Wat vermoeiend zeg om mensen zo te veroordelen. Ik ben trots op die 2,5 jaar bv omdat ik drie borstontstekingen heb doorstaan, waaronder één dubbele met 40 graden koorts en twee keer flauwvallen van de pijn. Omdat ik iedere dag en nacht alle voedingen zelf heb gedaan zonder hulp van mijn man. Omdat ik op mijn werk al mijn pauzetijd heb opgeofferd aan kolven, zodat ik mijn zoontje de in mijn ogen beste voeding voor hem kon geven. Iedere dag zag ik hem groeien door alleen mijn melk (tot zes maanden). Daarna werd ik trots op mezelf dat ik doorging ondanks de vreemde blikken en opmerkingen over zo'n groot kind aan de borst. Allemaal dingen waar IK dus trots op ben en waar een ander zich niet trots over zou voelen. Dat is toch gewoon een heel persoonlijk gevoel. Dit heeft niks te maken met je beter voelen dan anderen, maar met je gewoon goed voelen bij je eigen keuzes.
Ik ben zelf opgevoed door iemand met dezelfde instelling en heb mijn jeugd als enorm liefdeloos ervaren. Kinderen leren relativeren is een ding, maar wanneer je er in doorslaat bereik je het andere uiterste. Uiteindelijk had ik het gevoel dat de lat zo hoog lag dat mijn moeder eens trots zou zijn op mij en waardering uitsprak voor mijn prestaties, dat het toch niet haalbaar was om haar goedkeuring te verdienen en heeft me in de pubertijd mijn motivatie en doorzettingsvermogen gekost, met alle gevolgen van dien. De afgelopen jaren heb ik kei hard gevochten om te herstellen wat ik daar aan zelfvertrouwen kwijt ben geraakt, (en ja, ik ben onwijs trots op wat ik daarin heb bereikt!), met als enige reactie van mijn moeder dat het niks bijzonders was om trots op te zijn, want ik had dat 10 jaar eerder al kunnen doen. Onnodig om te zeggen dat ik al het contact met haar heb verbroken. Ik ben het vaak (misschien wel vaker dan de meesten hier ) eens met jouw reacties Hilly, maar in dit geval hoop ik voor je zoontje (en stiefkinderen) dat je in jouw gezin wat genuanceerder bent dan in jouw reacties hier. Ookal zijn er punten waarop je misschien wel gelijk hebt, uiteindelijk is het de manier waarop iets overgebracht word bepalend voor hoe iets overkomt op een ander.
Oeh, jij woont wel in een nare omgeving of niet? Lijkt wel of iedereen in jouw omgeving dingen doet die jij niet kan waarderen. Hmm, ga ik me toch dingen afvragen.
Ik heb eerder het idee dat zij en haar omgeving perfect zijn en iedereen hier op het forum niet. Hier is het lekker makkelijk oordelen voor haar omdat ze de achtergrond niet kent.
Geweldig dit topic. Hilly, ga nog zo ff door, je maakt me echt aan het lachen. *pakt nog even wat extra popcorn*
Ik was vanmorgen echt zó trots op mezelf. Ik had, na dagenlang last te hebben gehad van constipatie, eindelijk eens een enorme drol geproduceerd. Hij kwam er gewoon zomaar uitfloepen. Ik hoefde niet eens te vegen na afloop, zo perfect was hij. Ik kan mijn trots en vreugde wel van de daken schreeuwen. Ik heb er een foto van gemaakt en denk erover deze als avatar te gebruiken. Is dit misplaatst in jullie ogen?
Voordat ik bevallen was en borstvoeding ging geven vond ik het ook best apart als mensen in hun handtekening hadden staan hoe lang ze borstvoeding hadden gegeven. Of hoeveel hun kinderen wogen bij de geboorte. Ik heb dat niet eens op het geboortekaartje staan. Maar inmiddels begrijp ik heel goed dat iedereen supertrots kan zijn op kleine dingen die voor anderen volstrekt onbelangrijk lijken (al vind ik borstvoeding dus niet onbelangrijk). Trots zijn gaat erom dat je jezelf een doel hebt gesteld en dat je dat behaald hebt. Hoe klein het doel ook is en misschien zelfs onbewust gesteld. Ik baal ervan dat we de MMM door moesten. Ik heb verdriet gehad om mijn miskraam (ook al was ik er toen al vrij nuchter onder) en ik ben er trots op dat ik weer het PGD-traject in ben gegaan om een gezonde zoon te krijgen. Ik baal van mijn klotebevalling en het feit dat ik nooit een normale bevalling ga hebben. Ik ben er trots op dat ik (wij) onze zoon op een eigen manier en naar eigen inzicht opvoed en ja, ook op dat ik ruim een jaar borstvoeding heb gegeven. Alles bij elkaar heeft het me veel bloed, zweet en tranen gekost maar vooral doorzettingsvermogen en kracht. Ik zou het best allemaal in mijn handtekening willen zetten. Nou Hilly, wat zegt dat over mij?
Als je nou wat meer afkortingen gebruikt past het vast allemaal Wat het over jou zegt; véél te veel emoties, doe ff normaal
Oh hij is echt perfect, snap dat je trots bent! Beetje jammer wel dat het zo makkelijk ging en vooral ook jammer dat het niet in je onderschrift staat.
Carino begon erover dat zij enkel uitging van intrinsieke motivatie, als tegenwicht op wat ik beschreef in de zin van mijn kinderen leren relativeren. En ik ben daar dus niet van.