Wie o wie heeft tips. Ik ben al mijn hele leven echt panisch van naalden. "het valt wel mee" "het duurt maar even"etc doen me echt niets. ook al eens in tijden vroeger als ik niet lekker was en doorverwezen was voor bloed was de angst ZO groot dat ik niet ben gegaan. Ik raak volledig in paniek. ( ook niet echt goed lijkt me als je zwanger bent) wie herkent dit en heeft tips. Zit nu al serieus met stress
Wat naar dat je er zo'n stress van hebt. Ik heb er ook wel wat last van, maar ik kan mezelf wel die schop onder m'n kont geven om het toch te doen. Dat bedoel ik niet verkeerd naar jou toe hoor. Ik zou het in elk geval bespreken met diegene waar je bloed laat prikken. Hij/Zij heeft hier vast ervaring mee. Verder helaas geen tips.
Nou hou ik ook totaal niet van bloedprikken. Ben al een paar keer van m'n stokje gegaan ook. Vreselijk. Maar ik ga wel als er noodzaak is. Ik heb ook geen gouden tips. Ik probeer zelf altijd tanden op elkaar te zetten en andere kant op te kijken. En dan maar hopen dat het snel achter de rug is. Oh ja en meestal vermeld ik ook wel even van tevoren dat ik zenuwachtig ben en ertegenop zie. Als je iemand hebt, zorg dan dat diegene met je mee gaat om je te steunen en op te vangen. Liefst wel iemand die je angst ook serieus neemt natuurlijk (aan even doorbijten, is zo gebeurd, heb je ook niks he ).
Geef aan dat je bang bent, bel desnoods even vooruit naar de poli zodat ze er van af weten. En als je daar bent klets met de vrouw die je bloedprikt en kijk de andere kant op. Het is echt met een minuutje gebeurd. Is er iemand die met je mee kan?
Mijn man is ook bang voor naalden, bloedprikken was echt een drama. Steeds maar uitstellen en zelfs in het ziekenhuis blijven dralen. Ik ging altijd met hem mee en zorgde ervoor dat hij niet bleef "hangen" in de angst, want dan werd het alleen maar erger. (Door het uitstellen wordt het in je gedachten steeds meer een 'ding'.) Bij het prikken keek hij de andere kant op. Het ging steeds beter en nu is hij zelfs zo ver dat hij in z'n eentje kan laten bloedprikken, echt heel knap van hem. Mijn advies aan jou is dan ook om iemand mee te nemen die wel begrip voor je heeft, maar ook kan en durft te zeggen: "En nú gaan we naar die balie en ga je bloedprikken!" Succes!
ja het stomme is dat ik me die schop wel kan geven en nog wel nuchter kan denken en ineens knalt echt de paniek er overheen en ben ik gewoon niet meer in staat. vraag me af sowieso waar het vandaan komt.. en of er voor de angst zelf iets zou bestaan
Ik had hier vroeger ook last van, ook dusdanig dat ik gewoon niet ging bloedprikken als ik een formulier meekreeg. Dan maar niet lekker in m'n vel, ik vertikte het om te gaan prikken. Tot ik heel veel keren heb moeten prikken tijdens de zwangerschap. Eerst bij de combinatietest, toen 3x een dagcurve voor zwangerschapsdiabetes (dus 3 dagen 3x op een dag prikken), later nog een keer voor de Rhesusfactor in mijn bloed en zowel voor als na de geboorte van mijn zoontje, om mijn ijzerwaarde in de gaten te houden. Die eerste dagcurve vond ik van tevoren echt verschrikkelijk. Ik zat me al weken heel druk te maken en werd er doodnerveus voor. Ik had gezorgd dat mijn zusje met me meeging, zodat ik afleiding had, en zodat zij mij eventueel kon opvangen, mocht het niet goed met mij gaan. De eerste prik die dag vond ik niet fijn, maar hij viel me mee (bij mij was de angst van tevoren vaak heel groot, maar vond ik het achteraf wel meevallen - of niet, maar was ik trots op mezelf dat ik het gedaan had). Tegen de tweede van die dag zag ik al ietsje minder op en bij de derde had ik zoiets van nou, kom maar op, die kan er ook nog wel bij. En hoe stoer, ik had het mooi maar even gedaan! Tegen de tweede dagcurve zag ik ook wel op, ik vind het nog steeds niet prettig, maar ik wist wel wat me te wachten stond. Ik ben zelfs alleen gegaan! En de derde hoefde ik niet te doen, omdat ik had aangegeven het zooo verschrikkelijk te vinden en er veel stress van te ervaren. Mijn uitslagen zagen er prima uit, er was totaal geen signaal dat ik suiker zou hebben, dus ik mocht stoppen. Maar die dagcurves zijn