Twijfelen aan mezelf

Tja, dat gebeurt nu eenmaal. Nu ja, hier nog nooit een tik gegeven, maar wel al boos geworden terwijl dat niet nodig was. Dan zit ik er ook niet mee om mijn dochter mijn excuses aan te bieden.

Waar je misschien ook op kan letten, is dat je een straf geeft die rechtstreeks verband houdt met datgene wat je dochter fout doet. Spelen met de zalf is de zalf wegnemen. Dreigen iets dat je al beloofd had, en dat volledig los staat van de situatie, weg te nemen (bij jou in bed slapen), lijkt mij erg onlogisch. Die woedeaanval daarna vind ik dan vrij hard te verwachten van je kind. Dus wat mij betreft heb je eigenlijk het slechte einde van jullie fijne dag zelf een beetje ingezet door na een fout van je dochter er zo'n consequentie aan vast te hangen.

 

Ademen. Tot tien tellen. Accepteren dat niemand goed weet hoe daarmee om te gaan. Accepteren dat zo'n situatie altijd een samenspel is van jouw karakter én gemoedstoestand en die van je kind...

Als ik voel dat ik echt boos word, probeer ik mezélf tijdig uit de situatie te halen. Even wegwandelen om weer rustig te worden. Vaak is dat voor mijn dochter al een straf op zich, dat ze even geen aandacht krijgt.

Maar ach, even vaak gaat het hier gewoon ook mis hoor. Dan vlieg ik uit, reageer ik bitsig... Ik voel me daar dan ook best schuldig over, maar anderzijds: ik ben ook maar een mens. De ene dag doe ik het beter dan de andere. Zoals ik al zei: ik praat daar dan uitgebreid over met mijn dochter. Ik vind het belangrijk dat ze weet dat ik ook fout kan zijn, en dat durf toe te geven.

 

Iedereen maakt zulke fouten. Dat is het leuke en leerzame aan dit forum.

Een tik heb ik nog nooit gegeven maar ook wel eens boos geworden terwijl ik het anders had kunnen oplossen. Vooral bij fases, uiteindelijk word je moe en kan je er minder goed tegen. Als mama leer je dan ook heel veel en dat neem je weer mee naar de volgende keer.

 

Dat lijkt me wel moeilijk. Heel erg stom maar misschien oorstopjes? die je dochter niet ziet maar jij het geluid wel beter kan verdragen?

En komop, genoeg schuldig gevoeld.
Slaapt je dochtertje nu?

 

Zou het lukken om rustig te zeggen dat mama alleen naar haar kan luisteren als ze op een normale toon praat zoals een grote meid, wegwandelen, blijven luisteren en dan meteen weer terugkomen op een moment dat ze even stopt met krijsen (al is het maar om adem te pakken ) en opnieuw proberen? Beetje conditioneren...

Hier wordt dochter overigens ook extra verdrietig als ik weg wandel. Maar ten eerste is het een manier voor mezelf om op adem te komen, en ten tweede heb ik al gemerkt dat als ze voorbij haar irrationele woede raakt en verdrietig wordt, ik daarna weer makkelijker tot haar kan doordringen. Zolang ze in 'ik ben kwaaaaaaaaaaad' zit, kan ik onmogelijk met haar praten.

 

Pfff wat lastig zeg. Hier niet veel aan de hand, maar áls het voorkomt, dan kan kleine man er enorm in blijven hangen. En dan gaat het dus inderdaad om niks (in onze ogen dan he ). Ik loop dus ook bij hem vandaan. Dan zeg ik: oke, mama gaat nu even wat anders doen, blijf jij hier dan maar lekker ff zitten. En dan wordt er inderdaad nóg harder gehuild en is er dus nog meer drama. Maar dan kan ik even tot mezelf komen en daarna kunnen we het rustiger "uitpraten". Dan trek ik hem even op schoot om te vragen wat er nou precies aan de hand was of ik leg uit waarom ik boos was op hem. En dan wordt ie weer wat rustiger. Maar éérst dus zelf weer even rust vinden!
Mijn vriend heeft overigens veel meer geduld met dit soort dingen...

 

Dit doe ik ook meestal. Ik laat haar even uitrazen, meestal hoor ik wel wanneer de knop om is. Wanneer dat zo is ga ik naar haar toe om te praten, uit te leggen en te troosten.
Maar ik weet ook hoe het voelt wanneer jezelf in een soort machteloze boze staat bent. Hier ook 1 keer een zachte tik tegen de billen in een boze vlaag en wat verafschuwde ik mijzelf daarna. Dat is iets wat ik absoluut niet wil. Een kind opvoeden is nu eenmaal een pittige klus, soms verlies je je redelijke zelf, je doet je best. Ik ben ook niet altijd even creatief in het verzinnen van een oplossing, ben ook weleens moe, maak mij weleens zorgen, heb een rotdag of ontzettende pms. Ik doe mijn best om mijn dochter dat niet te laten merken, maar ben ook maar een mens. Boosheid is een emotie en die mag er ook zijn, mits er geen schade aan iets of iemand wordt gedaan.

