Hallo dames, Na lang twijfelen en veel lezen wil ik toch graag mijn verhaal kwijt. Ik ben bijna 22 en ongepland zwanger. Sinds ik dit weet, weet ik niet goed meer wat ik moet doen en heb ik veel twijfels over het wel of niet houden van het kindje. Ik schaam me voor deze gevoelens, omdat ik juist altijd al heel graag moeder wilde worden. Mijn vriend is 26, we hebben 4 jaar een relatie en beide een baan. We wonen nog niet 'officieel' samen, maar samenwonen stond wél op de planning. De situatie is dus niet helemaal 'ideaal', maar wel 'goed genoeg', denk ik. Mijn vriend is dolgelukkig en enthousiast en wil er graag voor gaan. Ondanks dit twijfel ik toch heel erg. Eén van de redenen is dat mijn vriend doordeweeks niet thuis is i.v.m. zijn werk en ik er dan doordeweeks alleen voor sta..dit wist ik toen ik een relatie met hem aanging en het was nooit een punt van twijfel voor mijn kinderwens. Maar nu...opeens wel. Het is een soort angst wat me overkomt..we wilden pas over een aantal jaar voor kinderen gaan. Mijn vriend weet hoe ik er over denk en geeft me de tijd om het voor mijzelf duidelijk te krijgen. Als ik nadenk over abortus, schaam ik me en denk ik nee dat kan ik niet. Wanneer ik dan nadenk over het houden van het kindje, komt dat angstige gevoel weer boven.. Ik weet dat ik samen met mijn vriend moet beslissen wat we gaan doen, maar wilde toch mijn verhaal even kwijt. Misschien herkennen dames het verhaal en hebben ze tips/adviezen/meningen. Alvast bedankt.
Zelfs bij een geplande zwangerschap heb je die angsten Hoe gaan we dit allemaal doen, kan/wil ik dit wel (nu?).. In jouw situatie zou ik niet voor abortus gaan. Dat lijkt me echt iets voor schrijnende situaties en niet bij een beetje angst voor wat komen gaat
Ik herken je gevoel een beetje, toen ik voor de eerste keer zwanger was (18 jaar). Je kan contact openden met FIOM; zij kunnen je helpen met bepaalde dingen, rustig blijven en goed over na denken.. Komt heel veel op je af! Succes
Wat naar dat je je zo voelt. Maar het is ook heel normaal. Ook vrouwen die gepland zwanger raken kunnen ineens angstig worden. Ik heb het bij al mijn (zeer gewenste en geplande) zwangerschappen gehad. Nu zwanger van mijn derde, en in vraag me soms ook wel eens af hoe ik dat straks allemaal moet regelen. Maar ik heb er vertrouwen in dat het goed komt. Een ongeplande zwangerschap lijkt mij behoorlijk schrikken. Je leven staat op zijn kop. Maar je hebt nog acht maanden de tijd om aan oplossingen te weken voor evt problemen. Zo te lezen heb je je leven goed op orde en is het kindje welkom. Maar ben je nog erg geschrokken. En een kindje krijgen is ook eng en spannend. Maar ook (vooral!) heel erg mooi.
