Ik denk dat je kind het erg lastig gaat krijgen wanneer het gewend is dat zijn/haar gevoel altijd eerste prioriteit is. Zo werkt het gewoon niet in het leven. Sorry maar mijn kinderen krijgen echt af en toe een 'dan heb je pech' te horen als hun gevoel even iets anders zegt dan dat de bedoeling was. Je maakt het ze niet makkelijker door altijd maar met ze mee te gaan. 'Geef ze wat ze nodig hebben, niet wat ze willen'
Vind ik ook belangrijk, maar moet dat perse met 2 jaar al kunnen? Mijn jongste is inmiddels 4 en heeft er nog moeite mee. Niet alle kinderen zijn gelijk en leren in hetzelfde tempo, maar dat wil niet zeggen dat die manieren er nooit komen. Hij blijft op het kdv overigens ook niet 20 minuten zitten aan tafel, hij mag altijd halverwege meehelpen de washandjes klaar te maken, ook daar waren ze er vrij snel achter dat dwingen averechts werkt en waarom niet een beetje meebuigen dan?
Ik heb geen idee of ik dat kan, kind was doodsbang dus ik heb het niet geprobeerd omdat ik het niet belangrijk vind. Het is heel jammer voor je dat je het niet logisch vind, daar kan ik dan weer niks aan doen.
dat MOET niet met 2 jaar, IK wil dat met 2 jaar en met 1 jaar ook al. Mijn prioriteiten, die van jou en Carino liggen anders, prima toch. Het lukt mij niet om hem met bijna 4 de hele nacht in zn bed te laten en anderen vinden dat raar.
Nee, iedereen doet ertoe hier. Dus ook de kinderen. Dat betekent dat als een kind structureel moeite heeft om 20 minuten aan tafel te zitten, we (zoals suus zegt) meebuigen. De tijd wat inkorten, klusjes geven etc. Dan werken we toe naar aan tafel eten, krijgt niemand altijd zijn zin (ben sowieso niet zo van winsituatie) en neem ik mijn kind serieus. Mijn kinderen hebben zeer zeker ook wel pech. Ik zeg vaak genoeg Nee. Maar we kijken bij problemen naar oplossingen en troost en niet naar strakke regels die naar mijn mening op die leeftijd nog onnodig zijn.
Mij ook niet, hij ligt nu ook in ons bed. Ik vind alles prima, jouw kinderen, jouw manier. Wat ik niet snap is dat op mijn manier meteem commentaar wordt geleverd over dat mijn kind geen manieren leert en zich misdraagt in een restaurant. Waarom wordt die conclusie gelijk getrokken.
Dan zijn we het eens, of bedoel je iets anders? Ik snap niet waar het idee vandaan komt dat ik grenzeloos opvoed? Of alle wensen van mijn kinderen inwillig? Situaties aanpassen als.dat nodig blijkt te zijn komt precies overeen met je quote net; geef kinderen wat ze nodig hebben. In dit geval geldt voor mij een middenweg, tijd en ruimte om aan tafel te leren maar wel binnen een overzichtelijke tijd zodat ze er ook succesvol in kunnen zijn. Ik laat ze liever ervaren dat ze elke avond weer 10 minuten gezellig aan tafel hebben gezeten dan steeds weer de teleurstelling en boosheid over het niet luisteren. Geef je dan een kind wat het nodig heeft? Ik stuur aan op successen, hoe klein die in eerste instantie ook zijn. Daar krijgen ze zelfvertrouwen van.
Veel mensen verwarren de opvoedstijl zoals carino die hanteerd met grenzeloos opvoeden en dat is het natuurlijk niet. Aan de andere kant worden de gevoelens van kinderen die opgroeien met mijn wil is wet, erg onderdrukt, dus die zullen ook zeker niet goed klaar gestoomd worden voor het volwassen leven.