wel heel goed geweest om er een beetje vanaf te komen. Ze zeggen weleens dat je je angst het beste onder ogen kunt komen.. Door bijvoorbeeld een grote spin over je hand te laten lopen als je daar bang voor bent. Nou, volgens mij heeft het met dat prikken wel gewerkt. Sinds ik mijn zoontje heb, ben ik helemaal een bikkel geworden Hij moet nu mee als ik ga, en ik wil me groot houden voor hem. En dat gaat me opvallend goed af, ik hoef amper te doen alsof! Het is nog steeds niet mijn grote hobby, maar van wie zou dat het wel zijn? Ik denk dat er stiekem heel veel (stoere) mensen opzien tegen het bloedprikken. Ikzelf ben in ieder geval niet meer zenuwachtig voordat ik moet.. En wat ik me ook voor blijf houden: je teen stoten doet echt 10x zoveel zeer!! Alleen kun je je daar niet van tevoren druk om maken, omdat het altijd onverwachts komt. Ik denk dat je ('je' in het algemeen) het voor jezelf enorm groots maakt door er van tevoren zenuwachtig om te zijn.. Stiekem is het een heel klein prikje natuurlijk. Nog een paar tips, die hier goed helpen of geholpen hebben: - Geef aan dat je bang bent. En niet een klein beetje, maar echt een fobie hebt. Soms is er de mogelijkheid om te liggen, waardoor je beter kunt ontspannen en daarna nog even kunt blijven liggen. Ook zal de prikker er rekening mee houden, door tegen je te kletsen over hele andere dingen. - Houd in gedachten waar je het voor doet. Okee, voor jezelf ga je gewoon gerust niet, maar nu doe je het voor je kindje. Zijn/haar welzijn. Als je er niet uitkomt, kun je hier ook nog mee naar de huisarts gaan. Wellicht dat zij goede tips hebben of je eventueel kunnen doorverwijzen. Maar schaam je er niet voor, want je bent hier echt niet alleen in!
Ooh, nog een tip voor tijdens het prikken zelf: Van tevoren een vuist maken. Heel goed aanspannen. Door je zenuwen of angst zal dit wel lukken Op het moment van de prik zal er tegen je gezegd worden je arm te ontspannen (als ie er eenmaal in zit, zeg maar). Wat ik dan doe is mijn vuist loslaten en mijn vingers heen en weer wiebelen. Het bloed loopt dan goed door en ik concentreer me op het wiebelen, terwijl ik de andere kant op kijk. Vaak hangt er wel een leuk schilderijtje oid
Nog een laatste tip Beloon jezelf nadien. Zoals ik zei, ben ik serieus trots op mezelf als ik geweest ben. Ik vind mezelf dan oprecht heel stoer Je kunt jezelf ook iets beloven. Bijvoorbeeld jezelf naderhand te trakteren op iets dat je heel graag wil hebben. Dit kan een boek zijn, een nieuw kledingstuk, iets voor de baby wat je eigenlijk stiekem te duur vond, een lekker taartje/ijsje/chocolaatje/.., verzin het maar. Je kunt dan én trots zijn op jezelf, én jezelf belonen met wat leuks. Kun je tijdens het prikken alvast aan die lekkere taart denken van straks, wedden dat ie extra lekker gaat smaken?
Ik ben zo benauwd van naalden... toen ik er achter kwam weer zwanger te zijn was ik superblij maar ook gelijk gestrest. Je weet dat je weer bloed moet laten prikken Maandje geleden kwam ik er echt niet meer onderuit. Heb aan de balie aangegeven dat ik echt heel bang was, stond te trillen op mijn benen... Ik moest naar een kamer waar ze ook een bed hadden staan en daar moest ik op liggen. Die vrouw die bloed afnam, nam alle tijd maar voor ik het wist was het al klaar! Achteraf om kunnen lachen ben nog nooit zo makkelijk geprikt. Vraag of je eventueel ergens kan liggen en geef aan dat je bang bent. Ze houden hier echt rekening mee. Oh en, beloon jezelf met wat leuks nadat je bent geprikt
dank je wel voor al je uitgebreide antwoorden. De huisarts kan er helaas niks mee, die weet het en heeft geen tips. ben wel aan het googlen gegaan net of er vooraf al iets van therapie is....
Ja dat liggen is idd een goede tip., ik had dus een keer dat ik flauwviel tijdens het prikken, kwamen ze ook op het idee om me neer te leggen. Echter, de stoel was kapot en klapte de hele tijd weer omhoog. Heeft de verpleegster even twee leuke jongemannen uit de wachtkamer geplukt die de stoel even konden vasthouden Helaas was ik totaal van de wap, anders had ik er misschien ook nog van kunnen genieten hahaha!
