Jep, zoals hier. De oudste 2 zijn nooit van tafel gegaan. De jongste heeft er nog steeds moeite mee. Hoe verklaar je dat dan? De regels zijn nog steeds hetzelfde, maar overduidelijk heeft 1 daar meer moeite mee dan de andere 2. Ik dacht altijd dat het aan onze goede opvoeding lag, zal deels ook waar zijn, maar de oudste 2 zijn ook gewoon makkelijker.
Hier vanaf het begin aan tafel. Met zijn allen. Totdat iedereen klaar is met eten. In een restaurant zijn we wat soepeler en als we met de familie eten moeten ze blijven zitten tot alle kinderen zijn uitgegeten. Onze dochter is erg langzaam en onze zoon juist snel, dus soms duurt het wel heel erg lang. Maar het lukt eigenlijk altijd wel dat ze blijven zitten. Lekker kletsen, zingen e.d. Ze moeten alles proeven, maar als ze niet willen dan is dat ook prima. Geen drama bij ons aan tafel iig. Maar jij moet vooral doen zoals jij denkt dat het goed is. Drama tijdens de maaltijd werkt ook niet.
Als ik er eens goed over nadenk zit er ook een stuk egoïsme in het feit dat onze kinderen eerder van tafel mogen. Ik ben tbm, dus ik zit de hele dag al te zingen en te kletsen met mn kinderen. En sommige perfecte moeders zoals tuc zullen daar dan tijdens het avondeten ook nog genoeg energie voor hebben, maar ik ben stiekem blij als ze na een kwartier van tafel gaan, zodat ik tijdens mn tweede ronde de krant erbij kan pakken. Heeeeeeerlijk: eten en lezen tegelijk. Zo'n beetje het enige kwartiertje me-time van de dag (vriendlief komt overigens bijna altijd laat thuis en eet dus niet met ons mee). En dan komt jongste dochter -die aan tafel vaak alleen vlees en aardappels/pasta eet- nog wat happen groente halen - die er om een of andere reden dan wél in gaan. Echt, ik vind het prima zo. Iedereen blij: kinderen kunnen lekker spelen als ze willen, ik heb even een momentje rust, en de groente gaat op. Het is hier geen kwestie van ze niet aan tafel kúnnen houden, maar het gewoon niet willen. Het boeit me gewoon voor thuis niet. Voor sociale interactie met het gezin zijn er hier andere momenten. En wat Carino ook al een paar keer heeft gezegd: als de sociale context anders is, gedraagt iedereen zich ook anders. Als we bezoek hebben pak ik zelf de krant er ook niet bij En zolang zowel de kleuterjuf als de psz-leidster bij evaluaties over mn dochters zegt dat ze er graag zo 25/12 in de klas had, maak ik me om hun sociale opvoeding geen zorgen.
Ik heb ook beweeglijke kinderen. En temperamentvol. Vond het een interessante discussie om door te lezen. En ik denk ook dat het gaat om verwachtingen richting je kinderen. Wij verwachten van onze kinderen dat ze aan tafel zitten, totdat iedereen klaar is met eten. De maaltijd sluiten we samen af. Tafelmanieren leer je aan tafel. Nee, dat gaat niet altijd vanzelf. Echter, de regels zijn dezelfde als dat ze altijd geweest zijn. En dat geeft kinderen een duidelijk grens. Ach, en dan is het toch een keer niet gezellig? Of dan is er een keer strijd? Dat hebben kinderen ook nodig. Alsof je alleen van succeservaringen groeit en leert, ook van teleurstellingen en ruzies leer je. Dat is het leven. Uiteindelijk gaat het erom of je duidelijk een grens kan en wil stellen richting je kind over aan tafel blijven zitten. Wat wil je graag en wat verwacht je van je kind? En daar dan achter blijven staan.
haha als kennelijk perfecte moeder heb ik daar ook echt niet altijd zin in hoor. Maar ik zing en klets sowieso niet enkel met mijn kind onder het eten. Af en toe krijgt ze doodleuk te horen dat ze eVen mag stoppen met praten tot dr bord leeg is Na een dag op kantoor is deze mama ook weleens gewoon moe En dat zonder heel de dag levend entertainment systeem te spelen.
