleggen ben ik mee bezig - gevalletje: hadden we eerder moeten doen, deden we niet op tijd, moeten we nu wel doen. We waren nog bezig met voeden totdat we ineens tot de conclusie kwamen dat we ook moesten OPvoeden Dat kost inderdaad ook wel de nodige moeite soms. En ja, hij heeft dan wel opgeruimd. Of althans, wel met ratio 1 auto van hem in de speelgoedmand - 6 auto's van mij; maar dat is bij alle peuters wel, denk ik.
Mijn zoon van 2,5 heeft exact hetzelfde. Alles herhaald hij 10x (als je geluk hebt). Het ergste/zieligste hij heeft niet eens door dat hij het doet. Z: Kijk mama graafmachine. M: ja schat dat is een graafmachine. Z: Mooie graafmachine he mama. M: ik vind hem ook mooi schat. Groot is hij he? Z: ja groot. Mama kijk graafmachine! M: ja schat dat weet ik. Z: Graafmachine! z: papa papa papa papa papa papa papa mag ik drinken? Papa papa papa mag ik drinken? Papa! (En dat in 1 zin) P: natuurlijk mag jij drinken waar is je beker? z: ja papa *zijn naam* drinken. Papa mag ik drinken? P: ja dat zei ik toch al. Ik ben drinken aan het pakken. Z: papaaaaa ikke drinken!! *eigen naam* drinken! Pappaaaa ik wil drinken! Zeker als je druk bezig ben is het bloed irritant.
Nou als hier de tip staat lees ik mee! Hier 4,5 en hij blijft bezig.... Als we naar de snelweg rijden komen we langs een stuk bos met dennebomen. Dat gaat elke keer (soms twee keer per dag) zo : Mama daar is het bos. Ja dat klopt, het staat er nog steeds. Mama dat lijkt op het planes bos. Ja dat heb je helemaal goed, dezelfde bomen he. Mama de springers doen dan die bomen opzij en dan komt er brand aan. Ja eng he, maar het komt toch elke keer weer goed, en hier is geen brand. Mama maar die springers doen wel hard werken. Hmhm ja dat klopt. En dat bos lijkt op planes he. Ja. Dan bij brand komen de springers en die maken alles goed. Ja schat, ik moet nu opletten met rijden. Dan zegt zijn zus, hou nu eens op over planes! We weten onderhand wel dat je dat erop vind lijken. Let wel, hetzelfde gesprek elke keer....echt elke.....keer...... 😩 En dat over meerdere dingen. Het heeft indruk gemaakt en dan lijkt hij het niet los te kunnen laten of te beseffen dat ik al antwoord heb gegeven....10000 keer.....hetzelfde antwoord....
Allright ik heb t gelezen. Het gebabbel blijft nog wel even. Daar doe je weinig tegen. Ik blijf erbij: Nu even niet. En geen discussie. 2 dagen lastig en dan weet hij niet beter. De baby is er net, hij is gewend dat hij alle aandacht heeft en alles kan. Nu is dat niet meer zo maar hij weet dat nog niet zo goed, want hij weer simpelweg niet beter. Ik zou proberen om het meer te benoemen, nu even niet want ik ben even met de baby bezig, je moet even wachten. (Als je dat niet kan ga je maar op de stoel zitten.) En dan vooral niet in gesprek gaan. Negeer het, zie Supernanny. Als je hem de ruimte geeft zal hij de ruimte blijven pakken. En soms moet je gewoon echt zeggen nu even niet, je moet even wachten en in de tussentijd wil je niks horen. Mijne babbelt dan nog niet zo, maar kan ook aandacht vragen en als ik dat even niet wil dan zeg ik Nee nu even niet ga maar met je treintje spelen ik kom zo bij je. En dan gaat hij dat ook doen. Oké 1 op de 10 dat hij het blijft proberen, maar de sleutel is naar mijn inziens echt gewoon nee zeggen. En dat is niet hard, maar noodzaak en duidelijk. Het gaat alleen maar erger worden als je die grens niet aan gaat geven, en die grens valt niet aan te geven zonder een rotgevoel te hebben. Maar dat gaat over, na 2 dagen zie je het verschil en denk je waarom heb ik dat niet eerder gedaan want het was niet zo moeilijk en hij is er geen ongelukkig kind van geworden. Nu is het al lastig soms maar imagine 2 jongetjes, kun je jezelf dan nog in 5 stukken delen? Je zou de eerste zijn die dat lukt. Nee zeggen en duidelijk zijn is geen misdaad en uiteindelijk is hij daar blij mee maar jij ook en als jij blij bent kun je de wereld aan. Als je steeds uitgeblust naar bed gaat omdat er teveel energie uit je lijf gezogen wordt heb je daar uiteindelijk jezelf mee en daarmee ook de jongens. Echt waar, hij is nog niet gewend aan het feit dat je niet meer 120 procent aandacht voor hem kan hebben. En dat is normaal, maar je moet er wel wat aan doen want zometeen kan het niet anders. Zometeen heb je je handen vol aan de jongste en als de oudste dan nog niet weet waar de grens ligt verzuip je. Persoonlijk vond ik de eerste maanden lastig op dat moment maar als ik terug kijk vond ik de periode daarna 3x zo zwaar. Een baby slaapt nog relatief veel overdag en kruipt nog niet het huis door. Zodra die fase begint heb je helemaal geen handen meer over. Ik heb die fase ook gehad, oudste moest ook leren dat hij niet meer de enige was die mijn aandacht of energie nodig had. En de jongste leert het nu wat sneller: ik kan niet 24/7 entertainen, in the long run is het beter om affentoe een half uurtje bij te tanken want anders komt er een punt waarop je breekt. Als je aan het eind van de dag zon plakbandmoment hebt is het tijd om te zeggen nu even niet. Zodat je daarna met frisse moed weer verder kunt. Helemaal niets mis mee. Nu even niet is helemaal niet erg, hij weet namelijk dat je daarna weer alle tijd voor hem hebt.
Volgens mij heb je zelf het antwoord al gegeven toen je zei dat het een verwende draak is. Ik zou denk ik gaan investeren in één goedantwoord per vraag. En dat antwoord eventueel nog 1 keer herhalen. Daarbij zou ik echt even op ooghoogte gaan zitten. Eventueel de handjes even vasthouden zodat je wat beter de aandacht kunt vasthouden. 1e "Ik hoor dat je dorst hebt. We gaan eerst opruimen, daarna krijg je drinken." 2e "Mama zegt het nog één keer: we gaan eerst opruimen en daarna krijg je drinken." En dan het hele arsenaal aan aanstelleritus dat volgt straal negeren, terwijl je gaat opruimen. En na het opruimen, vertel je dat je klaar bent en vraag je wat hij wil drinken. 1e: "Jaaa, wat mooi hè, een vrachtauto! Nu is hij weer weg hè. Waar zou hij nou naartoe gaan? 2e: "Ja, ik heb de vrachtauto gezien. En nu is hij weer weg. Mama gaat nu wat anders doen." Klaar. En dat volhouden. Echt: HOU VOL! Ook deze fase gaat over. En dan volgt er een nieuwe fase die ongetwijfeld nòg irritanter is. Waarom??? (Dat is zowel een wanhopige vraag als een aankondiging van de volgende fase!" Ik blijf van mening dat verloskundigen die placenta niet zo snel weg moeten gooien. Ik heb gewoon het vermoeden dat daar toch ergens een gebruiksaanwijzing in verstopt moet zitten...