Als eerste; wat knap dat je zo eerlijk bent over je gevoelens! Die gevoelens mogen er zijn. Wat de uitkomst uiteindelijk ook is, je voelt wat je voelt, en daar heb je alle recht toe. Je hoeft je absoluut niet te schamen voor die gevoelens. Het feit dat je hier zo ontzettend goed, lang en serieus over nadenkt geeft al aan dat je juist heel volwassen met de situatie omgaat en niet zomaar ergens aan begint. Voel je dus vooral niet schuldig! Ten tweede, is er helaas niemand anders die deze keuze voor je kan maken. Jij en je vriend zullen dit echt zelf moeten beslissen. Maar, wat ik uit je post begrijp (en dat is een gevoel, dus ik kan er helemaal naast zitten) is het meer de angst voor het onbekende dat je tegenhoudt. Ik lees niet echt direct een onoverkomelijke reden om het niet te willen. Je geeft aan een lieve (enthousiaste) vriend, een stabiele relatie en beide een baan te hebben. Zelfs het samenwonen stond al op de planning. Dat is spannend, maar ook heel leuk Ik wil je angst niet bagatelliseren, want het krijgen van een kindje is wel degelijk iets heel groots. En iets waar je voor de volle 100% achter moet staan. Maar het klinkt alsof je wel wil, maar niet zo goed durft. En dat, geloof me, hebben wel meer aanstaande moeders. Mijn zwangerschap was iets waar ik enorm naar uitkeek. En op het moment dat ik daadwerkelijk zwanger bleek te zijn, werd ik toch spontaan zo zenuwachtig als een gestreste kip op speed. Kan ik dit wel, wat nou als ik het niet goed doe, ooooh het is echt zo ver, en nu? Wat moet ik nu doen? Wat nou als ik helemaal geen goede moeder wordt.... Ik geloof dat het er een beetje bij hoort. Kortom, twijfelen is normaal. Dat maakt dat je ergens goed over nadenkt en uiteindelijk een weloverwogen beslissing maakt. Neem je tijd, praat erover met je vriend. En bedenk dat een kind vooral heel veel liefde en aandacht nodig heeft. En een stabiele omgeving. Maar dat zit zoals ik begrijp geloof ik wel goed. Mocht je tot de conclusie komen dat je er nog niet klaar voor bent, dan is dat jouw keuze. En dan is dat heel verdrietig, maar wel jouw beslissing. En wat de rest van de wereld daar ook van vindt, jij bent de enige die die beslissing kan maken. Ik wens je heel veel succes de komende weken. Ik hoop dat je er snel uit bent. En onthou; wij weten ook niet precies waar we aan begonnen zijn. Dat maakt het heel spannend, maar ook extra leuk!
Wat al gezegd wordt is dat ook bij een geplande zwangerschap bij veel dames angsten bovenkomen. Ik heb dat bij de eerste niet zo gehad, maar bij de tweede en derde regelmatig het gevoel ' red ik het allemaal wel, wat als, kan ik dit aan?' Bij een ongeplande zwangerschap zul je dit des te meer hebben. Je kunt contact opnemen met het FIOM voor ondersteunende gesprekken zodat je erachter kunt komen wat je echt wil. Als ik je verhaal zo lees krijg ik het gevoel dat je dit kindje niet weg wil laten halen, maar dat de situatie je beangstigd. Naast je partner, zijn er anderen met wie je kunt praten en je zouden kunnen ondersteunen als de baby er is?
Ik herken het niet maar ik wil toch even reageren. Ik snap dat je schrikt, want het is niet gepland. Maar, zelfs ik, die al droomt van een kindje sinds ik me kan herinneren, had angsten toen ik (na 1,5 jaar proberen voor een kindje) zwanger werd. Dus het is zeker niet raar, maar bedenk in ieder geval goed dat bijna alle vrouwen angsten hebben en vragen over de nieuwe situatie! Daarnaast hoef je je niet te schamen voor je gevoel, het is normaal dat je je keuzes bekijkt en er over nadenkt. Neem bij deze keuze aub mee dat het misschien zwaar voor je kan zijn om een kindje te krijgen, maar een abortus is zeker geen makkelijke oplossing. Nogmaals, ik veroordeel je NIET. Wel wil ik je zeggen dat vrouwen die een abortus hebben gehad, vaak last krijgen van psychische klachten. Het is in ieder geval geen keuze die makkelijker is dan kiezen voor het kindje te houden (ook al denk ik dat je dat wel weet). Misschien mag ik het niet zeggen, maar ik hoop dat je het houd En nee, het gaat zeker niet altijd makkelijk zijn! Maar wat is het leuk om een kindje te hebben Succes meid!
tips: maak een afspraak bij je huisarts en/of een abortus kliniek en praat hierover als je er zelf niet uitkomt. adviezen: zie bovenstaande, en ga goed bij jezelf na waarom je dit kindje niet zou willen of wat je voornaamste angsten zijn. er zijn velen voor jou gegaan met en zonder partner in een veel schrijnendere situatie maar ook die hebben het "gered" mening: waarom wacht je hier in hemelsnaam zolang mee. je bent al 22 weken ver! sorry maar dat gaat mijn pet te boven en kan er geen begrip voor tonen. en vooral niet omdat jullie zo goed als alles voor elkaar hebben.
