Ik denk dat de vraag meer is hoe je die grenzen bewaakt. Ik stel evengoed grenzen en niet alles kan en mag. Maar er is altijd ruimte voor begrip en steun als mijn kinderen moeite hebben met die grens. Ik zal altijd met begrip en rust reageren op teleurstelling en boosheid van hun kant. Dus zoiets als 'het is nou eenmaal zo', en 'je doet gewoon wat ik zeg', en 'niet zeuren anders...', dat gebruik ik niet. Verder blijf ik echt altijd kijken of die grens redelijk is en nodig. Ik hoor zo veel grenzen en 'nee's' waarvan ik denk: waarom? Zeg eens wat vaker: "Nou en!" Bij mijn temperamentvolle kind moet ik extreem goed zoeken naar balans. Soms heeft zij echt ruimte nodig en soms juist heel veel structuur. Daar kan ik geen vaste regels op loslaten, de situatie verschilt.
Wat is daar zo grappig aan? Sta jij achter een autoritaire opvoeding? Denk jij dat kinderen daardoor leuke volwassenen zijn?
Nee want ze moeten op school ook niet blijven zitten? Ja en dat leren is ook onderdrukken van kleine zieltjes, dus kom maar op met analfabete generatie. En ja natuurlijk we vergeten hen vrijheid van meningsuiting waarbij ze alles teggen iedereen mogen zeggen en iedereen maar in elkaar mogen slaan. Ja regels houden kinderen tegen om volwassen te worden. Die van mij is nu 14 maanden en die blijft gewoon in zijn stoel zitten. Maar hij zit bij ons aan tafel sinds zijn geboorte , hij weet het ook niet anders. Hij mag weg alleen als wij langer blijven zitten met glaasje wijn. ( en die van mij is super hyper)
Als jouw wil geen wet is, dan gaat het toch niet over jou? Ik bedoelde alleen dat overal de wil van de ouder doordrukken ook een negatieve kant heeft. Overigens bedoel ik helemaal niet jij/ jullie zo zijn, maar was wel een reactie op het grenzeloos opvoeden. Nogmaals met de methode als oo en ap moeten de kinderen ook gewoon, jij beslist in alle gevallen nog steeds, ook als je beslissing maakt om naar je kind te luisteren.
Beetje overtrokken reactie want ik zeg nergens dat regels kinderen tegen houden om volwassen te worden
Soms heeft Eva niet zoveel in te brengen idd. Over aan tafel blijven zitten bv., over wel of niet loslopen, over opruimen achter je gat en over TV kijken bv. Ik geef aan wat ze moet doen, ik wil ook nog wel eens uitleggen waarom ze dat moet doen maar ik ga niet overleg over hoe en wat. In dat geval is mijn wil wet. Soms heeft eva keuze mogelijkheid, over wat ze op haar brood mag, welke kleur sokken en of ze wil tekenen of puzzelen bv
Dat weet jij denk ik heel.goed wat ik daarvan vind Nee ik sta recht tegenover een autoritaire opvoeding, maar zij gebruikt deze opmerking in een topic waar het gaat over wel of niet aan tafel blijven zitten. Dat heeft in mijn ogen weinig met autoriteit te maken. Dat gaat mi veel verder.
Ik hanteer de opvoedstijl dat ik mijn kinderen (ook de inmiddels puber-stiefkinderen in mijn gezin) keuzes laat maken die ze aankunnen en kunnen overzien. Maw: als ik vind dat hij sokken aanmoet, dan gaan ze aan. Hij mag echter prima kiezen welke sokken, als hij daar interesse in heeft. Qua eten: wij eten op zaterdagavond meestal bij de TV. Dan kijken we met elkaar een film of serie. Maar meestal eten we dan ook 'weekendeten'. Toastjes met kaasjes en worst of nacho's met kaas en pepertjes en toebehoren. De jongste eet altijd eerder dan wij en in zn kinderstoel. Hij gaat tussen 19 en 19:30 naar bed.
Tja, en mijn reactie was bedoeld op een reactie over je kind overal z'n zin in geven en grenzeloos opvoeden.
Tja OVERAL de wil van de ouder doordrukken is natuurlijk wel wat genuanceerder gezegd dan je eerdere opmerking. Ik begrijp nu denk ik waar je op doelde, maar het leek even alsof het streven dat je kind aan tafel blijft zitten, betekent dat je er gelijk een autoritaire opvoeding op na houdt waarmee je je kind erg onderdrukt. Dat is natuurlijk wel een beetje (erg) overtrokken. Maar je bedoelde het anders blijkt.
Ik heb de hele lijst met reacties doorgelopen. en wil toch nog even op de hoofdvraag reageren. Wij hebben altijd met onze kindjes aan de eettafel gegeten. dus ook onze peuter zit erbij. Als hij niet eet(wat vaker is dan wel eten), zit hij nog steeds gewoon aan tafel, eventueel met wat speelgoed . En eigenlijk gaat dat altijd goed, omdat het een "gewoonte" is, denk ik. Misschien wil hij niet meer in de kinderstoel, en kunnen jullie samen een peuter stoel kopen, of wil hij graag op een grote mensen stoel zitten. daarin kun je wat proberen. Bij ons wil hij vaak graag naast papa zitten. prima, hij zit naast papa. Ook samen de tafel dekken, en het leuk maken om daar te gaan zitten helpt weleens. Natuurlijk klimt hij bij ons ook weleens van zijn stoel, maar dan vragen we waarom hij van tafel gaat, en vaak is dat om wat speelgoed te pakken, als hij dat heeft komt hij weer terug. meestal eten we wel in 15 min. Daarbij lijkt het me dat jij er waarde aan hecht om als gezin aan tafel te eten, dus dan zou ik proberen om inderdaad consequent te zijn en samen aan tafel te eten.
