Goed, ik ga het er gewoon een keer uitgooien. Wat is dat toch dat moeders onder elkaar constant de behoefte voelen om te strijden over wie het het beste doet en zich met elkaar te bemoeien? Waarom vinden zoveel moeders het zo heftig om te zien dat een andere moeder andere keuzes maakt dan zij? Is het nou zo moeilijk om gewoon je leven te leven en je een keer niets aan te trekken van die moeder die buiten op een bankje haar dreumes de borst geeft, die moeder die tijdens de zwangerschap al besluit flesvoeding te gaan geven, de moeder die niet of juist wel graag wil dragen, de moeder die vanaf dag 1 haar kind in een eigen slaapkamertje laat slapen of juist de moeder die haar kleuter van 5 nog bij zich in bed neemt 's nachts. Niet laten huilen of wel laten huilen. Bijvoeden met 4 of met 6 maanden. Straffen of niet straffen. Wat boeit het wat een ander doet met haar eigen kind? Het is jouw kind niet. Het is juist zo mooi dat we allemaal anders zijn. Zo mooi dat niet elk kind hetzelfde wordt opgevoed en niet iedereen dezelfde keuzes maakt. Het is zo mooi dat we in een land wonen waar we eigen keuzes kunnen maken. Waar we vrijheid hebben om onze kinderen op te voeden op de manier die we zelf het prettigst vinden voelen. Waar niemand gestraft wordt om een afwijkende keuze (uitgezonderd natuurlijk wanneer je vindt dat de beste manier om je kind op te voeden hem bont en blauw slaan is ). En volgens mij is het leven een stuk makkelijker voor jezelf als je je niets aantrekt van wat een ander doet.
Ik ben het met je eens dat mensen anderen in hun waarde moeten laten. Aan de andere kant vind ik ook dat sommige mensen zichzelf een wata dikkere huid moeten 'aanmeten'. Als er alleen maar een selfie van een borstvoedende moeder voor nodig is om een schuldgevoel over je eigen keuzes te krijgen, ben je misschien ook wel wat overgevoelig. Ik denk trouwens dat mensen ook niet altijd in de gaten hebben dat hun mening als belerend wordt gezien. Wij zijn op zoek maar een ander huis en heb van de week een whatsapp gesprek gehad van mijn moeder, dat mij zó tegen de haren in streek! Zij had een huis gezien waarvan ze vindt dat wij er 'moeten' gaan kijken. Maar het voldoet niet aan een paar eisen die wij belangrijk vinden. Maar ja... ZIJ vond het een goed huis voor ons en ging het dus eens flink promoten en de zwakke punten een beetje onder de tafel schuiven. Het werkte me enorm op mijn zenuwen. Aan de andere kant denk ik dan: zij bedoelt het helemaal niet zo. Het is notabene m'n moeder; als er iemand is die het beste met mij voorheeft, is zij het wel. Maar toch... Aargh!! Wat was ze onbedoeld irritant. Ik denk dat dat ook vaak wel het geval is met al die OMA's (Ongevraagde Meningen en Adviezen) op zo'n forum. Mensen bedoelen het goed, maar het komt al gauw belerend / bemoeizuchtig over. Staat er dan aan de andere kant iemand met iets te lange tenen, heb je zo een flinke discussie. Vooral omdat het ook nog eens lekker anoniem kan. 1+1+1 zeg maar.
Ik ben het met Tupp eens dat veel dames wel eens een wat dikkere huid zouden kunnen kweken. Voor mij helpt het om bewuste keuzes te maken, welke kant op dan ook. Maar ook vind ik dat mensen zich niet overal mee hoeven te bemoeien. Maar tegenwoordig mag je eigenlijk niet eens meer vragen of iemand bijvoorbeeld borstvoeding geeft, schijnbaar zit daar dan meteen een oordeel aan vast Ik heb 1 vriendin die 'nogal duidelijk ' is in haar standpunten. Zij is bijvoorbeeld erg voorstander van laten huilen vanaf een bepaalde leeftijd en vertelt ons dat ook regelmatig. Tijdje geleden gewoon duidelijk gemaakt dat wij daar anders over denken en dat we haar methode dus niet gaan toepassen en ook geen behoefte hebben om hier meer over te horen. Sindsdien heeft ze er niks meer over gezegd Duidelijkheid ia ook wat waard, voor iedereen. Zij dacht echt dat ze ons hielp en voor ons klonk het als kritiek. Zonde dus!
Dit is niet alleen in de wered van kinderen maar ook in andere situaties. Ik zie het ook heel veel in de honden wereld op social media. Als je daar een foto plaatst van je hond met een tennisbal krijg je een hele lading over je heen over hoe slecht dat wel niet is. Maar het weerhoudt mij er wel eens van om een vraag te plaatsen over iets omdat je dan gelijk ongevraagde meningen krijgt die buiten de directe vraag omgingen en dat is jammer.
