Thuisblijfmama's.. Hoeveel behoefte aan tijd voor jullie zelf hebben jullie?

Herkenbaar hoor. Nu ik zwanger ben, heb ik ook meer behoefte aan wat rust aan mijn hoofd. Ik deel de zorg alleen met mijn man, we kunnen namelijk niet makkelijk een beroep op anderen doen om even op te passen. Dus ik ben eigenlijk altijd thuis met 3/2/1 kind(eren). Soms ben ik ook weleens jaloers op mensen die werken , maar goed, dit is de keuze die wij gemaakt hebben en elke keuze heeft voordelen en nadelen. En wat betreft schuldig voelen; ook herkenbaar. Maar bedenk dat het gewoon periodes zijn. Dat wordt vanzelf weer anders en beter. Probeer nu gewoon een beetje een balans te vinden in de huidige situatie. Met schuldig voelen bereik je toch niets, dus maak het iedereen (inclusief jezelf) in zo'n periode zo gemakkelijk mogelijk. Dat is mijn mantra .

En wat betreft de tijd voor jezelf; de avonden probeer ik inderdaad optimaal te benutten. En in het weekend verdelen we het. Mijn man krijgt ruimte om wat helemaal voor zichzelf te doen, ik krijg dat en we doen wat met het hele gezin. Vaak ook kleine uitstapjes met bv 1 kind, zodat die ook wat extra aandacht krijgt.

 

precies hetzelfde hier. heb 2 dochters, uit nov 2012 en juni 2015. oudste gaat naar de psz en tel al bijna af tot de jongste kan. vakantie vind ik erg zwaar met de oudtste, is erg opstandig en eigenwijs, maar ben ook onwijs blij dat ik de kans heb om er 24/7 voor ze te zijn, al is een pauze af en toe wel fijn, ook voor hun.

 

Ik ben niet helemaal een thuisblijfmoeder omdat ik ongeveer 1x per maand college heb, ik studeer en doe de rest dus thuis. Maar ik keek vaak erg uit naar die dag. Zegt dat genoeg?

Inmiddels gaat mijn dochter 4 ochtenden per week naar een mkd waardoor ik genoeg tijd voor mijzelf heb. Maar dat heb ik ook echt nodig. Je bent dus echt niet de enige

 

Ik ben tbm en ik heb best veel behoefte aan tijd voor mezelf. De eerste jaren waren dan ook best lastig, voor mij werd het beter toen de jongste naar de basisschool ging.
Voor die tijd was het toch vooral 's avonds afspreken met vriendinnen bijvoorbeeld, omdat mijn man dan thuis kon zijn met de kinderen.

 

Ik hoor hier misschien niet thuis, want ik ben werkende moeder, maar daarnaast heb ik nog steeds tijd voor mezelf nodig hoor... Ik zou gek worden als ik de hele dag met mijn dochter thuis zou zijn, maar het is nu ook niet dat gaan werken 'me-time' is. Dus naast kindtijd en werktijd plan ik ook regelmatig nog iktijd in. Lijkt me toch niet zo abnormaal? Tbm's zijn niet énkel moeder, en werkende moeders zijn niet enkel moeder en werknemer.

 

Ik ben geen tbm, ben 4 dagen van huis voor werk en opleiding, maar ik heb ook erg de behoefte aan tijd voor mezelf en mis dat ook enorm! Op mijn werk is het alleen maar racen om alles af te krijgen (hoewel mijn werk heel leuk is overigens) en de opleidingsdag ook heel intensief. Zie de kinderen dus een stuk minder dan wanneer ik tbm zou zijn, maar zelfs dan, heb ik veel behoefte aan tijd voor mezelf, gewoon even niks doen en ontspannen. Dus zelfs ik, die vrij veel van huis is, kan soms niet wachten tot het bedtijd is voor de kids... Shame on me .

Ik kan me dus heeeeeelemaal voorstellen hoe dat voor thuisblijfmoeders moet zijn! Alle respect voor jullie! Ik hou van niets meer dan mijn kinderen en geniet er (de meeste tijd) enorm van om bij ze te zijn, maar het is ook zwaar. Het mooiste wat er is, en het zwaarste wat er is, kinderen hebben. Dus voel je niet schuldig, de kinderen hebben er echt geen last van dat jij wel eens blij bent dat ze eindelijk op bed liggen. En tegen de tijd dat ze zelf kinderen hebben, zullen ze dat gevoel denk ik heel goed begrijpen .

 

Ik heb, net als iedereen denk ik, ook tijd voor mezelf nodig. In hoeverre ik daaraan toe kan geven? Minder dan ik zou willen als ik eerlijk ben, zeker omdat ik zwanger ben. Dan heb ik daar meer behoefte aan als anders, vooral op het einde zoals nu.

Voor ons is dit ons derde kindje en onze meisjes schelen ook maar 13 maanden (ze zijn nu 2,5 en 1,5). Dat is op zich soms al pittig en ik heb ook zeker dagen dat ik de dag lang vind duren en uitkijk naar bedtijd. Maar dat ligt meestal aan mezelf moet ik zeggen, als ik niet lekker in mijn vel zit merk ik dat aan de kinderen en hoe ze doen.

Maar even verder OT; ik neem te weinig tijd voor mezelf. Ik voel me verplicht om er (bijna) altijd te zijn. Wij wilden kinderen en zonder familie wisten we van tevoren dat oppas een lastig verhaal zou worden. Ook was het mijn eigen keus thuis te blijven, het was mijn plan om weer te gaan werken toen de oudste geboren werd maar na 3,5 maand werd ik weer zwanger. Het eerste jaar van onze jongste was zwaar met heel veel huilen en amper slapen.