Ik denk dat haar leeftijd 22 is, en ik denk niet dat ze ergens vermeld heeft hoeveel weken ze zwanger is.
Ze is bijna 22 jaar, niet 22 weken ver.... Het is voor iedere aanstaande moeder spannend, maar deze verrassing maakt het ingrijpender. Als het je droom is (alleen de timing niet) en je vriend staat achter je, dan denk ik dat je zelf het antwoord wel weet, maar praten met een huisarts lijkt mij een goede stap.
Als ik dit zo lees kan je het wel Jullie hebben allebei werk, al jaren samen, je vriend is enthousiast... Die angsten zijn normaal, die heeft denk ik 90% van de zwangere wel een keer. En niet alleen bij het eerste kindje hoe ver ben je nu? Al een echo gehad/vk gebeld? op welk termijn wilde en kunnen jullie gaan samenwonen? Hoe woon je nu? Kan je doordeweeks hulp krijgen van jouw/zijn ouders? Maar bedenk vooral: Heel veel vrouwen kunnen het (al dan niet gewild) alleen dus waarom jij niet Maar ik snap je helemaal meid, ik sta er vanaf september doordeweeks alleen voor met nu nog 3 kinderen, dat is al jaren de bedoeling, alleen niet dat ik ook zwanger zou zijn
Je kan het! Zo veel vrouwen die het doordeweeks alleen doen, waarom jij niet? Mijn vriend is heel de week van huis voor zijn werk. Ik ben zwanger van onze 2e! Altijd makkelijk? Nee dat zeker niet. Maar zeker te doen. Vooral als je eenmaal een ritme voor jullie tweetjes heb! Liefs x
Bedankt voor jullie lieve reacties. Mijn excuses als mijn bericht onduidelijk is. Ik ben inderdaad 22 jaar en nu volgens mijn eigen berekening 7 weken zwanger. Ik wil niet lang meer wachten met het maken van een keuze. Ik vind het vreselijk dat abortus überhaupt door m'n hoofd spookt, maar ik kan het gevoel niet weg stoppen. Ik schaam mij er ook voor, omdat er inderdaad ergere situaties zijn.. Mijn vriend heeft een eigen huis, waar ik in het weekend ben en soms alleen doordeweeks, ikzelf woon nog thuis. We kunnen dichter bij het werk van m'n vriend gaan wonen, zodat hij doordeweeks thuis is. We hebben hier nog niet over gesproken, maar het betekent wel dat ik mijn baan kan opzeggen en dat we verder van onze ouders wonen..of ik dat over heb voor alleen het doordeweeks thuis zijn, denk het niet. Mijn ouders weten het, zijn hartstikke blij en bereid om te helpen. Ik wil alleen niet afhankelijk zijn van mijn/zijn ouders..weet niet zo goed hoe ik dat moet uitleggen. Ik ga morgen een afspraak maken bij de huisarts en ga kijken op de site van het fiom. Wanneer mijn vriend thuis is wil ik een gesprek aan gaan, dit doe ik liever niet via whatsapp/skype etc.
sorry ts!! dat heb ik verkeerd gelezen. nogmaals sorry daarvoor. ik blijf bij de tips en adviezen, praat erover. krop het niet op.