Ik bedoel in ieder geval dat juist omdat mijn kinderen ertoe doen, ik niet altijd hun gevoel bovenaan wil plaatsen. (Dat kan ook niet als je meer dan 1 kind hebt trouwens) wat bij een dreumes nog heel lastig is, maar bij een kleuter al veel beter gaat. Ik hou dus ook rekening met hun ontwikkelingsniveau. Niet dat ik hun gevoel negeer of afkeur, maar het is niet altijd mogelijk om hun gevoel voorrang te geven. Kinderen hebben inderdaad succeservaringen nodig om zich te ontwikkelen en zelfvertrouwen te krijgen. Ik denk dat iedereen zijn eigen keuzes maakt in welke situatie je je kind succes laat ervaren en in welke situatue je je kind wilt leren zich aan te passen, dat maakt het verschil in opvoeding denk ik. Het doel en belang zijn vaak hetzelfde En ik gok zo dat je het met dit stukje wel eens bent, dus ja ik denk wel dat we het over het andere ook ongeveer eens zijn maar het net iets anders omschrijven en net andere accenten belangrijk vinden.
Ik ben daar niet zo moeilijk in. Mijn oudste vindt het ook heel lastig om de hele maaltijd te blijven zitten. Komt vanzelf wel. We starten met elkaar aan tafel. En hoe we eindigen is altijd een verrassing
Ik denk... (en ik kan me vergissen hoor) dat als je nu niet meteen consequent bent... Je later een hele dobber krijgt om het dan weer af te leren. Puur omdat gewoontes nou eenmaal lastig af te leren zijn. opvoeden begint meteen.. niet na een aantal jaar. Want dan hebben ze onbewust al heel wat "regeltjes" opgeslagen waar ze dan aan gewend zijn. Overigens eten wij nooit een uur... zeker toen dochterlief nog dusdanig klein was.. was ze meestal zelf als laatste klaar met eten. En anders kon ze best even kletsen terwijl wij aten. En bij natafelen... dan mocht ze natuurlijk gewoon van tafel. Dat valt niet meer onder de tijd die ik vind dat je kleine kind perse aan tafel moet zitten. (Er zijn natuurlijk wel grenzen aan de tijd die je een kind aan tafel kunt houden.. 3 uur tafelen met een klein kind lijkt me geen discussie maar wij zitten altijd maar kort aam tafel doordat we in de keuken al opscheppen en dus echt enkel eten aan tafel) Maar je bord blijft wel op tafel en je mag pas van tafel als iedereen klaar is met eten. En ja, ook als je 8 bent is dat soms saai. (Sterker nog.. ik vind het soms ook saai..) So be it
Ja, ik heb idd een zwaar onzeker en onderdrukt kind hoor ... Er is niets mis met leren dat sommige dingen nu eenmaal moeten ondanks dat je dat niet leuk vind ... dat is klaar stomen voor het volwassen leven, leren dat je soms dingen moet doen omdat het moet. Zo werkt het in het echte leven ook namelijk Mijn wil is geen wet, maar er zijn een aantal dingen waaronder tafelmanieren waarbij ik vetorecht heb ...
Nou dan is het hier helemaal een losgeslagen bende, want wij hebben dus geen eettafel, woonkamer is te klein en hebben gekozen voor een speelhoek ipv eettafel. Wel moet ze met eten aan de salontafel met haar stoel zitten, maar als ze uit gegeten is gaat ze ook van tafel en dat vind ik prima. We gaan regelmatig uit eten en dan blijft ze wel gewoon netjes zitten.
Wij eten ook altijd aan tafel. Heel soms wel eens patat of pizza voor de tv, maar dat zijn echt uitzonderingen. Iedereen moet bij ons blijven zitten totdat iedereen klaar is. Als er eentje heel lang treuzelt, laat ik de rest wel gaan, als zij klaar zijn. De jongste heeft rond de leeftijd van die van TO ook wel een periode gehad dat hij steeds wegliep. Toen hadden we nog een kinderstoel met riempjes. Als hij wegliep, moest hij in de riempjes. Dat vond hij niet leuk, dus meestal hielp dat wel om hem gewoon te laten blijven zitten. Nu is het nooit meer een punt van discussie eigenlijk.
Dit bedoel ik dus ook! Tegenwoordig moet alles leuk zijn en kinderen moeten vooral overal over meebeslissen. Hou op, is veel te lastig voor de meeste kinderen. Laten we het leven een beetje simpel houden voor ze nu het nog kan. Kiezen welke sokken je aan wil is keuzevrijheid genoeg soms