@madeliefje: ik zie je bericht nu pas, sorry! Hier juist thuis vrij streng maar wel vrijer onderwijs. Wij zijn meer het montessori-type denk ik. vrijheid binnen grenzen Maar we gaan nu toch overstappen naar een strengere school. Niet omdat ze zelf moeite heeft met vrijheden... Maar ze heeft moeite met het rumoer in de klas. dus nu een strengere school met 10 kinderen minder in de klas. Ze is ook ouder nu... En dr creatieve dingen kunnen nu ook na school. Daar heeft de vorige school prima werk geleverd qua het leggen van een brede basis. Het zal best wennen zijn.. Maar ik denk dat de rust in de school een hoop goed zal maken en dat het snel genoeg went
Hmmm ik wil het gekrijs niet horen als we dat proberen. Hier beetje zelfde probleem. Slechte eters en geen rust in de kont. Ik zit dus ook een beetje met de handen in het haar. Strategie van het moment is dat ze moeten blijven zitten tot mijn bord leeg is. Dan mogen ze toetje of van tafel. Maar geen tv aan tot iedereen helemaal klaar met eten is. En schep ik nog een keer op.
Ik ben het helemaal eens met de theorie. Maat waar halen jullie er na een werkdag (of dag met de kinderen) de energie vandaan om iedere dag die strijd weer aan te gaan? Want het blijft een strijd. Iedere dag weer. Ze lusten echt niks, behalve brood. En zitten te draaien hangen wiebelen en zeuren. Ik wordt er Kriegel van en kom niet aan mijn eigen eten toe als ik niet een beetje aan ze toegeef (brood geven en/of eerder van tafel laten gaan) Nu het vakantie is heb ik er meer rust voor, maar gezellig is het alleen als er friet op tafel staat.
Oja... En nog een reactie op de onderwijs-vraag. Wij hebben bewust gekozen voor een school waar aandacht voor het individuele kind voorop staat. Maar wel met 'gewoon' klassikaal onderwijs. Van de juf hebben we overigens geen terugkoppeling gehad over niet stil kunnen zitten.
Ja, de ene keer meer energie dan de andere keer..haha. Maar regels geven ook houvast voor mezelf. Ze zijn duidelijk voor de kinderen en voor mij. Als ik iedere keer moet afvragen wat nu weer wijsheid is.. Vermoeiend! En vooral samen eten is zo'n ritueel waarin vaste regels prima passen. We hebben trouwens een leuke manier bedacht om de kinderen invloed te geven op wat er op tafel staat. Iedere zondag maken we een weekschema voor het avondeten. Iedereen mag een gerecht kiezen en dat komt op de lijst. Voorwaarde is dat er groente bij zit. Zo wisselen de topmaaltijden zich af met gerechten die ze niet lekker vinden. Ik verlang dan wel dat ze er een klein beetje eten. Brood of een alternatief geef ik niet (duidelijke regel en geef er niet aan toe dus ze vragen er ook niet om) en een toetje krijgen ze altijd. We sluiten de maaltijd altijd samen af met het lezen van een boekje voor kinderen. Een boekje met een bijbeltekst, iedere dag krijgt iemand het compliment van de dag en er staan leuke vragen en opdrachten in. Daarna samen bidden of een lied luisteren/zingen. Op die manier sluiten we (bijna) altijd de maaltijd positief af en heeft het ook een duidelijk eindpunt.
Zo doen wij het ook bij onze bijna 4-jarige. En ook geen speelgoed etc. aan tafel. Ik probeer wel gezelligheid aan tafel te creëren, er mag best gek gedaan worden, maar uiteindelijk gaat het om het eten. Mijn man is een langzame eter , dus mijn dochter mag wel van tafel zodra ze klaar is met eten. Meestal na 20 tot 30 minuten. Waar ik dan weer iets gemakkelijker mee ben, is dat mijn dochter graag nog gevoerd wordt... Net als haar kleine zusje. De frikandellen en de pannenkoeken gaan prima zelf , maar de aardappels, soep en al het andere krijgt ze graag aangereikt. Prima, voer ik ze nu nog allebei. Ik denk dat als mijn jongste dochter straks zelf haar eten eet, mijn dochter dat wel overneemt.