Ik vind het belangrijk dat ze aan tafel blijven zitten totdat iedereen klaar is en dat weten ze. Soms vragen ze wel eens of ze van tafel mogen en dat mag soms wel, maar dat moet degene die nog zit te eten wel goed vinden. Wij zorgen er wel voor dat het gezellig is aan tafel, toen ze heel klein waren ook al, toen ze 1 jaar waren nog met een boekje of speelgoedje ofzo, maar wel aan tafel. Aan tafel wordt er veel gepraat, ik vind dat een fijn moment en het is fijn als iedereen er dan bij is. Een tijd terug hadden we familie op bezoek, nichtje zat ook aan tafel en wilde van tafel. Die is nogal van het drammen en haar moeder zei: tja die kan ik niet aan tafel houden. Dat vind ik echt bullshit, zeker in het geval van nichtje die altijd haar zin door wil drammen en nauwelijks 'nee' te horen krijgt. Gevolg was dat onze kinderen beteuterd zaten te kijken waarom nichtje wel van tafel mocht. Toen heb ik ze ook maar van tafel laten gaan. Vind dat wel een ongemakkelijke situatie, dus mede daarom wil ik ook dat onze kinderen netjes aan tafel blijven zitten. Van tafel kan altijd nog. Heel soms eten we aan de kleine tafel en kijken dan een film. En jongste stuitert nog wel eens van haar stoel, vaak hebben we het niet meteen door maar ze moet dan wel weer aan tafel komen. Oudste maakt wel eens een sort koprol van haar stoel af en doet dan net alsof het per ongeluk ging . Ach houdt het wel levendig, maar ze weten wel dat ze aan tafel moeten blijven
Goh ik zit hier echt met verbazing te lezen over het wel of niet aan tafel blijven zitten.. Wij waren een paar jaar geleden met onze twee meiden van toen 14 maanden en 4 jaar op vakantie en de overburen hadden een jongetje van ook 14 maanden oud. Die vroegen ons hoe we dat toch deden om met elkaar aan tafel te blijven zitten want die van hun ging alleen maar klimmen in zijn stoel en wilde eruit dus die lieten ze dan rondkruipen. Onze meiden zijn vanaf het moment dat ze aan tafel mee aten gewend om aan tafel te zitten en wachten tot iedereen klaar is. Ze hebben ook weleens gehad dat ze van tafel wilden maar dan zetten we ze gewoon weer terug aan tafel en het is op een enkele keer na nooit een probleem voor ze geweest om te eten aan tafel en te wachten tot iedereen klaar is. Ook nooit geen speelgoed aan tafel nodig gehad. En ook hier 2 temperamentvolle dames waarvan 1 met ADHD en die kon toch echt wel aan tafel blijven zitten.
Ja, ik bedoelde het inderdaad anders! Had ook niet het idee dat mensen in dit topic nooit luisteren naar hun kind. Ik maakte opmerking wel specifiek omdat meegaan of niet streng zijn (of hoe je het ook wil noemen) gelijk gesteld door iemand werd aan grenzeloos opvoeden. Volgende keer zal ik wat duidelijker zijn
Tja.. nogal logisch dat ie dan niet blijf zitten natuurlijk Waarom zou hij wel? Ook hier van begin af aan aan tafel gezeten... en inderdaad nooit problemen. Of dat nou komt omdat we een makkelijk kind hebben of dat we nou een makkelijk lind hebben omdat ze gewoon weet waar ze aan toe is..? We zullen het nooit weten
Maar hoe zit.dat dan in gezinnen waarbij 2 van de 3 kinderen altijd makkelijk aan tafel blijven maar de derde niet? Met dezelfde opvoeding en regels?
Ben eigenlijk wel benieuwd of de moeders die meer naar het kind kijken en kijken naar behoeftes ook rekening houden met het onderwijs wat ze kiezen. Kiezen jullie ook een vrijer onderwijstype? Of toch een traditioneel onderwijstype waarbij er van de kinderen verwacht wordt dat ze op hun stoeltje zitten, taakjes maken ed? Ik ben zelf nl juf en moet zeggen dat ik best huiverig wordt van deze berichten . Kinderen zijn steeds wiebeliger en kunnen steeds minder zich focussen en richten op hun werk. Alles kan maar kort. Ik lees nu dat ouders dat ook niet verwachten van hun kinderen. In een groep kan dit echter wel voor problemen zorgen. Hoe staan jullie hierin? Heb het dan wel over het schoolkind (vanaf 4/5 jaar). Zelf ben ik juf van groep 3. Ik probeer de dag zo afwisselend mogelijk te maken met energizers, dansjes, liedjes en beweegopdrachten, maar merk dat het echte werken voor een aantal kinderen (zonder verder probleemgedrag) lastig is. Ouders geven aan dat het thuis ook lastig is. Vraag me nu ook af wat wat de verwachtingen van ouders thuis zijn. Misschien een volgende keer ook vragen PS persoonlijke noot... mijn zoontje is echt een heel temperamentvol kind en heeft vanaf dat hij kon zitten alle maaltijden aan tafel gezeten. Het bewust eten, samen zijn en praten over van alles is voor ons een belangrijke waarde om mee te geven.
Tja, voor mij valt school onder die andere sociale context waarbinnen ze zich volgens andere regels moet gedragen, namelijk die van de juf. Dochter is nog geen vier, maar gaat al anderhalf jaar naar de kleuterklas (ik woon in België). Thuis mag ze dus van tafel als ze klaar is, maar op school kan ze prima haar werkjes maken en geconcentreerd werken volgens de regels van de juf en gedurende een normale 'concentratietijd' van een kleuter. Net zoals ze dus op restaurant ook perfect kan blijven zitten zolang wij het van haar verwachten.