Ja vind ik ook hoor! Maar Hilly.. Wel trots zijn op een kind in een sportwedstrijd omdat ze enorm haar best heeft gedaan, maar niet trots mogen zijn omdat je bijvoorbeeld allerlei borstvoedingsproblematiek hebt 'overwonnen' en dus trots bent op het een x aantal tijd voeden. Waarom in de ene situatie wel trotsheid mogen ervaren en in de andere niet? In allebei de situaties heeft iemand ergens voor gekozen (sport/borstvoeding) en in allebei de situaties probeert iemand er het beste uit te halen. Wat is het verschil? Edit.. Ik lees nu jouw andere reactie. Ik vind persoonlijk ook niet dat ikzelf trots hoef te zijn op allerlei kleinigheidjes. Ik heb daar zelf niet zoveel mee. Maar ik beoordeel niet voor een ander wat kleine of grote dingen zijn. Dat kan ik alleen bij mijzelf doen.
Jawel, maar je moet ook relativeren en zaken in perspectief zien. Ik ben niet van de school dat je geen 'honger' mag zeggen, omdat ze alleen in Afrika honger hebben. Maar tegelijkertijd realiseer ik me natuurlijk echt wel dat mijn 'oh ik verga van de honger' niet echte echte honger is.
Volgens mij schreef ik dat bij die dame met al die borstontstekingen ik mijn petje afneem. Dus: "van alles overwonnen" jazeker mag je daar trots op zijn. Anderhalve week bv gegeven -> geen enkele reden voor trots. En 'gewoon' bv gegeven, ook geen reden tot trots. Kortweg vind ik het simpele feit dat je je kind gevoed hebt, of dat nou met borst of fles is, geen reden tot trots.
Oh maar dat ben ik ook zeker met je eens. Alleen kan ik dat relativeren en perspectief voor een ander niet bepalen omdat elke situatie voor iedereen anders is. Je kunt men daar wel op attenderen, maar ik denk wel dat het noodzaak is daarbij niet (compleet) voorbij te gaan aan de persoon zelf, zijn of haar gevoelens, waarom die zo zijn etc. etc.
Mag ik dan ook niet trots zijn op mijn kinderen? Zijn gewoon normale kinderen die normale dingen doen en kunnen, en toch ben ik trots op ze en volgens mij is elke ouder dat wel
Het punt is dat het af te lezen is aan een korte handtekening. Jij weet niet waar de trots vandaan komt. En het is niet aan jou te oordelen of dat wel of niet terecht is. Zo heb ik na best heftige trauma's als puber mijn afkeer van mijn eigen lichaam 'overwonnen' door de keuze voor borstvoeding te maken en door te zetten toen het niet soepel liep. Ik was trots op mijn lijf (terwijl het gewoon een natuurlijk proces is), maar ik deed het wel. Daar zat voor mij een grote overwinning op mijzelf bij: geen afkeer van mijn lichaam meer, maar vertrouwen in mijn lijf, geen afkeer meer van aanrakingen, maar het fijne en mooie er van inzien. Daarom ben ik best trots geweest op mijzelf. Dat het 'maar' om het simpel van voedsel voorzien van mijn eigen kindje ging, dat maakt het voor mij niet minder, omdat het voor mij een overwinning op mijzelf én vooral mijn verleden is geweest.
Natuurlijk mag je gewoon 'trots' zijn op je kinderen. Maar dat is gewoon een andere manier om te zeggen dat je zielsveel van ze houdt. Als je kinderen echt geen kwaad kunnen doen in jouw ogen en je ook oprecht fout gedrag goed gaat praten (en die ouders zijn er ook in overvloed), dan is het een ander verhaal.
Ik vind het trots zijn bij jou heel zwart wit klinken. Alsof er geen gradaties in trots zitten. Verder is het maar net waar je interesses/doelen liggen wat bepaald waar je trots op bent.
Ik snap dat jij daar trots op bent. Voor jou is dat ook iets. Maar ik lees te vaak mensen die ook het woord 'trots' gebruiken en geen 'verhaal' hebben. Dat speelt wel mee in mijn 'harde' en 'snelle' oordeel. Dat soms misschien te snel komt. Maar dat is vaak in 'the heat of the moment'.
Ik vind dat er gewoon heel veel gemutst en aangesteld wordt. Als ik op ZP moet afgaan is half-nederland hoogbegaafd en hoogsensitief.
Trots zijn op en houden van is voor mij echt wel wat anders. Is ook echt een ander gevoel. Ik vind wel dat je nu wat genuanceerder reageert trouwens
Want zp is een weerspiegeling van Nederland? En iedereen die lid is schrijft ook en is actief? Nee alleen de mensen die een topic om wat voor reden dan ook interessant vinden reageren daarop. Zou heel lastig lezen worden als er overal niet boeiend of nvt zou komen te staan.
Ik heb 18 maanden bv gegeven en daar ben ik heel trots op. Dan ben ik maar sneu, ik vind het sneu als je iets afkraakt waar iemand trots op is. Lager dan dat kan je niet gaan.
Dus mag je eigenlijk alleen trots zijn als het je niet gemakkelijk afgaat? Dus als je cum laude afstudeert hoef je niet trots te zijn, want dan ging het blijkbaar gewoon.
Er zijn er maar een paar op dit forum met hoofbegaafde of hoogsensitieve kinderen, misschien dat ze jou wat meer opvallen, maar het zijn er echt niet veel. Mijn dochter is niet hoogsensitief denk ik maar in ieder geval wel hooggevoelig. Je zou haar eens mee moeten maken, dan zou je me wel geloven en snappen. En dat geldt voor meerdere ouders hier.
Ongeveer 15-20% zou hooggevoelig zijn, dus dat is bijna 1 op 5. Niet zo raar dus dat er zoveel berichtjes over verschijnen.
Wat vreselijk dat je bij je eigen kinderen de lat zo hoog legt om trots te zijn. Een kind kan ontzettend trots op iets heel klein zijn, als dat volgens jou 'onzin' is, hoe moet zo'n kind zich dan voelen? Niet goed genoeg volgens mij....