Idd vragen of je op een bed mag liggen.. dat ontspant meer dan een stoel. Een vriendin van mij geeft ook altijd aan dat ze heel bang is en dan wordt ze geprikt in een kinderprikkamer ze houden er dus echt wel rekening mee als je aangeeft dat je bang bent..
Ik heb er ook een hekel aan. Moest tijdens de zwangerschap natuurlijk ook en toen zei ik tegen die vrouw "ik vind dit enger dan de bevalling", waarop zij antwoordde "dit is je eerste kind zeker?' . Maar na de bevalling moest ik de rhesusprik en die vond ik daadwerkelijk naar, zelfs na een bevalling. Voor mij werkt vragen naar de meest ervaren 'prikker', vertellen dat je het eng vindt en dan de andere kant op kijken en je door hun aan de praat laten houden.
Vervelend dat je zoveel angst hebt! Ik zou je er wel graag op willen wijzen dat dit prima te behandelen is met cognitieve gedragstherapie. Daarin krijg je ook tips wat je zou kunnen doen als je denkt flauw te vallen (knijpen in handen om bloeddruk op te voeren e.d.). Een afspraak bij je HA en je kan zo worden doorverwezen. Het zou toch jammer zijn als je de zwangerschap door angst laat overschaduwen. Succes!!
Misschien een beetje vreemde reactie, maar: angst onderbreken vergroot de angst voor de volgende keer, maar andersom werkt het ook! Angstgevoelens kennen altijd een hoogtepunt en ebben dan weer weg. Als je er doorheen gaat en over het hoogtepunt heen bent, wordt het de volgende keer minder eng. Als je voor het hoogtepunt stopt, of wegrent, dan lijkt het de volgende keer nog enger. Zo werken fobieën. En het vervelende is, er is maar 1 manier om van prikangst af te komen: prikken. Die golf van angst is je hoogtepunt en daar moet je overheen. En ja het klinkt altijd makkelijker dan het is, maar als je er doorheen bent ben je zo blij dat het klaar is met de paniek. Er is een vrij simpele therapie die op deze manier werkt, het heet exposure (blootstelling). Mocht je er echt vanaf willen, dan kan een huisarts je misschien verwijzen naar iemand die je hierbij kan helpen. Ik heb zelf een andere fobie gehad en ben in kleine stappen (= makkelijker, maar het kan ook in 1 grote stap) er helemaal overheen geraakt. Ik ben destijds zelf op internet gaan zoeken en heb me aangemeld bij een gratis universiteitsonderzoek. Zij hadden onderzoeksgegevens en ik raakte van mij angst af. win win.
heel erg lang geleden ben ik geprikt. en toen op het moment dacht ik, het valt best mee. Toch is de angst groter terug gekomen. hetzelfde bij de tandarts.. al diverse keren daar prikken ondergaan.. ( is toch weer anders dan bloedprikken).. wel altijd met een voor verdoving dmv spray, zalf op een watje.. en toch blijf dat eng. Dus ook al heb ik een aantal x tandarts gehad en die ene keer dat ik nog weet dat ik dacht het viel mee... het blijft terug keren. Ik ben er nu al 2 dagen helemaal ziek van merk ik. loop te trillen en te beven en ben er misselijk van. En dan duurt het nog een paar weken voor het zover is.
Hier geen panische stress rondom naalden en bij mijn eerste gewoon meegedaan aan de standaard bloed onderzoeken maar bij nummer twee vanwege andere redenen gekozen het niet te doen. Weet dat je een keus hebt en je niet mee hoeft te doen aan bloed onderzoeken. Jouw lijf, jouw keus. Soms ontkom je niet aan naalden in je lijf en dat kan zijn na de geboorte als ze je willen verdoven om je onderkant weer dicht te naaien (ook hier heb je een keus en er zijn zelfs verloskundigen bij die bij rupturen liever niet hechten en de wond natuurlijk laten genezen maar in sommige gevallen moet er wél gehecht worden) maar denk dat je op dat moment hele andere dingen aan je hoofd hebt en hopelijk ontzettend blij bent dat je kind geboren is en je niet stilstaat bij een verdovings spuit. Misschien dat de verloskundige ook direct klaar staat met een oxytocine injectie na de geboorte. Ook die hoef je niet direct na de geboorte te krijgen als je niet wilt en maak daar tijdens de zwangerschap al afspraken over of je het wel of niet wilt hebben en na hoeveel minuten of uren. Een zwangerschap en bevalling hoeft niet met naalden, bloedonderzoeken en injecties. Je hebt er een keus in.