Helemaal mee eens! Wij hebben vrienden waar dit voor mijn gevoel erg speelt. Voor de komst van de kinderen (hun dochter en de onze schelen 3 maanden) konden we goed met elkaar overweg, maar sinds we kinderen hebben lijkt zij een enorme concurrentiestrijd te voeren en ze heeft altijd commentaar op iedereen achter hun rug om. Dit maakt dat ik haar helemaal niet meer vertrouw en ik vind het ook dodelijk vermoeiend om steeds die concurrentiestrijd te negeren. Voor mij heeft dit de vriendschap geschaad, heel erg jammer dit. En helaas zie je heel vaak dat het er zo aan toe gaat, vooral tussen moeders onderling.
Ik vind het soms ook wel frappant dat mensen een probleem vertellen en klagen over iets maar als het advies dat dan gegeven wordt niet in hun straatje past, ho maar! Ik heb bijvoorbeeld een vriendin die sinds ze kinderen heeft niet meer weg gaat zonder kinderen of mét kinderen. Alleen naar de speeltuin, heel af en toe naar iemand thuis en that's it. Haar man wil niet een avondje of namiddag alleen voor de kinderen zorgen (4 en 6 jaar oud) want dat is te druk. Het zijn ook heel drukke kinderen, zitten geen moment stil. Ze gaan nooit op restaurant, nooit samen shoppen, niet mét kinderen noch zonder kineren. De kinderen luisteren ook niet, lopen weg, slaan, maken herrie, ... . Niet makkelijk dus. Nou kijk, als je daar over klaagt en ik kom met advies dat eigenlijk het tegenovergestelde is van wat jij nu doet en je wil het niet eens proberen moet je van mij de volgende keer ook niet meer komen klagen. Zo simpel is dat. Eerst eens iets anders proberen misschien?
Mijn idee is dat veel vrouwen (want bij mannen merk ik het niet zo) bevestiging/validatie zoeken voor hun keuzes. En iemand die het ánders doet is dan een impliciete 'afkeuring' van jouw eigen keuze. Of het is zendingsdrang van iemand die écht 'gelooft' in dragen/niet vaccineren/langvoeden etc. 'Hoe kan iemand nou een andere keuze maken? Dit is toch het beste!' Inderdaad, ga maar eens in de hondenwereld praten over hondenvoeding... Daarnaast ook eens over het kweken van een dikkere huid. Als je echt achter je keuzes staat, moet je kritiek ook gewoon kunnen handelen. En geen vragen stellen op een forum als je alleen maar applaus zoekt.
Maar dat is een advies n.a.v. een situatie die niet prettig loopt, wat die mensen zelf ook doorhebben, anders klagen ze er niet over. Dat vind ik toch iets anders dan zonder dat daar enige aanleiding voor is moeten vermelden dat laten huilen bijzonder slecht is voor een baby, ofzo. Daarmee stoot je in 1 keer een hele groep moeders voor het hoofd die gewoon doen wat voor hun goed voelt en ook goed werkt. Die daar ook niet over zullen klagen en dus geen ongevraagde adviezen die vaak heel belerend overkomen nodig hebben. Net als het verschil tussen wanneer iemand een topic opent over "wat is beter, borstvoeding of flesvoeding?" waarin een discussie over wat beter is prima past, want dat was het onderwerp en dat is wat de topicstarter wil weten. Die zal zich dus ook niet aangevallen voelen. En mensen die daar niet tegen kunnen kunnen gewoon besluiten dat topic niet te lezen. En een topic over "ik wil meteen vanaf de geboorte flesvoeding geven, welk merk kan ik kopen?" waarin meteen tig mensen komen vertellen dat borstvoeding beter is en je dat toch echt moet proberen. Of iemand die in een topic vermeld dat haar kleuter van 4 nog de borst krijgt, verder zonder vraag of klacht, maar wel reacties krijgt dat dat heel vies of raar is. Mensen lijken constant de behoefte te voelen om (vaak negatief dus) te reageren op iets wat ze lezen of horen wat anders is dan wat ze zelf zouden doen. Zonder er even bij stil te staan dat je het ook gewoon kunt lezen en horen, denken "dat is niet iets wat ik zou doen dus geen interesse" en verdergaan met je eigen leven.
Oh en wat er wordt gezegd over honden... Hetzelfde heb je ook bij katten . Ik heb 4 katten en zit in meerdere kattengroepen op Facebook. Katteneigenaren zijn mogelijk nog erger dan moeders
Dat iemand klaagt, wil niet zeggen dat iemand ook advies wil. En zelfs als iemand wel advies wil, hoef jouw advies nog niet meteen het advies te zijn waar iemand iets mee 'kan'. Voorbeeld: onze oudste zit emotioneel wat in de knel. Daar 'klaag' ik wel eens over. Dat wil zeggen: ik heb er lang niet echt met mensen over gesproken. Maar voor ons komt nu het moment dat we het idee hebben dat we er zelf niet uitkomen en hem niet goed genoeg kunnen helpen. Dus praat ik er nu meer over. Maar ik kreeg van één collega het advies om hem gewoon elke keer dat hij huilt te negeren en / of naar zijn kamer te sturen. "Want als hij geen aandacht krijgt, stopt hij er wel mee." Uhm, nee... Lijkt me in het geval van onze zoon geen goed idee. Hij doet het (meestal) niet om aandacht maar is dan echt oprecht verdrietig en wanhopig. Dus met dat advies kan ik niks en wil ik niks Maar betekent dat nu dus dat ik niet meer mag 'klagen' / praten over het feit dat ik me zorgen maak over ons kind? Nee, sorry; dat vind ik echt onzin.
