Hallo mama's Algemene vraag: hoe gaan jullie om met lastige situaties op verjaardagen? Hiermee bedoel ik het volgende Wij hadden zaterdag een verjaardag waar veel kinderen waren. Ik merk dat de ouders van deze kinderen enorm soepel zijn in de opvoeding. Zo word er niets van gezegd als sommige met eten of speelgoed gooien, of als er een grote zak chips zelf door de kinderen word gepakt (zonder te vragen) Ook op de trampoline ging het er lomp aan toe: niet alleen het net werd bijna gesloopt maar ook de kinderen waren aan het duwen met elkaar (weliswaar spelenderwijs maar dit loopt vaak uit de hand) De ouders van deze kinderen zeggen hier niets van! Ondertussen doet die van ons gewoon mee, Hij doet nu eenmaal alles na. Ik zeg hier wat van, maar ondertussen krijg ik dan scheve gezichten of opmerkingen zoals 'ach, laat ze maar, kan geen kwaad' Erg lastig dus. Hoe doen jullie dit? Ik weet dat er verschillende manieren van opvoeding zijn, en accepteer andermans manieren, maar als mijn kind iets doet wat wij onbeschoft vinden of wat dan ook, dan ben ik als ouder toch verplicht hier wat van te zeggen? Heb het gevoel dat die ouders hun kop in het zand steken en geen zin hebben om de 'strijd' aan te gaan Ik zou graag willen weten hoe andere dit oplossen?? Komt vast vaker voor Bedankt!
Ik ken weinig van dat soort mensen, helaas wel een paar in de familie dus ik begrijp wat je bedoelt. Wij blijven altijd maar gewoon onszelf. Al eten bijvoorbeeld alle baby's van 8 maanden al ongesneden druiven, dl niet. Als mensen daar geen respect voor kunnen opbrengen, dan mag je daar wat van zeggen.
in mijn huis/tuin gelden onze regels dus ik spreek niet alleen mijn kind erop aan maar ook gerust die van familie en vrienden. Ben hiervoor nooit scheef aangekeken en in middels weten ze allemaal onze 'regels/grenzen' en hoeven we bijna niet in te grijpen
Als het in mijn huis is, dan zeg ik er wat van. 'Hier thuis vraag je het als je nog meer chips wilt', 'Hier thuis dragen we zorg voor speelgoed, dus ook voor de trampoline'. Als het ergens anders is zeg ik er alles iets van als mijn kind er risico door loopt, of als zij dingen nadoet die echt niet kunnen, zoals slaan.
Bij mij thuis zeg ik er wat van. Doet mijn kind mee bij iemand anders thuis, dan zeg ik tegen mijn kind dat ik het niet wil hebben. Wat een ander daarvan vindt, is niet mijn probleem.
Bij ons thuis zeg ik daar gerust wat van. Gelukkig word ik dan niet met een scheef gezicht aan gekeken. Wat dat betreft ga ik denk ik om met gelijkgestemden. Met een hoop kinderen bij elkaar, heb je soms even iets niet door wat je kind doet. Ik zou het dan ook zeker niet erg vinden als Dafne gecorrigeerd zou worden. Mocht er bij anderen wel een situatie zijn waar ik het niet mee eens ben wat ze zou doen, zeg ik daar gewoon wat van. Ik trek me dan echt niks van anderen aan. Ieder zn opvoeding. Ik zeg meestal niks dan over andere kindjes bij anderen, behalve bij gevaarlijke situaties, of als ik zie dat Dafne iets niet leuk vindt.
Zo doe ik het ook. En verjaardagen waar het er zo aan toe ging, daar ging ik het jaar daarna gewoon niet meer naartoe. Werd zelf gek van die hysterische gevallen die maar deden waar ze zin in hadden, mijn kinderen hadden er vaak ook last van, dus zoek het maar uit samen, ik ga er niet meer meer tussen zitten. En nee, mijn kinderen waren ook niet altijd engeltjes, maar ik ben als ouder toch verantwoordelijk voor hun gedrag, dus ze aanspreken op vervelend gedrag hoort daar bij.
Tja, ik bedoel dat als andere kinderen wild doen op de trampoline, ik me daar niet mee ga moeien. Als er eentje rondloopt met een baseballbat en anderen begint te slagen, uiteraard wel.
Lijkt me logisch, in de andere gevallen laten de ouders het allemaal maar gebeuren, je bent toch geen oppas? Kijk als die ouders het echt niet zien en ik wel, zou ik er wat van zeggen. Maar als die ouders het voor hun kinderen allemaal prima vinden, vind ik het ook prima, maar voor mijn eigen kind kom ik dan wel op.
Oh gelukkig. Al zou ik me ook niet prettig voelen als andermans kind van de trampoline valt als ik ernaast sta.
ik erger mij zo erg aan mensen die zeggen dat iets best kan als ik het niet wil hebben.. Dat beslis ik zelf wel. (ik spreek alleen eigen kinderen aan) I zeg dan altijd dat ik mijn grenzen heb en dat het fijn is als ze die respecteren.
Ik corrigeer het gedrag van mijn kind bij verjaardagen net als ik anders zou doen. Het kan me niet schelen wat anderen daarvan vinden. Bij een verjaardag bij mij corrigeer ik ook andere kinderen. Er gelden gewoon bepaalde regels. Spelen op een trampoline prima, maar zonder te slopen of anderen pijn te doen.
Nee natuurlijk niet. Maar TS gaf zelf aan dat ze commentaar krijgt van de andere ouders van 'laat ze maar lekker uitleven'. Bij zoiets corrigeer ik dus enkel als mijn eigen kind gevaar loopt, de rest moet het dan zelf maar weten.