Ik was 23 toen ik ongepland zwanger raakte. Onze situatie was verre van ideaal. We woonden dan wel samen, maar in een piepkleine studio, we studeerden allebei immers nog. Een maand voordat ik aan mijn scriptie zou beginnen, zat ik ineens met een positieve test in mijn handen. Ik heb nog nooit zo gegild en gehuild, het was vreselijk. Mijn vriend - nu man - reageerde heel lief en blij. Maar ik wilde het kindje in eerste instantie niet houden. Na twee dagen draaide ik bij en besloten we ervoor te gaan. Met 12 weken zeiden we onze studio op en trokken we bij mijn ouders in. Zij hebben een groot huis en door bij hen in te wonen, konden we onze studie afmaken. Een week later kreeg ik mijn derde echo. En toen bleek dat ons dochtertje zwaar gehandicapt en niet-levensvatbaar was. Ik heb mezelf jaren voor mijn kop geslagen dat ik ook maar aan abortus had gedacht! Ik vreesde dat ik met die gedachten signalen had afgegeven aan het kindje dat ik het niet wilde en nu was ze er niet meer. Ik heb het mezelf vergeven omdat ik me nu realiseer dat je dit soort dingen niet kunt sturen met je gedachten maar zelfs toen ik daarna weer zwanger raakte, kwam er opnieuw paniek Kan ik dit wel? Zou ik wel een goede moeder zijn? En voila, twee kinderen later en we doen het prima. Niet perfect, maar goed genoeg Natuurlijk kun jij dit, je hebt een fijne relatie, jullie gaan samenwonen, hij is blij, jouw blijdschap komt ook nog wel. onderschat die gekke hormonen niet, ze kunnen je heel wat aanpraten qua gekkigheid en zorgen. Voel je niet schuldig dat je nadenkt over abortus. Het is een optie, net als dat het kindje houden een optie is. Maar ik weet zeker dat er in jou situatie meer voordelen zitten aan het kindje houden, dan aan het kindje weghalen. Je liefde zit er al, anders zou je er niet zo mee zitten nu nog wennen en binnenkort wat babysokjes kopen. Dan komt dat blije gevoel vanzelf!
Praat er met elkaar over. Doe wat goed voor jou voelt. Ik ben 42 en heb een zoon van drie. Redelijk onverwacht ben ik ook zwanger. Ik twijfelde ook enorm en soms nog steeds.
Geeft niks! Kan gebeuren, ik had het misschien duidelijker kunnen beschrijven. En Vlinder84, bedankt voor je mooie bericht. Wat verdrietig om te lezen van jullie dochter. En knap dat jullie zover zijn gekomen!
Ik ben doordeweeks ook alleen, en het is echt te doen! En de hulp van jullie ouders maakt je niet meteen heel afhankelijk. Verder sluit ik me aan bij de adviezen die gegeven zijn. Hoe is het bij de huisarts gegaan?
Ik ben ongepland zwanger van de derde kindje, en hoewel ik bij de eerste naar ruim 2,5 jaar zwanger was vloog het me af en toe enorm aan tot paniekaanvallen aan toe of ik het allemaal wel kon? Ik was totaal in paniek en overstuur toen ik achter deze zwangerschap kwam. Ik heb dagen gehuild, en enkel gedacht ik kan dit niet! Nier nog een keer!! ( dit ivm zeer moeilijke zwangerschappen) Ik zag alleen maar beren op de weg, wie gaat er voor m'n twee kleine ventjes zorgen als ik weer in het zkh zou komen? Ik wilde een goede moeder zijn voor m'n twee ventjes maar hoe als ik niet voor ze kon zorgen. Nu inmiddels 21 weken zwanger en het gaat heel goed, de zwangerschap verloopt rustig, tot nu toe. Toen we erachter kwamen dat het een derde zoontje werd ( met 13 weken) heb ik me echt afgevraagd waarom? Waar begin ik aan? Ik heb het goed met z'n 4 tjes! En eerlijk is eerlijk ik heb het zelfs vervloekt en gehoopt op een miskraam. Nu schaam ik me dood...... Dat is dat überhaupt dacht!!!! Als ik m'n mannetje voel bewegen in m'n buik, z'n gezichtje op ee echo's zie. Dan denk ik jij hoort bij ons! Mijn kleine ventje! Die zeker weten gaat passen in ons gezinnetje..... Wat ik wil zeggen de angsten horen er ook evht bij. Ik heb het alle zwangerschappen gehad!!! En de twee keer dat het mis ging en we afscheid moesten nemen vervloekte ik die gedachten. Jullie hebben beide een goede baan, een goede relatie, dat is al een stabiele basis. De rest komt vanzelf goed. Evht waar!!! Wik hadden immer soms huis 2 dagen in de verkoop toen ik erachter kwam dat ik zwanger was. Geef het de tijd laat eerst een echo maken! En kijk hoe je er dan over denkt/voelt! Sterkte liever maar het komt echt wel goed!