Toen heb ik besloten gewoon thuis te blijven, ik ben nog altijd blij met mijn keuze ondanks dat er heus dagen zijn dat ik denk: ik ga weer aan het werk. Wat natuurlijk ook geen tijd voor jezelf is want je moet gewoon je werk doen, dus eigenlijk slaat die gedachte ook nergens op. Ik zou ook helemaal niet terug aan het werk willen maar soms komen zulke gedachten ook voorbij als het even tegenzit.

Als ik wat tijd voor mezelf heb, en dan bedoel ik in m'n eentje, doe ik eigenlijk weinig bijzonders. Uitgebreid douchen of in bad, beetje tutten of tv kijken. Of gewoon gedachteloos muziek luisteren en op internet surfen. Op dit moment heb ik weinig puf om tijd te steken in mijn hobby: allerlei creatieve dingen zoals tekenen, schilderen etc.

Het is helemaal niet vreemd om behoefte te hebben aan tijd alleen, ik kan erg chagrijnig worden als ik lang geen tijd voor mezelf heb. Ik ben gewoon soms graag alleen met mijn gedachten, niemand die van alles vraagt of wil, heerlijk! Gelukkig herken ik snel wanneer het weer tijd is om even alleen te zijn en dan neemt mijn vriend de meisjes ergens mee naartoe zodat ik het huis even alleen heb. Dat is voor mij, voor nu, voldoende. Het liefste zou ik zelf ook meegaan dan en ik twijfel dan soms heel erg maar moet ook wel eens aan mezelf denken. Dat vind ik erg moeilijk.

Ik hoop wel in de toekomst meer tijd voor mezelf te kunnen en durven creëren, maar dan zou mijn vriend iets minder moeten werken denk ik en ik zelf meer energie hebben

 

Ik ben alleen en werk en er is een derde op komst. Dus geen thuisblijfmoeder, maar wel de enige verzorgende ouder.
Als ik niet aan het werk ben, ben ik met mijn kinderen. Maar ook ik plan regelmatig wat echte tijd voor mezelf. Avondje weg met vriendinnen, dagje vrij nemen als kinderen op de opvang zijn. Zelfs een nachtje ruilen met mijn moeder. Dan slaap ik in haar huis en zij in de mijne, zodat ik kan uitslapen. tot uiterlijk 9.30 is dat dan hahah.

Ik vind het dus heel normaal dat je als moeder zijnde tijd voor jezelf nodig hebt en ook neemt. Of je nu werkt of thuisblijfmoeder bent. Je bent ook nog gewoon een individu.

 

En toch is dat echt anders. Toen ik werkte kon ik dingen afmaken, alleen naar de wc, mijn lunch werd niet verstoord etc. Ik vind tbm persoonlijk veel zwaarder dan het ouderschap combineren met werken. Ik stomp er ontzettend van af en ik kon de kinderen op een gegeven moment bijna niet meer luchten of zien! Nu werk ik thuis 24 uur (in praktijk zo'n 40 uur) en gaan ze 3 dagen naar de bso. Ik ben er echt een leukere moeder en mens van geworden.

 

+1!

 

Nou, mn werk is nogal chaotisch en onvoorspelbaar, dus niet echt bijkomen, haha. Maar mij lijkt tbm ook wel zwaarder ja. Moet ook echt je ding zijn denk ik. Ik denk dat moeder zijn in het algemeen met vlagen zwaar is, en dat iedereen weleens tijd voor zichzelf nodig heeft. Of je nu tbm of werkende moeder bent.

 

Natuurlijk is dat anders. Ik heb alle respect voor tbm's, ik zeg toch ook dat ik het niet zou kunnen? Maar werktijd is nu eenmaal geen tijd voor mezelf...

 

Ja me time hebben we allemaal nodig. En toch heb ik het nu als werkende moeder veel minder nodig. Het is elke weekdag anders terwijl als tbm elke dag hetzelfde was en de tijd voorbij kroop. Ik heb het ni best druk als zzper en toch voel ik mij veel minder gestrest. Ik kon wel huilen als het weer zomervakantie was. 6 weken met de kinderen aah! Nu denk ik: ah fijn morgen ben ik vrij en kunnen we iets leuks gaan doen. Quality over quantity zeg maar.

 

Dat is inderdaad grappig

Ik ben nu 37 weken zwanger, eind augustus uitgerekend. Nog eventjes maar dus

Ik voel dat inderdaad ook, heb dan minder geduld en het minste maakt me boos. Lang heb ik het weggewuifd dat ik tijd voor mezelf nodig had en achteraf gezien had ik dat veel eerder aan moeten geven, maar ik voel(de) me zo verplicht want ja, ik wil toch thuisblijven bij de kinderen. Ik ben veel te streng voor mezelf in die zin en cijfer mezelf (bijna) altijd weg. Maar soms heb je het gewoon nodig om een leuker persoon, een leukere moeder, te zijn. Ik denk dat ons gezin er meer mee gebaat is als ik soms even niet beschikbaar ben dan dat ik er juist altijd, 24/7, ben.

Nu is het misschien een uurtje per week, of 2. Maar in de toekomst hoop ik toch meer voor mezelf te kunnen doen. Dat is, weet ik nu, niks om je voor te schamen!

Ik vind het ook een opluchting om te lezen dat ik niet de enige ben

 

Omdat ik voor mezelf werk kan ik flexibel met eigen tijd omgaan. Zo ga ik gerust sporten nadat ik de kinderen bij de GO breng en na het sporten door naar kantoor of afspraak.

Anderzijds lever ik ook veel eigen tijd in omdat ik de kinderen maximaal 2,5 dag per week onderbreng en het werk wel af moet, 's avonds dus, na een dag thuis met de kindjes. Ben ik niet altijd even helder meer.