Hele andere kant op, ik heb op een new age / spiritueel-forum gezeten en de hoeveelheid shit die je daar over je heen krijgt wanneer je een kritische opmerking plaatst, geloof me dat ook de meest zweverige types helemaal niet zo 'vol van onvoorwaardelijke liefde' zijn Het is niet alleen het ouderschap, het is de hele maatschappij die een ander veroordeeld om zijn of haar eigen keuzes te verantwoorden. Vermoeiend.
Ik denk dat het gewoon in de mens zit. Het is nu eenmaal menselijk om een mening te hebben over allerlei onderwerpen die je dagelijks tegenkomt. En blijkbaar is het ook menselijk om die mening er overal uit te gooien zonder erbij stil te staan dat je misschien mensen kwetst of beledigt. Waardoor de mensen die zich gekwetst en beledigd voelen zichzelf natuurlijk gaan verdedigen. Vaak door hun mening die de andere groep weer kwetst eruit te gooien. En zo blijf je bezig. Zeker op internet durft iedereen van alles te zeggen waardoor uitspraken nog veel heftiger worden. Ik denk ook niet dat het mogelijk is om dat te stoppen. Al zou ik het zo fijn vinden als niet meer iedereen constant zichzelf hoeft te verantwoorden. Ik open internet en zie niets anders dan discussies met soms de vreselijkste verwensingen naar elkaar om zulke kleine dingetjes. Jammer.
Ik denk inderdaad Linnaea dat je niet veel kunt veranderen aan de menselijke neiging om met allerlei ongevraagde meningen en adviezen te komen. De bedoeling daarachter is meestal ook helemaal niet verkeerd. Wel denk ik dat mensen wat harder kunnen werken aan zichzelf om dingen persoonlijk op te vatten en in de verdediging te schieten. Daardoor verhard de toon juist vaak. En bovendien laat je iemand 'onder je huid' komen, waar je zelf last van hebt. Ik probeer in ieder geval dat soort reacties altijd kort af te wegen: Heb ik er wat aan? Ja? Mooi! Nee? Weg ermee! Ik ga in ieder geval niet wakker liggen van de meningen van onbekenden op een forum of vage kennissen. Goede vrienden en familie (mensen die mij goed kennen en weten hoe mijn leven in elkaar zit) zijn een ander verhaal. Als zij ergens mee komen, wil ik er wel eens wat langer over nadenken.
Helemaal mee eens! Ik trek het me van naasten ook altijd meer aan dan van onbekenden of vage kennissen. Maar daarbij ben ik ook niet te beroerd om te denken of zeggen: ze hebben een punt. Vooral hier op het forum kan ik best nog eens denken: o ja, zo had ik het nog niet bekeken.
Dat geloof ik ook zeker, maar ik heb wel het idee dat dit de laatste jaren flink erger geworden is (of in ieder geval een stuk verder gaat). Deels door het internet en de anonimiteit, maar ook genoeg in het dagelijks leven. Dingen als zelfliefde en assertiviteit zijn een stuk populairder dan vroeger, maar velen vertalen dit ook naar egoïsme en het recht om overal maar op aan te vallen.
Bij ons geldt dit ook. Hier geen biologische kinderen maar een pleegkind. En dan denkt iedereen dat je geen benul hebt van opvoeden. Dat je hun manier maar moet overnemen want die ik de beste. Zij hebben alles al doorlopen, bla, bla, bla (Alsof hun kinderen beleefd, rustig en geen woede buien hebben... not.. ) Vind dat wel irritant. Zeker als je aangeeft dat wij met een heel team om pleegkind heen staan, dan nog proberen mening op te dringen..
Ik sta open voor alle meningen, of ze in mijn straatje liggen of niet. Maar ik moet er wel wat mee kunnen. Dus geef aan waarom je deze mening hebt en niet "omdat ik dat zo doe en dat goed gaat". Ik stoor me meer aan mensen die ongegeneerd maar vragen wat ze willen weten (en vooral vragen waarbij ik het gevoel heb dat ze hopen op een smeuig antwoord voor een sappige roddel). Sinds ik zwanger was van de 2e heb ik zo vaak van andere moeders de volgende vragen gehad omdat er 8 jaar tussen mijn kids zit: - was het een ongelukje? - kon je zo moeilijk zwanger worden? - hebben de kids wel dezelfde vader ivm leeftijdsverschil. Op dat soort momenten krijg ik kippenvel en antwoord ik dat ik dat een brutale vraag vind waar ik geen antwoord op wil geven.