 

En vergeet niet... je kind moet ook grenzen leren.
Liefst elke dag dezelfde.
Dus je zult heus nog weleens boos worden. Dat hoort er heus bij.

Maar feit dat je er zelf erg mee zit.. maakt in ieder geval dat je een mens bent met het hart op de juiste plek en bovendien in staat tot zelfreflectie.
Dat je nog niet perfect bent... daar zul je het voorlopig mee moeten doen

 

Ik snap je hoor. Op een gegeven moment weet je het gewoon niet meer en is het zo makkelijk om te zeggen; anders dan... Maar in deze situatie begrijp ik de reactie van dl ook. Je dreigt met iets en vervolgens maak je het niet waar. Ze slaapt toch bij je. Gaat dit vaker zo? Iets zeggen en dat niet nakomen? Dan is het gedrag van je dochter ook te verklaren. Kun je met haar praten over dat gillen? Vragen waarom. Dat dit niet nodig is en je haar beter begrijpt aks ze rustig praat. Begrijp me goed hoor. Ik probeer te helpen en weet hoe lastig het kan zijn. Succes!

 

@mamamaan: die antwoorden kan niemand je geven

Maar het is voor een kind wel zo duidelijk als wat niet mag... nooit mag.
Je hoeft niet meteen elke keer straf te geven, je kunt ook zeggen dat het niet mag en bijv de tube zolang even weg leggen.
(En allicht volgende keer vantevoren waarschuwen dat je de tube weg legt als ze er in gaat zitten knijpen en dat dan ook doen indien nodig. )
Want je wil wel je regels duidelijk afbakenen.
Dan weten jullie allebei waar je aan toe bent

 

Ik heb ook een heel pittige temperamentvolle dochter die alweer een stuk ouder en gelukkig makkelijker is en ik heb ouderbegeleiding voor haar gehad. Misschien heb je ook wat aan de manier hoe ik heb geleerd met haar om te gaan.

Ten eerste erken ik steeds haar gevoel en probleem. Niet alleen het gevoel benoemen maar 'ik zie dat je per ongeluk veel meer uit de tube knijpt dan je wilde, daar wordt je boos van. Vervolgens geef je een keuze. Maak niet van 1 een straf of vervelende consequentie, allebei de keuzes moeten goed zijn. Je mag kiezen of je het zelf nog een keer probeert of dat je het mama laat doen.
De keuzes geven haar het gevoel dat ze de regie behoudt terwijl ze toch duidelijke begrenzing krijgt. Het vergt wat oefening maar er is altijd wat te kiezen. Als iets niet kan of mag, kan je ook ook erkennen en zeggen dat het niet kan en een andere keuze geven. Zo kon mijn dochter een driftbui krijgen als ze moest opruimen omdat we weg moesten terwijl ze nog lekker zat te spelen. Ik begon dan met 'och jij zit nog zo lekker te spelen en we moeten weg dus we moeten opruimen, wat vervelend nou'. Dat erkennen van haar gevoel maakt bij mijn dochter al een wereld van verschil. Vervolgens liet ik haar kiezen 'Zal ik het voor je opruimen of zullen we het samen doen?' En 9 van de 10 keer kiest ze dan 'het goede' en kiest ze voor samen opruimen. Kiest ze nou voor mama ruimt het op, dan is dat ook goed, dan stop ik dat speelgoed even in die bak en gaat ze zonder driftbui mee, dat is ook al winst genoeg.
Dit werkt niet voor elk kind goed hoor maat misschien heb je er wat aan.

 

Moeilijk zulke dingen!
Ik accepteer gillen en krijsen hier ook niet. Als hij dat doet zeg ik rustig maar duidelijk, hij moet mij ook aankijken, dat hij niet hoeft te gillen en negeer hem verder even. Gaat hij toch door mag hij even op de gang in de kinderstoel, zonder speelgoed uiteraard.

 

Knap van je!! En doorzetten en consequent blijven helpt idd het beste en zal vast later ook minder energie gaan kosten!
Lastig als ze niet meer willen slapen he op deze leeftijd nog wel nodig eigenlijk, een hele dag wakker is net te lang...dat levert dan ook meer irritaties en driftbuien op. Helpt het nog als je haar later op de middag nog een uurtje laat slapen? Of pikt ze dat ook niet?