Goh. Dan reageer ik ook maar even,aangezien je (totaal onnodig en totaal niet in de context)) op mijn bericht een reactie gaf. Je weet NIETS van mij. En je weet ook niet wat ik heb meegemaakt. En goh. Ik heb 2 miskramen gehad. Waarvan 1 laat. Ben ik ook heel nuchter over. Hoe zit het dan nu met "vergelijken". Als ik dan de 2 miskramen wel zal vermelden in mijn onderschrift. Is het dan wel oke? Voldoe ik dan wel aan de regeltjes die jij in je hoofd hebt over wat men hier wel mag vermelden en wat niet? Sta ik dan wel in mijn recht? Slaat de weegschaal dan door naar "geen onzin-geen gemuts-geen hete lucht"? Oh nee, ik vergis me. We mogen het wel vermelden, maar jij voelt je enorm geroepen om over die onderschriften een oordeel te vellen. Zo kan ik er wel 100 bedenken =-> borstvoeding gegeven: jemig daar hoef je niet trots op te zijn =->flesjes gegevenfff das zo makkelijk =-> 2 lieve meisjes, en nu...een brusje?: ja boeieeeeh pffffffff als het zover is dan horen we het wel hoor..... =-> na meerdere pogingen nu samen verder zonder kindjes: ja. Nou en? Zeg gewoon dat je kinderloos bent? Iedereen hier heeft zijn eigen verhaal. Waarom een onderschrift waarde heeft voor iemand, wat weten we daar nu van? Het kan een "gewoon" onderschrift zijn. Maar er kan een heel verhaal achter zitten. WHO CARES Laat mensen lekker. En als je wat wil zeggen, hou het dan positief. Vanuit jouw referentiekader zijn heel veel zaken blijkbaar onzin en onzinnig. Maar goh, de wereld is niet zwart/wit. En wat voor jou a is, kan voor een ander b zijn. Respecteer dat. Jij hebt niet alle wijsheid in pacht.
Ik hoop voor je dat je je zoon alsnog wat empatisch vermogen mee kunt geven. Dat hij goed genoeg is en niet de beste hoeft te zijn om gewaardeerd te worden. Dat hij fouten mag maken en kleine overwinningen mag vieren. Dat hij ook anderen kan steunen, met klein en groot verdriet. Dat hij mensen serieus neemt, ook al is zijn standaard anders. Dat hij niet vreselijk onzeker wordt, omdat zijn moeder de lat nogal hoog legt. Dat hij leert wat emotie is en dat je dat altijd mag tonen. Ik lees jij berichten en het enige wat ik voel is verbittering. Ik hoop dat je dit anders doet bij je kind.
Typisch voorbeeld van hoe triest jij wel niet bent. Ik word doodmoe van zielige figuren zoals jij die het nodig vinden om andere mensen af te kraken, alleen zodat ze zichzelf beter voelen. De wereld bij jou is totaal zwart/wit. Er zijn mensen die het anders doen jij, wil je respect, zul je het eerst moeten verdienen.
Jij bent echt een ster in het invullen voor mensen. Jij kijkt en luistert niet, nee jij bedenkt. Jij bedenkt hoe iemand is, hoe die zich mag voelen, wat diegene belangrijk vind.
En wie bepaalt er dan wat terechte trots en terecht verdriet is? Jij? Come on, dit meen je zelf toch ook niet? Je snapt toch zelf ook wel dat jij niet voor een ander kan bepalen welke emotie hij of zij zou moeten voelen? Als je jezelf werkelijk zo als maat der dingen neemt, kan het haast niet anders dan dat er sprake is van een persoonlijkheidsstoornisje of twee... Volgens mij ben je gewoon lekker aan het rellen hier en roep je vanalles om reactie te krijgen en ben je in het echt veel minder extreem .
Ja, dat vraag ik mij ook af. Wat is dan wel een reden om trots te zijn volgens jou of verdrietig? Wat is die graadmeter dan?
Waarom moeten dingen van een ander vergeleken worden met de dingen die ik zelf bereikt heb en waar ik zelf trots op ben? Om dan te concluderen dat ik onterecht trots ben?? Lachwekkend dit... Ik zeg toch ook niet dat jouw verdriet om je 4* niks is in vergelijking met het verdriet van moeders die een voldragen kind hebben verloren of een peuter/kleuter? Van die vergelijking wordt jij ook niet blij, of mag die soms niet gemaakt worden omdat het om verdriet gaat ipv trots/succes? Emoties bij succes en verdriet zijn gewoon niet te meten met de gevoelens die een ander voelt.
Ik heb meegelezen maar kon de woorden niet zo goed vinden. Dit is eigenlijk precies wat ik wilde zeggen
Mijn verdriet valt volledig in het niet bij het onbeschrijfelijke verlies van iemand die een voldragen kind verloren is of uberhaupt een kind. Ik heb er geen enkele moeite mee om dat te zeggen. Dat is gewoon zo en doet niks af aan mijn verdriet. Het plaatst het gewoon in perspectief.
Want trots zijn geeft geen fijn gevoel? Dat is een manier waarop je blij kunt zijn. Net als dankbaar.